پاورپوینت کامل اصلاح فرهنگی و بهره وری ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اصلاح فرهنگی و بهره وری ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اصلاح فرهنگی و بهره وری ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اصلاح فرهنگی و بهره وری ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۱

همان طور که از معنای کلمه بهره وری مشخّص است، بهره وری به معنای بهترین و
مؤثّرترین شیوه استفاده از منابع موجود است. اوّلین استفاده علمی از کلمه بهره وری،
در علم اقتصاد و به وسیله کویسنی (Quesenay) به میان آمد؛ امّا باید توجّه داشت که
مدّت ها قبل از این که این واژه، در معنای اصطلاحی امروزش به کار گرفته شود، مردم،
با مفهوم بهره وری آشنا بودند. حتّی اگر به آثار تاریخی و فرهنگی مردمان پیش از
تاریخ مراجعه کنیم، درمی یابیم که آنها در بسیاری از فعّالیت های خود، خواسته یا
ناخواسته، بهره وری را مدّ نظر داشته اند و چه بسا کاربرد یا عدم کاربرد بهره وری،
موجب بقا یا زوال یک قوم می شد. به طور مثال، اقوامی که در فصل شکار به اندازه کافی
و به طور درست و اصولی برای خود غذا ذخیره نمی کردند، ممکن بود در فصل زمستان، دچار
مشکلات جدّی شوند، یا در زمینه منابع آبی نیز به این موضوع بر می خوریم که نیاکان
ما، با توجّه به کم آبی نسبی اقلیم خود، برای این که بیشترین بهره را از منابع آبی
به دست آورند، اقدام به حفر قنات و چاه و ساختن استخرهای ذخیره آب (به منظور ذخیره
آب مورد نیاز کشاورزی در فصول پُرباران) در مناطق کم آب، می کردند.

همچنین اگر بخواهیم مقایسه ای بین فرهنگ استفاده از بهره وری در میان روستائیان و
شهرنشینان به عمل آوریم، بی تردید درمی یابیم که روستانشینان، خود را بسیار بیشتر
از شهرنشینان به استفاده از بهره وری در فعّالیت های روزانه مقید می دانند و علّت
این امر را می توان مرتبط با نوع فرهنگ روستایی دانست؛ چرا که بسیاری از وسایل
آسایش زندگی (همچون آب ،برق، گاز و…) که به راحتی در اختیار شهرنشینان است و آنها
کمتر به استفاده بهینه از این امکانات می اندیشند، در اختیار روستائیان قرار ندارد
و به همین دلیل، در روستاها به علّت کمبود منابع و محیط سخت تر زندگی، بهره وری به
یک ضرورت تبدیل می شود.

با مراجعه ای گذرا به متون تاریخی و مذهبی نیز به روایات و نقل قول های فراوانی از
بزرگان، در زمینه استفاده صحیح از منابع گوناگون بر می خوریم که در زمینه نکوهش
اسراف یا استفاده صحیح از منابع موجود چون: آب، خوراک و موارد دیگر، سفارش بسیار
کرده اند. این واقعیت، یعنی توجّه همیشگی بشر به فرهنگ بهره وری، از آن جا نشأت
می گیرد که عدم تناسب عرضه با تقاضا، همیشه و در همه حال، در طول تاریخ، وجود داشته
است؛ امّا به طول کلّی، آغاز شکل گیری سازمان یافته دانش نوین بهره وری را در
ایالات متّحده و رشد و توسعه اندیشه بهره وری را در کشور ژاپن می توان پی گیری کرد.

بهره وری، فرهنگ و اصلاح فرهنگی

فرهنگ، مجموعه ای مرکّب از نمایش های رفتاری افراد در زندگی جمعی است. این
نمایش های رفتاری، در: ترتیب لباس پوشیدن، سخن گفتن، خودآرایی و محیط آرایی، آداب
معاشرت، ترکیب غذایی و طرز غذا خوردن، نحوه یادگیری فنون و به کار بستن آنها، درجه
قانون پذیری، محترم شمردن حقوق دیگران، پایبندی به قول و قرار، تنظیم ایین نامه ها
و مراسم، تشکّل های اجتماعی، ترتیبات مربوط به انتخاب مدیران و نمایندگان و رهبران
و… قابل تجلّی است. فرهنگ، سایه هر ملّتی است و شکل آن با گونه های مربوط به ملل
دیگر، متفاوت است. فرهنگ را می توان حتّی در نوع ابزارها و جنس و شکل آنها در طول
زمان، جستجو کرد.

