پاورپوینت کامل سید شرف الدین تجلّی بخش پیوند علم کلام و تاریخ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سید شرف الدین تجلّی بخش پیوند علم کلام و تاریخ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سید شرف الدین تجلّی بخش پیوند علم کلام و تاریخ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سید شرف الدین تجلّی بخش پیوند علم کلام و تاریخ ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۴

نگاهی گذرا به فهرست کتابِ النص والاجتهاد, نشان می دهد که نویسنده آن, از جایگاه متکلم شیعی, در گفت وگوهایی که با متکلم اهل سنت در بیش از ۹۰ سال پیش داشته است, برای ثابت کردن یک دیدگاه کلامی: حق بودن خلافت امام علی(ع) پس از پیامبر(ص), بحث حاشیه ای برگزیده است به نام: النص والاجتهاد.

و برای رسیدن به هدف خویش: ثابت کردن مخالفت صحابه جانشین پیامبر(ص) با پاره ای از دستورها و فرمانهای روشن ایشان (نصّ) در زمان حیات و نیز پس از رحلت آن حضرت و به کارگیری (اجتهاد) و (رأی شخصی) که در این جا, به یک معناست, ناگزیر به موضع گیریهای یادشدگان در لابه لای پاره ای از رویدادهای تاریخی صدر اسلام پرداخته است.

به نظر می رسد: متکلم ما نمی توانسته جز از راه نقل پاره ای از رویدادهای تاریخی, دیدگاه های خود را ثابت کند و به متکلم سنّی مخاطب خود پاسخ دقیق و درخور بدهد. به راستی چرا او و دیگر متکلمان مذهب ما, مانند: علامه امینی و… این اندازه به تاریخ و رویدادهای تاریخی استناد می کنند؟

آیا گزینش این روش, امری سلیقه ای است که به دیدگاه های شخصی متکلمان باز می گردد؟ و آنان, از روی ذوق و از باب سرگرمی و از کاری به کاری رفتن و گوناگونی بحثها و گفت وگوهای خویش, گاه به سراغ تاریخ رفته و یاری کننده هایی برای سخن خود جست وجو کرده اند.

ییا این که رویدادهای تاریخی, چنان در پیدایش و رشد نظریه های کلامی نقش داشته و اثرگذارند که این راه, راهی است ناگزیر و بی بدل و هر متکلمی, با هر مذهبی, ناگزیر از پیمودن آن است.

و به دیگر سخن, راه متکلمان از میان رخدادهای خاص تاریخی می گذرد و هیچ نظریه کلامی وجود ندارد که مستند و تکیه گاه خود را پاره ای از رخدادهای تاریخی قرار نداده باشد؟

این نکته آن گاه طرفه خواهد بود که بدانیم, پژوهش گران تاریخ نیز, چون در بررسیهای خود به منبعها و سندهای تازه دست یابند و سازوار با آنها نکته ها, بررسیها و تحلیل های تازه ارائه کنند, اگر تحلیل ها در حوزه مسائل تاریخی مذاهب باشد, آماج دهها پرسش کلامی قرار می گیرند و گاه, این درگیریها چنان اوج می گیرد که گویا ثابت کردن و یا رد کردن یک رویداد تاریخی, آن توان را دارد که یک نظریه کلامی را زیر و رو کند. از این روی همواره این متکلمان بوده اند, یا کسانی از چشم انداز کلامی, که به واکنش گسترده در برابر اظهارنظرهای مورّخان قد علم کرده اند.

در دوران معاصر دکتر علی شریعتی, با رویکردی تاریخی و جامعه شناسانه نظریه هایی را درباره شخصیت های دینی اثرگذار و نقش آفرین در تاریخ اسلام ارائه کرد که گروه گسترده ای را به ناسازگاری برانگیخت۱ و در میان این ناسازگاریها, ناسازگاریهای متکلمانه و از چشم انداز علم کلام نیرومندتر بوده و بیش تر قدرت رویارویی نشان داده است.۲ چنانکه به دنبال پرسشها, خرده گیریها و انتقادهای شماری از محققان معاصر اهل سنت به پاره ای از عقاید شیعی, همچون امامت, کوششهای متکلمانه عالمان شیعی رنگ تاریخی تازه ای به خود گرفت و کسانی چون علامه امینی برای ثابت کردن نظریه امامت شیعی (امامت خاص) به سراغ گردآوری اسناد واقعه تاریخی غدیر, که ثابت کننده امامت خاصّه است رفتند و کوشیدند تا با استناد به منابع اهل سنّت, نشان دهند که چنان واقعه ای در همه عصرها و قرنهای اسلامی, در کتابهای عامّه و نثر و نظم آنها بازتاب داشته است.۳

