پاورپوینت کامل گفتگو با جوانان;زندگی به شرط هنر ۴۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو با جوانان;زندگی به شرط هنر ۴۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو با جوانان;زندگی به شرط هنر ۴۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو با جوانان;زندگی به شرط هنر ۴۳ اسلاید در PowerPoint :

تا به حال شده برای دیدن یک نمایشگاه عکس، از عکّاسی تازه کار، به یک گالری بروید و
چند نفر از آشنایان و دوستانتان را آن جا ببینید؟ یا تا به حال شده آوازه یک
تئاتر خوب از کارگردانی قوی، به گوشتان برسد و روزی که برای تماشای آن می روید، باز
همان دوستانتان را به طور اتّفاقی در آن جا ببینید؟ حالا اگر در گالری، سالن
تئاتر، موزه، سینما و هر جای دیگر که می روید، مدام با آنها روبه رو بشوید، چه فکری
به ذهنتان می رسد؟ همه تان بیکار هستید و خوش حال؟ مسلماً این طور نیست. پس علّت
ماجرا چیست؟

شاید در نگاه اوّل، مسئله، چیز چندان مهمّی نباشد. یعنی شما به عنوان خواننده، از
خود بپرسید: خب که چی؟ امّا با کمی عمیق تر نگاه کردن، متوجّه یک موضوع می شوید:
مخاطبانِ اتّفاقاتِ هنری شهر، محدود شده اند به تعدادی خاص از آدم ها.

ممکن است برای کسانی این سؤال ایجاد شود که: این تعداد خاص از آدم ها چه کسانی
هستند؟ و این که چرا فقط این افراد خاص، مخاطب آثار هنری اند؟ یا حتّی می توان در
فضایی فانتزی به این مسئله فکر کرد که: ایا این افرادِ خاص، با همدیگر نیز ارتباطی
دارند؟ یعنی اماکنِ هنری، عامل دوستی هم شده اند؟

برای رسیدن به پاسخ تمام این سؤال ها، تصمیم گرفتم گشتی در مکان هایی که رکن اصلی
آن را هنر تشکیل می دهد، بزنم و گزارشی سریالی تهیه کنم از پاهای ثابتِ» اتّفاقات
هنری.

قسمت اوّل

هدیه را در یکی از گالری های موزه هنرهای معاصر تهران» می بینم. با دوستانش، کنار
چیدمانی از کامبیز صبری ایستاده اند و مشغول تحلیل آن هستند. هدیه می گوید:
دانشجوی عکّاسی هستم. خبر نمایشگاهی تازه در موزه هنرهای معاصر، باعث شد که با
دوستانم به این جا بیاییم».

از هدیه می پرسم که: ایا همیشه به موزه می اید؟ او در پاسخم می خندد و می گوید:
موزه برای من، پر از آرامش است. اگر هر چند وقت یک بار به این جا نیایم و از
نمایشگاهی که دارد، بازدید نکنم، انگار چیزی کم دارم».

کمی که در نمایشگاه گشت می زنم، چهره های آشنا می بینم. چیزی که توجّهم را به خود
جلب می کند، کثرت دانشجویان هنر در این نمایشگاه است. با لبخند، از یکی از چهره های
آشنایی که یادم نمی آمد کجا دیده ام، همان سؤالی را که از هدیه پرسیدم، می پرسم. در
پاسخ می گوید: من بیشتر اوقات، به نمایشگاه های هنری سر می زنم. فکر می کنم که
این، یکی از ملزومات تحصیل من در دانشگاه هنر باشد». و اشاره می کند که در دانشگاه
آزاد، تئاتر می خوانَد. با تعجب می پرسم: تئاتر چه ارتباطی با نمایشگاه آثار
هنرمندان تجسّمی دارد؟ پاسخش جالب بود: به هر حال، یک دانشجوی تئاتر هم باید در
جریان اتّفاقات هنری باشد. فرق نمی کند که این هنر، تجسّمی (؟؟؟؟) باشد یا دراماتیک
(؟؟؟).

ماجرا برایم جالب شد. به نظر می رسد که می توان این مسئله را به خیلی از دانشجو های
هنر، تعمیم داد؛ امّا عجیب است که در این بین، تعداد دانشجویان و جوانان، خیلی
بیشتر از افراد میان سال و سن بالاتر است. برای پیگیری بیشتر پاسخ سؤال هایم، سر به
مجموعه های تئاتری می زنم.