بهره وری، یک نگرش و یک دیدگاه فکری برای عقلایی کردن فعّالیت ها، جلوگیری از
کارهای کم ارزش و بیهوده، درست و به جا مصرف کردن، هماهنگ کردن کیفیت و کمّیت و
هزینه در رقابت و همچنین مشارکت برای رسیدن به منافع مشترک است. به عبارتی دیگر،
بهره وری، یک فرهنگ است که در آن، انسان به صورتی هوشمندانه تر، فعّالیت ها و
کارایی اش را با ارزش ها و واقعیت های موجود، منطبق می سازد تا بهترین نتیجه و
اثربخشی را برای دستیابی به اهداف مادی و معنوی حاصل کند.

اصلاح فرهنگی به معنای بازگشت صِرف به فرهنگ گذشته یا الگوگیری صِرف از فرهنگ
دولت های توسعه یافته نیست؛ بلکه به معنای شناخت نیازهای واقعی جامعه، با توجه به
بافت قومی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی، دینی و… و ارائه آموزش های همگانی، در سطوح
مختلف، برای گسترش این فرهنگ است، چنان که ژاپنی ها در فرایند صنعتی شدن، هیچ گاه
فرهنگ بومی خود را نادیده نگرفتند و همواره به یک الگوی توسعه پایدار، بر پایه
فرهنگ بومی خود تأکید می کردند و بدین سان، در ادامه، حتّی توانستند با الهام
گرفتن از برخی آموزه های دینی و اجتماعی خود، مدل های بهبود بهره وری (مانند مدل
کایزن) را ابداع کنند و به جای جای جهان، گسترش دهند، به طوری که می توان گفت فرهنگ
بهره وری، یکی از بزرگ ترین دستاوردهای ژاپن، پس از جنگ جهانی دوم است که آن را به
سایر کشورهای جهان، صادر کرده است.

زمانی که در جامعه ای فرهنگ بهره وری در سطح نازلی باشد، بهترین و مؤثّرترین راه
برای تغییر این وضعیت، اصلاح فرهنگی است و برای اصلاح فرهنگی، نیازمند آموزش هستیم.
آموزش، رکن بسیار مهمّی در افزایش بهره وری است؛ چرا که به ما می آموزد چگونه
بتوانیم بهترین استفاده را از منابع موجود به عمل آوریم. در واقع، می توان چنین گفت
که بهره وری، یک فرهنگ و نگرش به کار و زندگی است.

مرحله بعد از آموزش، ایجاد انگیزش در بین افراد جامعه است. انگیزش، به معنای تلاش و
کوششی است که فرد، از روی اشتیاق، در جهت رسیدن به یک هدف دارد. با این روش،
بهره وری به صورت یک دیدگاه فکری مطرح می گردد و افراد جامعه را به این باور
می رساند که می توانند فعّالیت های خود را هر روز، بهتر از روز قبل به انجام
برسانند و هر چه قدر که افراد، انگیزه بیشتری برای به کارگیری بهره وری باشند، به
همان میزان، شاهد افزایش بهره وری در جامعه نیز خواهیم بود. در این حالت، هر کس خود
را موظّف می داند که بنا بر زحمت مفیدی که می کشد، هم به نفع خود کار کند و هم نفع
اجتماعی را برای جامعه خود به دنبال داشته باشد.

در ایران، هر چند که در سال های اخیر، به صورت بسیار گسترده ای به بهره وری و
نهادینه کردن آن در بخش های مختلف کشور، توجّه شده است، امّا این فرهنگ، هنوز، آن
گونه که باید و شاید، شکل نگرفته و جایگاه خود را پیدا نکرده است. شاید بتوان علّت
این امر را در این جستجو کرد که بهره وری در ایران، نه به عنوان یک فرهنگ (برخاسته
از عقاید دینی و سنّت های بومی و علوم) بلکه به عنوان یک ابزار در جامعه معرّفی شده
است. از سوی دیگر، آنچه باعث شده است که بهره وری نتواند حتّی نقش ابزاری خود را هم
به نحو