پاورپوینت کامل سرمقاله;مدیریت تحوّل یا تحوّل مدیریت در حوزه های علمیه ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سرمقاله;مدیریت تحوّل یا تحوّل مدیریت در حوزه های علمیه ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سرمقاله;مدیریت تحوّل یا تحوّل مدیریت در حوزه های علمیه ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سرمقاله;مدیریت تحوّل یا تحوّل مدیریت در حوزه های علمیه ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

حدود بیست و پنج سال قبل, زمانی که سلسله مقاله هایی را زیر عنوان: (ضرورت تحوّل حوزه های علمیه) در همین مجله به رشته تحریر در می آوردم, از بیم این که مبادا شماری از عناصر تحول ستیز از سر خیرخواهی همراه با جموداندیشی با ایجاد فضای اتّهام, مانع ادامه کار شوند, مسؤولان نشریه, مقاله ها را بدون اسم به چاپ می رساندند!

با این حال, قسمتهایی از آن مقاله ها برش خورده, و در تابلوی ورودی فیضیّه نصب می شد و فرد یا افرادی که این کار را انجام می دادند, در کنار آن, مطالبی را می نوشتند و سعی داشتند که آن را به پاره ای جریانهای انحرافی, یا عناصر نامطلوب نسبت دهند. زیرا از نظر آنان, در اساس, سخن از بایستگی تحول حوزه ها و پیشنهاد اصلاح و تغییر ساختارها و روش و محتوا, یک خیانت بود و جرم به حساب می آمد.

از نظر آنان و همفکران شان کسی که به هر شکلی در اندیشه طرحی نو باشد و بخواهد ساختارهای دیرین را کم و یا زیاد تغییر دهد, عنصری بیگانه, دین ستیز و معنویت گریز است که می خواهد از این طریق به حوزه ها ضربه بزند.

آن روزها, که دوره جوانی را سپری می کردم, برای اطلاع بیش تر از ابعاد تحولاتی که می بایست در حوزه های علمیه صورت پذیرد, تا بتواند اهداف و رسالتهای الهی خود را دنبال نماید, به تلمذ نزد پیش کسوتان و پیشگامانی می رفتم که آنان نیز در جوانی آرمان تحول حوزه ها را دنبال کرده بودند. آنان ضمن استقبال از اصل موضوع, با نوعی ناامیدی از روند امور در زمینه یاد شده سخن می گفتند و یادآور می شدند که ما نیز در جوانی برای تحقق این برنامه ها, شوری در سر و عزمی در دل داشتیم, ولی چندان که کوشیدیم, کم تر نتیجه گرفتیم. اکنون شما نیز در آینده به همین احساس خواهید رسید.

و شاید می رفت تا پیش بینی آنان قدری تحقق یابد هرچند به هر حال در فاصله این بیست و پنج سال, گونه هایی از تغییر و سامان یابی در حوزه شکل گرفته بود, اما از آن جا که این دگرگونیها, بسیار کند و صوری می نمود, این نگرانی به طور جدی به ذهن می آمد که مبادا انجام این امور سطحی و غیربنیادی, عطش تحول طلبی را, تسکین دهد و صورت مسأله را برای زمان طولانی پاک کند!

اما همه این نگرانیها با بیانات مقام معظم رهبری در جمع استادان, فضلا, پژوهشگران و مبلغان حوزه های علمیه که در تاریخ ۸/۹/۸۶ ارائه شد, تبدیل به امیدی تازه گشت و نیرویی جدید در کالبد کسانی که از سر خیرخواهی و تعالی طلبی, خواهان رخداد تحولاتی مثبت در حوزه های علمیه بودند و هستند, دمیده شد.

در این نشست, نکته های فراوانی وجود داشت که هریک مجال تأمل و پیگیری و دقت فراوان داشته و دارد, از آن جمله:

۱. در این جمع فرصت درخور توجهی, به طلبه های جوان و فاضل داده شده بود و به جای این که مسؤولان رسمی و اداری, از انجام کارهای روزمره و روند معمول امور, گزارشهایی قالبی و کلیشه ای ارائه دهند, به طور رسمی بنای مهمی توسط مقام معظم رهبری بنیان نهاده شد که عبارت بود از بها دادن به نسلِ جوان حوزه ها و اندیشه های بالنده و آرمانهای پیشروی که به حکم قانون الهی در طبیعت و جامعه, این نسل می بایست, داعیه, همت, انرژی و اراده تحقّق آن را داشته باشد.

۲. این نشست که در آن طلبه های جوان حوزه بخش مهمی از آن را به نقد و بررسی ابعاد مختلف مدیریتی, آموزشی, پژوهشی و گزینشی حوزه های علمیه اختصاص داده و پیشنهادهایی را نیز تدارک دیده بودند خود, نمودی از آزاداندیشی حوزوی بود و ارائه الگویی به عالمان و مدیران حوزه های علمیه, تا به پیروی از مقام معظم رهبری, آنان نیز فرصتهای جدی و مهمی را به شنیدن طرحها و نقدها و پیشنهادها اختصاص دهند و از نقدشدن هراس و گریزی نداشته باشند.

