پاورپوینت کامل فرهنگ موضوعی اخلاق در قرآن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ موضوعی اخلاق در قرآن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ موضوعی اخلاق در قرآن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ موضوعی اخلاق در قرآن ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۲۳

آنچه در پیش روی دارید، کاری است از حجج اسلام، آقایان: اسماعیلی، ذاکری، شرفی و یعقوبی

که با باز نویسی، تحقیق جدید وافزودن زیر عنوانهای بسیار، از سوی مجلّه، به علاقه مندان مباحث اخلاقی – قرآنی، عرضه می شود. امید آن که مفید افتد.

قرآن، از دنیا و آخرت، فرد و اجتماع، طبیعت و تاریخ، باور و عبادت و… سخن گفته است. در میان، آنچه به خوی نیک و ساختن انسانهای نیک خصال و تربیت فرد و جامعه پیوند دارد، اهمیت و جایگاه ویژه ای دارد.

آغازین آیات کتاب الهی، از هدایت تقوا، رستگاری و… سخن می گویند و آخرین آیه های آن، انسان مسلمان را، می پرهیزانند از وسوسه های شیطانی و نفسانی.

فراخواندن به پاس ارزشها و بازداشتن از ورود به وادی ضد ارزشها و فرو مایگیها، در سراسر آیات قرآن، نمایان است.

قرآن، گاه اصول کلی ارزشها و ضد ارزشها را ترسیم می کند و گاه به شاخه ها و نکته های جزئی اخلاقی اشارت دارد. افزون بر این، با بیان و بر شمردن پدید آورنده های خوییهای پسندیده و نکوهیده، به شیوه ای دقیق، به ریشه یابی آنها می پردازد.

پیامهای اخلاقی قرآن، یا به گونه مستقیم وپند و اندرزی رخ می نمایند و یا در لا به لای داستانهای تاریخی و سرگذشت اقوام و ملتهای گذشته و پاک سیرتان و دیوسیرتان، جلوه می کنند.

به هر صورت، این کتاب، برای ساختن انسان و هدایت او به سوی خوییهای پسندیده، تصویری پر کشش و زیبا از انسان صالح و جامعه برین، ارائه می دهد، تا الگو قرار گیرد.

در نگرشی کلی، می توان گفت: قرآن کریم، آکنده از اصول و دستورهای اخلاقی است که بر اساس آنها، بهترین و دقیق ترین برنامه و سیستم اخلاقی را می توان پی ریخت و به جامعه های انسانی عرضه داشت.

از قرنها پیش، این سفره الهی، گسترده بوده و کوششهای فراوانی در بهره وری از آن، انجام گرفته است. پیامها و روشها قرآنی، همواره در کانون توجه طالبان علم و تشنگان حقیقت بوده و نوشته های گوناگون، حکایت از آن دارد.

امّا مسائل اخلاقی قرآن، در سنجش با دیگر دانشها و رشته ها، مورد بی مهری و یا کم توجهی قرار گرفته و بیشتر جنبه حاشیه ای داشته اند.

دقتهایی که در علم فقه، اصول، کلام و… شده است، صد یک آن در دانش اخلاق انجام نگرفته است. سندها و رجال احادیث اخلاقی،بررسی و موشکافی عالمانه نشده اند، به ناسازشیها و ناسازگاریهای روایات اخلاقی، کمتر توجه شده و تاکید قرآن به اخلاق و تلاش برای کسب خویهایی نیک و دوری گزیدن از عادات و رفتار نا پسند و بیان دردها و درمانهای قلب و روح، از این منبع بزرگ و سرشار استفاده شایسته به عمل نیامده و همچنان، دست نخورده باقی مانده است.

از این روی، با مطالعاتی که در اخلاق داشتیم، بر آن شدیم که خود را در خدمت قرآن قرار دهیم و از انوار ملکوتی و معنوی آن در این زمینه کمک بگیریم و روزنی به سوی آن دنیای رخشان، بگشاییم.

به توفیق الهی، این کار عظیم را شروع کردیم و از آغاز تا پایان قرآن، یک یک آیات را به بووته بررسی نهادیم، تا پیامهای اخلاقی آن را دریابیم.

این کار، دو سال به درازا کشید: ۶۷ / ۹ / ۱۱ تا ۶۹ / ۹ / ۱، هفته ای یک، یا دو جلسه، به اضافه ماه مبارک رمضان و تعطیلات تابستانی.

به کمک فضل و فیض الهی، بیش از سه هزار فیش و برگه با عناوین اخلاقی آماده شد و پس از تنظیم، برابر حروف الفبأ، به گونه موضوعی سامان دادیم، تحت عنوان«فهرست موضوعی اخلاق در قرآن». اینک از انگیزه کار و شیوه آن، بیشتر سخن می گوییم، تا بهتر جایگاه این کار روش شود.

انگیزه کار

هدف و انگیزه ما، در گام نخست، استخراج اصول و قواعد اخلاقی و بایدها و نبایدهای ارزشی و ضد ارزشی، ساز و ناساز از قرآن کریم بود، زیرا در پی ریزی سیستم اخلاقی به این کار نیازی جدّی است و علاوه، در ضمن کار در باب اخلاق و عرضه مقالاتی در این مقوله، پی بردیم به این جای کار کلیدی قرآنی، که موضوعات اخلاقی را از دل قرآن بیرون بکشد و برای پژوهشگران و علاقه مندان به بحثهای قرآنی و اخلاقی، بنمایاند خالی است بدین جهت دست به کار شدیم و به اندازه توان و ظرفیت خویش از آن اقیانوس بی کردان بر گرفتیم.

آنچه در کتابهای اخلاقی، بیشتر مورد توجه بوده و بر آن اساس، اخلاق اسلامی را معرفی کرده اند، همان اصول چهار گانه: حکمت، عفت، شجاعت و عدالت است.

که با مرز بندی طرف افراط، تفریط و حد اعتدال آن، اخلاقیات و فضائل و رذائل را تقسیم کرده اند و در شرح آنها، از آیات نگرفته اند. از این روی بر آن شدیم که یک دور، به مطالعه قرآن و به تدبر در آیات آن بپردازیم و آنچه را در باب مسائل و موضوعات اخلاقی در یافتیم، فهرست کنیم که هم به کار ما بیاید و هم به کار علاقه مندان به کارهای قرآنی و اخلاقی.

شیوه کار

فهرست نگاری و نوشتن فرهنگ موضوعی قرآن مجید، پیشنه ای دیرینه دارد و از سالها پیش در این زمینه، آثاری نشر یافته است.

فهرست نگاران قرآنی، بیشتر طرح ذهنی خود را از آنچه تصور داشته اند، ترسیم می کرده اند و با در نظر گرفتن چند موضوع اصلی و یا ملاک قرار دادن ماده و ریشه اصلی و نخستین کلمه، به مطالعه می پرداخته اند و بر همین اساس، به طبقه بندی و فهرست نگاری دست می زده اند.

روش ما، در این کار، این بود که خود را در چهار چوب ویژه ای قرار ندادیم وبنا را بر این گذاشتیم که بدون طرحی که از پیش تعیین شده و چهار چوب دار و عناوین مخصوص، در تک تک آیات قرآن و واژه آن بیندیشیم و هر آنچه را اخلاقی می یابیم یادداشت کنیم.

در واقع، مبنای کار ما، بر موضوع یابی اخلاقی از دیدگاه قرآن مجید بود، چه موضوعاتی که در نوشته های اخلاقی آمده و چه نیامده و از قرآن، استفاده می شود.

از این روی، در تهیه این فهرست، نه محدود در موضوعات خاص بودیم و نه در بند واژگان و ریشه اصلی آنها، بلکه آنچه از معنای هر واژه و یا محتوای هر آیه می فهمیدیم و یا به کمک تفسیرها و روایات آن را می یافتیم، در این فهرست گرد آوریم، تا کلیدی باشد برای ورود به گنجینه سرشار و دریای بی کران قرآن.

یاد آوری چند نکته:

.۱ درباره اخلاق در قرآن، نوشته هایی موجود دارد و کارهای در خور ستایش سامان یافته که به دید ما، با همه مزایایی که دارند، نه فرا گیرند و نه جامع. البته نو آوریهایی دارند که جای انکار نیست. از جمله: «موسوعه اخلاق القرآن»، از نویسنده مصری به نام شرباصی.

بنابراین، ما، مدعی نیستیم که در زمینه مفاهیم، موازین و موضوعات قرآنی کاری صورت نگرفته است، بلکه بر این نظریم که کاری دراز دامن و فراگیر انجام نیافته و یا اساساً بدین شیوه که مادر پیش گرفتیم نبوده است.

.۲ اخلاقی که در این فهرست، سخن از آن می رود، آداب را نیز در بردارد.

بدین معنی که ما، در صدد فهرست کردن اخلاق فردی و آداب اجتماعی انسان از دید قرآن بوده ایم؛ از این روی، عناوینی را در این فهرست گنجانده ایم که در کتابهای اخلاقی معروف نیامده است. مثلاً آنچه از «مکارم» و «محاسن» اخلاقی در قرآن آمده، به گونه ای ریشه در تربیت و تهذیب نفس آدمی دارد و نمی توان آنها را جدای از یکدیگر تفسیر کرد. به همین جهت، عنوانهایی بسان: ادب تبلیغ، نفاق و… با زیر مجموعه های فراوان، در این فهرست به چشم می خورد که به گونه ای مربوط می شود به رفتار اجتماعی ساز، یا ناساز انسان در رابطه با دیگران، گر چه نام اخلاق به معنای خاص را نتوان بر آن نهاد.

.۳ برخی از عناوین که در این فهرست آمده، در برخورد نخستین، شاید موضوع اخلاقی ننماید، لکن با دقت در جهت تهذیبی که در آن موضوع بوده است، می توان آن را از مقولات و عناوین اخلاقی بر شمرد. مثلاً، «ابتلأ»، «فتنه» که به لحاظ نتیجه تربیتی آن در نفوس آدمیان، عنوان است اخلاقی و پرورشی.

.۴ ستاره () علامت عنوان اصلی، خط تیره(-) علامت زیر عنوآنها و فلش () علامت ارجاع است.

آ

آداب:

– آداب بانگ کردن: نور ۶۳.

– آداب راه رفتن: لقمان، ۱۹.

– آداب سخن گفتن: لقمان، ۱۹.

سخن.

آداب رفت و آمد: بقره، ۱۸۱؛ نور ۵۸، ۵۶.

– آهسته سخن گفتن: لقمان، ۱۹.

– اجازه خواستن: نور، ۲۷ – ۲۸.

– به خود کامی راه نرفتن: لقمان، ۱۸.

– به کبر و گردن کشی از مردم روی برنگرداندن: لقمان، ۱۸.

– دوری از گناه: نسأ، ۱۴۰.

– رفت و آمد ناروا: انعام، ۷۰.

– سلام کردن: نور، ۲۷.

فخر نفروختن و لاف نزدن: لقمان، ۱۸.

– میانه روی: لقمان، ۱۹.

اقتصاد.

