پاورپوینت کامل سرمقاله; نُماد توسعه متوازن ۷۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرمقاله; نُماد توسعه متوازن ۷۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرمقاله; نُماد توسعه متوازن ۷۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرمقاله; نُماد توسعه متوازن ۷۳ اسلاید در PowerPoint :

۱

مفاهیم توسعه و رشد از دامنه دوره تجدد بر آمده اند; از آن بذر روییده اند و در آن آفاق تاریخی شکل یافته اند. این شرایط و احوال, دوره یافت متناقض را پدید آورده اند: گروهی برآنند که بایستی به تکرار تاریخ برآمد, همان خاک را در این مرز و بوم بازسازی کرد, پیش انگاره های دوره مدرن را بارور کرد و میوه توسعه را از درخت مدرنیسم, باز چید… و این, همه راهی است که نسخه نویسان الگوی توسعه غربی در پیش دارند.

و گروهی دیگر, توسعه را (میوه حرام) درخت ممنوعه (تجدد) می دانند. باور دارند که در بستر الحاد و دین زدایی و گریز از هویت الهی است که تجدد و توسعه شکل گرفته, از این روی, نمی توان با مقوله هایی از این گونه سر هم راهی داشت!

اما نگاه سوّم آن است که می توان با درک ژرف از اندوخته ها و آموزه های دینی ـ ملی و نیز نگاه دادورزانه به تجربه های بشری در دوره تجدد, به بومی سازی الگوی توسعه برخاست, آن را در خاک خودی نشاند و از آفتها و بیماریها, پیرایش کرد. این روش, گرچه دشوار بنماید, اما کارآمدی و سازواری و پیروزی همه جانبه را به همراه خواهد داشت.

با این نگاه اخیر, گفتار و سیره علوی(ع), مبنایی ارجمند است.

امام(ع) چه در دوره سکوت و چه در دوره حکومت, با دگردیسیهای اجتماعی و رونق نسبی اقتصادی جامعه اسلامی روبه رو بوده; چه این که با آغاز کشورگشاییها شکوفایی و رشد در تمدن اسلامی نمودار گشت و حضرتش, در برابر این رخداد بزرگ, با دیدگاه هایی که ابراز کرد و رفتاری که نشان داد, تابلویی بس آموختنی برای مبانی توسعه عرضه فرمود.

این نوشتار کوتاه را, می توان دریچه ای به این موضوع اساسی دید.

زیرساخت توسعه

بنیاد آفات توسعه غربی, از نادیده انگاشتن توسعه معنوی است. این که در (من فراخ) است که (دنیای موسّع) می توان داشت و در من حقیر است که دنیایی تنگ و در تعبیر قرآنی: (معیشت ضنک) در فرا راه خواهد بود.

امام علی(ع) مثال اعلای نگرش به (من عالی) بود. او, بر نمایاند که چگونه می توان از ظلمات (نفس), آب حیات برآورد و بر بام خانه (من با شکوه) بر نشست و جهان و تاریخ را, به شگفت آورد.

مثنوی, حکایت آشنایی را یاد می کند. این که امام(ع) در آوردگاه, چیره بود و دشمن, چون ره چاره ندید, آب دهان برافکند و حضرتش, شمشیر را به کنار نهاد….

گفت بر من تیغ تیز افراشتی

از چه افکندی مرا بگذاشتی

… گفت من تیغ از پی حق می زنم

بنده حقم نه مأمور تنم

مولوی, که در تحلیل شناخت آدمها, مهارتی بس شگفت دارد; در حاشیه این روایت بشکوه, از (من مستمدّ علوی) چنین رخ می نمایاند:

۱. (من توسعه یافته) کوه است و نه کاه. با تندبادها از جا در نمی رود; در هم نمی ریزد, در تب وتاب نمی افتد. آرام احوال بر جای می ماند و تندرهای توفنده را به هیچ می انگارد.

که نیم کوهم زصبر و حلم و داد

کوه را کی در رباید تندباد

آن که از بادی رود از جا خسی است

ز آن که باد ناموافق خود بسی است

۲. (من توسعه یافته), امیر خشم و هواست و نه در کمند آن و اوست که توسن امیال را, به میل و بند دارد.

خشم بر شاهان شه و ما را غلام

خشم را من بسته ام زیر لگام

۳. توسعه معنوی, در (رنگ باختگی منیّت) و هویت یابی در پیوند به ابدیت است; چه این که نمی توان در حصار زیست و سبکبال (زیست موسّع) را تمنا داشت!

سایه ام من کدخدایم آفتاب

حاجبم من نیستم او را حجاب

۴. توسعه وجودی, در برون رفت از وادی تقلید و حضور در میدان سلوک و شهود است. این که انسان نه به حدس و گمان و نه به اعتماد و تقلید, که به دید و عیان, حق بیند و ره حقیقت پیماید.