۳. در این فرصت گرانبها, مقام رهبری با تأیید سخنان و نقدها و پیشنهادهای ارائه شده توسط فضلای جوان, از یک سو, زمینه های امید و بالندگی را در نسلهای جوان حوزه تقویت کرده و از سوی دیگر, به مدیران حوزوی یادآور شدند که به جای طرد و توبیخ و تهدید نواندیشان, باید از آنان استقبال کرد, رشدشان داد و افکار آنان را به سمت مصالح کلی حوزه, مدیریت کرد.

۴. این همایش معنوی صنفی نشان داد که علی رغم کم کاریها و عقب ماندگیهای مدیریت حوزوی در گذشته, نیروهای خوش فکر, فعال, نکته سنج و آرمانخواه و فاضل و درس خوانده در حوزه ها, حضوری چشم گیر دارند, به شکلی که مدیران حوزه در صورت بهره گیری از همین ظرفیت درونی خود, از هر کارشناسی بیرونی بی نیاز خواهند بود.

۵ با این که سازمان مدیریت و بخشی از برنامه های حوزه ها در سالهای اخیر, همراه با دگرگونی مثبت بوده است, اما تصریح مقام معظم رهبری به نارضایتی خود از شرایط موجود و گلایه ایشان از مدیریت حوزه ها, به خاطر پی گیری نکردن بسیاری از پیشنهادهای گذشته معظم له, نشان داد که:

نخست آن که: مقام رهبری علی رغم کارها و رسالتهای گسترده سیاسی اجتماعی و علمی خود, به طور جدی در جریان امور حوزه قرار دارد و یکی از دغدغه های مهم ایشان, پیشرفت و تعالی حوزه هاست.

دو دیگر: فضلای جوان دریافتند که احساس آنان در زمینه کم کاری مدیریتها و ناکارآمدی آنان در تحقق پروژه تحولات مثبت, احساسی واقعی و ریشه دار است و صرفاً احساسی و از سر جوانی و نوخواهی بی ریشه نیست.

تحوّل, ضرورتی گریزناپذیر

دگرگونیهای بنیادی در روابط انسانی, ارتباط میان ملتها و اندیشه ها, پیشرفت حیرت انگیز تکنولوژی و ارتباطات, همه و همه سبب شده است تا پهنه کره خاک, به صورت دهکده ای کوچک درآید که همه چیز آن در مرآ و منظر دیگران قرار دارد و اطلاع یابی از قسمتهای آن به آسانی صورت می گیرد و هر رخداد در بخشی از آن به سرعت بخشهای دیگر این دهکده را تحت تأثیر جدّی قرار می دهد.

امروز, مباحثی مانند ممنوعیت نشر کتب ضاله, افکار الحادی, کنترل مرزهای فکری و اعتقادی و اخلاقی و فرهنگی, مباحثی ذهنی و غیرعملی است; چه این که نشر افکار و امیال و دانشها و یا شبهه ها از گذرگاه قرنطینه ها و ممیزیها عبور نمی کند, تا به پاره ای مجوز داده شود و پاره ای دیگر ممنوع اعلام گردد.

به طور طبیعی, چنین فضا و روابطی میان ملتهای جهان, خواه ناخواه و به حکم ضرورت, تحولات اساسی فکری و فرهنگی را در سطح جهان سبب شده است و این تحولات در هر ساحَتی از ساحَتهای زندگی انسانی باشد, بقیه ابعاد را نیز متأثر می سازد.

حوزه های علمیه, گرچه به طور مستقیم در تیررس تحولات جهانی نباشند; اما به طور غیر مستقیم هرگز از پیامدهای آن مصون نبوده و نخواهند بود, زیرا زمانی که محیط اجتماعی و مخاطبان بومی حوزه ها از منشها, نیازها و نگرشهای فرهنگ مسلط جهانی, متأثر شده باشند, حوزه ها ناگزیر, یا باید رسالت دینی اجتماعی خود را کنار نهند و به انزوای مباحث فردی و صنفی خویش رو آورند و یا اگر هدایت نسلها و مرزبانی از قلمرو اعتقادات و فرهنگ اسلامی را برخود فرض می شمارند, زبان, نیاز, تنگناها, دغدغه ها, سلیقه و انتظارات نسل مخاطب را بشناسند, درک کند و متناسب با آن سخن بگویند, کتاب بنویسند, اطلاع رسانی کنند, ارتباطات فکری و اعتقادی و فرهنگی خود را باز تعریف نمایند و این یعنی ناگزیر شدن به پذیرش تغییرهای جدی و مداوم و سرانجام پذیرش تحول, بلکه استقبال از جریان تحول مداوم و تعریف آن در سیستم آموزشی, علمی, پژوهشی و مدیریتی حوزه ها. گذشته از این که امروز نمی توان پذیرفت که اثرگذاری فرهنگ مسلط جهانی بر حوزه ها, به طور غیرمستقیم و از طریق تحولات اجتماعی و پیرامونی آنان صورت می گیرد, این تصور ممکن است بر شرایط پنجاه سال گذشته صادق باشد, اما اکنون با توجه به این که پیشرفت صنعت, تکنولوژی ارتباطات و مبادله های فکری و فرهنگی و اقتصادی و اخلاقی از ساحَتِ سخت افزار به میدان نظریه پردازی, اعتقادسازی و خلق ادیان و مکتبهای مختلف فلسفی و اجتماعی و سیاسی کشیده شده است و هر روز, دیدگاهی نوین درباره انسان, معرفت, اخلاق, عرفان و شیوه های زندگی پا به عرصه محیطهای اجتماعی و محافل علمی می گذارد و در فاصله کم تر از چند دقیقه, به کل جهان از طریق ماهواره ها و شبکه های اینترنتی و اطلاع رسانی مخابره می شود و در این فرایند, گاه به شکلهای بسیار متنوع و پیچیده, اصل باورهای اسلامی و شیعی مورد نقد و ارزیابی قرار گرفته و به دلیل هماورد نداشتن در پاسخ گویی, همچنان به پیشروی ادامه می دهند. چگونه می توان تصور کرد که تحولات جهانی بر حوزه ها تأثیر مستقیم ندارد و می توان فارغ از دگرگونیهای گوناگون ساختاری و محتوایی جامعه های انسانی, سر در لاک روشها, آموزه ها و مباحث سنتی خود فرو برد و به حیات واقعی ادامه داد!