آداب میهمانی

– اجازه گرفتن: احزاب، ۵۳.

– بهنگام رفتن و بهنگام برخاستن: احزاب، ۵۳.

– پذیرش دعوت: احزاب، ۵۳.

میهمان نوازی.

آداب همنشینی:

– برخاستن بهنگام: مجادله، ۱۱.

– جای خود به دیگران وانهادن: مجادله، ۱۱.

همنشینیهای ناروا.

همنشین بد.

آرامش روحی: یونس، ۶۲، ۶۳؛ روم ۲۱؛ احقاف، ۱۳.

حالات قلب: آرامش، نفس مطمئنه و سکینه

آرزوهای روا: شعرا، ۵۸.

آرزوهای ناروا: نسأ، ۳۲، ۱۲۲، ۱۲۳؛ حجر، ۳؛ محمّد، ۲۵.

آزاد اندیشی: زمر، ۱۷، ۱۸.

حق پذیری.

آزار دیگران: احزاب، ۵۷، ۵۸؛ توبه، ۶۱؛ احزاب، ۶۹.

سرزنش.

ضرر.

آزارها را به هیچ انگاشتن: احزاب، ۴۸.

صبر، استقامت، هجر جمیل.

آزمایش: حج، ۱۱، ۵۲، ۵۳.

– آزمایش و ابتلأ: صافات، ۱۰۶.

– آزمایش و ابزار آن: انفال، ۲۸؛ تغابن، ۱۵.

– آزمایش و امتحان: اسرأ، ۶۰.

– آزمایش به زندگی خوش: طه ۱۳۱.

– آزمایش و فتنه: قمر، ۲۷.

آفات زیان: انعام، ۱۱۲.

آموزش و پرورش: علق، ۱، ۵.

الف

ابتلأ: بقره، ۱۵۵، ۲۱۴، ۲۴۹؛ آل عمران، ۱۵۲، ۱۷۹ ؛ مائده، ۴۸، ۹۴؛ انعام، ۴۲؛ اعراف، ۹۴؛انفال ۱۷؛ هود ۷؛ محمّد، ۳۱.

– اقسام آن: اعراف، ۱۶۸.

– انگیزه های آن: انبیأ، ۳۵.

– برای آزمون: مائده، ۴۱، مؤمنون، ۳۰.

– به نعمت و نقمت: فجر ۱۵، ۱۶.

– به مقام: انعام، ۱۶۵؛ ابراهیم، ۶؛ نحل، ۹۲؛ کهف، ۷؛ زمر، ۴۹؛ دخان، ۳۲؛ محمّد، ۴؛ ملک ۲؛ قلم، ۱۷؛ انسان، ۲.

– نقش آن در خودسازی: بقره، ۱۲۴.

– نقش آن در سازندگی: آل عمران، ۱۴۰، ۱۴۱، ۱۴۲؛ روم، ۳۳، ۳۶؛ بلد، ۴؛ زمر، ۸.

– نقش تربیتی آن: اعراف، ۱۳۰.

اتحاد: آل عمران، ۱۰۳؛ صف، ۴.

وحدت.

اتراف: مؤمنون، ۳۳.

رفاه زدگی. استغنأ.

– اتراف و مترفان: انبیأ، ۱۰، ۱۳، ۱۴، ۱۹، ۲۹؛ سبأ، ۳۷؛ زخرف، ۲۳.

– کیفر آن: واقعه، ۴۵.

احترام به خویشان: توبه، ۱۴.

– به سیره مسلمانان: نسا، ۱۱۵.

– به شعائر الهی: مائده، ۲؛ مریم، ۱۲.

تقوا و بزرگ داشت شعائر.

احسان: بقره، ۵۸، ۸۳، ۱۱۲، ۱۹۵؛ آل عمران، ۱۳۴؛ مائده ۱۳؛ اعراف، ۱۶؛ یوسف، ۷۸، ۹۰؛ نحل، ۷، ۹۰.

– به پدر و مادر: بقره، ۸۳؛ نسأ ۳۶؛ انعام، ۱۵۱؛ ابراهیم، ۴۱.

– به مردم: نسأ، ۳۶.

– به همسایه: نسأ، ۳۶.

– به همسفر: نسأ، ۳۶.

– و بخشش: یوسف، ۶۲.

– و پاداش آن: هود، ۱۱۵؛ یوسف، ۵۶؛ نجم، ۳۱.

– و پرهیزکاری: آل عمران، ۱۷۲؛ نسأ، ۱۲۸؛ مائده، ۹۳.

تقوا و احسان.

– و حسنه: زمر، ۱۰.

– و رحمت: اعراف، ۵۶.

– و نیکو کاران: آل عمران ۱۴۸؛ مائده، ۸۵؛ توبه، ۱۰۰، ۱۲۰؛ یوسف، ۲۲، ۳۶؛ نحل، ۳۰، ۱۲۸؛ حج، ۳۷؛ قصص، ۱۴؛ عنکبوت، ۶۹؛ لقمان، ۲، ۲۱؛ احزاب، ۲۹؛ زمر، ۳۴، ۳۵، ۵۸؛ ذاریات، ۱۶ ؛ صافات، ۸۰، ۱۰۵، ۱۱۰، ۱۲۱، ۱۳۱؛ رحمن، ۶۰؛ مرسلات، ۴۳، ۴۴.

و نیکو کاری: یونس، ۲۶.

برّ و نیکوکاری.

اختلاف: آل عمران، ۱۰۳؛ هود، ۱۱۰، مریم، ۳۷.

– اختلاف امتها: هود، ۱۱۹.

– انگیزه آن: جائیه، ۱۷.

– پیامد آن: سجده، ۲۵.

– ریشه های آن: آل عمران، ۱۹.

– اختلاف و پراکندگی: انفال، ۴۶؛ یونس، ۹۳؛ شوری، ۱۳، ۱۴؛ بینّه، ۴.

اخلاص: بقره، ۱۳۹، ۲۶۵، ۲۷۳؛ نسأ، ۱۱۴، ۱۴۶؛ انعام، ۲، ۹۱، ۱۶۱، ۱۶۲، ۱۶۳؛ اعراف، ۲۹؛ یونس، ۲۴؛ کهف، ۲۸، ۱۱۰؛ مریم، ۵۱؛ قصص، ۸۸؛ عنکبوت، ۶۵، ۹۶؛روم، ۳۰، ۳۸، ۳۹؛ زمر، ۲، ۳، ۱۱، ۱۴؛ مؤمن، ۱۴؛ شوری، ۲۳؛ احقاف، ۱۳؛ انسان،۹؛ توحید.

– اخلاص حنیف: حج،۳۱.

– اخلاص در عمل: نور، ۵۳؛ حج ۷۸.

– و انگیزه آن: لقمان، ۳۲.

– و تسلیم: لقمان ۲۱.

– و خشنودی خدا: لیل، ۲۰.

– و قیام برای خدا: مائده ۸.

– و مخلصین: مؤمن، ۶۵؛ ص، ۸۳،۴۶؛ صافات، ۷۴، ۱۲۸، ۱۶۰، ۱۶۹؛ حجر، ۴۰، ۴۲؛ بینّه، ۵.

اخلاق جنسی: بقره، ۲۲۲، ۲۲۳.

– آداب خواستگاری: بقره، ۲۳۵.

– اخلاق خانواده: نسأ ۳۴؛ نور، ۶۱.

– برخورد با همسران: نسأ، ۱۹.

– برخورد نیک هنگام طلاق: احزاب ۴۹.

– تربیت خانواده: تحریم، ۷.

– حقوق زن: نسأ، ۴.

– رابطه زن و شوهر: نسأ، ۱۲۸.

– مهرورزی: روم، ۲۱.

اخلاق در جنگ: بقره ۱۹۴.

اخلاق رهبری:

– آمرزش خواستن برای گناهکاران: نور، ۱۲.

– روی بر گرداندن از کافران: سجده، ۳۰.

– سابقه انقلابی: سجده، ۲۹.

– صبر: سجده، ۲۴.

– یقین: سجده ۲۴.

ارزشها و ملاکهای ارزشی.

اخوت: آل عمران، ۱۰۴؛ توبه، ۱۰؛ حجرات، ۱۰؛ حجر، ۴۷؛ اسرأ، ۸۴.

ادب:

– ادب و انضباط: حجرات، ۱، ۲، ۳، ۴.

– ادب و تسلیم: انبیأ، ۲۷.

ادب تبلیغ: هود، ۵۲؛ غاشیه، ۲۲.

– آخرت گرایی: مریم، ۹۷.

– آسان گیری: قمر، ۱۷، ۲۲، ۳۲، ۴۰.

– آشکارا بیم دادن: شعرأ، ۱۱۵.

– آگاهاندن تدریجی: انعام، ۷۴، ۷۹؛ فرقان، ۳۲.

– آگاهی دادن: قصص، ۴۳.

– آوردن از تاریکی به روشنایی: طلاق، ۱۱.

– آینده نگری: نوح، ۲۸.

– ابلاغ رسالت: جن، ۲۸، ۲۳؛ احزاب، ۳۹.

– اتمام حجّت :یس، ۷۰.

– احترام به شخصیت دیگران: سبأ، ۲۴؛ یوسف، ۳۹.

– اخلاص: انعام، ۹۰؛ سبأ، ۴۵.

– ارسال مثل در تبلیغ: رعد، ۱۷؛ کهف، ۳۲، ۳۳، ۴۵؛ عنکبوت، ۴۱، ۴۳؛ حج، ۷۳؛ روم، ۲۸، ۵۹؛ زمر، ۲۷، ۲۹؛ یس، ۱۳.

– ارسال مثل و اثر آن: ابراهیم، ۲۵، ۲۶، ۲۷.

– ارشاد، نه اجبار: انعام، ۱۰۵، ۱۰۷؛ زمر، ۴۱ ؛ شوری، ۶، ۴۸؛ ق، ۴۵؛ طه، ۴۷.

– استضعاف گرایی: کهف، ۲۸؛ شعرأ، ۱۱۴؛ قصص، ۵، ضحی ۱۰.

– استغفار و تسبیح: مؤمن ۵۵.

– استفاده از فرصتها: یوسف، ۳۹، ۴۰؛ انشراح، ۶، ۷.

– استقامت: شوری، ۱۵؛ نوح، ۴ – ۹؛ فاطر، ۲۵.

– استکبار گریزی: کهف، ۲۸.

– استمرار در تبلیغ: قصص، ۵۱؛ انشراح، ۷؛ حدید، ۲۷؛ نوح، ۵؛ نازعات، ۱۷.

– اشتیاق به هدایت مردم: یوسف، ۱۰۲؛ طه،۲.

دلسوزی.

– اقدام و قیام: مدثر، ۲.

– الگو دهی: مریم، ۴۱، ۵۱، ۵۶؛ ممتحنه، ۴.

– انگیختن وجدآنها: انبیأ، ۵۸، ۶۳، ۶۴؛ یوسف، ۸۴، ۸۹؛ نمل، ۵۹ – ۶۴؛ قلم، ۳۵- ۴۶؛ ملک، ۱۶ – ۳۰؛ صافات، ۶، ۸، ۱۱، ۹۶، ۱۲۵، ۱۴۹؛ سبأ، ۲۴؛ طور، ۳۰- ۴۳؛ واقع، ۵۸ – ۷۲.