آنچه للّه می کنم تقلید نیست

نیست تخییل و گمان جز دید نیست

زاجتهاد و از تحرّی رسته ام

آستین بر دامن حق بسته ام

افق توسعه

توسعه دینی, در پیوند (من متعالی) به حضرت اعلا معنی و تفسیر می شود. انسانها و جوامع, هر میزان که از این نقطه توکّل و اتکا دور باشند, از توسعه یافتگی واقعی دورترند. شادابی, زندگی و جاودانگی, رفاه و برخورداری و در یک کلمه, سعادت و کامیابی در زندگی دنیوی, به این پیوند و پیوست, وابسته است.

امام(ع) فرموده بود:

یاد خدا, نور است.

یاد خدا در جمع غافلان, چون درخت سرسبز در بوته زار خشک است.

یاد خدا, روشن گر دلهاست.

یاد خدا, حیات بخش جانها و جلا ده قلبهاست.

یاد خدا, دوای بیماریهای جان است.

یاد خدا, نعمت آفرین است.

و سخنانی بشکوه چونان آن!

این نگرش, با نگاه توسعه محدود, بس فاصله دارد. در این نگاه, نمودارها و شاخصهای رشد و توسعه, در درآمد سرانه, تولید سالانه, نرخ سرمایه گذاری, و مقوله هایی چون آن تفسیر و تعبیر می شود. حتی آن گاه که شاخصهای توسعه انسانی نیز افزوده می شود, به مقوله هایی چون سواد, پایه تحصیلات, امید زندگی و نکته هایی از این گونه می پردازند. این نگرش محدود است که نگاه پست و پایین را در بر دارد و آدمها را در قد وقامت حیوان تکامل یافته می سنجد و میزان برخورداری اش را به بوته سنجش می سپرد.

اما در نگرش علوی, آدمها می توانند برخوردار امّا پَست باشند! و این که انسان با شکوه و جامعه با شکوه, تنها در پرتوی ملکوتِ فره مند است که شکل می گیرد و بال و پر می یابد; چه این که انسانها تا ریشه در خاک دارند, نمی توانند بر بام فلک برآیند و به تماشای هستی جمیل, رو آرند. و نیز این که یاد خداوند, تنها یک تکلیف عبادی نیست که در آخرت به کار آید, بلکه ربط وجودی است که دید و زندگی را دگرگون می کند و معنایی دیگر به فلسفه زیستی می بخشد.

دنیانگری و توسعه

انسان مدرن بر این بنیاد شکل یافت که دست بالا, کار و تلاش و نیز بهره دنیوی, بهره آدمی از زندگی است. به دیگر سخن کار دنیوی, نه تنها مورد نکوهش نبود, بلکه شاخص قدر و منزلت به شمار آمد.

اما اندیشه علوی, در فضای دیگری است. بخش مهمی از زندگانی امام(ع) در دوران رفاه و پس از کشورگشاییها بود. از این روی, بسیاری از گفتار و کردار حضرتش, در نقد گرایشها و کنشهای دنیاگروانه ای بود که پس از تمکن و رفاه, پدیدار گشته بود. می توان گفت که در سخنان هیچ یک از اولیا و حکیمان, نتوان چونان گفته های او, به نقد و تحلیل دنیا و دنیاگروی دست یافت. در این مختصر, نمی توان به عنوانهایی هم اشارتی داشت. تنها به نکته هایی برگرفته از حکمت علوی, توجه می داریم:

۱. دنیادوستی, آخرت گریزی را در پی دارد. نمی توان دل در قبله دنیا داشت و عقبی را خواست و آرزو کرد. او فرمود:

(هما بمنزله المشرق والمغرب.)۱

آن دو, فاصله ای چونان مشرق و مغرب دارند.

این هشدارها, در روزگار کشورگشاییها, بسیاری را خوش نیامد. آنان با تأویل و تفسیر, تلاش داشتند که دیانت نوظهور را چنان با رفاه و اشرافیت گره زنند که مسیحیت آراسته ای چونان امپراطوری روم از دل آن برآید.

هشدارها و یادآوریهای پیوسته و همه گاهِ امام(ع) تنها یک بیان اخلاقی ـ معنوی نبود, بلکه حضرتش با انحراف در خطّ رسالت درآویخت و تحریف معنوی دین را برنتابید.

او, می دید که چگونه اسلام عدالت گرا, به اسلام توجیه کننده فقر و غنا, رنگ می بازد و با تأویلهای کعب الاحبارها و پشتیبانی کاخ سبزها, از درون می پوسد و در هم می ریزد.

او, می دانست که در آن احوال پرشتاب, سخن از معنویت و آخرت, گفتاری خوشایند نیست; چه این که مهاجر و انصار و خیل نو مسلمان, بر سفره ای چرب و نرم نشسته و هشدارها, کامها را تلخ می کند و دلها می رماند!

اما او, نه در بند اقبال عصر خویش بود, که به تکلیف خویش در برابر هویت دین می اندیشید, این که میلیونها و میلیونها انسان که آیند و روند, از روزگار آغازین وحی و رسالت نبوی, چه قضاوتی کنند و با چه محک, به فهم دین آخرالزمان روی آرند.