قسمت دوم

مجموعه تئاتر شهر» تهران، به دلیل تعمیرات، فعلاً تعطیل است. امّا تجربه قبلی ام
از حضور در این فضا، فرضیه پاهای ثابتِ» اماکن هنری را تایید می کند. به همین
دلیل، برای پیدا کردن این افراد باید به سالن های اجرایی ای که اکنون فعال هستند،
سر بزنم. تالار مولوی»، یکی از آنهاست.

لیلی نیکونظر، روزنامه نگار هنری را در همین جا می بینم. لیلی در این باره
می گوید: مخاطبان جامعه هنری ما افراد محدودی شده اند؛ قابل شمارش. این تعداد
افراد را همه جا می توان دید: در صف یک تئاتر خوب، یا حتّی یک فیلم خوب در
جشنواره های سینمایی. حضور این افراد را حتّی در شمارگان ثابت کتاب نیز می توان
دید».

لیلی معتقد است که این افراد، اغلب کسانی اند که یا در حوزه فرهنگ و هنر کار
می کنند یا درس می خوانند. او ادامه می دهد: حتّی اگر به کافی شاپ ها و
رستوران هایی که پاتوق هنری ها شده هم سر بزنید، این افراد را می بینید. علّتش را
هم می توان از یک منظر بررسی کرد. این آدم ها در خودشان رقابت دارند. رقابت هم فقط
بین این افراد است. مثلاً اگر کنسرت موسیقی باشد یا کتاب معروفی منتشر بشود، یا
حتّی تئاتر خوبی از یک کارگردان قدرتمند اجرا شود، رقابت برای دیدن و تهیه بلیط،
بین این افراد است؛ به این خاطر که برای مردم عادی جامعه ما ـ که نه هنری هستند و
نه کارشان در این حوزه است ـ ، هنر و فرهنگ، در سبد خرید ماهیانه شان نیست. در
ایران، مثل کشورهای پیشرفته، مردم، سبد خرید فرهنگی ندارند؛ چون کالای فرهنگی، گران
است و اگر هم گران نباشد، از نظر کیفیت، آن قدر دندانگیر نیست که در وضعیت اقتصادی
نامناسب مردم، در اولویت قرار بگیرد. برای همین، مردم، هنر را جزئی از زندگی
روزمره شان نمی دانند و طبعاً برای آن، بودجه ای را هم در نظر نمی گیرند».

به صف مشتاقان تئاتر که ایستاده اند، نگاه می کنم. مثال عینی حرف های لیلی در بین
این افراد هست: جوان هایی با ظاهری خاص. باید برای پیگیری بیشتر، به اماکن دیگری هم
سر بزنم.

قسمت سوم

خانه هنرمندان ایران»، تا سی ام آبان ماه ۱۳۸۶، مهمان مخاطبان جشن تصویر سال است.
بعدازظهرها، جمعیت زیادی برای شرکت در برنامه های مختلف این اتّفاق هنری، در خانه
هنرمندان ایران، حضور پیدا می کنند.

مونا محبوب (دانشجوی گرافیک)، یکی از آنهاست. از او می پرسم: چه طور از این
برنامه ها اطلاع پیدا کرده است؟ او می گوید: جشن تصویر سال برای کسانی که به
عکّاسی، گرافیک و حتّی فیلم سازی علاقه دارند، اتّفاق مهمّی است. از این جهت که
خیلی از کسانی که از نظر حرفه ای، به هم مرتبط می شوند، در این جا حضور دارند و
می توان از تجربه های آنها استفاده کرد».

مونا، در حوزه تبلیغات هم فعّالیت دارد. وقتی کمبود تبلیغاتی اتّفاقات هنری را از
او می پرسم، با هیجان می گوید: یکی از مشکلات کم مخاطب بودن اتّفاقات هنری،
تبلیغات هم هست. وقتی برای نمایشگاه یا جشنواره ای تبلیغ نمی شود، نمی توان انتظار
داشت که مردم عادی ـ که با هنر ارتباط روزانه ندارندـ ، از آن آگاه شوند و شرکت
کنند. به همین خاطر است که وقتی نمایشگاه هنری برپا می شود، هنری هایی می ایند که
از طریق دوستانشان یا محل کار و تحصیلشان ـ که با هنر مرتبط است ـ ، مطّلع شده اند
و همین، باعث شده که مخاطبان هنر، افرادی خاص بشوند. نمی توان از خانواده هایی که
هیچ ارتباطی با هنر ندارند، توقّع داشت که از برپایی نمایشگاهی با خبر شوند که
برایش،