سؤال آفرینی.

اولویت شناسی: عنکبوت، ۳۷.

– ایمان به گفته خویش: سبأ، ۲۴.

– ایمان به هدف: صافات، ۹۹؛ شوری، ۱۵؛ ممتحنه، ۴.

– برخورد شایسته: دخان، ۲۱.

– برخورد منطقی: صافات، ۱۵۶، ۱۵۷؛ شوری، ۱۵.

– بزرگواری و کرامت: دخان، ۱۷.

– بصیرت بخشی: جائیه، ۲۰.

– بلاغ و روشنگویی: یس، ۱۷.

روشنگویی، تبلیغ روشن گر.

– بهره بری از مثل در تبلیغ: محمّد، ۳؛ حدید، ۲۰؛ حشر، ۲۱، تحریم، ۱۰، ۱۱؛ غاشیه، ۲۱.

ارسال مثل در تبلیغ.

بی اعتنایی به ستیزه جویان: طور،۴۵؛ قلم، ۴۵، معارج ۴۲.

– بی تکلفی: ص، ۸۶.

– بی توجهی به دنیا: کهف، ۲۸.

– بیداری و آگاهی: روم، ۶۰.

– بیزاری از کارهای ناپسند: شعرأ، ۲۱۶.

اخلاق رهبری، روی گرداندن از کافران.

– بیم دهندگی: نمل، ۹۲؛ احقاف،۱۲؛ شعرأ، ۱۹۴؛ قصص، ۴۶؛ سبأ، ۴۵؛ یس، ۷۰؛ مدثر، ۲.

– بیم آشکار: احقاف، ۹؛ نوح، ۱، ۲.

– بیم گونه گون: طه، ۱۱۳.

– بینش و آگاهی: یوسف، ۱۰۸.

– به نرمی سخن گفتن، طه .۴۴

پناه بردن به خدا: اعراف، ۲۰۱؛ مؤمن، ۵۶؛ فصلت، ۳۶ ؛ فلق، ۱؛ ناس، ۱.

– تبلیغ روشنگر: نحل، ۳۵.

بلاغ و روشنگویی.

– تبلیغ تدریجی: اسرأ، ۱۰۶؛ شعرأ، ۱۴.

استمرار در تبلیغ.

تبلیغ منطقی و استدلالی: مؤمن، ۲۳؛ سبأ، ۲۵؛ ذاریات، ۳۸؛دخان، ۱۹؛ هود، ۹۶؛ مؤمنون، ۴۵.

– تربیت تدریجی: اسرأ، ۱۰۶؛ مریم، ۴۲، ۴۳، ۴۴، ۴۵.

– ترس از خدا، نه ترس از مردم: احزاب، ۳۶، ۳۹.

راه خدا، نه راه مردم.

– ترس و اندوه به دل راه ندادن: عنکبوت، ۱۳.

– تذکر: اعراف، ۲، ۳؛ انبیأ، ۴۸؛ ذاریات، ۵۵.

– تذکر به ایّام الله: ابراهیم، ۵.

– تزکیه: آل عمران، ۱۶۴؛ جمعه، ۲؛ نازعات، ۱۸.

– تسبیح و یاد پروردگار: طور، ۴۸.

– تسلیم در برابر حق: اسرأ، ۱۰۷.

– تصدیق درستیها: احقاف، ۱۲.

– تعلیم کتاب و حکمت: جمعه، ۲.

– تفهیم و تفهم: طه، ۲۸.

– تقوا: احزاب، ۱.

– تکرار حرف اصلی: نمل، ۵۹ – ۶۴.

– تلاش در تبلیغ دین: انشراح، ۷؛ طه، ۴۲.

– تلاوت و دعوت: جمعه، ۲ ؛ طلاق، ۱۱.

– تواضع: شعرأ، ۲۱۵.

– توجه به خدا: انشراح، ۸.

– توجه به هدایت: عبس، ۳، ۴.

– توجه دادن به نتایج ایمان: نوح، ۱۲.

– توکل: فرقان، ۵۸؛ شعرأ، ۲۱۷؛ احزاب، ۳، ممتحنه، ۴.

– تهجد و عبادت: انسان، ۲۶.

– پاسخ برتر: فرقان، ۳۲.

– پاکیزگی: مدثر، ۴.

– پشتکار: عنکبوت، ۱۴.

– پند دهی: قصص، ۳۶، ۵۱؛ یس، ۶۹؛ صافات، ۱۳ ؛ ص، ۸۷؛ دخان، ۱۳؛ ق، ۴۵.

موعظه.

– پیروی از حق: جاثیه، ۱۸.

– پیروی از وحی: احزاب،۲؛ احقاف، ۹.

– پیروی نکردن از گناهکاران: انسان، ۲۴.

– پیمان با خدا، برای انجام وظیفه: احزاب، ۷.

– جبار نبودن: مریم، ۱۴.

– جبهه گیری و ناسازگاری با کفر و نفاق: احزاب، ۱.

– جدا ساختن حق از باطل: انبیأ، ۴۸.

– خشیت آفرینی: نازعات، ۱۹.

– خوش برخوردی: مریم، ۴۷ ؛ عبس، ۱، ۲.

– خوش پیشینگی: شعرأ، ۱۴.

سابقه ، ملاک ارزش.

– خوشنام: انشراح، ۴.

– درستکاری: دخان، ۱۸.

– دعأ: نوح، ۲۸.

– دعوت گری: شوری، ۱۵.

– دعوت آشکار و نهان: نوح، ۸، ۹.

– دعوت به توبه: نوح، ۱۰.

– به تفکر در خلقت و جلوه های آن: نوح، ۱۵، ۲۰.

– به تقوا: زخرف، ۶۳.

– به تقوا و پیروی: نوح،۳.

– به حق: احزاب، ۴۶؛ فصلت، ۳۲.

– به بندگی: زخرف، ۶۴؛ احقاف، ۲۱؛ نوح، ۳.

– دلتنگ نشدن: نحل، ۱۲۷؛ نمل، ۷۰؛ لقمان، ۲۳؛ یس، ۷۶.

– دوری از آلودگیها: مدثر، ۵.

– دوری از سستی:طه، ۴۲.

– دلسوزی: شعرأ، ۳؛ فاطر، ۸.

– ذکر و یاد خدا: مدثر، ۳.

یادآوری.

– راه خدا، نه راه مردم: شوری، ۲۵؛ جاثیه، ۱۸.

– رحمت آفرینی: قصص، ۴۳؛ احقاف، ۱۲؛ اسرأ، ۸۲؛ انبیأ، ۱۰۷.

– رشد دهی: جن، ۲.

– روان گویی: مریم، ۲۷؛ دخان، ۵۸.

روشن گویی.

– روح بندگی در تبلیغ: نمل، ۴۵؛ نحل ۳۶.

– روشنگری: احزاب، ۴۶؛ زخرف، ۶۳.

– روشنگویی: نسأ، ۶۳؛ نحل، ۸۲؛ نور، ۳۴، ۵۴؛ شعرأ، ۱۹۵؛ قصص، ۲؛ عنکبوت، ۱۸ ؛ یس، ۶۹؛ زمر، ۲۸؛ نحل، ۸۹.

– روی برگرداندن از سر کشان: ذاریات، ۵۴.

– روی بر گرداندن کوتاه مدت از سر کشان: صافات، ۱۷۴، ۱۷۸.

ثبات قدم.

– روی بر نگرداندن از بینوایان: عبس، ۱ – ۴.

– رهایی بخشی: دخان، ۱۸.

– سؤال آفرینی: یوسف، ۳۹؛ قصص ۷۱.

انگیختن و جدآنها.

– سابقه روشن: قصص، ۳۳.

خوش پیشینگی.

– سخت گیری بر کفار و منافقان:

تحریم، ۹.

– سخن آشکار: تغابن، ۱۲.

روشنگویی.

– سخن گویی بر مدار حق، نه خواست خود: نجم، ۳، ۴.

– سخنوری: شعرأ، ۱۳، ۱۹۸؛ قصص، ۳۴.

– سنت شکنی: احزاب، ۳۷.

مبارزه با خرافات.

– شتاب نورزیدن: احقاف، ۳۵.

– شرح صدر: طه، ۲۵؛ شعرأ، ۱۳؛ انشراح، ۱.

– شروع از خود و خویشان: شعرا،

۲۱۴؛ احزاب، ۱۵۹؛ صافات، ۸۵؛

اسرأ، ۸۲.

– شکر بر انجام وظیفه: نمل، ۹۳.

– شهامت و رک گویی: شعرأ، ۱۶۸.

– صبر: روم، ۶۰؛ احقاف، ۳۵؛ ق، ۳۹؛ انسان ۲۴؛ مزمل، ۱۰؛ مدثر، ۷؛ نحل، ۱۲۷؛ ص، ۱۷؛ مؤمن،

۵۵؛ قلم، ۴۸؛ مدثر، ۸.

– صبر بر دشواریها: انشراح، ۵، ۶.

– صبر جمیل: معارج، ۵.

– صبر در راه هدف: طور، ۴۸.

ایمان به هدف.

– صداقت: زمر، ۳۳.

– صلاحیت تقوایی: مریم، ۱۳.

– عدالت گرایی: شوری، ۱۵.

– قاطعیت: ممتحنه، ۴.

شهامت و رک گویی. سخت گیری بر کفار.

– کمک گیری در تبلیغ: قصص، ۳۴، ۳۵.

تعاون در تبلیغ

– کوشش در فراگیری دستورات الهی:

مریم، ۱۲.

– گفت و گو با مخالفان، بر پایه منطق:

نمل ۵۹ – ۶۴.

تبلیغ منطقی و استدلالی.

– گفتار منطقی و حکمت آمیز: زخرف، ۶۳.

گونه گونی در گفتار: اسرأ، ۴۱، ۸۹؛

کهف، ۵۴؛ فرقان، ۵۰.

– مأمور به وظیفه، نه نتیجه: آل عمران،

۲۰؛ نحل، ۷۰، ۹۲؛ فاطر، ۲۳؛ زمر، ۴۱.

– مبارزه با جلوه های فساد: عنکبوت، ۳۷.

– مبارزه با زمینه های فساد: احزاب، ۵۹.

– مبارزه با علتهای فساد: طه، ۴۳؛ نازعات، ۱۷.

– مبارزه با فساد آفرین: احزاب، ۶۱.

– مردمی بودن: کهف، ۲۸؛ ضحی، ۶ – ۱۰؛ بلد، ۲.

– مزد نخواستن: یوسف، ۱۰۴؛

مؤمنون، ۷۲؛ فرقان، ۷۵؛ شعرأ، ۱۰۹، ۱۲۶، ۱۲۷، ۱۴۴، ۱۶۲، ۱۶۶، ۱۷۹؛ شوری، ۲۳؛ قلم، ۴۶؛ هود، ۲۹، ۵۱.