… و این همه بود که او را, بی محابا به نقد رفاه و دنیازدگی عصر خویش کشاند. و راه هر تأویل را بر فهم دین بربست!

۲. امام, در مجموعه سترگ گفتارهای بلند و کوتاه در مورد دنیازدگی, به بازشناخت دقیق این مقوله می پردازد اشارتی به گوشه ای از آنچه حضرتش در این مورد گفته است, این واقعیت را بر می نماید که او با چه نگاهی ژرف, با این پدیده برخورد می کند. نکته هایی همچون:

دنیا, چونان ماری است که نرم پوست است و زهرها در درون.۲

دو گروهند که سیری ناپذیرند: جست وجوگر دانش و جوینده دنیا.۳

دنیا چونان مردار است, هر کس آن را بطلبد, باید معاشرت سگان را پذیرا باشد.۴

خوبیهای دنیا هم ناچیز و حقیرند.۵

این نکته ها و چونان آن, بن مایه نگاه معنوی به هستی است. این که آدمی از ملکوت است و در ملکوت است که آرام می گیرد و اگر در بند حضور در عالم خاک گردد, از بال و پر می افتد و چونان پرندگان در قفس, برخود خواهد پیچید و از آرامش بازخواهد ماند.

۳. تمامی تلخ گوییها از دنیا, بدان معنی نبود و نیست که نمی توان از آن بهره گرفت و آن را چونان مرکب راهوار در اختیار داشت.

حضرتش فرموده بود:

(الدنیا مطیه المؤمن علیها یرتحل الی ربّه.)۶

دنیا مرکب راهوار مؤمن است, بر آن می نشیند و به سوی پروردگارش کوچ می کند.

این که چگونه می توان در دنیا بود و دنیازده نشد, سخنی است که مورد رهنمود آن امام قرار گرفته است. امام به معیارهای شاخصی اشارت داشته است که می تواند به انسان یاری کند که از دنیا, کام بر دارد و نه آن که در کام دنیا فروغلتد.

نکته نخست, آن که باید (طلب جمیل) در دنیا داشت. (خذ من الدنیا ما اتاک … فان انت لم تفعل فاجمل فی الطلب) و صد البته جست وجویی حریصانه, پلشت و حیوانی, نمی تواند مصداق (طلب جمیل) باشد!

نکته دیگر آن است که دنیاگرا, دلداده زرق و برق دنیاست. با احوال مساعد, اوج می گیرد, دل از کف می برد و بیگانه و آشنا نمی شناسد; امّا با روآورد شرایط ناخوشایند, زانوی غم در بر می دارد و زمین و زمان را به آه و نفرین می سپرد همچنین (دنیاگرا) با آرزوهای دراز و حرص پیاپی همراه است:

(من لهج قلبه بحبِّ الدنیا التاط قلبه منها بثلاثٍ… و حرصٍ لایترکه واَمَلٍ لایدرکه.)۷

آن که دلش به دوستی دنیا شیفته است, دل وی به سه چیز آن چسبیده است. …حرصی که او را وانگذارد و آرزویی که آن را به چنگ نیارد.

این روحیه, گرچه به ظاهر تکاپو زاست, اما در درون, فرساینده و تباهی زاست. روان پردغدغه و اضطراب و زندگی جهنمی را در بر دارد که جای فراغت و آسایش باقی نمی نهد و سلامت روح و شادابی جسم را نابود می سازد.

این نکته ها و دهها مقوله ارجمند دیگر که زمینه سخن از آن نیست, تصویری دقیق از دنیازدگی را به نقش می برد و برای آدمی چه در دوره ماقبل مدرن و چه در دوره مدرن, روح دوزخی را به نمایش می گذارد. این که چگونه آدمی قبل از بعث و حشر, می تواند در جهنم خود آفریده زیست کند و با هر گام و نفس, به هیمه آتش افروخته, بیافزاید!

فقرزدایی و رفاه

در تعالیم علوی, فقر, پدیده شوم است. حضرتش, در آفاقی فراتر از روان شناسان اجتماعی, به پیامدهای ناگوارِ فقر اشارت فرموده است. نکته هایی از این گونه:

تنگدستی, سخت ترین مرگ است.

تنگدستی, هوشمند را از بیان نافذ در می افکند.

تنگدست, در شهر خود, غریب و نا آشناست.

تنگدستی, از دیانت می کاهد.

تنگدستی, خرد را سرگردان و مشوّش می کند.

تنگدستی, به کینه و دشمنی وا می دارد.

تازیانه ای, دردآورتر از فقر نیست.

و….

این سخنان والا, نشان می دهد که در بستر اندیشه وحیانی, نیازهای بشری, نه تنها تخطئه نگردیده, که کاوشهای دقیق نیز سپرده شده اند. امّا این نگاه نافذ, به معنای آن نبوده که در (فقر شناخت) و نیز (زدایش فقر) نگاه هم