پاورپوینت کامل ولایت فقیه از دیدگاه شهید ثالث ۷۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولایت فقیه از دیدگاه شهید ثالث ۷۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولایت فقیه از دیدگاه شهید ثالث ۷۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولایت فقیه از دیدگاه شهید ثالث ۷۰ اسلاید در PowerPoint :

سقوط بغداد در سال ۶۵۶ هـ . ق و از هم پاشیدگی حکومت عباسیان و ظهور و بروز برخی از حرکتها و نهضتهای تند شیعی علیه دستگاه حاکم مانند: قیام سربداران و… از حوادث مهم و عظیم در تاریخ شیعه امامیه می باشد.

با وقوع این سلسله حوادث که آزادی قلم و اندیشه و تشکیل مدارس فلسفی را در پی داشت موضوع شیوه حکومت و رهبری و امامت مسلمانان در عصر غیبت کبر از مسائل مورد بحث در نزد فقهای امامیه شد. قطع نمی توان گفت: امت اسلامی تا ظهور حضرت مهدی(عج) به حال خود رها و یا سرنوشت آن به دست حکومتهای طاغوتی سپرده شده باشد.

از این روی موضوع حکومت و ولایت بر امت مسلمان در سرتاسر تاریخ شیعه از مسائل بحث انگیز و جنجال آفرین در فقه و حقوق اسلامی بوده است.

جمال الدین ابو منصور حسن بن سدید الدین یوسف معروف به علاّمه حلّی (متولد ۲۷ رمضان ۶۴۸هـ ق. و متوفی سال ۷۲۶ هـ ق) مؤسس و مجدد مذهب امامیه در قرن هشتم هجری در کتاب خود: (تذکره) موجبات و اسباب ولایت را پنج چیز دانسته است.

۱ . ولایت پدر بر فرزند.

۲ . ولایت جدّ پدری بر نوه خود.

۳ . ولایت مالک بر مملوک.

۴ . ولایت امام عادل بر مسلمانان.

۵ . ولایت وصی بر مورد وصیّت.

علمای سُنی نیز دو نوع دیگر ولایت را بر آن افزوده اند: ولایت عُصبه و ولایت عتق که فقهای شیعه این دو نوع ولایت را قبول ندارند.

آنچه در این مقال بررسی خواهیم کرد مسأله رهبری و ولایت امام عادل بر مسلمانان و حدود و ثغور آن در عصر غیبت می باشد.

در میان فقهای شیعه امامیه درباره ولایت فقهاء بر مسلمانان دوگرایش فکری وجود دارد:

۱ . برخی از فقهاء ولایت فقیه را در عصر غیبت کبر مطلق دانسته اند. اینان بر این باورند: به همان گونه که انبیاء و ائمه(ع) ولایت مطلق و غیر محدود بر امت اسلامی دارند فقها نیز به عنوان جانشینان آنان:

(العلماء ورثه الانبیاء) از چنین اختیاری بر خود دارند. برای اثبات نظر خود به ادله و احادیثی چند استناد کرده اند.

۲ . گروهی دیگر ولایت فقیه را مقید دانسته اند. بدین معنی: چون اصل عدم ولایت دیگران بر افراد است باید در این موضوع به قدر متیقن که همان ولایت در اذن می باشد بسنده کرد.

در گروه اوّل دو گرایش فکری در این باره وجود دارد:

۱ . فقیه اختیار مطلق دارد در تصرف گر چه هیچ گونه مصلحتی در کار نباشد.

۲ . فقیه اختیار مطلق دارد در تصرفد منتهی در محدوده مصلحت و صلاح مولی علیه. امام خمینی به همین نظر تمایل دارد.۱

از نظر تاریخی باید اذعان کرد که اکثریت فقهاء ولایت رامنحصر در اذن دانسته اند.

سید مهدی بحر العلوم (۱۲۱۲هـ . ق)این نوع ولایت را برای انبیاء و ائمه(ع) مورد اشکال قرار داده است.۲

ملا احمد نراقی (۱۱۸۵ ـ ۱۱۴۵هـ . ق) از اعاظم علمای امامیّه می نویسد:

(…. المقام الثانی فی بیان وظیفه العلماء الابرار والفقهاء الاخیار فی امور الناس ومالهم فیه الولایه علی سبیل الکلیه فنقول و بالله التوفیق: ان کلیه ماللفقیه العادل تولیه وله الولایه فیه امران.

احدهما: کلما کان للنبی والآمام الذین هم سلاطین الانام و حصون الاسلام فیه الولایه وکان لهم فللفقیه ایضا ذلک الاما اخرجه الدلیل من اجماع او نص او غیرهما.