– مژده به نیکوکاران: احقاف، ۱۲.

– معرفی خود و برنامه های خود: شعرأ، ۱۰۷، ۱۲۵، ۱۴۳، ۱۶۲، ۱۷۸.

– مقایسه بین زیباییها و زشتیها: فاطر، ۱۹، ۲۰، ۲۱، ۲۲.

– منت نگذاردن: مدثر، ۶.

– موعظه: سبأ، ۴۶؛ نور، ۳۵، ۳۹، ۴۰.

– مهربانی در تبلیغ: نازعات، ۱۸.

– نفرین بر ستمکاران: نوح، ۲۶، ۲۸.

– نقل تاریخ: قصص، ۳؛ نور، ۳۴.

– نقل داستان و حدیث: نازعات، ۱۵.

– نورانیّت و آگاهی: انبیأ، ۴۸.

– نیکی به پدر و مادر: مریم، ۱۳.

– وقار و تحمل: احقاف، ۳۵.

– هجر جمیل: مزمل، ۱۰، ۱۱.

– هدایت گری: قصص، ۴۳؛ مؤمن، ۵۴؛ نازعات، ۱۹.

هماهنگی در تبلیغات: شعرأ، ۱۰۰- ۱۹۱.

– همکار صالح: طه، ۲۹، ۳۲.

– همکاری در تبلیغ: یس، ۱۴.

– یاد خدا، در همه حال: انسان، ۲۵.

– یاد مبلغان الهی: ص، ۴۱، ۴۵، ۴۸.

– یاد آوری مرگ و رستاخیز: نوح، / ۴.

ادعاهای پوچ: انفال، ۳۱.

اذیت و آزار: صف، ۵.

آزار دیگران.

ارتجاع: آل عمران، ۱۴۴.

– ارتجاع و انحطاط: آل عمران، ۱۴۹.

ارزش:

– ارزش انسان: نحل ۵ – ۱۵.

– ارزش به چگونگی، نه به مقدار: توبه ۷۹.

– ارزش گرایی: یونس، ۳۵؛ قصص، ۸۰.

– ارزشهای بدلی: مؤمنون، ۵۵، ۵۶؛ شعرأ، ۸۹؛ سبأ، ۳۵، ۳۷؛ زخرف، ۳۱، ۵۳؛ توبه، ۸۵.

– ارزشهای برتر: توبه، ۱۹، ۲۰.

ملاکهای ارزشی.

– ارزشهای حقیقی: فرقان، ۱۰، سبأ، ۳۷.

– ارزشها و عنوانها: احزاب، ۳۱.

– ارزشهای واقعی: مؤمنون، ۵۶، ۶۱.

استاد و راهنما در اخلاق: کهف، ۶۶.

استراق سمع: حجر، ۱۸.

غیبت، تجسس، جاسوسی.

استغفار: انفال، ۳۳؛ نمل، ۴۶؛ قصص، ۱۶؛ محمّد،

۱۹؛ ممتحنه، ۴؛ مزمل، ۲۰.

– و آثار آن: نوح، ۱۰، ۱۱، ۱۲؛ هود، ۵۲.

– و انابه: ص، ۲۴، ۳۴.

– و احساس بی نیازی: علق، ۳، ۶۱، ۹۰؛ مؤمن، ۷؛ نصر.

– سحر خیزی: ذاریات، ۱۸.

تهجد و شب زنده داری.

استغنأ: ضحی، ۸.

– و غرور مالی: لیل ۸، ۱۱.

استقامت: بقره، ۲۵۰؛ آل عمران، ۱۹۵؛ نسأ، ۱۰۴؛ یونس، ۸۹ ؛ هود، ۱۱۲؛ احقاف، ۱۳، صف، ۴.

– آثار آن: فصلت، ۳۰؛ جن، ۱۶.

– در راه عقده: طه، ۷۲.

– در راه هدف: انعام، ۳۴.

استکبار: بقره، ۱۱، ۱۳، ۸۰، ۸۷، ۲۰۵، ۲۰۶، ۲۵۸؛ نسأ، ۱۷۲؛

اعراف، ۳۶، ۴۸، ۷۶، ۷۷، ۱۳۳ ۸۸، ۱۴۱؛ انعام، ۹۳؛ نحل، ۴، ۲۲، ۲۳، ۴۹؛ انبیأ، ۱۹؛ مؤمنون، ۶۷؛ قصص، ۳۷، ۳۸؛ سجده، ۱۵؛ سبأ، ۳۱، احقاف، ۱۰، ۲۰؛ منافقون، ۵؛ نوح، ۷؛ نازعات، ۲۴.

– استکبار از عبادات: مؤمن، ۶۰.

– برتری طلبی: مؤمنون، ۴۶، ۴۷.

– پای فشاری در برابر کلام حق: جاثیه، ۸.

– سر کشی: ابراهیم، ۱۵، ۲۱، ۵۱،

۵۲، ۵۳، ۵۴؛ فرقان، ۲۱.

– شکنجه: اعراف، ۱۴۱.

– دروغ پنداشتن حق: زمر، ۵۹، ۶۰.

– کشتار: اعراف، ۱۴۱.

– استکبار و کیفر آن: اعراف، ۴۰ ؛

عنکبوت، ۳۹؛ لقمان، ۷؛ مؤمن،

۴۷، ۴۸؛ مدثر، ۲۳.

استهزأ: بقره، ۱۴، ۶۷؛ انعام، ۵،

۱۰، ۶۸؛ توبه، ۶۴، ۶۵؛ هود،

۸؛ رعد، ۳۲؛ حجر، ۱۱، ۹۵؛ نحل،

۳۴؛ فرقان، ۴۱؛ شعرأ، ۶؛ صافات،

۱۲، ۱۴، مؤمن، ۸۳، زخرف، ۷.

– پیامبران و مؤمنان: بقره، ۲۱۲؛ یس، ۳۰؛ هود، ۳۸؛ انبیأ، ۳۵،

۴۱؛ زخرف، ۴۷؛ حجرات، ۱۱؛ مطففین، ۲۹، ۳۰، ۳۱، ۳۲.

– حق: کهف، ۵۶، ۱۰۶؛ لقمان، ۶؛

احقاف، ۲۶ ؛ مدثر، ۲۲.

– عامل آن: روم، ۱۰.

– کیفر آن: زخرف، ۴۸، ۵۵؛ جاثیه، ۹، ۳۳، ۳۵.

اسراف:

– بر نفس: زمر، ۵۳.

– در مال: نسأ، ۶؛ انعام،

۱۴۱؛ اعراف، ۳۲؛ فرقان، ۶۷.

– در انفاق: اسرأ، ۲۹.

– در شهوت رانی: اعراف، ۸۱.

– در کار: آل عمران، ۱۴۷.

– در قتل: اسرأ، ۲۳.

– اسرافکاران: یونس، ۱۲، ۸۳؛ انبیأ،

۹؛ شعرأ ۱۵۱؛ مؤمن، ۲۸، ۳۴،

۴۳، یس، ۱۹؛ زخرف، ۵، دخان

۳۱؛ ذاریات، ۳۴.

– نمونه های آن: مائده، ۳۲.

اصرار بر گناه: واقعه، ۴۶.

اصلاح: اعراف، ۱۴۲؛ شوری، ۴۰.

– بین انسان و خدا: اعراف، ۳۵.

– بین افراد: بقره، ۱۸۲، نسأ، ۳۵، ۱۱۴، ۱۲۸، ۱۲۹؛ انفال، ۱؛

حجرات، ۹، ۱۰.

– و خیر خواهی: هود، ۸۸.

– و اصلاح گران: اعراف، ۱۷۰؛ هود، ۱۱۷.

اطاعت:

– اطاعت نکردن از گناهکاران: قلم، ۸- ۱۳.

– و تسلیم: محمد، ۲۱؛ شوری، ۴۷، ۴۸.

– و تسلیم رهبری: محمد، ۳۲، ۳۳؛ فتح ۱۷، ۱۸.

اطعام:

اطعام بینوایان: حج، ۲۸، ۳۶.

– اطعام زمین گیران و گرسنگان: انسان، ۸؛ فجر، ۱۸، بلد، ۱۴، ۱۶.

– اطعام نکردن مسکینان: مدثر، ۴۴؛ ماعون، ۳.

اظهار خوبیها: نسأ، ۱۴۸.

اعانت بر مظلوم: قصص، ۱۵.

دفاع از مظلوم.

اعتدال: بقره، ۱۴۳.

– اقتصاد: فرقان، ۶۷؛ فاطر، ۳۲.

– تعادل روحی: حدید، ۲۳.

– در انفاق: اسرأ، ۲۹.

– میانه روی: مائده، ۶۶؛ اسرأ، ۱۱۰.

اعتراف بر خطا: یوسف، ۹۱، ۹۶.

– اعتراف به گناه: توبه، ۱۰۲.

اعتصام: نسأ، ۱۷۵؛ حج، ۷۸.

– اعتصام به خدا: نسأ، ۱۴۶.

– اعتصام، پشتوانه اخلاق: آل عمران،

۱۰۱، ۱۰۲، ۱۰۳.

اعتماد به نفس: آل عمران، ۱۳۹.

اعراض از بدان: حجر، ۹۴.

– از حق: لیل، ۱۶؛ علق، ۱۳؛ سبأ، ۱۶.

– از دنیا پرستان: نجم، ۲۹.

– از نااهلان: زخرف، ۸۳، ۸۹.

– از یاد خدا: زخرف، ۳۶.

افترأ: آل عمران، ۹۴؛ انعام، ۲۴، ۹۳، ۱۳۸؛ اعراف، ۲۸، ۳۷، ۸۹، ۱۵۲؛

یونس، ۳۷، ۳۸، ۵۹، ۶۰، ۶۹؛

هود، ۱۳، ۱۸، ۳۵، ۵۰؛ نحل، ۵۶، ۸۷، ۱۰۵، ۱۱۶؛ اسرأ، ۷۳؛ طه ۶۱؛ انبیأ، ۵ سجده، ۳؛ شوری، ۲۴.

– بر خدا: یونس، ۱۷.

– پیامد آن: قصص، ۷۵؛ عنکبوت،

۱۳.

– تهمت: احقاف، ۷، ۸، ۱۱.

– دروغ: کهف، ۱۵؛ صف، ۷.

– ظلم: عنکبوت، ۶۸.

– کیفر آن: یونس، ۳۰.

افراط: کهف، ۲۸.

افزون خواهی در علم: طه، ۱۱۴.

افسونگری: فلق، ۴.

اقتصاد: لقمان، ۳۲.

اعتدال.

اکل به باطل: نسأ، ۲۹، ۱۶۱؛ توبه، ۳۴؛ مائده ۴۲.

الگو

– برای پرهیزگاران: فرقان ۷۴.

– برای جهاد گران درراه خدا: حج، ۷۸.

– الگوهای ارزشی: تحریم، ۱۱؛

احزاب، ۲۱؛ زخرف، ۵۹؛ ممتحنه، ۴، ۶.

– الگوهای تربیتی: بقره، ۱۳۰.

