پاورپوینت کامل نقش رسانه ای مجلّه حوزه کاستیها و بایستگیها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش رسانه ای مجلّه حوزه کاستیها و بایستگیها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش رسانه ای مجلّه حوزه کاستیها و بایستگیها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش رسانه ای مجلّه حوزه کاستیها و بایستگیها ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۳۰

بشر, از آن روزی که پای به عرصه زیست گذاشت و به سخن دقیق تر, از برهه ای زندگی اجتماعی را آغاز کرد, دوره های گوناگون زیستی را تجربه و از سر گذرانده است. این دوره ها هر یک, ویژگیهایی داشته که بدان وسیله تعریف و از یکدیگر, باز شناخته می شوند.

این ویژگیها, نه فرآورده و فروافتاده از جهانی دیگر و غیر انسانی, بلکه برآمده از ذهن انسانهایی بوده است که بسترهای زیستی را برای زیستن و زندگی خود, سامان بخشیده اند.

در مرحله کنونی که بشر در فراگرد تجربه آن قرار دارد و از آن به عنوان جهان معاصر و دنیای نوین و مدرن (به معنای عام کلمه و شامل دنیای مدرن و پسامدرن) یاد می شود نیز ویژگیهای خود را دارد, مانند سازمندی, گونه گونی, دگرگون پذیری, سرعت, پویایی, آفرینندگی, دانش و دانایی, آزاداندیشی و….

این چشم انداز از دنیای جدید, به روشنی نمایان گر نقش کلیدی عنصر و هیأت انسانی است; چه تمامی ویژگیهای یاد شده, حالتها و برساخته های ذهن بشری و سامان یافته در قالب اندیشه ها و انگیزه های اوست.

بنابراین, نقش و جایگاه کسان, گروه ها و نهادها در این عصر, در گرو میزانِ توجه به قوه و نیروی فکر انسانی و سهم آن در شکل گیری این روش و نوع تفکر است.

ناگزیر, عملیاتی شدنِ این مهم, نیازمندِ پاره ای از سازوکارهای نرم و سخت است. رسانه های گروهی در دنیای جدید, و عصر ارتباطات, از کارامدترین این سازوکارها به شمار می آید; زیرا پیوند و پیوستگی یکراست, با نوع و روش تفکر و نیروی ذهنی انسان دارد و از این مجرا, به اجتماع سرازیر می شود.

ناگفته پیداست که رسانه ها, چون دیگر کارهای انسان, از سیر تکاملی برخوردارند و گونه های گونه گونی دارند: شنیداری, نوشتاری و دیداری.

این نوشتار, در پی آن است که به یکی از رسانه های نوشتاری, آن هم در حوزه ویژه, بپردازد و نقش آن را در چهره کاستیها و بایستگیهای آن ارزیابی کند.

مجله حوزه, با سابقه انتشار ۲۱ساله, دارای خاستگاهی دینی و حوزوی است که, به طور طبیعی, ارزیابی نقش رسانه ای آن نیز, در راستای رسالت دینی ـ اسلامی آن, معنی پیدا خواهد کرد. از این روی, بایسته است, پیش از هر چیز به این پرسشها پاسخ گفت, در جهان جدید چه رسالت, یا رسالتهایی دارد و می تواند داشته باشد.

رسالت دینی ـ اسلامی در دنیای جدید

رسالت دینی ـ اسلامی,دارای درجه ها, رتبه ها و پایه های به هم پیوسته ای است که کلیدی ترین و فراگیرترین آن, همانا راهبری و راهنمایی جامعه بشری به سوی استوارترین و پایدارترین روش زندگی, است این رسالت, بیش ترین همسویی را با اساسی ترین کارکرد رسانه ها, که همانا راهنمایی و راهبری جامعه بشری باشد, دارد.

این رسالت بزرگ در آیه شریفه زیر, به زیبایی جلوه گر شده است:

(انّ هذا القرآن یهدی للتی هی اقوم.) اسراء,۹

هر آینه این قرآن رهنمون به راهی شود که خود راست تر است.

