پاورپوینت کامل درآمدی بر چرایی و چگونگی تحول فقه ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درآمدی بر چرایی و چگونگی تحول فقه ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درآمدی بر چرایی و چگونگی تحول فقه ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درآمدی بر چرایی و چگونگی تحول فقه ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

سخن درباره بایستگی و ضرورت تحول در علم فقه و ابعاد مطرح برای این تحول است. پیشاپیش باید یادآور شد فقه به عنوان یک دانش, یک خط متواصلِ درخور پیگیر و دگرگونی ناپذیر را داراست. اگر رابطه علم با گذشته قطع شود, دیگر نمی شود آن را علم نامید. چیزی که از اساس دگرگونی پذیرد و از گذشته خود بِبُرَّد و با آن فرق کند و جدا گردد, دیگر علم نیست.

علم آن است که در بستر زمان, یک هویت بالنده ماندگار, پایدار و مانایی را پی گیرد, وگرنه از علم بودن می افتد. پس همیشه یک جوهر اصلی و یک عناصر مکنون و دگرگون ناپذیر, که اساس آن علم را تشکیل می دهند, در بستر زمان و در خلال اعصار پابرجا می ماند.

البته پابرجایی این عناصر نیز, امری اعتباری نیست. آن چه حقیقت علم را تشکیل می دهد, اصلاً دگرگون ناپذیری است. از این روی, بخشی از علم, روش علم است که این روش علم ممکن است دستخوش دگرگونیهایی بشود; اما عناصر روشی وجود دارد که ثابت و قدر مشترک همه دانشهاست که باید باقی بماند. هر چند که در کنار عناصر قدر مشترک, بسیاری از عناصر روشی نیز وجود دارند که برخلاف عناصر مشترک دستخوش اختلاف میان عالمان علم قرار می گیرند.

موضوع علم امری نیست که دستخوش تغییر شود. البته ممکن است راجع به قلمرو موضوع اختلافهایی و دگرگونیها و دیدگاه هایی بروز پیدا کند, اما موضوع هر علم هم از جمله اموری است که یک قدر مشترک دارد این قدر مشترک باقی می ماند.

بخشی از مسائل علم هم این گونه است. اما خیلی از امور علم تحول ناپذیر است. مثل دامنه های موضوع. باید بحث شود شاید دیدگاهی بیاید و دامنه موضوع علم را توسعه دهد. راجع به فقه این گونه است. دامنه فقه درخور توسعه است. بخشی از عناصر روش در یک علم هم درخور گسترش است. بخشهای مهم تر تحول ساز در فقه, مربوط به روش در استنباط است که یک قدر مشترک, با دیگر دانشها دارد.

ساختار دانش فقه هم این گونه است. البته ساختار وقتی گفته می شود, دو معنی و مصداق برای آن وجود دارد:

۱. باب بندی

۲. چینش

علم فقه, مانند هر علم دیگر, درگذر زمان بر مسائل آن افزوده می شود و گاهی برخی از مسائل آن به حاشیه می رود. در مثل بحث عبید و اماء زمانی جزء مسائل جدی فقه بوده; اما اکنون, حتی نباید آن را جزء مسائل حاشیه ای فقه هم به حساب آورد و باید در حاشیه ای دور واقع شود, هرچند زمانی در متن مسائل فقه بوده است. در عمل پاره ای از مسائل جدید آمده و اکنون در فقه مطرح است. منتهی مشکلی که وجود دارد این است که: مسائل جدید فراوان و غیردرخور شمارند; ولی به دلیل این که ساختار فقه تحول نیافته (ساختار بسیط دانش مقصود است) و راکد مانده و در طول تاریخ در ساختار آن دگرگونی و تحول لازم رخ نداده; از این روی, انبوهی از مسائل نوپیدا و مستحدثه صف کشیده اند و جایی برای آنها در فقه باز نشده; زیرا جاهایی که هست یا کتاب الصلاه است, یا کتاب الصوم و…

اما مسائل جدید, که یا مربوط به فقه اقتصادی هستند, یا فقه سیاسی, یا فقه اجتماعی و… جایی برای آنها در نظر گرفته نشده است.