– الگوهای ضد ارزشی: تحریم، ۱۰.

الفت: آل عمران، ۱۰۳؛ انفال ۶۳.

– زمینه آن: توبه، ۶۰.

امانتداری: یوسف، ۵۴؛ احزاب،

۷۲؛ نسأ، ۵۸؛ بقره، ۲۳۸؛

آل عمران، ۷۵؛ مؤمنون، ۸؛ نمل،

۳۹؛ قصص، ۲۶؛ معارج، ۳۲.

– امانتداری در نوشتار: بقره، ۲۸۲.

امتحان: توبه، ۵۵، ۱۲۶؛ یونس، ۱۴؛

طه، ۴۰، ۸۵، ۹۵؛ فرقان، ۲۰ ؛ نمل، ۴۰، ۴۷؛ ص، ۲۴، ۳۴.

آزمایش، ابتلأ.

امتنان: محمد، ۴۰.

بزرگواری.

امر به معروف: طه، ۱۳۲.

– امر به معروف ونهی از منکر:

آل عمران، ۱۰۴، ۱۱۰، ۱۱۴؛ اعراف، ۱۵۷، ۱۶۲، ۱۶۵، ۱۹۹؛ توبه، ۷۱، ۱۱۲؛ حج، ۴۱؛ لقمان، ۱۷.

– امر به منکر: توبه، ۶۷.

امساک و بخل: فرقان، ۶۷؛ اسرأ، ۱۰۰.

امهال: قلم، ۴۴، ۴۵.

امیدواری: بقره، ۲۱۸؛ نسأ، ۱۰۴؛ شعرأ، ۸۱، ۵۱.

امین: تکویر، ۲۱.

امانتداری.

انابه: مؤمن، ۱۳؛ لقمان، ۱۵؛ زمر، ۱۷، ۵۴؛ شوری، ۱۰ ؛ ق،۸.

انتقام: شوری، ۳۹، ۴۱.

انحصارطلبی: نسأ، ۵۳.

اندیشه طبقاتی: شعرأ، ۱۱۱.

انذار: اعراف، ۶۳؛ توبه ۱۲۲؛ هود ۱۲، ۲۵؛ رعد، ۷؛ ابراهیم، ۴۴، ۵۲؛ حجر، ۸۹؛ نحل، ۲؛ اسرأ، ۶۰ ؛ مریم، ۳۹؛ انبیأ، ۴۵؛ فرقان، ۱، ۵۱؛ عنکبوت، ۵۰؛ سجده، ۳؛ فاطر، ۱۸؛ یس، ۶؛ صافات، ۷۳؛ زمر، ۷۱؛ مؤمن، ۱۵، ۱۸؛ فصلت، ۱۳؛ زخرف، ۲۳؛ شوری، ۷؛

احقاف، ۲۱؛ نبأ، ۴۰ ؛لیل، ۱۴.

بیم دهنگی.

– انذار آشکار: حج، ۴۹.

– انذار و بشارت: یونس، ۲ ؛ هود، ۲ ؛

اسرأ، ۱۰۵ ؛ کهف، ۲، ۴، ۵۶ ؛

مریم، ۹۷ ؛ فرقان، ۵۶ ؛ فاطر، ۲۴ ؛

فصلت، ۴ ؛ احقاف، .۱۲

– انذار پذیری و انگیزه آن: یس، .۱۱

– انذار دهندگان: شعرأ، ۱۹۴، ۲۰۸، ۲۱۴ ؛ نمل، ۹۲ ؛ سبأ، ۳۴؛ فاطر، ۲۳، ۲۴، ۴۲؛ ص، ۴، ۶۵، ۷۰؛ دخان، ۲؛ ق، ۲؛ ذاریات، ۵۰، ۵۱؛ احقاف، ۲۹؛ ملک، ۸، ۹، ۲۶؛ نوح، ۱۰۲؛ نازعات، ۴۵؛ مدثر، ۳۶.

اتصاف: هود، ۸۵؛ شعرا، ۱۸۱.

– انصاف در معامله: اعراف ۸۵؛ اسرأ،۲۵.

– انصاف نداشتن در معامله: مطففین، ۱، ۲، ۳.

انفاق: بقره، ۳، ۱۷۷، ۱۹۵؛

آل عمران، ۱۷، ۹۲؛ نسأ، ۴۰ ؛ انفال، ۳؛ توبه، ۳۴، ۱۲۱؛ رعد، ۲۲؛ ابراهیم، ۳۱؛ نحل، ۷۵؛ حج، ۳۵؛ فرقان، ۶۷؛ قصص، ۵۴؛ سجده، ۶۱، یس، ۴۷، شوری، ۳۸؛ محمّد، ۳۸؛ ذاریات، ۱۹؛

حدید، ۷؛ منافقون، ۱۰؛ تغابن، ۱۶.

– آگاهی خداوند از انفاق بندگان: بقره، ۲۷۰.

– از چه چیز: بقره ۲۱۹.

– از روی اعتماد و یقین: بقره، ۲۶۵.

– از روی کراهت: توبه، ۵۴.

– از روی میل: توبه، ۷۹.

– با اخلاص: بقره، ۲۶۵.

– بازدارنده های آن: بقره، ۲۶۸.

– به مسائل:ضحی، ۱۰.

– بی ارزش: آل عمران، ۱۱۷.

– بی ریا: بقره، ۲۶۴.

– بی منت: بقره، ۲۶۲، ۲۶۳.

– بیهوده: توبه، ۵۲، ۵۴.

– پاداش آن: بقره، ۲۵۴، ۲۶۱، ۲۶۲، ۲۷۲، ۲۷۶؛ انفال، ۶۰؛ سبأ، ۳۹؛

فاطر، ۲۹؛ حدید، ۷، ۱۰.

– پاک کنندگی آن: لیل، ۱۸.

– پیوسته: بقره، ۲۷۴.

– در راه باطل: انفال، ۳۶.

– در راه خدا: بقره، ۲۶۱.

– در همه حال: آل عمران، ۱۳۴.

– در نهان: بقره، ۲۷۱.

– دو چهره: توبه، ۹۸.

– ریایی: نسأ، ۳۸.

– سبب نزدیک شدن، خدا: توبه، ۹۹.

– و نفقه: طلاق، ۷.

– نه امساک: نور ۲۲.

– موارد آن: بقره،۲۱۵، ۲۷۳.

– و میانه روی: اسرأ، ۲۶، ۲۹.

ایثار: حشر، ۹؛ انسان، ۸.

– ایثار جانی: بقره، ۲۰۷.

ایمان به هدف و آثار آن: جن،/ ۱۳.

ب

بازمانده های نیک: یس، ۱۲؛ کهف، ۴۶؛ مریم، ۷۲.

نیکو کاری، برّ، نفع رسانی.

بخل: آل عمران، ۱۸۰؛ توبه ۶۷، ۷۶؛

اسرأ، ۱۰۰؛ تغابن، ۱۶؛ تکویر، ۲۴؛ حاقّه، ۳۴؛قلم، ۲۴؛ محمد، ۳۷، ۳۸؛ حدید، ۲۴؛ نجم، ۳۴؛ نسأ، ۳۷، ۱۲۸؛ اسرأ، ۲۹؛

نحل، ۷۱؛ حشر، ۹.

– پیامد آن: لیل، ۱۰، ۸.

امساک.

بدخواهی: توبه، ۵۰، ۹۸.

بد گویی: مؤمن، ۶۷.

– بد گویی روا و ناروا: نسأ، ۱۴۸.

بدعت: حدید، ۲۷.

برّ و پاداش آن: انسان، ۵، ۶،۷؛

آل عمران، ۹۲؛ مطففین، ۱۸، ۲۸؛

انفطار، ۱۳؛ عبس، ۱۶؛ ممتحنه، .۸

– نمونه های آن: بقره، ۱۷۷.

نیکو کاری

برخورد نیک: اسرأ، ۲۸؛ طه ۴۷.

بزرگمنشی: یوسف، ۹۲.

کرامت.

بطالت و خسران: جاثیه، ۲۷؛ اعراف، ۱۷۳؛ مؤمن، ۷۸.

بغی: اعراف، ۳۳؛ قصص، ۷۶.

– بغی و حسد: جاثیه، ۱۷؛ شوری، ۱۴.

حسد.

کیفرآن: انعام، ۱۴۶.

بهانه جویی: بقره، ۵۵، ۶۱، ۶۸، ۷۲،

۱۰۸؛ انعام، ۸، ۹، ۳۷، ۱۲۴،

۱۵۶، ۱۵۷؛ صافات، ۱۶۸، ۱۶۹،

۱۷۰؛ قصص، ۴۷، ۴۸، ۴۹؛ نسأ،

۱۵۳، ۱۵۶؛ فرقان، ۷، ۸، ۲۱؛

مدّثّر، ۵۲؛ توبه، ۴۹، ۹۰، ۹۳، ۹۴، ۹۵.

بهتان: ممتحنه، ۱۲.

افتر

بی اعتنایی به مخالفان: یونس، ۴۱.

هجر جمیل(ادب تبلیغ). اخلاق رهبری.

بی تفاوتی عالمان: مائده، ۶۳،

۷۹؛ اعراف، ۱۶۴؛ انفال، ۲۵.

پ

پستی: قلم، ۱۰.

پر خوری: قلم، ۱۳.

شکم بارگی.

پشتیبانی از بزهکار و کافر: ۱۷، ۷۶.

پناهندگی: توبه، ۶.

پند پذیری: جاثیه، ۲۳، عبس، ۴؛ انعام، ۱۲۶؛ شعرأ، ۱۳۸؛ اعلی، ۱۰.

پندگیری: قمر، ۱۵، ۱۷، ۲۲، ۳۲، ۴۰، حاقّه، ۱۴، ۴۲، ۴۴؛ ص، ۲۹؛ نحل، ۹۰.

– پندگیری و یاد آوری: واقعه، ۶۲، ۷۳.

پیمان شکنی: زخرف، ۵۰؛ توبه، ۸، ۱۰، ۱۲، ۱۳؛ رعد، ۲۰، ۲۵؛ لقمان، ۳۲؛ توبه، ۷۵، ۷۶، ۷۷.

وفای به عهد.

ت

تأثیر گذاری: طه، ۱۱۳.

تبّری: مائده ۵۷.

دافعه

تبذیر: اسرأ، ۲۶، ۲۷.

تبسم: نمل، ۱۹.

خنده.

تبشیر: فتح، ۹.

بشارت.

تبلیغ به: مؤمنون، ۳۳، ۳۸.

تجاوز: توبه، ۱۰ ؛ بقره، ۱۹۰؛ مائده ۸۷، ۹۴، ۱۰۷؛ اعراف، ۵۵؛ ق، ۲۵.

تجسس ناروا: حجرات، ۱۲.

استراق سمع.

تحریف گرایی: فتح، ۱۲؛ نسأ، ۴۶؛

آل عمران، ۷۸.

– تحریف حقایق: بقره، ۷۵، مائده، ۱۳، ۴۲.

تحول روحی: انفاق، ۵۳، شعرأ، ۵۰.