و ثانیهما: ان کل فعل متعلق بامور العباد فی دینهم او دنیاهم ولابد من الأتیان به ولامفر منه اما عقلا او عاده من جهه توقف امور المعاد او المعاش لواحد او جماعه علیه واناطه انتظام امور الدین او الدنیا به او شرعا من جهه ورود امر به او اجماع او نفی ضرر او اضرار او عسرا وحرج او فساد علی مسلم او دلیل آخرا ورود الاذن فیه من الشارع ولم یجعل وظیفه لمعین واحد او جماعه ولا لغیر معین ای واحد لابعینه بل علم لابدیه الاتیان به او الاذن فیه ولم یعلم المامور به ولا الماذون فیه فهو وظیفه الفقیه وله التصرف فیه والایتان به…)۳

سپس نظر خویش را به سلسله احادیث و روایاتی مشهور که در حق قهاء از پیغمبر اکرم(ص) وائمه معصومین(ع) روایت گردیده استناد می کند مانند: (العلماء ورثه الانبیاء) (وخلیفه الرسول) (والحجه من قبلهم) (وانه المرجع فی جمیع الحوادث) (وانه الکافل لایتامهم) (افتخر یوم القیامه بعلماء امّتی فاقول علماء امتی کسائر انبیاء قبلی).۴

سپس در اثبات گفتار اول خود بر مسله ولایت فقیه می نویسد:

(…. اما الاول: فالدلیل علیه بعد ظاهر الاجماع حیث نص به کثیر من الاصحاب بحیث یظهر منهم کونه من المسلمات ماصرح به الاخبار المتقل مه من کونه وارث الانبیاء…).

علامه نراقی بحث خویش را در ولایت فقیه بر اساس دو اصل کلی بنا کرده است:

۱ . ولایت مطلق فقیه. ایشان بر این باور است: همان گونه که انبیاء وائمه(ع) ولایت مطلق و غیر محدود بر امت اسلامی دارند (به استثنای مواردی که به دلیل اجماع یا نص و… خارج شده باشد) فقهاء نیز ولایت مطلق و غیر محدود دارند.

۲ . ولایت فقیه بر کلیه مسائل و اموری که از نظر شرع و عقل قطعی و از برای انجام آنها کسی تعیین نگشته باشد. ایشان بر این عقیده است: در این موارد بر عهده فقیه است که قیام به آنها کند.

شهید ثالث بخشهایی از کتاب بیست و چهار جلدی و دائره المعارف گونه خود در فقه شیعه به نام منهج الاجتهاد که شرح شرایع علامه حلّی نیز می باشد در کتاب جهاد قضاء و زکات که ولایت فقیه را مطرح می کند به ولایت مطلقه فقیه بر اساس نیابت عامه فقهاء در عصر غیبت کبراعتقاد دارد. مانند حضرت ا مام خمینی بنیانگذار جمهوری اسلامی.

شهید ثالث در کتاب جهاد می نویسد:

(…. او عن فرقه من المسلمین التقت مع فرقه منهم وکانت لهم قوه علیها اوعن فرقه من المسلمین من اهل الحق بغت علیها فرقه من اهل الباطل ولم یمکن دفع ذلک الابتهیه الجنود وجمع العساکر ففی هذا القسم ان وجد امام معصوم متمکن من ذلک فهو منصبه ومقدم علی من عداه ولایرتکب احد ذلک من غیر اذنه علی الاحوط اقتصارا فیما خالف الاصل علی موضع ثبت فیه الاذن والرخصه ممن له الاذن والملک والسلطنه الحقیقیه واذا لم یحضر الامام بان کان غایبا او کان حاضر او لم یتمکن من استیذانه والرجوع الیه وجب علی المجتهد القیام بهذا الامر حصول الاذن له بحکم النیابه العامه والاحوط ایضا ان لایرتکب احد التعرض لهذا الامر من غیر اذنه لما مر من لزوم الاقتصار فیما خالف علی الاصل علی موضع الیقین وان لم یجد او وجد لکن لایمکن الاخذ عنه….)۵

در صورتی که طائفه ای از مسلمانان با فرقه ای از دشمن قوی برخورد کردند و یا این که طائفه ای از اهل حق مسلمانان مورد حمله و طغیان گروهی از اهل باطل قرار گرفتند و قادر نبودند که دشمن را دفع کنند مگر با تهیّه سرباز و سپاه در چنین شرایطی اگر امام معصوم(ع) حاضر باشند تصمیم درباره این امر خاص با اوست وهیچ کس حق اقدام به این عمل ر بدون اذن وی ندارد. بنابر احتیاط در آن جایی که مخالف اصل است فقط در موردی که امام(ع) به فقیه اجازه داده است که از طرف وی بر ملک و فرمانروایی ولایت داشته باشد اکتفا می گردد. اگر امام(ع) حاضر باشد ولی دسترسی به ویبرای کسب اجازه مقدور نباشد در این صورت دستور جهاد واعلان جنگ وتهیه سپاه بر مجتهد واجب می گردد بر اساس نیابت عامه.

همچنین بنابر احتیاط هیچ کس نباید بدون اجازه مجتهد اقدام به این امر به همان دلیل که گذشت و آن عبارت است از اکتفا بر موضع یقین در جایی که خلاف اصل است.

بنابراین در صورت غیبت امام(ع) و یا این که امام (ع) حاضر باشد ولی دسترسی به او جهت کسب اجازه مقدور و میسّر نباشد کلیه شؤون و اختیاراتی که حفظ نظم و امنیت و تهیه سرباز و سپاه و اداره کشور و اجرای احکام اسلامی بدان بستگی دارد فقیه دارا می باشد.

