پاورپوینت کامل یک کتاب در یک مقاله(۱) ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یک کتاب در یک مقاله(۱) ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یک کتاب در یک مقاله(۱) ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یک کتاب در یک مقاله(۱) ۱۰۶ اسلاید در PowerPoint :

مکتب ها، سبک ها و جنبش های ادبی و هنری جهان تا پایان قرن بیستم، نظام الدّین
نوری، تهران: زهره، ۱۳۸۵، ۱۵۰۶ص، وزیری.

مکاتب هنری در جهان، تحت تأثیر جریا ن های ادبی، فکری و اجتماعی شکل گرفته اند، به
طوری که هر یک از آنها، به بهترین وجه، نمایانگر روح واقعی دوره ای است که در آن
پدید آمده است. این مکتب ها، در واقع، جنبش های همگانی ای هستند که در دوران های
مختلف، شکل گرفته و در قالب آثار هنری، بروز کرده اند.

مکاتب هنری ای که تا کنون شناخته شده اند و هر کدام در جای خود، در عرصه هنر در
جهان تأثیراتی داشته اند، بسیار متنوّع اند، به طوری که در یک مقاله، نمی توان تمام
آنها را مورد بررسی قرار داد. از این رو، برای آشنایی بیشتر با آنها، به معرّفی
مهم ترین آنها در قالب یک کتاب در یک مقاله» بر اساس کتاب مکتب ها، سبک ها و
جنبش های ادبی و هنری جهان تا پایان قرن بیستم» بسنده می کنیم.

۱. اومانیسم (Humanism)، (اصالت انسان/انسان مداری)

انسان»، جهان» و خدا»، موضوعات عمده تفکّر غربی را از آغاز تاریخ مکتوب آن تشکیل
می داده است. با این همه، اهمیت نسبی این موضوعات، از زمانی به زمان دیگر فرق
می کرده است؛ امّا آنچه مشخّص است، این است که تفکّر غربی، نسبت به نظام های بزرگ
فکری شرق، تأکید بیشتری بر روی وجود فردی انسان داشته است.

اومانیسم که در کلّی ترین مفهوم، به اندیشه یا کوششی اطلاق می شود که مرکز توجّه
آن، به انسان و شئون انسانی باشد، پرورش همه جانبه استعدادهای انسان و حفظ حیثیت و
آزادی او را هدف تمام فعّالیت های خود قرار داده است.

اومانیسم، در قرون چهارده تا شانزده، در ایتالیا شکل گرفت و به اوج رسید و سپس به
آلمان، فرانسه و انگلستان سرایت کرد. هدف آن در ابتدا مقابله با سیطره بلامنازع
اندیشه سنّتی قرون وسطای اروپا و کلیسای کاتولیک و جزمیت های الهیات و فلسفه وابسته
به آنها بود. این مکتب، می خواست با بررسی، احیا، مراقبت و نگهداری از زبان،
ادبیات، هنر و فرهنگ دوره باستان، بتواند شخصیت بشری را پرورش بدهد و احساسی
لذّت بخش و این جهانی را برای انسانْ به ارمغان بیاورد. به همین منظور، اومانیست ها
کم کم معنای شهوانی تر زیبایی را به مردم ایتالیا آموختند و در اثر همین تلاش ها
بود که تحسین آشکار یک تن سالم انسانی ـ چه مرد و چه زن و ترجیحاً عریان ـ در میان
طبقات تحصیل کرده مرسوم شد و پیکره ها و تصاویری از این دست، به میادین شهرها و
حتّی نمازخانه های کلیسا های ایتالیا و سپس تمامی اروپا راه یافتند.

هنرمندان اومانیست، در بهترین شکل، توجّه خود را به قهرمانان یا افراد نیرومند و
تکامل یافته معطوف می کردند و سرودهایی عالی در ستایش پیروزی انسان بر ضعف و نقص
خود، بدی های اجتماعی و نیروهای کور طبیعت می سرودند و تابلوها و تندیس هایی از
پیروزی های آنان پدید می آوردند.

یکی از مهم ترین نشانه های خودآگاهی جدید هنرمندان و برخورد دگرگون شده آنان با اثر
خویش در دوره اومانیسم، این واقعیت بود که آنها به آزاد کردن خود از سفارش های
مستقیم آغاز کردند و خلق یک اثر هنری را بی آن که مأموریتی از سوی کسی داشته
باشند، به میل خویش به عهده گرفتند. حاصل این تحوّل در آفرینش آثار هنری، رهایی
هنرمند از اِعمال نظر دیگران و خلق آثار هنری آزادانه، بر اساس خواست ها و
نگرش های خود به دنیا و محیط پیرامونش بود و او را از این تعریف که هنر، چیزی جز
بازنمایی جمال الهی نیست و هنرمند، تنها وسیله ای است که از طریق او نظم جاودانه و
فراطبیعی اشیا، نمودار می شود»، جدا کرد.