– تحول روحی و اجتماعی، به دست انسان: رعد، ۱۱.

تحقیر دیگران: شعرأ، ۱۱۱، هود، ۲۷.

تذکر: هود، ۱۱۳، ۱۲۰؛ انبیأ، ۸۴؛ ذاریات، ۵۵.

– پند دهی: عبس، ۱۱؛ تکویر، ۲۷؛

اعلی، ۹؛ شعرأ، ۲۰۹؛ عنکبوت، ۵۱؛ غاشیه، ۵۱، ۲۱.

– پندگیری: اسرأ ۴۱؛ ابراهیم، ۵۲؛

فرقان، ۵۰، ۶۲، ۷۳؛ نور، ۱؛ زمر،

۹؛ مؤمن، ۵۸؛ نمل، ۶۲؛ سجده، ۴؛

ق، ۸، ۳۶، ۳۷؛ مدثر، ۵۴، ۵۵،

۵۶؛ انسان، ۲۹؛ مزمل، ۱۹.

– تقوا: اعراف، ۱۷۱.

– روی بر گرداندن از آن: ۴۹.

– یاد خدا: نور ۳۶، ۳۸.

ذکر، پندگیری، پند دهی.

تربییت: بقره، ۲۳۳.

– پذیرندگی: اعراف، ۵۸.

– خود سازی: شمس، ۹؛ اعلی، ۱۴.

تزکیه: بقره، ۱۲۹، ۱۵۱؛ نازعات، ۱۸؛ فاطر ۱۸.

– تزکیه و آموزش: جمعه، ۲.

– تزکیه و بخشش: لیل، ۱۸.

انفاق و پاک کنندگی آن.

– پاداش آن: طه، ۷۶.

– تزکیه، توفیق الهی: نور، ۲۱.

تسلیم: نحل، ۴۹، ۵۰؛ حج، ۳۴؛

آل عمران، ۲۰؛ نسأ، ۱۱۵؛ انعام، ۷۱؛ زمر، ۵۴؛ نمل، ۴۴؛ فصلت، ۳۲؛ مؤمن، ۶۶؛ روم، ۴۳؛ زخرف، ۶۹، احقاف، ۱۵.

در برابر خداوند: تحریم، ۱۲؛ عنکبوت، ۴۶ ؛ نحل، ۱۲۰.

– تسلیم رهبری: نسأ، ۵۹، ۶۵؛

احزاب، ۳۶؛ ممتحنه ۱۲؛ حشر، ۷.

– تسلیم و سپاسگذاری: نحل، ۸۱.

شکر

تشویق به انجام کارهای نیک: ماعون، ۳؛ فجر، ۱۸.

تصدیق حق: لیل، ۶.

تعصب: بقره، ۱۴۵.

– تحقیر گرایانه: بقره ۱۱۳.

– جاهلی: فتح، ۲۶.

– جاهلی: فتح، ۲۴.

– نژاد پرستانه: شعرأ، ۱۹۸، ۱۹۹.

– قومی و مذهبی: بقره، ۱۱۱.

تعاون: انفال، ۷۲ – ۷۴.

– بر گناه: نمل، ۴۹؛ مائده، ۲.

– بر نیکی: مائده، ۹.

تعهد و تخصص: یوسف، ۵۵؛ نمل، ۳۹؛ قصص، ۲۶.

– تعهد، ملاک ارزش: شعرأ، ۲۲۷.

ارزشها، ملاکهای ارزشی.

تعظیم شعائر: حج، ۳۰، ۳۲.

تقوا و تعظیم شعائر.

تفاخر: کهف، ۳۴؛ تکاثر،۱.

تفرقه: آل عمران، ۱۰۵؛ توبه، ۱۰۷.

– افکننده آن: بقره، ۱۰۲.

– عامل آن: بقره، ۲۱۳؛ روم، ۳۲؛

ص، ۲؛ انعام، ۱۵۳، ۱۵۹؛ طه، ۹۴؛

آل عمران، ۱۰۳، ۱۵۲.

تفریح سالم: یوسف، ۱۲.

تفکر:

– افسوس از بی تفکری: ملک، ۱۰.

– تفکر در آفریده ها: واقعه، ۷۳؛ روم ۲۲.

– در آفرینش آسمانی و زمین: روم، ۸.

– در آفرینش اعضای آدمی و اعتدال بدنها: انفطار، ۶، ۷، ۸؛ اعلی، ۲.

– در آفرینش انسان: نازعات، ۲۷؛ عبس، ۱۸، ۱۹؛ طارق، ۵، ۶، ۷، روم، ۲۰؛ یس، ۷۷؛ فاطر، ۲۸.

– در آفرینش باغهای انگور، زیتون، کشتزارها و نخلها: رعد، ۴؛ نحل، ۱۱.

– در آفرینش جفتها: ذاریات، ۴۹؛ روم، ۲۱؛ ۳.

– در آفرینش چار پایان و جنبدگان: یس، ۷۱؛ فاطر، ۲۸.

در آفرینش چراگاهها: اعلی، ۴.

– در آفرینش دو چشم و دو لب و زبان:

بلد، ۸، ۹.

– در آفرینش زندگی و مرگ: ملک، ۲.

– در آفرینش هفت آسمان طبقه طبقه:

نوح، ۱۵؛ طلاق، ۱۲.

– در آیات خدا: جاثیه، ۶؛ حدید، ۱۷؛ روم، ۲۸؛ فصلت، ۵۳؛ یونس،۲۴.

– در اختلاف رنگها و زبانها: روم، ۲۲.

– در ارزانی داشتن روز: قصص، ۷۱.

– در ارزانی داشتن شب: قصص، ۷۲.

– در باران: نحل، ۶۵؛ روم، ۲۴؛ فاطر، ۲۷؛ زمر، ۲۱.

– در بر پا ایستادن زمین و آسمان: روم، ۲۵.

– در برتری ثمره بعضی از درختان بر بعضی: رعد، ۴.

– در بنای آسمان آراسته، بی شکاف و

بی ستون: ق ۶؛ غاشیه، ۱۸؛ نازعات،

۲۷، ۲۸؛ ملک، ۳، ۵؛ رعد، ۲.

در به دست آوردن رزق نیکو از میوه ها، نخلها و تاکها: نحل ۶۷.

– د ربه طلب روزی بر خاستن انسان در روز: روم، ۲۳.

– در بیرون شدن انسان از زمین، پس از فراخوانی: روم، ۲۵.

– در پدید آوردن راهها از کوهها: فاطر، ۲۷.

– در پوشاندن شب در روز: رعد، ۳.

– در تنگی و فراخی روزی: روم، ۳۷.

– در خشک و زرد و خرد شدن گیاهان:

زمر، ۲۱؛ اعلی، ۵.

– در خوابیدن در شب: روم، ۲۳.

– در دیدن خدا: علق، ۱۴.

– در روان شدن کشتی در دریا: لقمان، ۳۱.

– در رویاندن گیاهان و میوه های گونه

گون: زمر، ۲۱؛ یس، ۳۳؛ فاطر ۲۷.

– در زمین گسترده، دارای کوههای بلند

و گیاهان: ق، ۷؛ غاشیه، ۲۰؛ نباً، ۶.

– در زنبور عسل: نحل، ۶۹.

– در زنده کردن زمین، پس از مرگ آن:

حدید، ۱۷؛ روم، ۵۰؛ یس، ۳۳؛

نحل، ۶۵.

– د رفرمانبرداری شب و روز، خورشید

و ماه و ستارگان از خدا: لقمان، ۲۹؛ رعد ۲؛ نحل، ۱۲ ؛ جاثیه ۱۳.

– در قرآن: محمد، ۲۴؛ ص، ۲۹.

– در کاستن از روز و افزودن بر شب: لقمان، ۲۹.

– در کاستن از شب و افزودن بر روز: لقمان، ۲۹.

– در کوههای بر کشیده: غاشیه، ۱۹، رعد، ۳.

– در گرفتن جانها: زمر، ۴۲.

– در مثالهای قرآن: حشر، ۲۱.

– در مسخّر انسان بودن شب و

روز، خورشید و ماه و ستارگان: نحل، ۱۲.

– در نشانه های عبرت در آسمان و زمین:

جاثیه، ۳؛ ذاریات، ۲۰.

– در نعمتها: سوره، رحمان.

– در نگهداری جانهایی که حکم مرگ بر آنها رانده شده: زمر، ۴۲.

– در وجود خود: ذاریات، ۲۱.

در هلاکت مردمان: سجده، ۲۶.

تقدس و توجیه گری: نسأ، ۷۷.

تقلید کور کورانه: بقره، ۱۷۰؛ صافات،

۹۶، ۷۰؛ زخرف، ۲۲؛ لقمان، ۲۰؛

شعرأ، ۷۴؛ اعراف، ۲۸؛ احزاب،

۶۷؛ مائده، ۱۰۴؛ انبیأ، ۵۳.

تقیه: آل عمران، ۲۸.

تقو

– آثار اخروی آن: طلاق، ۵؛ زمر، ۷۳.

– آثار دنیوی آن: زمر، ۶۱.

– امتحان به آن: حجرات، ۳.

امتحان.

– الهام آن به نفس: شمس، ۸.

– بهترین جامعه ها: اعراف، ۲۶.

– تقوای شایسته خدا: آل عمران، ۱۰۲.

– تکذیب دعوت گران به آن: اعراف، ۶۴.

– در احکام الهی: مائده، ۹۶.

امانتداری(ادب تبلیغ)

– در حقوق زنان طلاق داده شده:

طلاق، ۱.

– در سخن: نسأ، ۹.

– در شهادت: مائده، ۱۰۸.

– در گوشی در باب آن: مجادله، ۹.

نجوا.

– دعوت به آن: حجر، ۶۹؛ هود،۷۸؛

نسأ، ۱؛ مائده، ۴، ۷، ۸، ۳۵؛

انفال ۶۹؛ شعرا، ۱۳۱؛ روم، .۳۱

– راه رسیدن به آن: انعام، ۱۵۲، .۱۵۳

– سفارش به آن: نسأ، .۱۳۱

– شگفت زدگی از دعوت به آن: اعراف، .۶۳

– گناه زدایی آن: انفال، .۲۹

– مراحل آن: مائده، .۹۳

– ملاک ارزش: حجرات، ۱۳ ؛ توبه، ۱۰۸، ۱۰۹ ؛ مائده، .۲۷

ارزشها، ملاکهای ارزشی

– ملاک سرپرستی: انفال، .۳۴

– نورانیت: حدید، .۲۸

– همکاری در آن: مائده، .۲

– همکاری در آن: مائده، .۲

تقوا پیشگان

– آسان شدن کار آنان: طلاق، ۳، .۴

– آمرزیدن آنان: حدید، ۲۸؛ انفال، .۲۹

– اخلاص: حج، .۳۷

– اصلاح بین مردم: انفال، .۱

– امامت: فرقان، .۷۴

– بخشش نوری که در روشنایی راه بجویند: حدید .۲۸

– بخشندگی: لیل، ۱۷، .۱۸

– بزرگداشت شعائر: حج، .۳۳

تعظیم شعائر.

