پاورپوینت کامل حوزه واخلاق ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حوزه واخلاق ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حوزه واخلاق ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حوزه واخلاق ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۹

حوزه و اخلاق، عالم دینی و پارسایی و روحانیت و معنویت همراه و قرین یکدیگرند. به هم پیوسته اند و جدایی ناپذیر .

حوزه بدون اخلاق، عالم دینی بدون پارسایی و روحانیت بدون معنویت، تصور نمی شود. اگر هم باشد، پیوسته ای است درون تهی. خسی است بی مقدار بی ریشه است و زمامش در دست باد، به هر سو که بخواهد می کشدش .

پارسایی و زهد هم بدون ریشه در دانش و آگاهی، ره به جایی نمی برد، چراغی نمی افروزد، زاویه تاریکی را روشن نمی کند.

معنویت، با بال علم، می تواند حرکت کند و سرگشته ای را از وادی سرگشتگی رهایی بخشد و گرنه، نه خود راه می یابد و نه دیگری را می تواند راه نماید.

فلسفه وجودی حوزه ها، پرورش انسانهایی است که با این دو بال، حرکت کنند و جامعه انسانی بر این دو رکن استوار سازند.

از این روی، حوزه، نه حرکت صوفیانه و عزلت گزینی را می پذیرد و نه دانش اندوزی به دور از ریاضت نفس را. هر دو را می خواهد و بر آن پای می فشارد. حوزه ها، خاستگاه فضائل و مرکز ستیز با رذائل اند.

حوزه ها در طول تاریخ، پاسدار و منادی ارزشهای متعالی و رفتار و منش انسانی – اسلامی بوده اند.

تلاش داشته اند، با گسترش دانش و ارزش، راه بنمایانند، نور بگستردند و چراغ راه باشند، تا قافله بشری، ره گم نکند:

«و علامات و بالنجم هم یهتدون»

نحل، ۱۶

این است که همیشه و همه جا همراه کلمه «طالب علم» و «حوزه علوم دینی» قداست، تقوا و خلوص به ذهن می آید و عالم دینی، جایگاه روحانی می یابد، یعنی جایگاه کسی که به عالم ما ورای طبیعت نظر دارد و از خاکدان به ملکوت پرکشیده است.

شاخصه عالم دینی، احیای معنویات و ارزشهای و الا و گسترش آنها در بین مردم، قبیله، خویشان و معاشران است.

با دشمنان، آنان که حریم انسانیت تجاوز می کنند، مانع رشد و کمال انسهایند، مردم را به سوی پستی سوق می دهند، بازار بی فرهنگی، بی هویتی، لاابالی گری، نامردمی، بی تفاوتی و… را گرم نگه می دارند، برخورد سخت و شدید دارند.

با یکدیگر مهربانند و همیشه عطر عطوفت و مهربانی در بین آنان به مشام می رسد.

گویی یک روح هستند، در جسمهای گونه گون.

غیبت، تهمت، تحقیر، حسد، کینه، اختلاف در بین آنان جایی ندارد.

بسان انبیأ مشی می کنند. همان گونه که در بین آنان، جای تاخت و تاز رذائل نبوده، در بین اینان هم نیست.

همان گونه که اگر انبیأ همگی در یک جامعه و در یک زمان می زیستند، به یکدیگر حسد نمی ورزیدند، به تحقیر یکدیگر نمی پرداختند. غیبت از یکدیگر نمیکرند، اختلافی با هم نداشتند، عالمان راستین هم، این گونه اند.

کرنش، فقط برای خدا می کنند.

برای هیچ کس، جز آن ذات بی نیاز، به خاک نمی افتند.

همیشه و در همه حال، جویای خشنودی خداوندند.

اینان، بر چهره نشان دارند.

نشان آنان، اثر سجده است که در سیماشان نقش بسته.

افتخار آن را دارند که به اقلیمی خاص، مربوط نیستند. همه باوران، آنان را می شناسند و به آنان عشق می ورزند. بسان دانه ای هستند که از دل خاک بیرون آیند، جوانه بزنند و محکم شوند. و قد بر افرازند و همگان را از این سیر به شکفتی وا دارند و باز دارندگان از رشد و تعالی را به خشم آورند.

این آمرزیدگان، پیروان راستین، محمد، رسول خدا، آن پیامبر مهربانی و مهر گسترند:

« محمد رسول الله والذین معه اشدأ علی الکفار رحمأ بینهم. تراهم رکّعاً سجّدایبتغون فضلاً من الله و رضواناً سیماهم فی وجوههم من اثر السّجود ذلک مثلهم فی التوراه و مثلهم فی الانجیل کزرع اخرج شطئه فازره فاستغلظ فاستوی علی سوقه یعجب الزّرّاع لیغیظ بهم الکفّار وعدالله الذین امنوا و عملواالصالحات منهم مغفره و اجراً عظیما ».

کان رحمت و مهرند. از هیچ کس، کینه به دل ندارند. چتر مهرشان بر همگان سایه می گستراند.

چنان در پیش خدا عزیزند و والامقام که با نخستین برخورد، قلبهای سالم را دگرگون می کنند و بر قلبها عزتمندانه حکم می رانند.

نفس گرمشان، شفای دردهاست. طبیب جانند. قلبهای زنگار گرفته را با دم مسیحایی خود صیقل می دهند و شفاف می کنند و قابل درخشش نور خدا در آن.

جان های مرده را زنده می کنند. گم گشتگان را، راه می نمایاند. گرفتاران در طوفان بلا را مهربانانه، دست می گیرند.

این دریاهای آرام، این باغهای سر سبز و خرم و بی خزان، این صخره ها صبور، همیشه و در همه حال چنین نمی مانند.

آرامند و پرخنده و صبور برای پرواپیشگان، آنان که امید به هدایتشان می رود، مظلومان، مستضعفان مادی و فکری و فرهنگی، نه رهزنان و ظلمت گستران.

هم جاذبه دارند و هم دافعه. هم مهر می ورزند و هم خشم می گیرند.

هم در برابر یتیمی و ستم دیده ای، اشک می ریزند و هم در برابر دشمنی دون، خنجر از نیام بر می کشند.

هم اهل سلوکند و هم اصل عمل در میدان اجتماع.

هم با خدا راز و نیاز دارند و هم گره از کار خلق می گشایند.

چه باید کرد که حوزه چنین بر قلّه باشد. این گونه همیشه و همه وقت بپرورد.

آیا با برنامه ریزی و نظم و کنترل درس و بحث طلاب و پر بودن وقت آنان و مراقبتهای معمول و رایج و امتحان و… می توان این گوهرهای ناب را از دل اقیانوس زندگی بیرون آورد.

آیا درسهای معمول و رابطه های عمومی وارستگان، انسانهای خود ساخته با خیل مشتاقان، می تواند کار ساز باشد و انسانهای والا بپرورد.

اساساً چه زمینه هایی باید ایجاد کرد که انسانهای لایق و با ظرفیت و آنان که قلبهای آماده دارند، بالاروند.

دگر گونیهای بزرگ، انقلاب درونی، چگونه به وجود می آید.

آیا با نصیحت و کلی گویی و ذکر زیباییهای بزرگان، می شود، حرکتی عظیم در درون انسانها به وجود آورد.

یا نه، مهم دم نیست، مهم دمنده است. اوست که