۲. کلاسیسم (Clasism) (سنّت گرایی/کلاسیسیسم)

این مکتب که از قرن پانزدهم در اروپا (فرانسه) شروع می شود و تا قرن هفدهم ادامه
می یابد، از اوّلین مکاتبی است که پس از اومانیسم و تحت تأثیر آن، پدید آمده است.
ادبیات کلاسیسم، ادبیاتی است موافق عقل و استدلال و منطق، که با دقّت و موشکافی و
باریک بینی تمام، همراه است و در آن، هیچ گاه قهرمانانِ غیرعادّی و استثنایی و عجیب
و غریب، مورد مطالعه قرار نمی گیرند؛ بلکه همواره، افراد برجسته (امّا واقعی) و
کسانی که نمونه یا نماینده یک گروه هستند، به روی صحنه می ایند. زبان ادبی این
مکتب، محکم و مبتنی بر قواعد و مقرّرات کلاسیک است و ادیبان و نویسندگان،
خواسته اند با توسّل به این مکتب، هنر را تابع اخلاق قرار دهند و معتقد بوده اند که
هنرمند و ادیب، باید در آثار خود، نقش اندرزگو و ناصح را ایفا کند و از این رو
گفته اند: هرگاه هنر، از قوانین و اصول اخلاقی تبعیت کند، ارزش هنری و ادبی خواهد
داشت». هنر کلاسیک، ویژه طبقات ممتاز، نجبا و درباریان بود و زندگی طبقات پایین، در
آن راه نداشت.

گفتنی است که هر گاه کلاسیسم را در معنای عام تری به کار برند، به تمام آثار ادبی
قدیم یک ملّت که مایه افتخار آن ملّت است، اطلاق می شود و اگر آن را به معنای خاص
به کار ببرند، مقصود، کهن ترین مکتب ادبی اروپاست که پیروان آن، همواره به تقلید از
ادبیات یونانی و روم قدیم پرداخته اند و مخصوصاً توجّهشان، بیشتر به گفتار ارسطو و
عقاید او درباره نمایش و شعر و حماسه و داستان بوده است.

هر چند این سبک، بیشتر یک سبک ادبی (نخستین سبک ادبی در ادبیات اروپایی) شناخته
می شود، امّا اصطلاح کلاسیسم، در مورد رشته های مختلف هنر هم به کار گرفته شده است.

از مهم ترین آثار ادبی سبک کلاسیک، می توان به کمدی الهی» دانته (۱۲۶۵ـ۱۳۲۱م،
ایتالیا)، آتالی» ژان باتیست راسین (۱۶۳۹ـ۱۶۹۹م، فرانسه)، نغمه ها»ی فردریش
گوتلیب کلوپستوک (۱۷۲۴ـ۱۸۰۳م، آلمان) و افسانه ها»ی ژان دو لافونتین (۱۶۲۱ـ۱۶۹۵م،
فرانسه) اشاره کرد.

۳. رُمانتیسم (Romantism) (رُمانتی سیسم/احساس گرایی/آرمان گرایی)

مکتب رُمانتیسم که محصول قرن هجدهم میلادی است، در واقع، مکتبی است که در مقابل
اندیشه های مکتب کلاسیک، شکل گرفت. به طوری که می توان گفت هدف رمانتیک ها، مبارزه
با شیوه کلاسیک ـ که مبتنی بر تقلید از آثار نویسندگان یونان و روم قدیم بودـ،
پایه ریزی شده است. به عقیده رمانتیک ها، دستورالعمل های ثابتی که در ادبیات کلاسیک
رواج یافته بود، مانع آزادی فکر و بیان بود. از این رو، همه قواعد و اصول سبک
کلاسیک را از درجه اعتبار انداختند و همان طور که ویکتور هوگو» گفته است:
رُمانتیسم، عبارت از آزادی خواهی در هنر است».

از جمله تفاوت های مکتب رُمانتیسم با کلاسیک، می توان به موارد زیر اشاره کرد:

ـ کلاسیک ها، بیشتر ایده آلیست هستند (یعنی در هنر می خواهند فقط زیبایی و خوبی را
شرح و بیان کنند) و حال آن که رمانتیک ها می کوشند که گذشته از زیبایی، زشتی و بدی
را هم نشان دهند.