و نیز علامه عسگری, با آگاهی از ادعای اهل سنّت درباره نقش و جایگاه عبدالله بن سبا در بنیان گذاری تشیع, که آشکارا نظریه امامت شیعی را هدف گرفته بود, با پژوهشی تاریخی, شخصیت تاریخی ابن سبا را به چالش کشید و آن را افسانه انگاشت.۴

از سوی دیگر, کسانی چون احمد کسروی۵ نیز, در ناسازگاری با بخشی از عقاید شیعی, به پاره ای از رویدادهای تاریخی استناد جستند و آنها را پایه رویاروییهای خود با آرای کلامی شیعه قرار دادند.

با توجه به آن چه گفته شد, بستگی و پیوند علم کلام به تاریخ روشن می شود و مقوله ای که در مقاله حاضر به بوته بررسی نهاده شده, چگونگی این پیوند و بستگی و آثار و دستاوردها آن است. کوشش خواهد شد در گاه شرح و بیان پیوند و بستگی کلام و تاریخ, برای روشن شدن زوایای بحث, نمونه هایی از رویکرد سید شرف الدین در این باره نیز ذکر گردد.

شاید بتوان میان رویدادهای تاریخی و نظریه های کلامی, از جهت پیش و واپس بودن, سه گونه پیوند, انگاشت:

الف. پیش داشتن رتبی رویدادهای تاریخی بر نظریه های کلامی و آثار آن:

چنین انگاشتی از پیوند رخدادهای تاریخی و نظریه های کلامی بر این پایه استوار است که هماره رویدادهای تاریخی از نظریه های کلامی جلوترند. ابتدا, پدیده ای رخ می دهد, سپس آرا و نظریه های کلامی در پی آن متولد می شوند. در مَثَل در تاریخ اسلام واقعه تاریخی (قرآن بر سر نیزه کردن) به سال ۳۷ هجری, سبب پیدایش گروهی به نام خوارج شد که به دنبال بحث و جدلها و گفت وگوی بسیار در حوزه عقاید اسلامی, سرانجام این گروه, بازشناخته و جدای از مسلمانان دیگر شدند. شماری از نویسندگان اهل سنت, کوشیده اند تا پیدایش تشیع را یک رخداد سیاسی به شمار آورند, مانند سقیفه یا کشته شدن عثمان.۶

در یکی از پر مناقشه ترین جُستارهای فکری امروز جامعه اسلامی: (حکومت اسلامی) شماری, برای ثابت کردن آن, به برهانهای قرآنی و روایی چنگ زده اند۷, و در برابر, مخالفان این دیدگاه کوشیده اند, تا خلافت نبوی را تنها یک رخداد تاریخی برخاسته از نیاز و ضرورتهای عصری بدانند, نه یک وظیفه دینی برخاسته از وحی قرآنی.۸

بی گمان هواداران این دیدگاه می توانند به بسیاری از رویدادهای تاریخی دست یابند که منشأ پیدایش آرای کلامی شده اند. از پیامدهای مهم این نظریه آن است که نظریه های کلامی, حتی در اصول اساسی خود, مانند اصل امامت برای شیعه و اصل خلافت برای اهل سنت, برآیند رویدادها و بایستگیهای تاریخی اند, نه برگرفته از وحی الهی. و در نتیجه, با پایان یافتن آن ضرورتها و نیازها از گردونه خارج و بی اعتبار می شوند و نظریه های کلامی دیگر جای آنها را می گیرد. و این نکته, همان موضوعی است که هیچ یک از فرقه های مذهبی, در اصول پایه خود آنها را نمی پذیرند; زیرا در صورت پذیرش, گویا اصالت و ریشه دار بودن خود را زیر سؤال برده و جدایی خود و فرقه خویش را از اصول ثابت دینی پذیرفته اند. و درست به همین دلیل است که پاره ای از فرقه ها می کوشند تا پیدایش فرقه های رقیب را زاییده رویدادهای تاریخی دانسته و اصول اساسی آن فرقه را از اصول اساسی و ثابت وحی و دین الهی جدا سازند. چنانکه بخشی از کوششهای متکلمان اهل سنّت درباره شیعه, در راستای ثابت کردن همین نکته بوده است.

ب. پیش داشتن رُتبی نظریه های کلامی بر رویدادهای تاریخی و پیامدهای آن.

دیدگاه درخور انگار دیگر این است که: نظریه های کلامی, هماره بر رویدادهای تاریخی از نظر رُتبی پیش بوده اند. همواره, نظریه های کلامی, رویدادهایی را پدید آورده و زاده اند; در مَثَل واقعه تاریخی کربلا, خود, زاییده رفتار دو گروه, با دو باور کلامی جدا و در برابر یکدیگر است. از یک سو, دیدگاه امامت شیعی و از سوی دیگر, دیدگاه خلافت سنی. بر پایه دیدگاه امامت شیعی, هرگونه خلافت غیر معصوم غاصبانه است و در صورت وجود زمینه های لازم, قیام علیه آن واجب است. از این روی, قیام امام حسین(ع) از جایگاه امامت شیعی, علیه حکومت یزید, به دلیل همراهی اولیه مردم, واجب بوده است و براساس دیدگاه خلافت سنی, خروج علیه حاکمیت, خروج علیه خلیفه واجب الطاعه به شمار می آید و خروج علیه دیانت ارزیابی می گردد و انجام دهنده آن مرتد و خون او هدر!

نویسندگان شیعی, واقعه عاشورا را رویارویی دو دیدگاه فکری قلمداد کرده اند.۹

در دوره های میانی تاریخ اسلام, رویارویی دو اندیشه اسماعیلیه و اهل سنّت, رویدادها و رخدادهای تاریخی فراوانی را سبب شده است۱۰ یا پیش تر از آن در واقعه عام المحنه در سال ۲۱۳ هجری, یک موضوع کلامی رویدادهای وحشتناک سیاسی را به دنبال داشته است.

پیامد این دیدگاه آن است که: همه رویدادهای تاریخی را با پیشینه ای تئوریک و بناشده بر اراده قبلی و قطعی شخص یا اشخاص تحلیل کرده و نقش پیش آمدهای ناگهانی در رویدادهای تاریخی را به پایین ترین حدّ می رساند.

گفتنی است که هر یک از انگارهای دوگانه بر گونه ای از انسان شناسی استوار است. پرسش اساسی درباره انسان این است که: آیا همواره رفتارهای او بر اراده و آگاهی پیشین استوار است, یا خیر؟

در سطح کلامی اجتماعی, آیا همه رویدادهای تاریخی با کنش آگاهانه انسانها رقم می خورند, یا نقش پیش آمدهای ناگهانی و شانس را نیز نباید فراموش کرد؟

هرگونه پاسخی به دو پرسش بالا می تواند مبنای پذیرش یکی از دو انگاره گردد; اما در جهان بیرونی و به حکم تجربه شخصی و جمعی, در کنشهای انسانی, انگیزه ها و سببها و علتهای بسیار نقش دارند, هم آگاهی و اراده و هم سببهای محیطی, نیز شانس و پیش آمد. با این حال, شاید بتوان از نظریه سوم سخن به میان آورد. همان گونه که در عرصه فردی همه کنشهای انسانی در اختیار و انتخاب و آگاهی او نبوده, در سطح کلان اجتماعی نیز, نمی توان همه رویدادهای تاریخی را زاییده و برانگیخته یک تفکر ریشه دار و آگاهی و براساس نقشه پیشین انسانی دانست, چنانکه نمی توان همه کنشهای انسانی را نیز برانگیخته زاییده رویدادهای کور و بی ربط و ناخودآگاه او به حساب آورد. ای بسا, رویدادهای تاریخی که پنداشته می شود به گونه ناگهانی و ناخودآگاه رخ داده اند و زاییده و برانگیخته زندگی اجتماعی و پیوندها و پیوستگیهای جمعی بوده اند; اما این رویدادها, در ادامه و برای نسل بعدی, دگرگونیهایی را در عرصه فکری به وجود آورده و زمینه های رشد یک نظریه های کلامی را سبب شده باشد. شاید بتوان داستان پیدایش خوارج را از این نمونه ها, به شمار آورد.

آن گونه که نظریه های کلامی نیز در به وجود آوردن رویدادهای تاریخی اثرگذارند, تا جایی که گروهی از پیروان مذهبی آگاهانه و براساس یک باور, به جنگ گروه مذهبی دیگر رفته اند, مانند درگیریها و نزاعهای شیعه و سنی در عصر صفویان و عثمانیان در ایران و ترکیه. نکته درخور توجه آن است که شماری از علما و نویسندگان اهل سنت, کوشیده اند تا مذهب تشیع را زاییده رویدادهای سیاسی بدانند که پیش از این به آن اشاره شد و انگار خود را از کنشهای انسانی به نمایش گذاشته اند; یعنی عامل پیدایش تشیع را رویدادهای کور و پیش آمدهای ناگهانی تاریخی به حساب آورده اند که بدون یک باور ریشه دار به دیانت و تنها زاییده رویدادها و مسائل سیاسی است. گویا شناخت آنان از انسان شیعی, چنین شناختی است که: در حوزه معرفتهای اساسی دینی, ژرف اندیشی نکرده و براساس احساس و هوس و دلبستگی سیاسی در دامان بدعت افتاده و مذهبی را پدید آورده اند.

و در برابر این جریان, متکلمان شیعی نیز با نشان دادن ریشه رویدادهای سیاسی و دینی صدر اسلام, به آن سان که بتواند تجلی بخش باورها و عقاید شماری از صحابه باشد, رفتارها و کنشهای انسان سنّی را استوار و بنا شده بر تفکر همیشگی او در کارها و داشتنِ طرح و نقشه پیشین در همه رفتارهای دینی دانسته اند.

در مَثَل, به موضوع کارکرد صحابه بنگرید: اهل سنت, به عدالت صحابه باور دارند. ناسانی آشکار آرا و کارکرد آنان را با عنوان اجتهاد توجیه می کنند. سید شرف الدین نیز, در کتاب النص والاجتهاد, کوشیده تا با قرار دادن اجتهادها در برابر نصّ قطعی, بی اعتباری آنها را ثابت کند. اما موضوع اجتهاد و مجتهد نیز, مقوله ساده, حتی با نگاه تاریخی به صدر اسلام نیست; یعنی آیا میزان درک و دریافت صحابه از سیره پیامبر(ص) بی گمان و بی تردید, ناسان است.

سببها و انگیزه هایی چون باورهای ذهنی قبلی, سن کسان, زمان ایمان آوردن ایشان و… در میزان دریافت و درک آنها از سیره اثرگذار بوده است؟ در مَثَل خالد بن ولید, که سید شرف الدین تأویلهای او را در برابر نصوص شرعی یاد می کند,۱۱ با توجه به پیشینه فکری و زمانی که اسلام آورده, چند ماه پیش از فتح مکه, چگونه می توان از اجتهاد او سخن گفت و رفتار او را در فتح مکه, به پای اجتهادش گذاشت؟

البته این نکته درخور توجه است که چون اهل سنّت, از یک کنار, همه صحابه را مجتهد می دانند, سید شرف الدین هم این نمونه تاریخی را ذکر می کند, تا نشان دهد چقدر مفهوم و اثر اجتهاد به ابتذال کشیده می شود, اگر چنین حکم کلّی درباره همه اصحاب صادر شود. با این وجود, وجود تئوری خود سید شرف الدین نیز, در رویکرد به کارها و رفتارهای این صحابه دچار اشکال می گردد. هرچند در بسیار جاها: داستان سقیفه,۱۲ سریه اسامهبن زید,۱۳ سهم مؤلفه قلوبهم,۱۴ سهم ذوی القربی,۱۵ قتال با سرباززنندگان از پرداخت زکات در آغاز وفات پیامبر(ص) با وجود نص بر ناروایی ستیزیدن با گوینده شهادتین,۱۶ رأی خلیفه اول درباره قاتل مالک بن نویره,۱۷ داستان یوم الخمیس,۱۸ صلح حدیبیه,۱۹ داستان متعه النساء در عهد پیامبر(ص),۲۰ و… به سبب حضور و اثرگذاری اصحاب بنام و بانفوذ پیامبر(ص) در این ماجراها, داستان اجتهاد مفهوم واقعی خود را پیدا می کند و تحلیل سید شرف الدین درخور پذیرش است; اما با توجه به پاره ای از نشانه های تاریخی مانند: آن چه بعدها خلیفه دوم در باب گزینش ابوبکر در سقیفه گفت و آن را یک حرکت ناگهانی خواند,۲۱ احتمال این که در رویدادهای دیگر, یک امر ناخواسته و غیر درخور پیش بینی, اثر گذارده باشد, وجود دارد و چه بسا همان اصحاب درجه یک پیامبر(ص) نیز, خود, اسیر این چنین رویدادهایی گردیده باشند. از این روی, تنها مجتهد بودن ایشان, در صورت پذیرش, نمی تواند عامل اصلی همه رویدادها در همه زمانهای حضور, یا خلافت آنان باشد.

