پاورپوینت کامل سید شرف الدین و نظریه گفت وگو ۸۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سید شرف الدین و نظریه گفت وگو ۸۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سید شرف الدین و نظریه گفت وگو ۸۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل سید شرف الدین و نظریه گفت وگو ۸۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۷

گفت وگو در زبان فارسی, دیالوگ (Dialogue) در زبان انگلیسی و حوار در زبان عربی, مفهومی ناظر به عمل ارتباطی ـ زبانی انسان در مقام ارتباط با دیگران است.

در اصل عمل گفت وگوی, زمانی شکل می گیرد که پای (دیگری) به میان باشد و (دیگری) جایی شروع می شود که (من) تمام شده باشد و شناخت (دیگری) بستگی به شناخت من است.

سقراط, تفکر را گفت وگو می داند. در نظر او, تفکر, سخن گفتن روح با خویش است. گویا که روح آدمی, در کار پاسخ گویی به پرسش پرسنده و یا نقدکننده و خرده گیر فرضی است.

سقراط و افلاطون, گفت وگو را منطق تفکر می دانند و بر این باورند: در گفت وگو با دیگری, واقعی و یا فرضی, اندیشه زاده می شود.

گفت وگو در قرآن و سنت

در قرآن, برای گفت وگو, واژه های گوناگون آمده است: قول,۱ جدال,۲ محاوره,۳ مکالمه۴ و مراء.۵

قول برای نفس سخن گفتن به کار برده می شود.

در قرآن, این مفهوم هم برای بیان گفت وگویی که جنبه اخباری دارد و رخ داده است, به کار برده شده و هم برای بیان گفت وگوهای انشایی. از این روی قول در قرآن, همراه با قید وصف است:

(فقولا له قولاً لیناً.)طه,۴۴

(قلن قولاً معروفاً.)احزاب,۳۲

(وقولوا قولاً سدیداً.) احزاب,۷

(القول غروراً.) انعام,۱۱۲

(قول الزور.) حج, ۳۰

جدال و مجادله, گفت وگویی است که با پافشاری و اصرار دو طرف برای قانع کردن یکدیگر انجام بگیرد.

(قالوا یا نوح قد جادلتنا فاکثرت جدالنا.) هود,۳۲

این گونه گفت وگو, در بسیاری از آیات قرآن و روایات اهل بیت(ع) بازداشته شده است; زیرا در این گونه گفت وگو, راهی به حقیقت, هدایت و روشنایی نیست, مگر این که جدال, جدال احسن۶ و همراه با علم و معرفت۷ باشد.

مراء, گفت وگویی است که در موضوع آن, شک و تردید باشد. یا همان جدل و گفت وگویی است که به پیکار و دشمنی می انجامد, حقیقت انکار می گردد ۸ و… از این روی, در قرآن و روایات, از مراء, پرهیز داده شده است. بنابراین, جدل و مراء در اسلام, رفتاری است نادرست و انجام آن سبب ناخشنودی خداوند.

در روایتی, جدل, عامل شک و تردید۹ و گمراهی,۱۰ و سلطنت شیطان بر انسان معرفی شده است.۱۱

مراء نیز آدمی را از درک حقیقت ایمان باز می دارد,۱۲ اگرچه حق با مراءکننده باشد.۱۳

در روایات دیگر آمده که شک چهار شعبه و رکن دارد که مراء یکی از این چهار رکن است.۱۴

مفاهیمی چون مکالمه, قول و محاوره در قرآن, اگرچه به معنای گفت وگویند; امّا نه گفت وگو در یک فرایند نظری و معرفتی, یا نظریه راهبردی, بلکه به معنای مکالمه های روزمره است.

اما در پاره ای از آیات, در گفت وگوی اعتقادی نیز به کار برده شده است:

خداوند از رسول گرامی خود می خواهد گفت وگو با اهل کتاب را براساس اصل مشترک ادیان ابراهیمی, مبنی بر اعتقاد به خدای یگانه و انباز نگرفتن برای او, داشته باشد:

(قل یا اهل الکتاب تعالوا الی کلمه سواء بیننا وبینکم الاّ تعبد الاّ اللّه ولاتشرک به شیئاً ولایتّخذ بعضنا بعضاً ارباباً من دون اللّه. فان تولّوا فقولوا أشهدوا بأنّا مسلمون.)۱۵

بگو: ای نامه داران, به سوی سخنی آیید که در میان ما و شما, یکی است, که جز خدا نپرستیم و او را انباز نیاریم, برخی مان برخی دیگر را از فرو دست خدای, خدایان نگیرد. پس اگر پشت کنند, بگویید: گواه باشید, ما, را مان ایم.