مدیریت تحول, مهم ترین وظیفه مصلحان حوزه

بنابراین, اصل تحول چه سازنده و چه ویرانگر به سراغ حوزه ها آمده و خواهد آمد. و اگر در طول چند دهه گذشته, مصلحانِ روشن اندیش حوزه ها چونان استاد مطهری ها با نگرانی و دلواپسی از حوزه ها, علما و فقها و مراجع می خواسته اند تا پوسته های کهن را بشکنند و مغز و محتوای معارف دین را فدای قشر و قالب منشها و کنشهای سنتی شکل گرفته در طی قرون, نکنند, بدان خاطر بود که می دانستند, طوفانی که به صورت تندری شتابان در پهنه تاریخ معاصر به راه افتاده است, دیر یا زود سرزمین غرب را پیموده و به سراغ شرق اسلامی خواهد آمد و در صورتی که تدبیرهای لازم و پیش بینیهای بایسته صورت نگرفته باشد, همه اندوخته ها و ایده ها و سرمایه های چندین و چند قرن گذشته, ناگهان درهم خواهد ریخت. هدف آنان از هشدارها و اعلام خطرها و تشویق ها و ترغیبها این بوده و هست که حوزه ها و عالمان دینی و مصلحان اجتماعی, این جریان عظیم شتابنده را که به سراغ آنان آمده و همچنان به شدت ادامه خواهد یافت, مدیریت کنند و شرط مدیریت, باور کردن, شناختنِ مزایا و آسیبها و پیش بینی راه های رویارویی و اهتمام به مواجهه فعال با آن است.

کسانی که امروز پایگاه فکری و علمی و تئوریک خود را استحکام نبخشند و تدبیرهای لازم را نیندیشند, دیری نخواهد پایید که در برابر سیل عظیم تحولات نرم افزاری و سخت افزاری مهاجم, پایداری و قوام خود را از دست داده و دستخوش تغییرات ویرانگر و ناخواسته شوند!

اگر امیرالمؤمنین(ع) از اعماق وجود می سوخت و به کسانی که هشدارهای او را جدی نمی گرفتند و به بهانه سردی و گرمی هوا از آمادگی برای مبارزه با دشمن مهاجم سرباز می زدند, می فرمود:

(فواللّه ما غزی قوم قَطُّ فی عقر دارهم الا ذلوا) نهج البلاغه خطبه ۲۷

به خدا سوگند! هیچ گروهی در حصار خانه شان مورد هجوم قرار نگرفتند, جزء این که ذلیل و خوار شدند.

اگر کلام امام را به عنوان یک اصل بگسترانیم, اذعان خواهیم داشت:

اگر حوزه ها از بیرون مرزهای جغرافیایی و فرهنگی مورد هجوم هستند و در برابر آن بی تفاوت بمانند و خود را به بایدها و ضرورتهای حیات علمی و معنوی و نیروی انسانی و علوم مورد نیاز تجهیز نکنند, در بحران هجومها, کیان و عزت و کارآمدی خود را از دست خواهند داد.

کلیسا و رنسانس عبرتی برای همه ادیان!

با این که میان کلیسا و سازمان روحانیت و حوزه های اسلامی تفاوتی ژرف وجود دارد و این دو نباید در بسیاری از زمینه ها با هم مقایسه شوند, ولی از یک جهت می توان شباهتی را میان آن دو در نظر گرفت و آن این است که وقتی نسیم رنسانس وزید, سازمان روحانیت مسیحی, به جای اصلاح باورها و اندیشه و روشهای خود, متصلبانه بر مواضع چند صدساله خود تأکید ورزید و هنگامی که هجوم انتقادها, ظرفیتهای اجتماعی را سرریز کرد, کلیسا, چنان از صحنه اجتماعی طرد شد که نه تنها کشیشان, بلکه حضرت عیسی مورد اهانت قر