این قرآن, به سوی پایدارترین و استوارترین چییزها راهنمایی و هدایت می کند. همان گونه که به سوی اندیشه ها و گفتار پاک, روشهای پسندیده و رفتار شایسته ره می نماید.

(وهدو الی الطیب من القول و هدوا الی صراط الحمید) حج,۲۴

به سخن پاک و راه خدای ستوده رهنمون شان شدند.

این راهبری و راهنمایی, یک سویه نیست, بلکه فرایندی است دوسویه که دو طرف چونان کنش گران پرکار و کاری وارد میدان می شوند.

اسلام, از یک سوی بر عهده خود و رسالت خود که روش زندگی برتر و پایدارتر را بیان کند:

(ما کان الله لیضل قوماً بعد اذ هداهم حتی یتبین لهم مایتقون.) توبه,۱۱۵

خداوند, نه آن است که مردمی را, زان پس که رَه بنمودشان, گمراه کند. مگر برای شان بازنماید که از چه پرهیز کنند.

و از دیگرسو, پیام گیران می باید برخوردار از یک سری ویژگیهای ذهنی و انگیزشی شوند, تا راهبری, جامه عمل به خود بپوشد:

(والذین جاهدوا فینا لنهدینهم سُبلنا.) عنکبوت,۶۹

کسانی که در راه ما بکوشند, راه های خویش را هر آینه بنماییم شان.

بنابرآن چه از این آیات شریفه استفاده می شود و عقل نیز بدان حکم می کند, پیروزی در انجام رسالت راهبری جامعه, در گرو آماده سازی و آمادگی پیام گیران و جایی است که پیام بناست در آن بازتاب یابد از این روی, کارکردی شدن این رسالت, در جهان کنونی, نیازمندِ سازوکارهای زیر است:

۱. پیش زمینه ه

۲. تلاشهای گسترده برون و درون مرزی

۳. ابزار و روش

بی گمان, رسانه های جمعی دنیای جدید, از حیث ساختار نرم افزاری و سخت افزاری, کارامدترین گزینه این سازوکارند. چرا که به مثابه ابزار و روش کار, پیش زمینه ها و گونه های این کار را فراهم می آورند.

از باب نمونه, راهبری افکار عمومی, عقیده ها و دیدگاه ها و واکنشی که بخش بزرگی از مردم باید در برابر رویدادهای اجتماعی از خود نشان بدهند, در ایالات متحده آمریکا و بیش تر کشورهای اروپایی, در دست صهیونیستهاست.

این صهیونیستها هستند که واکنش مردم را در برابر رویدادهای اجتماعی, برابر اندیشه و خواست خود راهبری می کنند; زیرا رسانه های بزرگ و نقش آفرین در چنگ آنهاست.

خاندان سولتز برگر, از جمله صهیونیستهایی است که از سالها پیش, امپراطور رسانه نیویورک تایمز را اداره می کند۱ و دیگر رسانه ها, همچون: سینما, تلویزیون, مطبوعات و حتی اینترنت نیز در زیر فرمان این خاندان قرار دارند. از این روی, هرگونه برنامه تلاش و حرکتی که در جهت دفاع و پشتیبانی از مردمِ ستم کشیده باشد, به نتیجه نمی رسد و آوارگی, ستمدیدگی, قتل و غارت آنان از سوی دولت غاصب اسرائیل, به هیچ روی نمود نمی یابد, بلکه به عکس, چهره خشن, خون آشام و تروریست از آنان ترسیم می گردد.

هالیوود, به تنهایی برای واژگونه جلوه دادن چهره اسلام و مسلمانان, فیلمهای صد میلیون دلاری می سازد و از سال ۱۹۸۵م تا اکنون, بیش از ۷۰۰ فیم سینمایی, علیه اسلام تولید کرده است.۲

مجله حوزه, ذهنیت سازی و ذهنیت دهی

نقش ذهنیت سازی در هر تلاش و تکاپوی فکری, بویژه در امر مهم مدیریت و رهبری جامعه, بسیار حیاتی است. مراد از ذهنیت سازی در خُرد (فردی) و کلان (جامعه ملی, محلی و بین المللی) این است که زیرساختها و روساختهای یک جامعه, ملت و یا مجموعه انسانها, همسو با چیزی ساخته شود که قرار است برایشان عرضه و بدان سوی حرکت داده شود.

به دیگر سخن, ذهنیت سازی به معنای ساخت و سازماندهی بینش, دانش, ارزش و روش انسانهاست که به نظر می رسد حوزه علمیه, با رسالتی که در هدایت و راهبری جامعه دارد, به گونه بایسته و شایسته, در روشها و تاکتیکهای نوین ساماندهی و مدیریت اندیشه ها و انگیزه ها, نمود و حضور فراگیر ندارد. یکی از این روشهای جدید, که بسیار کلیدی است, همانا مطبوعات است و فناوریهای نوین اطلاعاتی و ارتباطی. مطبوعات, از میان فناوریهای نوین اطلاعاتی و ارتباطی در جهان امروز, از ارکان عمده قدرت و زیرساختهای راهبری و هدایت جامعه و نیز شاخص اندازه گیری تولید فکر شناخته می شود که در حوزه های علمیه تاکنون, جایگاه خود را پیدا نکرده است.

تولیدهای علمی, فرهنگی, اجتماعی, تبلیغی و اعتقادی حوزه های علمیه که در روزنامه ها و مجله ها بازتاب می یابد, از نظر کمّی, سازواری با رسالت, مسؤولیت و قلمروهای کاری حوزه ندارد. و فراخور نظام دینی حاکم بر ایران اسلامی نیست و به هیچ روی نمی تواند با غولهای رسانه ای صهیونیست که علیه اسلام قد افراشته اند, به هماوردی بپردازد.

آمریکا, سالیانه ۲۰۰ هزار ساعت برنامه تلویزیون, ویژه کشورهای دیگر تولید می کند از ۹۰ هزار کلمه در واحدهای ریز زمانی, به دیگر سرزمینها, بویژه آسیا می فرستد.

غرب, به معنای عام آن, ۹۰ درصد کل طیف امواج رادیویی را در اختیار دارد. در مجموع, بیش از ۲۸ هزار فرستنده موجود در دنیا, تنها, بیش از ۲۱هزار و ۸۵۰ دستگاه فرستنده در کشورهای غربی مستقر است.۳

هفته نامه اشپیگل, بیش از ۲۰۰ نفر کادر علمی, با گوناگون تخصصها دارد. به طور میانگین در هر هفته, بین ۵۰ تا ۱۰۰ مقاله تخصصی در پاره ای از مرکزها و کانونهای پژوهشی تولید می شود. شاخص تولید علم, نشریه ها و مقاله های علمی و تکنولوژی, در ایالات متحده آمریکا, اتحادیه اروپا و ژاپن و پاره ای از کشورهای دیگر, ارقامی را به نمایش می گذارند که بیان گر فاصله زیاد ما با آنهاست. در حدود ۸۵ درصد از میزان کل نشر علمی در جهان, به کشورهای OECO (سازمان همکاریهای اقتصادی و توسعه) بستگی دارد. آمریکای شمالی حدود ۴۰درصد و اروپا (اتحادیه اروپا, به اضافه پاره ای از کشورهای اروپای شرقی و مرکزی) بیش از ۳۵درصد از کل تولید علمی در جهان را ویژه خود ساخته اند.

کشورهای آسیایی, هند, استرالیا, زلاندِنو و… سهمی برابر با ۶/۱۵ درصد از میزان تولید علمی کل جهان را در اختیار دارند.۴

مسیحیت و کلیسای کاتولیک با رفتارهای اخلاقی و تلاشهای گسترده اقتصادی, در جهان و جامعه بیرون از حوزه زیستی خود, رخنه کرده و جایگاه هایی به دست آورده است. با این حال, به این بسنده نکرده, برای گسترش دامنه اثرگذاری خود, به شدت به تکنولوژی رسانه ای رو آورده در این عرصه سرمایه گذاری می کند.

در ایران, بیش از ۸۰۰ عنوان نشریه با شمارگانی در حدود ۵/۲ میلیون نسخه در روز نشر می یابد.۵ افزون بر این که همین رقم هم, کاستیهای بسیار از حیث درونمایه و چگونگی نشر دارد, هیچ گونه سازواری در میدان هماوردیها و رقابتها, نه با کشورهای پیشرفته صنعتی و برخوردار از تکنولوژیهای بالا ندارد, که با پاره ای از کشورهای آسیایی و منطقه ای, مانند ترکیه, که شمارگان روزنامه هایش, در روز ۵/۴ میلیون نسخه است نیز, نمی تواند هماوردی کند.

با این حال, حوزه, با این که در رأس هرم نهادهای دینی قرار گرفته و همه نهادهای دینی و مردم مسلمان, باورهای دینی شان را با پیوند به این آبشار بلند, هماره, شاداب نگه می دارند, و با رسالت جهانی که دارد, گامهای بسیار کوتاه در عرصه تلاشهای رسانه ای, بویژه در شکل پیشرفته و روزآمد آن برداشته است. حوزه های علمیه تاکنون از هیچ گونه رسانه دیداری و شنیداری ویژه خود, بهره مند نبوده و سهم مجله ها و روزنامه های برآمده از نهاد حوزه (قم, مشهد, اصفهان) از مجموع ۸۰۰ عنوان نشریه داخل کشور, کم تر از ۲۰عنوان است.

حوزه علمیه قم, در طول زمان پس از پیروزی انقلاب اسلامی, به تلاش برنخاسته که روزنامه ای را بنیان گذارد و در اصل گویا از جمله سیاستهای راهبردی و کلان این نهاد مقدس نیست که از رسانه های شنیداری, دیداری و نوشتاری برای رساندن پیام دینی و انسانی خود به جهانیان استفاده کند.

حوزه های علمیه, کم تر از نیم درصد امواج رادیویی و دیداری جهان را در اختیار دارند. حوزه تاکنون به این سمت حرکت نکرده و برای رسیدن به چنین عرصه و منبری, هیچ تلاشی از خود بروز نداده است. این یعنی سکوت و بی واکنشی در برابر امواج بنیان برافکن و سهمگین رسانه های غرب.

در حوزه های علمیه, در برابر ۲۰۰ هزار ساعت برنامه تلویزیونی و ۹۰ هزار کلمه ارسالی از سوی آمریکا, حتی ۲ ساعت تولید تلویزیونی و ۹۰ کلمه ارسالی در برنامه کاری خود قرار نداده است. به جهت همین ضعف و ناتوانی زیرساختهای فنی و مهارتی حوزه در عرصه تکنولوژیهای نوین رسانه ای, هیچ گاه نقش حوزه در تولید علم و اندیشه جلوه ای نداشته است. زیرا نشر مقاله های تخصصی در مجله های جهانی, یکی از شاخصه های اندازه گیری تولید علم است که به دلیل رشد نکردن آن در حوزه, پیشرفتی برای حوزه, ذیل این مبحث, ثبت نشده است.

بنابراین, حوزه, اگر بنا دارد رهبری و هدایت دینی و فکری انسان امروز را به دست بگیرد, بایستی سازوکارهایی سازوار با نیازها و بایستگیهای هر عصر و زمان فراهم آورد. که در عصر کنونی, مطبوعات, رسانه های نوین مطبوعاتی, از کلیدی ترین بخشهای این سازوکار به شمار می آیند.

کارکرد مجله حوزه در ذهنیت سازی و ذهنیت بخشی

حال باید به این پرسش اساسی پرداخت که مجله حوزه, با پیشینه بیست ویک ساله و پیشگام در حوزه علمیه قم پس از انقلاب اسلامی, چه کارکردی در زمینه ذهنیت سازی و ذهنیت بخشی به جامعه داشته و آیا کارکرد آن در این مدت, کارکردی کامل بوده یا خیر؟

روشن است که نقش مجله حوزه, بسان دیگر رسانه های نوشتاری, در امر ذهنیت سازی, نیازمند بازبینی کارنامه آن است و درنگ در کاستیها و تواناییها و کارامدیهای آن.

به طور کلی, رسانه های گروهی, از جمله (حوزه) هنگامی می توان گفت نقش رسانه ای خود را به خوبی ادا کرده که در عرصه های زیر تلاش ورزیده باشد:

۱. پدیدآوری پیوسته پیام و داده: ساختار ذهنی انسان به گونه ای است که هرگاه پیامها, دَمادَم به آن عرضه شود, ماندگار و اثرگذار خواهد بود; چه ذهن انسان در این پویش, هماره با کالای عرضه شده در پیوند است و این دادوستد, دمادَم نو می شود. اما اگر این پیوستگیِ پیام و ذهن بریده شود, ذهنیت انسان نسبت به کالای عرضه شده, رفته رفته, بیگانه می شود و ضریب اثرگذاری پیام بر ذهنیت انسان کم و سرانجام بی فروغ می شود. بنابراین پدیدآوری همه گاه و دمادَم داده ها و پیامها, شرط بنیادین عمل و اثر آنها بر ذهنیت انسان است.

پدیدآوری پیوسته و دمادَم پیام, بیش تر به دو صورت انجام می گیرد:

الف. کمّی: به گونه ای که از زاویه کمّی, میان کالاهای عرضه شده, نوعی پیوستگی وجود داشته باشد. اگر از این زاویه به مجله حوزه بنگریم, هم خود مجله, به عنوان یک فرآورده و کالای عرضه شده و هم گونه گونی کمّی مطالب آن, بسیار خوب بوده است.

انتشار مجله حوزه, از سال ۱۳۶۲ آغاز, و تا نیمه سال ۱۳۸۴, شماره از آن چاپ و نشر یافته است. یعنی برابر برنامه از پیش, پیش بینی شده, در هر فاصله زمانی دو ماهه, یک شماره از آن, در دسترس اهل فضل و علاقه مندان به بحثهای بنیادین اسلامی قرار گرفته است.

هرچند اگر بخواهیم با نگاه انفرادی نسبت به تولید کمّی بنگریم, بی نظمی در آن مشهود بوده است; زیرا گاهی پیش آمده, مجله در زمان مقرر نشر نیافته و انتشار شماره هایی از آن, با دیرکرد بوده است که اثرگذاری آن را در ذهنیت سازی نباید ناچیز شمرد. لیکن در نگره کلی و جمعی, تولید پیوسته مجله حوزه را شاهد بوده ایم که این امتیازی است در کارنامه آن.

اندازه و چندی مسائل و گزاره هایی که مجله حوزه ارائه داده و در کارنامه اش بازتاب یافته, خوشایند است و دامنه گزاره های طرح شده: مقوله های در پیوسته با زمان و مورد نیاز هر برهه, مدیریت, سیاست, اقتصاد, حقوق, فقه, اخلاق فردی و اجتماعی, آموزش, علم و تکنولوژی, تبلیغ, رسانه ها, اعتقادی, اجتماعی, تاریخی, هنر, نقد, بیان رسالت حوزه ها و حوزویان, مرجعیت, نمایاندن چهره شخصیتهای اثرگذار در تاریخ ایران و اسلام, رو کردن دست تحریف گران تاریخ اسلام, تشیع و روحانیت, روشنگریهای دینی, اجتماعی و صنفی و… در آن نمود داشته است که این خود, یکی از کارکردهای اثرگذار رسانه ای به حساب می آید.

امام خمینی این نقش رسانه ای را مدرسه سیّار می داند:

(مطبوعات باید یک مدرسه سیّار باشند, تا مردم را از همه مسائل بخصوص مسائل روز آگاه نمایند و به صورت شایسته از انحرافات جلوگیری کنند.)۶

(مدرسه سیّار) تفسیر بسیار دقیق, بنیادی و راهبردی از رسانه ها و از جمله رسانه های نوشتاری است. یکی از پیامدهای قطعی این سخن, عبارت است از این که رسانه های نوشتاری چون مجله حوزه, باید هویت فرایندی تکاملی و پویا داشته باشند و اگر جز این باشد, مرگ آنها حتمی است.

ب. کیفی: این ویژگی, نقش بس حیاتی در هدایت و راهنمایی پیام گیران دارد.

مرادِ از پیوستگی کیفی این است که:

نخست آن که: پیامی که حاوی و دربردارنده یک, یا چند مسأله است, باید آنها را به گونه روشن و شفاف, تا جایی که کم ترین پرسش در آنها باقی نماند, پاسخ دهد.

دو دیگر: پیامی که بناست گروه های بسیاری را پوشش بدهد, مقوله های گوناگونی را ناگزیر تولید کرده و در بر دارد و این گونه گونی در مطالب, برهه ای نیست, بلکه همیشه و همه گاه, این حالت حفظ می شود و برقرار می ماند, تا گروه های گوناگونی را, بدون گسست, به سوی خود بکشاند. چیزی که در قرآن کریم, به طور کامل دیده می شود. رسانه های نوشتاری, برابر رسالتی که بر دوش گرفته اند, ناگزیر از چنین سیاستی هستند و می بایستی پدیدآوری پیوسته کیفی و محتوایی را به دو معنای پیش گفته, پی بگیرند.

مجله حوزه, هرچند از نظر کمّی, بازتاب دهنده نکته ها, گزاره ها و مقوله های بسیار مهم و گوناگونی بوده; اما از نظر کیفی, کاستیهایی داشته است. از باب مثال: یک شماره از مجله به موضوع ویژه ای, مانند: حکومت اسلامی, حقوق, معرفت شناسی دینی و… پرداخته و این روند در شماره های بعد, به طور کامل قطع; اما پس از یکی ـ دو سال, یا بیش تر, دوباره به همان بازگشته و آن را در بوته بررسی نهاده است.

شماره های:۸, ۱۱ و۱۸ مجله نمونه ای است از این روند. در آنها, مسائل دانشگاه و حوزه به بوته بررسی نهاده شده, پس از مدتی, در شماره ۷۲ مسائل مربوط به حوزه تکرار شده است. بنابراین, وجود فاصله بین انتشار این شماره ها و وحدت موضوعی آنها, بیان گر دغدغه ای است که در دو برهه وجود داشته است. از آن جا که شماره ۱۸ در مَثَل, نتوانسته به تمام پرسشهای بنیادی و راهبردی در مسأله مورد بحث, پاسخ بدهد و مسأله را به گونه روشن, از همه زوایا, بیان کند, شماره دیگر نیز به این موضوع ویژه شده, تا پرسشها بی پاسخ نمانند.

روشن است, بسیاری از گزاره ها و موضوعهای مورد نیاز در یک, یا دو شماره به صورت کامل روشن نمی شود و ناگزیر, بایستی چند شماره ای را ویژه کرد, آن هم پیاپی, تا از یک سوی, موضوع به طور همه جانبه بازکاوی گردد و از دیگر سوی, بین پیام گیران و خوراک ذهنی شان جدایی نیفتد; زیرا این فاصله, بر روند یادگیری و اثرپذیری به صورت معکوس عمل می کند و به بیگانگی ذهن با مسأله یاد شده می انجامد.این سیاست,

نخست آن که: فرایند ذهنیت سازی را کُند می کند.

دو دیگر: پراکندگی و گسست ذهنی را پدیدار می سازد که این, سبب می شود پیام گیران, همیشه واپس تر از زمان حرکت کنند و در نتیجه راهبری و راهنمایی به سوی هدفهای عالی و استوارترین راه زندگی عقیم بماند.

مانند این حالت, کم و بیش در شماره های ۵۲, ۹۱ و۱۲۱ و… دیده می شود.

البته این بدان معنی نیست که مجله, هیچ گاه نسبت به گزاره ها و موضوعهایی که پیش تر به آنها پرداخته, بازگشتی نداشته, یا بازپردازی نکند. بلکه بایسته است برابر نیاز زمان و روشهای نوین, رویکردی نسبت به آنها داشته باشد.

ممکن است گفته شود: اگر چند شماره پیاپی از مجله, یک موضوع را دنبال کند, خوانندگان, از دیگر گزاره ها و موضوعهایی که در قلمرو رسالت مجله است, باز می مانند و این نیز, فرایند ذهنیت سازی را کُند می سازد و از حرکت پیشروانه باز می دارد.

پاسخ این پرسش و دغدغه این خواهد بود که قلمروهای موجود در حوزه رسالت مجله حوزه, براساس مرامنامه و هدفها, عبارت است از: حوزه های علمی, اعتقادی, فرهنگی, سیاسی. این مجله می تواند این رسالت را به دو گونه انجام دهد:

۱. به گونه ویژه نامه: در این روش, یک موضوع در دایره پیام قرار می گیرد. یعنی هر شماره از مجله, درباره یک موضوع سخن می گوید و آن را به خوانندگان پژوهشگر و علاقه مند به آن موضوع, ارائه می دهد.

در این روش, روشن است که یک گروه از پیام گیران بهره مند می شوند, همانان که در پی آن موضوع اند و در جست وجوی باز شدن زوایای آن اند.

این خود, سبب می شود فرایند ذهنیت سازی و ذهنیت دهی, از سوی یک رسانه نوشتاری, با گسست روبه رو شود. این گسست, تا حدودی, از میزان کارامدی رسانه نوشتاری می کاهد.

۲. ستونهای ویژه: بدین معنی که به سازواری حوزه های رسالتی رسانه, در هر شماره یک ستون ویژه باز شود و در آنها پیامهای محکم و مستدل پدید آید و عرضه شود.

مانند: ستونهای: علمی سیاسی, فرهنگی, گزارش, اطلاع رسانی و…

خوبی این روش در این است که رسانه به طور همزمان و پیوسته, با کسانی, دارای سلیقه ها, اندیشه ها و نگرشهای گوناگون, در دادوستد و گفت وگوست. این پیوند, کم کم رشد می کند, دامن می گستراند, از دایره کوچک و کم شعاع به در می آید و گروه های بسیاری را در بر می گیرد.

روشن است که در این روش ذهن خواننده و مخاطب ستون, هر دَم هدف گیری و تمام لایه ها و زوایای آن برانگیخته می شود و در مسیر دلخواه قرار می گیرد.

پیداست که در این دادوستد فکری, پیوستگی ذهنی حفظ می شود و گسترش می یابد و ذهنیت اجتماعی, دگرگونی, اصلاح, تولید, جایگزینی آموزه ها, ارزشها, روشها, دانشها و بینشها را برمی تابد و به آن, پاسخ می دهد.

در این چگونگی, رسانه نوشتاری در امر ذهنیت سازی و ذهنیت دهی, که زیرساخت فرایند راهبری و راهنمایی جامعه به سوی تعالی است, بسیار کارآمد و نقش آفرین و اثرگذار ظاهر می شود.

مجله حوزه, در اوائل, به گونه دوم عمل می کرد, لیکن در اواخر و اینک, الگوی نخست را برگزیده است. اما به نظر می رسد, با توجه به گستردگی قلمرو رسالت مجله, بایسته است روش دوم پیام رسانی (ستونهای گوناگون و ویژه در هر شماره) برگزیده شود. مانند ستونهای: پژوهشهای راهبری و ابتکاری, نظری و بنیادی و اطلاع رسانی در قالب مصاحبه و گزارش, آمار آموزش و دیگر بخشهای لازم و عصری.

بی گمان در چنین حالتی است که مجله حوزه می تواند, چند رسانه ای عمل کند. افکار و اندیشه ها را بسازد, انگیزه ها را سامان دهد و به نهضت بیداری یاری برساند.

مجله حوزه با این روش, می تواند آگاهی و توانایی فکری مخاطبان خود را بالا ببرد و آنان را به خودباوری برساند.

بخشهای گوناگون اگر در مجله