ـ کلاسیک ها، عقل را اساس ادبیات و هنر کلاسیک می دانند، در حالی که رمانتیک ها،
بیشتر پایبند احساس و خیال پردازی اند.

ـ کلاسیک ها، تیپ و الهام آثار خود را از هنرمندان یونان و روم قدیم می گیرند، در
حالی که رمانتیک ها، از ادبیات مسیحی قرون وسطا و رُنسانس و افسانه های ملّی
کشورهای خویش و حتّی از آثار ادبی و هنری دیگر نیز تقلید می کنند.

ـ کلاسیک ها، بیشتر طرفدار وضوح و شکوه و قاطعیت اند، در حالی که رمانتیک ها،
پایبند انعطاف و عاطفه و رنگ و منظره هستند.

ـ کلاسیک ها، بیشتر به نظم و یک نواختی و پرهیز از ساختارشکنی تکیه دارند، در حالی
که رمانتیک ها، ترجیح می دهند آثاری غیر تکراری و غیر رسمی و خیال انگیز و رؤیایی و
متفاوت با آثار کلاسیک، پدید آورند. نقّاشان این مکتب، رنگ ها را تابناک تر و
سوزنده تر انتخاب می کردند و به جای تناسبات و عناصر رسمی و قراردادی، از عناصر
ترکیب آفرین تازه و شگردهای فنّی نویافته استفاده می کردند که می توان به تابلوی
آغاز زمان» اثر ویلیام بلیک و ساختمان پارلمان انگلیس» اثر چارلز بری، به عنوان
نمونه هایی از هنر این سبک اشاره کرد.

از مشهورترین هنرمندان این سبک در ادبیات، می توان به یوهان ولفگانگ گوته
(۱۷۴۹ـ۱۸۳۳م، آلمان)، آلفونس لویی دو لامارتین (۱۷۹۰ـ۱۸۶۹م، فرانسه)، ویکتور هوگو
(۱۸۰۲ـ۱۸۸۵م، فرانسه)، لُرد جرج گُردُن بایرن (۱۷۸۸ـ۱۸۲۴م، انگلیس) و… اشاره کرد.

۴. رئالیسم (Realism) (واقع گرایی)

این مکتب که در ادبیات، با انتشار کتاب کمدی انسانی» بالزاک، در فرانسه قرن نوزده
شکل گرفت، سعی دارد با معرّفی شخصیت های گوناگون و بیان حالت های واقعی آنها، تاریخ
عادات و اخلاق جامعه را ـ همان گونه که واقعاً هست ـ بنویسد؛ کاری که مورّخان از آن
غافل بوده اند.

رئالیسم، سعی کرد تا دو مانع بزرگی را که در مکتب رُمانتیسم، مانع از نزدیک شدن اثر
ادبی و هنری به کمال می شدند (یعنی دخالت احساسات درونی نویسنده در متن اثر و غلبه
تخیل او بر واقعیت و تحت الشّعاع قرار دادن آن)، از میان بردارد. از این رو،
قهرمان های داستان های رئالیستی، شخصیت هایی هستند که از نمونه های واقعی انتخاب
شده اند و تنها بعضی از جنبه های اخلاقی و روحی آنها، بزرگ جلوه داده می شود. به
طور کلّی، نبوغ نویسنده رئالیست، در خیالبافی نیست؛ بلکه در مشاهده و روایت
واقعیت های موجود است.

در اصل، نویسنده رئالیست، کسی است که با دور نگه داشتن خود و درگیر نشدن در جریانات
اجتماعی، به عنوان قاضی، درباره حوادث اتّفاق افتاده، قضاوت می کند. او تنها وظیفه
دارد که قهرمان داستان خود را از میان افراد عادّی انتخاب کند و برای آشنایی بیشتر
خواننده با وضع روحی قهرمان داستانش، به صحنه سازی بپردازد. با این توصیف، رمان های
نویسندگان رئالیست، بیشتر شرح و تحلیل شهرها و محلّه های سرزمین خودشان است.