روشن است که در این آیه شریفه, گفت وگو به معنای مکالمه های روزمره نیست, بلکه راهی برای اندیشیدن براساس یک ایده و عقیده است.

آیات ۷۶ـ۸۱ سوره انعام نیز, گفت وگوی ابراهیم(ع) با کافران و ستاره پرستان, به عنوان یک مقوله معرفتی و راهی برای دستیابی به حقیقت مراد است.

قرآن در سوره نحل, آیه۱۲۵ برای گفت وگو مراحل چندی را مطرح می کند: حکمت, موعظه و جدال احسن:

۱. حکمت: گفت وگویی است که با برهان و دلیل پیش می رود.

۲. موعظه: سخن نیکو و بیانِ خیر و صلاحِ طرفِ گفت وگو, به بیانی که قلب او را مورد تأثر قرار دهد و احساسهای او را خرسند, راضی و قانع سازد و به انگیزش و جنبش درآورد, گفته می شود. موعظه در زمانی است که طرف گفت وگو, با برهان و استدلال, حق و حقیقت را پذیرفته است و موعظه برای این است که فراموشی او را فرا نگیرد. یا مخاطب به لحاظ رشد فکری و عقلانی, در حدی نیست که بتوان با او با برهان و دلیل فلسفی سخن گفت.

۳. جدال احسن: زمانی است که نه برهان در شخصی که آن سوی گفت وگو قرار گرفته اثر می گذارد, و نه موعظه. در این صورت, قرآن جدال احسن را پیشنهاد می کند, به شرط آن که پست انگاری طرف گفت وگو نینجامد. بلکه تلاش شود حقیقت در فرایند گفت وگو روشن گردد اگرچه در عمل نپذیرد و لجاجت بورزد. اما اگر دقیق جدال احسن صورت بگیرد, تسلیم می شود و قدرت بیان او پایان می گیرد و لکنت زبان پیدا می کند.

علامه طباطبایی این سه مرحله گفت وگو را در قرآن, با برهان و خطابه و جدال در منطق ارسطویی, یکی می داند; اما به اعتقاد ایشان قرآن تأکید می ورزد که موعظه (خطابه) باید حسنه و جدل باید احسن باشد.۱۶

شرف الدین متکلم برجسته

بیش تر آثار نوشتاری شرف الدین, درحوزه مسائل کلامی است: الکلمه الغراء فی تفصیل الزهراء, فلسفه المیثاق والولایه, اجوبه مسائل جارالله, الی المجمع الغربی بدمشق, سبیل المؤمنین, النصوص الجلیه وتنزیل الایات الباهره.

بویژه کتاب المراجعات و النص والاجتهاد ایشان که از بی مانندترین آثار کلامی به حساب می آیند.

قسم دیگری از میراث مکتوبی که از شرف الدین بر جای مانده است, در حوزه تاریخ, همچون المجالس الفاخره, زینب الکبری, مؤلفوا الشیعه فی صدر الاسلام است. و در دانش حدیث, ثبت الاثبات فی سلسله الرواه, تعلیقه علی صحیح مسلم و تعلیقه علی صحیح البخاری و تحفه المحدثین که با رویکرد کلامی به نگارش درآمده اند.۱۷

رویکرد کلامی به تاریخ, گونه خاصی از تاریخ نگاری است که به تاریخ, نه به عنوان یک رشته علمی مستقل در کنار سایر دانشها, بلکه علمی می داند که برای پاربرجا کردن گزاره های کلامی ـ اعتقادی, علم کلام را یاری می رساند. در تشیع این نوع تاریخ نگاری با شیخ مفید شروع شد.

شرف الدین در گفت وگوهای کلامی, به مسائل تاریخی روشنگری آنها بسیار توجه دارد.

نظریه گفت وگو, شیوه عملی برای خروج از بحران

کتاب الفصول المهمه, نخستین اثر قلمی شرف الدین است که به سال ۱۳۲۷ق. آن را نگاشت و سپس در صیدای لبنان و سال ۱۳۴۷ در نجف به چاپ رسید. این کتاب, شروع یک حرکت فکری و سیاسی در زندگی سید شرف الدین است که در تمام عمر, گسترش و عملی شدن آن کوشید و با کتاب المراجعات و النص والاجتهاد تکمیل و پایان یافت.۱۸

در کتاب الفصول المهمه, گفت وگو به عنوان یک رویکرد عملی طرح می شود و در کتاب المراجعات و النص والاجتهاد, نظریه گفت وگو, زوایای نظری و معرفتی پیدا می کند. سید شرف الدین می کوشید که از دل این فرضیه و انگاره, بتواند به یک راهبرد در حلّ دشواریها و گرفتاریهای جهان اسلام برسد.

جهان اسلام, در عصر سید شرف الدین, به شدت دچار بحران قومیتهای مذهبی بود که وفاق اجتماعی و سیاسی جامعه اسلامی را به خطر انداخته بود و خرده فرهنگ ها به جای این که در فکر رشد و گسترش تمدن اسلامی باشند به جنگ و ستیز روی آورده بودند. پیدایش و گسترش تمدن استعماری غرب در عصر شرف الدین, سبب شده بود که خطر بحران قومیتهای مذهبی, جدی ترین خطر در نظر سید شرف الدین جلوه کند; چون غرب که با قدرت و آمادگی و تکنولوژی نظامی برتر و بالاتر, در صحنه رقابت آماده شده بود, می کوشید آن چه را که با قدرت نظامی نتوانسته عمل کند و موفق باشد, از بحران قومیتهای مذهبی استفاده کند, تا بتواند آسان تر به هدفهای خود برسد. تئوری وحدت, به مثابه گفت وگو, زاییده این دشواریها, گرفتاریها و بحرانهاست. سخن در این مقام, این است که چگونه می توان این گرفتاریها و بحرانها را از سر گذراند. چگونه می توان جهان اسلام را از تنگنا و گرداب به در آورد, گردابی که فرهنگ و تمدن اسلامی را به خطر انداخته است. یعنی هیچ بحثی درباره گزاره های اعتقادی و کلامی نیست و اگر بحثی صورت کلامی دارد, برای توجیه بایستگی گفت وگو, از باب رویکرد عملی آمده است, مانند بحث از وحدت و اتحاد و معنای اسلام و ایمان در منابع شیعی و سنی که مورد بازخوانی قرار گرفته است.۱۹

گفت وگو, از چشم انداز یک رویکرد عملی در کتاب (الفصول المهمه) بازتاب یافته است. بنابراین, نظریه گفت وگو, راهی است که می توان با آن به وحدت اسلامی مسلمانان دست یافت و بر نابسامانیها چیره شد و آنها را مهار کرد و فرهنگ و تمدن اسلامی را که به سبب اختلافها و ناسازگاریها, بسیار نحیف و لاغر شده, نجات داد:

(تنها با وحدت کلمه است که می توان امیدوار بود عمران و آبادی شکل بگیرد و راه توسعه و رشد هموار گردد و تمدن و مدنیت پیدا شود و رفاه و آسایش به خانه هامان برگردد و از بردگی و بندگی رها شویم, دلها را یکدل کنیم و عزم اراده ها را متمرکز, و در راه اعتلای اسلام و مسلمین بکوشیم و مقام و موقعیتی که شایسته آن بوده ایم برسیم.)۲۰

ارائه تئوری وحدت با منطق گفت وگو, برخاسته از شخصیت فقهی ایشان است. چون متکلم فقط از گزاره های کلامی و اعتقادی سخن می گوید که بعد نظری و معرفت شناسانه دارد و از نگاه عقل, آن چه متکلم بنیان می گذارد و رواج می دهد, نظری و معرفتی است, نه معرفتی ناظر به عمل و دشواریها و گرفتاریهای عملی. اما فقیه و علم فقه, دنبال معرفتی است که او را در عملِ اجتماعی و فردی موفق گرداند و رهنمون باشد. پس نظریه وحدت به منزله گفت وگو, ریشه در تفکر فقهی و معرفت فقهی شرف الدین دارد.

وحدت به مثابه گفت وگو, مدل تحلیلی است که سید شرف الدین آن را از قرآن الهام گرفته است که می فرماید:

(ولاتنازعوا فَتَفشلوا و تذهب ریحکم.)۲۱

با هم مستیزید که زبون شوید و شکوه تان برود.

از سوی دیگر می فرماید:

(قل یا اهل الکتاب تعالوا الی کلمه سواء بیننا و بینک الاّ نعبدوا الا اللّه ولانشرک به شیئاً ولا یتخذ بعضنا بعضاً ارباباً من دون اللّه.)

ای اهل کتاب بیاید بر سر سختی که میان ما و شما یکسان است, بایستیم و گفت وگو کنیم, تا به حقیقت برسیم.

از جمع این دو آیه, مدل تحلیلی به دست ما می آید که بتوانیم سببها و انگیزه های افول یا رشد فرهنگ و تمدن اسلامی را بشناسیم و آن پراکندگی, دوگانگی, پس از پذیرش یگانگی خدا و پیروی رسول است. راه نجات از این بحران یکدلی, هم فکری براساس اصل مشترک: خدا و رسول و گفت وگو براساس آن اصل است.

پرسش دیگر درباره این نظریه این است که چه هدفهایی را این نظریه دنبال می کرد؟ این نظریه در مقام اوّل, ارائه یک مدل تحلیلی برای تحلیل, بیان و روشنگری حالت و وضع اجتماعی و سیاسی جامعه های اسلامی بود که کجا هستیم و چه عواملی و عللی در رسیدن به این حالت اثرگذار بوده است. در مقام دوم رسیدن به یکسری هدفهای روشن است:

۱. نزدیک کردن فهمها و فکرها به یکدیگر و برقراری حسن تفاهم بین مذاهب, بویژه دو جریان مهم اسلام: تشیع و تسنن.

۲. کم کردن تنش میان مذهبهای اسلامی و جایگزین کردن گفت وگو به جای آن.

۳. پدید آوردن یکدلی و هم فکری بین مسلمانان در برابر جبهه غرب که تنها رقیب جدّی به شمار می آمد.

۴. رسمی کردن تشیع در جهان اسلام و نمایاندن جایگاه ویژه آن بین مسلمانان.

۵. گسترش پژوهشهای علمی در بین مذهبهای اسلامی, برای رسیدن به شناخت واقعی از یکدیگر و آشنایی با باورها و ارزشهای مورد پذیرش همه.

نظریه سازی وحدت معطوف به گفت وگو

نظریه وحدت گرایی شرف الدین, نظریه گفت وگوست. یگانگی, یکدلی, همراهی و پذیرفتن دیگری, یعنی هم کلام شدن با او و فهم او براساس یک سری واقعیتها, بود و هستها و بایستگیهای عملی و عینی, یا این که پذیرفتن این نکته که انسان در گفت وگو و مباحثه با دیگران به فرایند و تجربه هایی می رسد که اطمینان و آرامش می یابد که حقیقت امر را دریافته است. چون انسان موجود محدود و وجود امکانی است و در نتیجه درک و فهم او نیز از حقیقت, محدود خواهد بود. این جاست که گفت وگو با دیگر همگنان برای درک حقیقت یک نیاز وجودی بشر است.

شرف الدین در کتاب الفصول المهمه, گفت وگو و وحدت اسلامی را نیاز و ضرورت عملی نظریه پردازی و دفاع دانسته است. پرسشی که این جا مطرح می شود این است: سید شرف الدین با تئوری وحدت معطوف به گفت وگو, چگونه نظریه سازی می کند؟

سید شرف الدین گفت وگو را به ساحَت گفتمان اعتقادی ـ کلامی می برد و این را می توان نتیجه بازخوانی پروژه فکری سید جمال الدین اسدآبادی, در طرح نظریه وحدت دانست که بدون شک اشراف و توجهی نیز, به مناظره های کلامی مثل شیخ مفید و سید مرتضی در دوران خلافت اسلامی داشته است. سید جمال الدین, نظریه وحدت مسلمانان را در مرحله دگرگونیهای سیاسی کلان و دگرگونی حاکمیتها و حاکمان در سرزمینهای اسلامی دنبال می کرد, بیش تر ناظر به بازگرداندن مجد و شکوه خلافت اسلامی در برابر تمدن نوظهور غرب بود. امّا به نظر شرف الدین, دستیابی به چنان آرمانی, راه و روش دیگری می خواست; زیرا بنیادهای عقلانیتِ فرهنگ و تمدن اسلامی را بحران فرا گرفته بود و تا زمانی که به این بحران از سر نمی گذش