شهید ثالث در پایان کتاب ارث خود که سال فراغت از تألیف آن سنه ۱۲۵۳هـ . ق می باشد صریحاً حکومت عصر خویش را غیر شرعی و جزء دولتهای ظلمه دانسته است که زمام دوست و حکومت را غاصبانه به خود اختصاص داده است:

(…. واحفظنا عن شراره ظلمه اللئام ومفاسد ادانی رجال الایام سیما رجال السوء للدوله الباطله الحادثه فی عصرنا….)۶

این برهه از زمان که شهید ثالث کتاب ارث خود را به پایان رسانده بود مصادف است با روزگار سلطنت محمد شاه فرزند عباس میرز فرزند فتحعلی شاه قاجار (جلوس ۱۲۵۰ ـ متوفی ۱۲۶۴هـ . ق).

گذری به زندگی شهید ثالث

مولی شیخ محمد تقی مشهور به شهید ثالث فرزند ملا محمد ملائکه فرزند ملامحمد تقی فرشته فرزند ملامحمد جعفر فرزند ملا محمد کاظم برغانی قزوینی. وی در قریه برغان از توابع قزوین حدود سال ۱۱۷۲هـ ق. دیده به جهان گشود و در تاریخ ۱۷ ذی القعده بر اثر جراحات وارده به هنگام نماز صبح در محراب مسجد در تاریخ ۱۵ ذی القعده سال ۱۳۶۳هـ .ق. در قزوین به شهادت رسید.

وی علوم اولیه و فنون ادب و قسمتی از سطوح و علوم عقلی و منطق را در نزد پدر در برغان فرا گرفت. سپس به قزوین مهاجرت و در آن شهر از محضر علمای اعلام کسب فیض کرد و بعد به اصفهان هجرت کرد و در آن حوزه علوم عقلی را در نزد آخوند ملا آقا بیدآیادی (م: ۱۱۹۷هـ . ق) فرا گرفت و آن گاه عازم عتبات مقدسه عراق شد و به حوزه درس آقا باقر بهبهانی حائری (م: ۱۲۰۵هـ .ق) پیوست و از آن بزرگوار بهره ها برد.

در این هنگام بر اثر شیوع بیماری (وباء) در عراق به موطن خویش باز گشت.

برای تکمیل تحصیلات خود به قم رفت و از حوزه درس میرزا ابوالقاسم قمی صاحب قوانین (م: ۱۲۳۱ هـ ق.) بهره مند گردید. بعد به اصفهان رفت و در آن شهر مسکن گزید و علوم عقلی را نزد ملاعلی نوری (۱۲۴۶ هـ .ق) به پایان رسانید. بر اثر نبوغ و استعداد و هوش فوق العاده در اندک مدت دانش حکمت و فلسفه را به خوبی فرا گرفت و کرسی تدریس فلسفه را در حوزه اصفهان به خویش اختصاص داد. موضوع درس ویالشواهد الربوبیه نوشته صدر المتألهین بود.۷ بر اثر احاطه فراوان به آراء سلف و نظریات صدرالمتألهین و حسن تقریر و طلاقت لسان و حجّت بیان جمع کثیری از دوستداران علوم عقلی در حوزه او گرد آمدند و از محضرش بهره می بردند.

پس از مدتی اصفهان را به سوی کربلای مقدس ترک کرد و به حوزه درس سید علی طباطبایی (م: ۱۲۲۱ هـ .ق) صاحب ریاض ملحق گردید و از محضر آن بزرگوار بهره برد. بعد به نجف اشرف رفت و از حوزه شیخ جعفر کبیر (م: ۱۲۲۸هـ .ق) صاحب کشف الغطاء سالها بهره برد و از مشایخ خویشاجازاتی دریافت داشت و آن گاه به موطن خویش بازگشت و در تهران ساکن شد. در تهران کرسی تدریس داشت و مقام افتاء از آن او بود.

طلاب علوم دینی از اکناف و اطراف برای استفاده و بهره وری نزد او آمدند و برگردش حلقه زدند.

در روزگار ریاست وی در تهران بر اثر بی کفایتی فتحعلی شاه قاجار و شکست ایران در جنگ اول ایران و روس (۱۲۲۸ ـ هـ . ق) ولایات شمال ایران به اشغال روسها درآمده بود و انگلستان و فرانسه در ایران شدیداً رقابت داشتند و انگلستان در امور داخلی ایران دخالت می کرد.

این حوادث خشم شهید ثالث را برانگیخت و برای نخستین بار مسأله ولایت فقیه از طرف ایشان مطرح شد. قیام او شاه قاجار را با دشواری جدیدی مواجه کرد. از این روی علمای طراز اول تهران را به کاخ گلستان دعوت کرد. در حضور شاه جلسه ای تشکیل شد. شهید ثالث در این جلسه مسأله رهبری فقهاء را در عصر غیبت کبر عنوان کرد. این مسأله مورد تأیید برخی از فقها