مهم ترین و مشهورترین اثری که می توانیم در ادبیات غرب، به عنوان نمونه مکتب
رئالیسم نام ببریم، رمان جنگ و صلح» لئو تولستوی (؟؟؟م)است که در آن، شخصیت و
زندگی محدوده وسیعی از انسان ها، از روستایی تهیدست گرفته تا اشراف زاده ثروتمند،
با درستی و استادی و ظرافت تمام، تصویر شده و مانند یک فیلم تمام رنگی و باشکوه، از
برابر چشمان خواننده می گذرد. این داستان که تصویر جامع و زنده ای از اشرافیت
شکاف خورده روسیه قرن نوزدهم را مانند تاریخ زنده ای در برابر ما می نهد، از ارزش
بسیار بالایی برخوردار است؛ نه تنها از این لحاظ که آدم های داستان و حوادث آن،
واقعی و نمونه هستند، بلکه بیشتر به خاطر این که در آن، شخصیت های بزرگ، چرخ حوادث
را نمی گردانند و مردم معمولی، سازنده تاریخ اند. پرده نقّاشی سنگ شکنان» اثر
گوستاو کوربه فرانسوی و بُرج ایفل»، از دیگر نمونه های هنر این مکتب هستند.

از سرشناس ترین هنرمندان مکتب رئالیسم می توان به: نیکلای واسیلویچ گوگول
(۱۸۰۹ـ۱۸۵۲م، اوکراین)، ماکسیم گورکی (۱۸۶۸ـ۱۹۳۶م، روسیه)، چارلز دیکنز
(۱۸۱۲ـ۱۸۷۰م، انگلیس)، تئودور اشتورم (۱۸۱۷ـ۱۸۸۸م، آلمان)و… را نام برد.

۵. ناتورئالیسم (Naturalism) (طبیعت گرایی)

طبیعت گرایی، اصطلاحی فریبنده است؛ زیرا بی درنگ، نسبتی با طبیعت» و طبیعی بودن»
را به ذهن می آورد و ما، به آسانی و به طور مبهمی احساس می کنیم که حتّی اگر معنای
دقیق آن را ندانیم، دست کم می دانیم که اشاره آن به چیست؛ امّا هر چه با مثال های
بیشتری از آن رو به رو می شویم، بیشتر به دامنه گسترده و جوانب پیچیده اش
پی می بریم.

طبیعت گرایی»، در فسلفه قدیم، به معنایی به کار می رفت که مادّه گرایی و لذّت جویی
و هرگونه دین گریزی را در بر می گرفت و معنای اصلی آن تا قرن ها همین بود؛ امّا
طبیعت گرایی قرن هجدهم و تا اوایل قرن نوزدهم اروپا و امریکا، به معنای دستگاهی
فلسفی بود که انسان را صرفاً ساکن جهانی از پدیده های مادّی و قابل درک می دید و
عالَم را تهی از نیروهای متعالی و ماورای طبیعی یا الهی می دانست. در اوایل قرن
نوزدهم، اشتیاق رُمانتیک ها به طبیعی بودن و عشق شاعران به طبیعت، انگیزه نیرومند
تازه ای برای مطالعه طبیعت فراهم آورد و این تصوّر پدید آمد که دنیا، موجود زنده
واحدی است، مرکّب از جانوران و گیاهان و ستارگان و آدم هایی که همگی در حیات عالم،
مشارکت دارند. این دیدگاه، هنگامی که با انقلاب صنعتی و رشد علوم طبیعی (بویژه
نظریه تکامل داروین که انسان را نتیجه تکامل حیوانات پست تر می دانست) همراه شد،
تعریف تازه ای را برای طبیعت گرایی به ارمغان آورد.

اندیشمندان، در ابتدا، دو مکتب رئالیسم و ناتورئالیسم را به دلیل این که در این
باور بنیادین که هنر، اساساً عبارت است از بازنمایی عینی و تقلیدی واقعیت خارجی
(در مقابل خیال پردازی رُمانتیک ها)»، مشترک بودند، یکی می دانستند و تمایزی بین آن
دو قائل نمی شدند؛ امّا بعدها با روشن تر شدن مواضع ناتورئالیسم، این دو مکتب، از
یکدیگر جدا شدند. از مهم ترین تفاوت های بین رئالیسم و ناتورئالیسم می توان به این
نکته اشاره کرد که رئالیسم در انتخاب سوژه های خود و یا حداقل در پیاده سازی آنها
در قالب یک اثر ادبی یا هنری، جهتگیری خاصی نداشت؛ امّا ناتورئالیست ها، از آن جا
که تحت تأثیر علوم طبیعی و نظریه های تکامل و وراثت دوره خود قرار گرفته بودند،
تعمّداً سعی می کردند انسان را تا سطح حیوان، پایین بیاورند و او را با تصویر کشیدن
و بزرگ نمایی جنبه های منفی شخصیتی، از همه آمال متعالی اش محروم سازند.