– بندگی: زمر: ۱۰، .۱۶

– به آشتی با مردم زیستن: انفال، .۱

– به صلاح در آمدن: حجرات، ۱۰ ؛ اعراف، .۳۵

– پاداش آنان: ذاریات، ۱۵،

۱۶؛ زخرف، ۳۵؛ لیل، ۵، ۷، ۱۷؛

انعام، ۳۲؛ یوسف، ۵۷، ۱۰۹؛ قمر،

۵۴، ۵۵؛ حدید، ۲۸؛ مریم، ۶۳؛

محمّد، ۱۵؛ رعد، ۳۵؛ آل عمران،

۱۹۸؛ مرسلات، ۴۱، ۴۲، ۴۳، ۴۴؛

نبأ، ۲۰، ۲۱، ۳۱، ۳۶؛ حجر،

۴۵؛ فرقان، ۱۵ ؛ نحل، ۲۸؛ مائده، .۹۳

– پاکدامنی: حجر، ۶۹.

– پاکیزگی: هود، ۷۸.

– پرستش: نوح، ۳.

– پند دهی به کافران: انعام، ۶۹.

– پندگیری از قرآن: حاقّه، ۴۹.

– پیروی از رسولان الهی: زخرف، ۶۴؛

نوح، ۳؛ شعرأ، ۱۳۱.

– پیروی از رهبری: تغابن، ۱۶؛ حشر، ۱۶.

تسلیم. اطاعت.

– پیروی از قرآن: انعام، ۱۵۵.

– تباه نشدن مزد آنان: یوسف، ۹.

ترس روز قیامت لقمان، ۳۳.

– تصدیق سخن راست: زمر، ۳۳.

– جوینده پاکی: لیل، ۱۸.

– جوینده خشنودی خدا: لیل، ۲۰.

– حق پذیری: نحل، ۲۰.

حق پذیری. حق گرایی.

– خدا، ولی آنان: جاثیه، ۱۹.

– درخواست آنان از خدا: فرقان، ۷۴.

– درست گویی: احزاب، ۷۰.

– دوری از اختلاف: انعام، ۱۵۳.

– دوستی خدا با آنان: آل عمران، ۷۶.

– رحمت برای آنان: اعراف، ۱۵۶.

– رستگاری: نور، ۵۲.

– روزی، از جایی که گمان نمی برند:

طلاق، ۳.

– روشن بینی: انفال، ۲۹.

– رهایی آنان از عذاب خدا: فصلت، ۱۸؛ نمل، ۵۳؛ مریم، ۷۲.

– سر انجام آنان: اعراف، ۱۲۸؛ هود، ۴۹؛ قصص، ۸۳؛ طه، ۱۳۲.

– عاقبت اندیشی آنان: حشر، ۱۸.

– عبرت گیری آنان: حشر، ۱۸.

– صاحبان اصلی مسجد حرام: انفال، ۱۸۲.

– گرامی ترین انسان ها، نزد خدا:

حجرات، ۱۳.

بزرگواری. کرامت.

– منزلت آنان: ص، ۴۹.

– نهادن فرق های بین آنان و کافران:

انفال، ۲۹.

– وفای به عهد: آل عمران، ۷۶.

– یاد آوری نعمتها: شعرأ، ۱۳۲، ۱۳۳، ۱۳۴.

یاد نعمتها:

تکاثر

– جلوگیری از آن: حشر، ۷.

– غفلت آفرینی آن: تکاثر، ۱.

– طبیعت زندگی این جهانی: حدید، ۲۰.

رفاه زدگی. ثروت اندوزی.

استکبار.

تکبر

– در راه رفتن: لقمان، ۱۸؛ اسرأ، ۳۷.

آداب راه رفتن

– روی گرداندن از مردم: لقمان، ۱۸.

– شیطان در برابر دستور خدا: اسرأ،

۶۱؛ حجر، ۳۱، ۳۲، ۳۳؛ اعراف،

۱۱، ۱۲، ۱۳.

– نهی از آن

تکبر ورزان

– باور نداشتن به روز حساب: مؤمن، ۲۷.

– با ناز راه رفتن: قیامت، ۳۳.

– پناه بردن به خدا از آنان: مؤمن، ۲۷.

– خواری در دنیا: حج، ۹.

– خود ستایی: حدید، ۲۳.

– عدم دوستی خدا با آنان: حدید، ۲۳.

– کیفر آنان: حج، ۹؛ مؤمن،

۷۶ ؛ زمر، ۷۲.

– گمراه کردن مردم: حج، ۹.

مهر نهادن خدا بر دل آنان: مؤمن ۵۳.

تکذیب

– آیات: اسرأ، ۵۹؛ طه، ۵۶؛ قمر، ۴۲؛ جمعه، ۵؛ انفال، ۵۴؛ اعراف، ۳۷، ۶۴، ۷۲، ۱۳۶، ۱۴۷، ۱۷۷، ۱۸۲؛ تغابن، ۱۰؛ یونس، ۱۷، ۳۸، ۳۹، ۹۵؛ انعام، ۴۹؛ نازعات، ۲۱؛ حج، ۵۷؛ یونس، ۷۳؛ اشتقاق، ۲۲.

– از روی سر کشی: شمس، ۱۱.

– بیم دهندگان: قمر، ۲۳، ۳۳؛ ملک، ۹.

– پیامبران، مؤمنون، ۴۴، ۴۸؛ نحل، ۳۶، ۱۱۳؛ حجر، ۸۰؛ اعراف، ۹۲، ۹۶، ۱۰۱؛ شعرأ، ۱۰۵، ۱۲۳، ۱۴۱، ۱۷۶؛ سبأ، ۴۵؛ قمر ۹؛ یونس، ۴۱، ۷۳؛ یس، ۱۴، ۱۵؛ صافات، ۱۲۷؛ مؤمن، ۵؛ فاطر، ۴؛ ق، ۱۲، ۱۴.

– حق: انعام، ۵، ۱۵۷؛ قیامت، ۳۲؛

طه، ۴۸؛ حدید، ۱۹؛ ق، ۵؛ بروج ۱۹.

حق گریزی، حق ناپذیری.

– دین: مامون، ۱.

– قیامت: تین، ۷؛ اعراف، ۱۴۷.

– کیفر آن: مؤمنون ۴۴، ۴۸، ۱۰۵؛

شمس، ۱۵؛ فرقان، ۱۱، ۱۹، ۲۶، ۲۷؛ انبیأ، ۷۷؛ نبأ، ۲۸؛ مائده ۱۸، ۸۷؛ عنکبوت، ۳۷؛ اعراف، ۳۷، ۴۰، ۶۴، ۷۲، ۱۴۷؛ ملک، ۱۸؛

سجده، ۲۰، ۲۱؛ رحمان، ۴۳؛ نمل، ۸۳، ۸۴، ۸۵؛ مزمل، ۱۱، ۱۲، ۱۳؛

سبأ، ۵، ۳۸؛ حاقّه، ۴، ۱۰، ۴۰، ۴۹؛ زمر، ۲۵، ۲۶، ۳۲؛ روم، ۱۶؛

مؤمن، ۷۰؛ لیل، ۹، ۱۶؛ شعرا، ۱۳۸، ۱۸۹؛ ص، ۶، ۱۲، ۱۳؛ تغابن، ۱۰؛ واقعه، ۵۱، ۸۲، ۹۲؛ علق، ۱۳، ۱۶، ۱۷؛ مطففین، ۱۰، ۱۱، ۱۲، ۱۷؛ طور، ۱۱؛ قلم، ۴۴؛ مرسلات، ۱۵، ۱۹، ۲۴، ۲۹، ۳۷، ۴۰، ۴۵؛ یونس، ۷۳؛ ق، ۵، ۱۲.

– نهی از پیروی تکذیب کنندگان، قلم، ۸.

تلاوت قرآن: مزمل، ۴، ۲۰.

تلبیس حق و باطل: آل عمران، ۷۱؛ بقره، ۴۲.

بقره، ۴۲.

تمسخر

– استهزای استهزاگران: توبه، ۷۹.

– صدقه دهندگان: توبه، ۷۹.

– مؤمنان: مؤمنون، ۱۱۰.

– نمازگزاران: علق، ۹، ۱۰.

– کیفر آن: توبه، ۷۹؛ همزه، ۱، ۴؛

مطففین، ۳۴، ۳۵، ۳۶.

توبه

– پذیرش توبه نادانان: نسأ، ۱۷.

– پذیرش توبه به صلاح درآمدگان:

انعام، ۴۵؛ مائده، ۳۹؛نور، ۵؛

آل عمران، ۸۶؛نسأ، ۱۱.

– پذیرش خدا: نسأ ۱۶، ۱۷، ۶۴؛ی

بقره، ۵۴، ۱۶۰؛ اعراف، ۱۵۳؛ توبه، ۱۰۴؛ طه، ۱۲۳؛ مائده، ۹۵.

– توبه پرهیزگاران: احقاف، ۱۵.

– پیامبران: اعراف، ۱۴۳.

– راستین(نصوح): تحریم، ۸.

– خیر آن: توبه، ۷۴.

– دعوت به آن: بقره، ۵۴؛ تحریم، ۴؛

نور، ۳۱.

– رهایی از عذاب: نسأ، ۱۴۶.

– سر پیچی از آن: توبه؛ ۱۲۶، حجرات، ۱۱؛ بروج، ۱۰.

– شرایط آن: نسأ، ۱۷، ۱۴۶.

– علاقه خدا به آن: مائده، ۷۴.

کیفر سر پیچی از آن: بروج، ۱۰.

توبه کنندگان

– آمرزش آنان: اسرأ، ۲۵؛ حجرات، ۱۱؛ نحل، ۱۱۹؛ آل عمران، ۸۹،

۱۳۵؛ نسأ، ۶۴؛ توبه، ۵، ۷۴؛

فرقان، ۷۰، ۷۱؛ انعام، ۵۴؛ نور، ۵.

– دست برداشتن از آزار بد کاره های

توبه کار: نسأ، ۱۶.

– دست برداشتن از جنگ با مشرکان

توبه کار: توبه، ۵، ۱۱؛ مائده، ۳۴.

– دوستی خدا با آنان: بقره، ۲۲۲.

– ستمکاری سربازنندگان از توبه:

حجرات، ۱۱.

– آثار آن: مجادله، ۷؛ تغابن، ۳، ۴، ۸، ۱۱؛ رعد، ۹، ۱۰، ۱۱، ۲۸؛ کهف، ۹۸.

– اشتیاق به او: انشراح، ۸.

– به چیرگی او: بلد، ۵.

– به حضور او: ملک، ۱۳، ۱۴.

– به در کمینگاه بودن او: فجر، ۱۴.

– به دیدن او: بلد، ۷؛ علق، ۱۳.

– به مراحل خلقت: قیامت، ۳۷، ۴۰.

– به نعمتهای الهی: طه، ۸۰، ۸۱.

توجیه گری: یس، ۴۷؛ مائده ۵۲.

توطئه گری: مدّثر، ۱۸.