البته شماری از فقیهان روشن اندیش به طور موقت, جایی برای این مسائل در آخر رساله های عملی باز کرده اند, با عنوان: مسائل مستحدثه, ملحقات, منضمات و… آن هم نه چندان علمی و فنی. معلوم است که این کار موقت انجام گرفته است و جای این مسائل آن جا نیست; از این روی, آن تحولی که باید رخ می داد در زمینه تبویت, چون صورت نگرفته, چنین مشکلی را ایجاد کرده است.

پس علم امری است متواصل و دارای هویتی است ثابت. البته حتی ما این هویت را در طول تاریخ بررسی نکرده ایم. از این که بگذریم, همه قسمتهای فقه, مثل روش فقه, دامنه های موضوع فقه (نه اصل موضوع) ساختار فقه, به هر دو معنی دانشهایی که باید به فقه یاری برسانند مانند دانش اصول, رجال, قواعد فقهیه, تاریخ و… که اگر اینها را کم کنیم نه قواعد ممهده برای استنباط داریم که از اصول گرفته می شود, نه قواعد فقهیه را در اختیار داریم. یک سری دانشها نیز باید اضافه شوند که این نیز حوزه ای از حوزه های تحول در فقه است. در این حوزه ها روند تحول به شدت کُند بوده است.

با این تحول به شدت کُند, نمی شود فقهی که مدعی است باید پاسخهای مسائل زمانی را فوری بدهد و چنین فقهی با چنین ادعای بزرگی (که حق هم همین است زیرا حکم خداست و حکم خدا نیز توانایی پاسخ گویی را دارد) با چنین تحولی به شدت کم رمق, نمی توان فقه را پاسخ گو و به روز کند.

ما دگرگونیهایی را که در فقه می بینیم که خود این نیز, بسیار کم روی می دهد, در نهایت, پاسخ به پاره ای از استفتاءات است. یا در مَثَل برخی از قواعد اصولی (چون اصول در حوزه ها از رونق خاصی برخوردار است) اضافه شود, راهگشا نیستند و نمی توان روی آنها حساب باز کرد. خطر این جاست که سیل موضوعات و مسائلِ دم دروازه فقه را نمی توان با این روند مهار کرد. از طرف دیگر فقه که کالبدشکافی اصلی آن در درس خارج روی می دهد, امروزه یک پدیده جدیدی در درس خارج به وقوع پیوسته که در قدیم, حتی پنجاه سال پیش نبود, چه رسد به زمان شیخ انصاری. به دلیل این که اقوال علما خیلی زیاد شده و از طرفی شیوه استنباط هم منقح نشده است و ما نیز مسیر نوآوری نداشته ایم, به جای آن که مطالب نو بیاید در ساحت فقه, اقوال بسیاری آمده که بیش تر محتوایی هم ندارند. به گفته خود علما, محصّلی ندارند. اینها فضای کتابهای فقهی را پر کرده اند, فرصت کم, اقول انبوه, حجم مسائل پشت در قرار گرفته منتظر جواب به شدت گسترده. آن وقت در چنین شرایطی می خواهیم فقه را پاسخ گو قرار دهیم. طبیعی است که چنین فقهی, هرچند به معنای ثبوتی توانایی دارد; اما به معنای اثباتی نمی تواند پاسخ گوی تحولات باشد.

حالا شما اضافه کنید دو مقوله دیگر را که باید در دانش فقه متحول شوند: نظام آموزشی و نظام پژوهشی.

نظام آموزشی فقه, که رهبر معظم انقلاب, توجه خاصی به این حوزه داشته اند, که نشان از اهمیت آن دارد, حالت ایستا داشته است. چندین قرن, یک حالت ادامه یافته است.

نظام آموزشی که حکم خدا نیست, بلکه نظامی است که اهل نظر و فقیهان باید بر اساس تجربه تعریف کنند, متناسب با ابزار, فضا و استعدادهای جدید, تا حکم خدا سریع منتقل شود. حالا یا خود حکم را یا روش استنباط آن را. نظام آموزشی, باید هر سال تجدید نظر شود. بر اساس نیازها و تج