در واقع، در تفکّر ناتورئالیستی، بر خلاف تفکّر رُمانتیک، انسان متافیزیکی (ماوراء
الطّبیعی)» جای خود را به انسان فیزیولوژیکی (جانوری/طبیعی)» می دهد. حتّی به نظر
می رسد که ناتورئالیست ها سعی دارند که با نمایش انسان به حالت دون انسانی، روند
تکامل و تعالی انسان را وارونه جلوه دهند. با این دیدگاه، انسان، حیوانی است که
سرنوشت او را وراثت، محیط و لحظه، تعیین می کنند. این تصوّر مایوس کننده، باعث
محرومیت انسان از هر گونه اختیار و هر نوع مسئولیتی در قبال اعمالش می شود؛ چرا که
اعمال او را نتیجه عمل نیروها و شرایط مادّی خارج از اراده او می داند.

اگر چه سرچشمه ناتورئالیسم، فرانسه بود، امّا این مکتب در انگلستان، امریکا و آلمان
نیز رشد کرد. از مشهورترین چهره های این مکتب، می توان به: یوهان اوگوست استریندبرگ
(۱۸۴۹ـ۱۹۱۲م، سوئد)، هانری رنه آلبر گی دوموپاسان (۱۸۵۰ـ۱۸۹۳م، فرانسه)، امیل زولا
(۱۸۴۰ـ۱۹۲۰م، فرانسه) و… اشاره کرد.

۶. پارناسیسم (Parnasism) (هنر برای هنر)

شاید اوّلین کسی که تعبیر هنر برای هنر» را به کار برد، ویکتور هوگو باشد که اعلام
کرد: شاعر، همیشه حق دارد اثر بیهوده ای منتشر کند که شعر محض باشد».

پیروان این مکتب، بر این باورند که هنرمند، باید هنر خود را در کمال استادی خلق
کند؛ امّا ضرورتی ندارد که پایبند سلیقه اجتماع باشد یا هدف معینی را ارائه دهد یا
احساسات خود را در آن بگنجاند یا رسالتی را عرضه کند. برای مثال: شاعر باید شعر
بگوید؛ شعری در کمال شیوایی و زیبایی و خوش آهنگی و موزون و…؛ امّا ضرورت ندارد
که این شعر، لبریز از احساس شاعر باشد؛ بلکه آنچه مهم است، این است که سروده او شعر
است و شاعر، این شعر را به خاطر شعر بودنش سروده است. از دیدگاه این مکتب، آثار
هنری، حتّی می توانند مبتذل و خارج از مرز اخلاق هم باشند و هیچ محدودیتی در
کاربرد موضوعات و سوژه های هنری نمی بینند.

از مشهورترین پیروان این مکتب می توان به: تئوفیل گوتیه (۱۸۱۱ـ۱۸۷۲م، فرانسه)، پل
ورلن (۱۸۴۴ـ۱۸۹۶م، فرانسه)، کاتول منده، فرانسوا کوپه و … اشاره کرد.

۷. سمبولیسم (Symbolism) (نمادگرایی)

واژه سمبولیسم، به عنوان یک اسم عام، مفهوم بسیار وسیعی دارد. این اصطلاح را به طور
کلّی می توان برای توصیف هر شیوه بیانی به کار برد که به جای اشاره مستقیم به
موضوعی، آن را غیرمستقیم و به واسطه موضوع دیگری بیان کند.

در یک تعریف کامل تر، سمبولیسم را می توان هنر بیان افکار و عواطف، نه از راه شرح
مستقیم و تشبیه آشکار آنها، بلکه از طریق اشاره به چگونگی آنها و استفاده از
نمادهایی، برای ایجاد آن عواطف و افکار در ذهن خواننده دانست.

امّا این که چیزی را که برای دیگران شناخته شده است، به صورت غیرمستقیم برایشان
توصیف کنیم، یکی از جنبه های سمبولیسم است که به سمبولیسم انسانی» معروف است. جنبه
دوم سمبولیسم، سمبولیسم فرارونده» نام دارد که در آن، تلاش می شود با استفاده از
تصاویر عینی قابل شناخت برای مخاطب، یک مفهوم فراطبیعی و آرمانی و عام، که جهانِ
موجود، تنها نمایشی ناقص از آن است، انتقال داده شود. به عبارت دیگر،