فتنه انگیزی

توکل بر خد

– به خاطر هدایت به راه راست: ابراهیم، ۱۱.

– پاداش آن: نحل، ۴۲؛ شوری، ۳۶.

– تسلط نیابیدن شیطان بر اهل توکل:

نحل، ۹۹.

– توکل اهل توکل: یوسف، ۶۷؛

ابراهیم، ۱۱؛ زمر، ۳۸.

– توکل مؤمنان: توبه، ۵۱؛ انفال، ۲؛

مجادله، ۱۰؛ آل عمران، ۱۲۲، ۱۶۰؛

تغابن، ۱۳.

– در ادامه راه حق: ابراهیم، ۱۰.

– در اصلاح مردم و جامعه: هود، ۸۸.

– در انجام رسالت: رعد، ۳۰؛ فرقان، ۵۸.

– در برابر آزار کافران و منافقان: احزاب، ۴۸.

– در برابر ایمان نیاوردگان: هود، ۱۲۱، ۱۲۲، ۱۲۳.

– در برابر جنگ روانی: انفال، ۴۹؛ آل عمران، ۱۷۳.

– در برابر حیله گران: هود، ۵۵، ۵۶.

– در برابر دشمنان: یونس، ۷۱، ۸۴، ۸۴، آل عمران، ۱۶۰.

– در برابر زیان شیطان: مجادله، ۱۰.

– در برابر کافران: ممتحنه، ۴؛ اعراف، ۸۹.

– در برابر مصیبتها: توبه، ۵۱.

– در برابر نادانان: احزاب، ۳.

– در برابر نافرمانیها: نسأ، ۸۱.

– در پذیرش صلح: انفال، ۶۱.

– در جنگ: مائده، ۲۳؛ آل عمران، ۱۲۲، ۱۷۳.

– در حل اختلافات: شوری، ۱۰.

– در روی گردانی مردم از پیام حق:

توبه، ۱۲۹؛ تغابن، ۱۲، ۱۳.

– در کارها: آل عمران، ۱۵۹.

– دوستی خدا با اهل توکل: آل عمران، ۱۵۹.

عزت اهل توکل: انعام، ۴۹.

– کار ساز، فقط او: اسرأ، ۲؛ احزاب، ۳، ۴۸؛ مزمل، ۹.

تهجد:

– برای خود سازی: اسرأ، ۷۹.

– برتری شب زنده داران بر دیگران: زمر، ۹.

– شب زنده داری: مزمل، ۲، ۳، ۶، ۲۰؛ سجده، ۶۱.

تهمت

– آگاهی خدا از آن: یوسف، ۷۷.

– به بی گناهان: نسأ، ۹۷.

– به پاک دامنان: نور، ۲۳؛مریم، ۲۷، ۲۸.

– به پاک دستان: یوسف، ۷۷.

– به پیامبران: یوسف، ۲۵؛ هود، ۲۷، ۵۴؛ حجر، ۶؛ اعراف، ۹، ۱۰؛ انعام، ۲۵؛ انبیأ، ۵؛ مؤمنان، ۲۴، ۲۵، ۸۳؛ فرقان، ۵، ۸؛ شعرأ، ۲۷؛ نمل، ۱۳؛ سبأ، ۴۳؛ صافات، ۳۶؛ ص، ۴، ۷؛ دخان، ۱۴؛ قلم، ۱۵، ۵۱؛

مدثر، ۲۴؛ مطفیین، ۱۳؛ ذاریات، ۳۹، ۵۲؛ قمر، ۹، ۲۵؛ نحل، ۱۰۱.

– به زنان خود: نور، ۶؛ نسأ، ۲۰.

– به زنان عفیف: نور، ۴.

– به مبلغان دینی: ۲۶.

– به مؤمنان: احزاب، ۵۸.

ث

ثبات قدم: انفال، ۴۵.

استقامت.

ثروت اندوزی و پیامدهای آن: مدثّر: ۱۵، ۲۵.

دنیا پرستی، استغنأ، تکاثر.

ج

جاسوسی: مائده، ۴۲.

استراق سمع. تجسس.

جبن(ترس): مائده، ۲۲.

جحد(انکار): احقاف، ۲۶؛ نمل، ۱۳؛ انعام، ۲۲؛ لقمان، ۳۲؛ هود، ۵۹؛ عنکبوت، ۴۷، ۴۹؛ مؤمن، ۶۳؛

فصلت، ۱۵، ۲۸.

عناد و لجاجت، تکذیب.

جدیت در کار: اعراف، ۱۴۵، ۱۷۱.

کوشایی در فراگیری دستورهای خداوند.

جدال: حج، ۳، ۸؛ مجادله، ۱؛

شوری ۳۵؛ بقره، ۱۹۷؛ مؤمن، ۵۴، ۵۶، ۶۹.

– جدال با شیوه ای نیکو: عنکبوت، ۴۶؛ نحل، ۱۲۵.

– جدال با باطل: کهف، ۵۶.

– جدال و دشمنی: زخرف، ۵۸؛ حج، ۶۷، ۶۸.

جذب، نه دفع: هود، ۲۹، ۳۰.

جهاد با نفس: یوسف، ۲۴.

جهل و خرافات: نحل، ۵۸، ۵۹.

مبارزه با خرافات(ادب تبلیغ)

چ

چشمداشت به دارایی دیگران: حجر، ۸۸.

چشم زخم: یوسف، ۶۷.

حسد.

ح

حب پسندیده و ناپسندیده: بقره، ۱۶۵.

حرص: معارج، ۱۹؛ اعراف، ۲۲؛

بقره، ۹۶.

حرامخوری: مائده، ۶۳.

اکل به باطل.

حزن بر گذشته: آل عمران، ۱۵۲.

حسرت: قصص، ۷۹.

آرزوهای ناروا.

حسد و حاسد: بقره، ۱۰۹؛ فلق، ۵؛ مائده، ۱۷؛ یوسف، ۸.

چشم زدن: قلم، ۵۱.

چشم زخم.

حسد علمای یهود: نسأ ۵۴.

حسنه: انعام، ۱۶.

– آثار آن: ۱۱۴.

احسان.

– پاداش آن: قصص، ۸۴.

حسن ظن: نسأ، ۹۴؛ نور، ۱۲.

حق

– انگیزه پذیرش آن: یس، ۷.

پذیرش آن: روم، ۵۳؛ توبه، ۱۲۴؛

طه، ۷۰؛ انفال، ۲۴؛ انعام، ۳۶؛ اعراف، ۱۲۰، ۱۲۱؛ قصص، ۵۳؛ سبأ، ۶؛ نمل، ۸۱.

تسلیم: اطاعت.

– دوری از آن: قمر، ۲؛ اعلی، ۱۰، ۱۱.

کیفر گریز از آن: معارج، ۱۷.

– گرایش به آن: بیّنه، ۷، ۸؛ عصر، ۳.

– گریز از آن: مدثر، ۲۳، ۴۹؛ شعرأ، ۵؛ نوح، ۶؛ ملک، ۲۱؛ محمّد، ۲۹؛

زخرف، ۷۸؛ احقاف، ۳؛ فرقان، ۶۰؛ دخان، ۱۴؛ صف، ۵؛ یس، ۴۶؛

تغابن، ۶؛ فاطر، ۴۲؛ صافات، ۱۳؛

مؤمنان، ۷۰، ۷۱، ۹۰.

تکذیب

– گفتن آن: اعراف، ۱، ۵، ۱۶۹.

– نپذیرفتن آن: سجده،۲۲؛ روم، ۵۳؛ زخرف ۲۴.

حقوق:

حقوق مردم: بقره، ۸، ۵۸.

– حقوق همسراان طلاق داده شده: بقره، ۲۲۲، ۲۲۸، ۲۴۱.

حلم: صافات، ۱۰۱؛ فرقان، ۶۳؛ اعراف، ۱۹۹.

حیأ: قصص، ۲۴؛ احزاب، ۵۳.

پاکدامنی. طهارت.

حیات:

– پاکیزه: نحل، ۹۷.

– نکبت بار: طه، ۱۲۴.

حیله:

– شرعی: اعراف، ۱۶۳.

شیطانی: بقره، ۶۵.

فریبکاری، مکر. کید.

خ

خدعه: بقره ۹؛ آل عمران، ۷۲؛ انفال، ۱۶.

خدمتگزاری: مریم، ۳۱.

خرافات: انعام، ۱۳۸؛ ۱۳۹.

مبارزه با خرافات. جهل و خرافات

(آداب تبلیغ)

خشوع: احزاب ۳۵؛ انبیأ، ۹۰؛

مؤمنون، ۲؛ اسرأ، ۱۰۹؛ هود، ۲۳.

خشیت:

– از پروردگار: فاطر، ۱۸؛ یس، ۱۱؛

بقره، ۱۴۹؛ مؤمنون، ۵۷؛ توبه، ۱۳؛

مائده، ۳، ۴۴؛ ق، ۳۳؛ عبس، ۹؛

اعلی ۱۰؛ حشر، ۲۱؛ نازعات، ۱۹؛

نور، ۵۲.

– آگاهان: فاطر، ۲۸.

– پرهیزگاران: انبیأ، ۴۸، ۴۹.

– نه از ظالمان: بقره، ۱۴۹.

– نه از کافران: مائده، ۳.

– نه از مردم: مائده، ۴۴.

خصومت: یس، ۴۹، ۷۷؛شعرأ، ۹۶؛ ص، ۶۴.

– اختلاف: نمل، ۴۵.

– دفاع: نحل، ۴.

خلف وعده: ابراهیم، ۲۲؛ طه، ۵۸.

پیمان شکنی.

خلق گرایی: جاثیه، ۲۴، ۳۲؛ نجم، ۲۳، ۲۴.

خلق عظیم: قلم، ۴.

ارزشها، الگوهای ارزشی.

خوب دیدن اعمال خود: نمل، ۴؛ اعراف، ۱۳۱.

خود برتر بینی: فاطر، ۸؛ شعرا، ۱۱۱؛

مائده، ۱۸؛ عنکبوت، ۳۷؛ احقاف،

۱۱؛ نمل، ۲۴.

تکبر، استکبار، استغفار.

خود پرستی: آل عمران، ۱۵۳.

خود پسندی: مؤمن، ۳۶،

۳۷؛ آل عمران، ۱۸۸؛ محمد، ۱۴.

فخر، عجب، غرور، تفاخر.

خود خواهی: توبه، ۵۸؛ نحل، ۶۲؛ یوسف، ۸.

– و پیامد آن: مؤمنون، ۵۳؛ روم، ۳۲.

خود را شناساندن: یوسف، ۵۵.

خود سازی: مائده، ۱۰۵.

خود فراموشی: حشر، ۲۱.

نسیان.

خود فریبی: انعام، ۲۴.

غفلت

خود نگهداری: آل عمران، ۳۹.

تقوا، نفس لوّامه.

خوش باوری: توبه، ۴۷.

خوش بینی به کار خود: توبه، ۳۷.

خوش گمانی به خود: کهف، ۱۰۴.

اعتماد به نفس.

خوش بر خوردی:

– با خانواده: