پاورپوینت کامل آسیب شناسی نظام آموزشی حوزه و ارائه راهکارها ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آسیب شناسی نظام آموزشی حوزه و ارائه راهکارها ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آسیب شناسی نظام آموزشی حوزه و ارائه راهکارها ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آسیب شناسی نظام آموزشی حوزه و ارائه راهکارها ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

حیات و بقای هر نظام علمی در گروِ آن است که زمان زمان بر بازشناسیِ فعّالِ شیوه ها و ساختارها اهتمامی سزیده به کار بندد و از راه بازسازی و کامل کردن آنها, طرحی کارآمد و ناظر به نیازها و مسائل نوپدید فراهم آورد, طرحی که در آن راهبردهایی برای چاره جوییِ نیازها و پاسخ گویی پرسشها, پیش بینی شده باشد.

بی گمان, اگر یک نظامِ آموزشی یا پژوهشی نَفَس نَفَس با دگرگونیها و تحوّلهای پُرشتاب و شگرف روزگاری که در آن به سر می بریم و زمانه ای که پیش روی ماست, خود را همراه و هماهنگ نسازد, جان خواهد سپرد یا واپس خواهد ماند.

باری, از نوآفرینی و (تولید اندیشه و دانش) گزیری نیست و دریغ که در نظام آموزشی حوزه ما این سخن به خاک افکنده است و رهی دیگر می پوید.

چاره کار آن است که به بازسازی این نظام آموزشی دستی برآریم و کاری بکنیم, پیش از آن که به دریغ و افسوس از مجالهای از دست شده یاد کنیم. چاره کار آن که (نظام آموزشی حوزه) را بر پایه دانش آوری و نظریه سازی, آفرینندگی, سازواری و هماهنگی میان دانشها و نیازها استوار سازیم.

حوزه های علمیه, با پیشینه ای بیش از هزار سال, وظیفه (حفظ), (ترمیم و بازسازی) و (بالندگی) فرهنگِ متعالی شیعه را عهده دار بوده اند. این هدف و وظیفه حوزه های علمیه را بر آن می داشته که به آموزش و تبلیغِ علوم و معارف دینی و پاسخ گویی و برآوردن مسائل و نیازهای جامعه و مدیریّتِ نیازمندیهای حیات فردی و اجتماعی مردم, قامت راست کنند. دیگر آن که مرزبانان دین, هرگاه فرهنگِ تابناک و فاخر شیعه را در هجوم سَموم گون شُبهه ها دیده اند, بشکوه و نستوه از پایِ طلب ننشسته اند و به نُوید عنایتِ (والّذین جاهَدوا فینا لَنَهْدِیَنَّهُم سُبُلَنا وَ إنَّ اللّه لَمَعَ الْمُحسنین)۱ بیرون شد از ظلمات حیرت را جست وجو کرده اند و فتراکیانِ حضرت وصی, علیه أفضلُ صلوات المصلّین, را از شرّ فتنه آخر زمان ایمن داشته اند و به این درکوشی تا برآمدن آفتابِ صبح امید همّت بسته اند.

برآوردن و دستیابی به این هدفها, پیامدی در سایه هماهنگیِ (نظام آموزشی حوزه) با هدف پایه و بنیادیِ تولید دانش باورپذیر خواهد بود. بنابراین, با اندیشه حرکت به سوی طرّاحیِ نظام آموزشیِ جامع و تدوین راهبردهایی برای رسیدن به وضعیّت هدفِ مطلوب, به آسیب شناسیِ نظام آموزشی حوزه و ارائه راهکارهایی چاره ساز خواهیم پرداخت.

در این کار برآنیم تا به مهر سخن برانیم و به صدق کوشیم و در این میان ما را با زبان پُرعتاب و طعنه گو میانه ای نیست و با دیدگان آلوده به بدبینی بهانه ای.

الف: هندسه دانشهای نظام آموزشی حوزه

از آن جا که در طرّاحی هندسه دانشهایی که باید در ترکیب نظام آموزشی حوزه, جای گیرند, به استقرای دانشهای مورد نیاز و تعیین جایگاهِ هریک باتوجّه به پیوند منطقیِ میان علوم, توجهی درخور نداریم, از کارآمدیِ نظام آموزشی حوزه کاسته شده است.

کامل کردن مجموعه دانشهای یک نظام علمی با تدوین علوم موردنیاز و بِه سامانی آن با تعیین جایگاهِ منطقی هرکدام در هندسه علوم سامان می یابد.

در صورتی که دو امر یادشده فرجامی نکو یابند, می توان به کارآیی و اثربخشی یک نظام آموزشی دلگرم و امیدوار باشیم.

چند سالِ پیش, دانشوری درباره اندیشه (ضرورت بازسازی هندسه علوم حوزوی) به عنوان یکی از مهم ترین مباحثِ تحوّل حوزه, چنین نگاشت:

(در طرّاحی هندسه علوم أعم از حوزوی و غیر حوزوی باید دو نکته بسیار مهم مورد توجّه مهندسان نظامها و نهادهای علمی قرار گیرد:

الف. استقرای تام ّ علوم موردنیاز.

ب. تعیین جایگاه و ربط منطقی هریک از علوم با یکدیگر.

امّا با کمال تأسّف باید گفت که عدم توجّه به این دو نکته بسیار ساده و ابتدایی و در عین حال بسیار مهم و بنیادین, موجب شده است تا اثربخشی و کارآیی مطلوب و آرمانی حوزه های علمیه, بویژه در چند سده اخیر, به شدّت کاهش یابد. )۲

غفلت و نبود اهتمامی شایسته نسبت به دانشهایی چون: تفسیر قرآن و دیگر علوم آن, (اختصاص سهم ۳% به علوم قرآنی در آموزشها و درسهای حوزوی, که این غفلت به ضعف گرایشهای تفسیری و نبود یک منطق جامع تفسیر و روش فهم قرآن انجامیده است.), حدیث, کلام, فلسفه, اخلاق, عرفان, فقه, فقه سیاسی و فقه توسعه و علوم تجربی, باید برطرف شده و در طرّاحی هندسه علوم حوزوی دانشهای موردنیاز و مهم انگاشته شوند و با به متن آوردن برخی و توسعه جدّی برخی دیگر, گامهایی جدّی و هدف مند در این باره برداشته شود.

آیا زمانی که منطق ارسطویی (با کاستیها و محدودیتهایش) نوبت را به منطق جدید سپارد, فرا نرسیده است؟

منطق جدید, علاوه بر آن که پاسخ گوی نیازهای ما به منطق ارسطویی است, کاربُردی تر و قلمروِ کاربست آن هم فراخ تر است; امّا در طرّاحی هندسه دانشهای حوزوی همچنان نادیده گرفته شده و به هشدارها و یادآوریهای کارشناسان آن توجهی نمی شود.

باری, منطق ارسطویی سالهایِ سال است که در عرصه علمِ منطق حوزه, حکم می راند و یکّه تازی می کند و کسی را یارای آن نیست که بدان پایان دهد.

(برای رهایی از این محدودیّت, باید به منطق جدید رو کنیم و به منطق ارسطویی, همان گونه نگاه کنیم که غرب نگاه می کند; به شکل یک موضوع تاریخی.

منطق جدید, هم گره های منطق قدیم را گشوده و هم نیازهای ما را به منطق ارسطویی برآورده است. از طرفی دیگر, دامنه وسیع تری دارد و تحلیل دقیق تری از مسائل به دست می دهد و بدین ترتیب, دست ما را برای حل ّ مشکلات فلسفی بازتر می گذارد. منطق جدید کاربردی تر است و بیش تر به کار زندگی می آید و چنین نیست که تنها برای استنتاجها و استدلالهای فلسفی سودمند باشد. حتّی به مهندسی کامپیوتر نیز راه یافته است. مثلاً می گویند: (کامپیوتر, ترکیبی از مهندسیِ برق و منطق است. ) هرکس با نرم افزارهای کامپیوتری آشنا باشد, می فهمد که معنای این جمله چیست. )۳

ب: رویکرد تخصّصی به دانشهای دینی

جامعیّتِ دین و توسعه شگرف دانشهای دینی, تخصّصی کردن دانشهای حوزوی را با بسترسازی مناسب و برنامه ریزی دقیق و استوار ناگزیر می سازد.

(حوزه باید به سمت تخصّصی شدن پیش برود. خوشبختانه الان کارهایی شده و اقدامات مقدّماتی انجام گرفته, امّا باید جدّیت بیش تر شود و زمان بندی صورت گیرد.

… بایستی تخصّصی شدن در حوزه جدّی گرفته شود. )۴

(… دیگر علوم اسلامی, مانند تفسیر و حدیث و فلسفه و کلام و رجال و غیرها, باید مورد اهتمام کامل و در متن برنامه های حوزه باشد و برای آنها مدارس تخصّصی تشکیل گردد. )۵

وجود دانشکده هایی با گرایشهایِ تخصّصی در حوزه علوم اسلامی و انسانی و دانشهای تجربی, حوزه های علمیه را از رنجِ بر دوش کشیدنِ علومی که به ضرورت عهده دارشان بوده اند, رهانده اند.

بنابراین, سازوار با رسالتی که برای حوزه های علمیه تعریف شده است, باید به بازشناخت دانشهای تخصّصی و ایجاد کرسیهای تدریس برای آنها دستی برآریم.

در نخستین گام, چنانچه پیش تر بدان اشاره شد, بایسته است که در طرّاحی نظام آموزشِ عمومی حوزه, وظایف و اهدافی پیش بینی کرد تا ورود طلاّب علوم دینی به رشته های تخصّصی درست و روش مند باشد.

روشن است که برنامه ریزی در نظام آموزشِ عمومی حوزه, باید ناظر به بایسته ها و لوازم گرایشهای تخصّصی باشد, تا پیوند منطقی و هدف مند میان این دو بخش فراهم شود, یعنی جهت گیریِ سرفصلهای آموزشی و محتوایِ متون درسی در بخش آموزش عمومی به سوی رشته های تخصّصی باشد.

نگارش متون درسی تازه و گنجاندن سرفصلهایی که با رویکردِ پیش تخصّصی نگاشته شده اند در نظام آموزش عمومی حوزه و تألیفِ متون درسی تخصّصی در نظام آموزش تخصّصی حوزه از راهبردهای اساسیِ تخصّصی کردن علوم حوزوی است.

در این میان, چشم پوشی از طرّاحی نظام کلان آموزشِ تخصّصی حوزه, هماهنگی دانشهای تخصّصی حوزه را با رسالتهای حوزه علمیه دچار آشفتگی و آسیب می کند.

پس نباید از سامان دهیِ دانشهای تخصُّصی به منظور برآوردن هدفها و ترسیم مقصدهای رسالتِ حوزه, فروگذار کنیم.

وجود هرگونه آشفتگی و ناسازی در این بخش, دستیابی به هدفی که در نظام آموزش تخصّصی حوزه طراحی شده است, ناکام می سازد; چرا که هر (نظام) پیکره یا مجموعه ای سامان یافته از عوامل انسانی و مادی, با اندیشه دستیابی به هدفی ویژه است که داد و ستدی پیوسته و مشترک با هم دارند.

از پیامدهای رویکرد تخصّصی به دانشهای حوزوی که گاه از سوی مخالفان (تخصّص گرایی) اظهار می شود, آسیب دیدن پیوند ارگانیک میان علوم است.

لیک اگر کارِ طراحی و تدوینِ پیش نیازهای عمومی در نظام آموزش عمومی حوزه, درست و بی کاست انجام شود, از دچار شدن به آسیب و آفت یاد شده پیش گیری کرده ایم.

دو دیگر آن که می توان با پدیدآوری گرایشها و مطالعات میان رشته ایِ مناسب از پیامدهای رویکرد تخصّصی, بسیار کاست.

پس آن گروه از دانش پژوهان علوم دینی که اندیشه ره سپردن در گستره تخصّصی را به دل دارند, باید هم دوره پیش نیازهای عمومی و نیز دوره پیش نیازهای تخصّصیِ هر رویکرد تخصّصی را با قدرت و جدّیت هرچه فزون تر بگذرانند. به دیگر طلاب هم یک دوره عمومی کامل توصیه می شود.

بنابراین, آنان که آهنگ پی جویی علم آموزی با رویکردِ تخصّصی دارند, در نخستین گام باید به شناسایی و اولویّت سنجیِ نیازها و کاستیهایی که هم اکنون جامعه دینی دارد و یا در آتیه ای نه چندان دور خواهد داشت, بپردازند.

در این باره می توان با نخبگان و کمال گرایان و نواندیشان ناصح از عالمان دین, رایزنی کرد و با ندیمان نیک نام و حریفان دوست کام به گفت وگو نشست. گو این که از مدیران و برنامه ریزان نظام آموزش عمومی حوزه نیز انتظار می رود که در این بخش از دانشِ پشتوانه بسیار قوی برخوردار باشند.

ژرف نگری و دوراندیشی ایشان, افزون بر هدایتِ استعدادهای دانش پژوهان علوم دینی, به طرّاحی نظام کلان آموزش تخصّصی حوزه خواهد انجامید و محتوایِ متون درسی پیش نیاز دوره های تخصّصی را هم معلوم خواهد ساخت.

در گام دیگر, باید طلاّب دانشهای دین, به درک و دریافتِ توانایی خود در برآوری نیازها و از میان برداشتنِ کاستیها نایل آیند. توفیق یک نظام آموزشی کارآمد در گرو آن است که مجال و ظهور استعدادهای خلاّق را بیافریند. بر کارگزاران نظام آموزش عمومی حوزه لازم است که بر شناسایی استعدادهای ویژه همّت گمارند و مجال بالندگی و شکوفایی را برای آنان فراهم کنند. با هدایت و حمایت صاحبان استعدادهای تابناک در حوزه های علوم دینی از سوی مدیران توان مند, می توان به میهمانی شادابی و غناء و تعالی حوزه های علمیه, دیده ها روشن و دلها شادمان کنیم و فالی به چشم و گوش در این باب زنیم.

و در گام سوم, علاقه مندی و اشتیاق خود را به گرایشی که در آن از توان مندی بخت برخوردارند, ارزیابی کنند.

باری, آن ره جویی و در کوشی که با خردآوری و مددخواهی آغاز شده بود, به شیدایی سر برمی آورد و به اشتیاق می انجامد. و اشتیاق خود آغاز ر