نقش اندیشه تقریب گرای سید شرف الدین در رویکرد او به آراء اهل سنت: بسیار مهم است که بدانیم, سید شرف الدین در میان عالمان شیعه, نخستین متکلمی نیست که در راه مناظره و جدال با اهل سنّت گام نهاده و کوشیده تا از عقاید شیعی دفاع کند. پیش از او دیگر متکلمان شیعی این کار را آغاز کرده بودند; اما آن چه بدون تردید سید شرف الدین را از دیگر همگنان کلامی اش جدا و برجسته می سازد, روش برخورد او با موضوع اختلاف شیعه و اهل سنت است.

در اصل, در برخورد با آرای مخالف, به دو راه در تاریخ می توان دست یافت.

الف. راهی که با قصد ویران گری و پست کردن و سرانجام به وادی نیستی افکندن رقیب دنبال شده است که از این نمونه است جدال فکری خواجه نظام الملک و غزالی و دیگر مسلمانان از اهل سنت, با فرقه اسماعیلیه که به قصد نابودی آنها انجام شده و پیامدها و آثار گوناگونی نیز در جهان اسلام بر جای نهاده است.

ب. جدال فکری که به قصد نشان دادن حقیقت (با این اعتقاد که انسانها در برابر حقیقت, به گونه فطری سر فرود می آورند) انجام گیرد.

آن چه از سراسر نوشته ها و کتابها و سیره عملی سید شرف الدین به دست می آید, نگهداشت اصول زیر در برخورد با پیروان فرقه های اسلامی است:

ییکم. آنان را انسانهایی دارای فکر و اندیشه می دانست.

دوم. در مقام گفت وگو, آرا و عقاید طرف گفت وگو, در نزدش محترم بود و همچنین حرمت انسانی آنان را پاس می داشت.

سوم. حقیقت گویی و حقیقت جویی را برتر و بالاتر از همه امور می دانست و تمام تکاپو و تلاشش این بود تا با ابزارهای گوناگون به مخاطبان خود نشان دهد: راز پای بندی او به مذهب اهل بیت, تنها و تنها برابری و همسانی آن با حقیقت است, نه جانبداری غیر منطقی و جزم اندیشی و شخص پرستی و تقلید کورکورانه.

چهارم. با توجه دقیق و همه سویه به منابع موردِ پذیرش اهل سنت, نمونه هایی را از همانها بیرون می کشید تا به ایشان نشان دهد که نباید مذهب خویش را به حال خود رها کرد, بلکه بی گمان باید به حال ناسازگاریهای موجود در آن, فکری بکنند. از این روی, کوشید تا با نشان دادن این ناسازگاریهای تاریخی مخاطبان خود را به واکنش بکشاند و آنان را به تأمل وادارد تا حقیقت طلبی را بالاتر از هر تفکر حزبی تاریخی بدانند.

پنجم. سید همگنان متکلم خود را به بهره بری از حق حیات ویژه خود آنها در عصر حاضر, فراخوانده و از آنان خواست تا بررسی دقیق سرچشمه ها و منابع تاریخی, طوق تقلید و تعبد کورکورانه هزارساله را از گردن بگشایند و حقِ حیاتِ امروزین خویش را پاس بدارند. و این جز, با تحقیق و دیدن ناسازگاریهای موجود در منابع حدیثی و تاریخی و کوشش برای یافتن پاسخی برای آنها میسّر نیست.

ششم. تعبیر: اجتهاد و تأویل نصوص دینی از سوی صحابه, رأی شخصی بنا شده بر علم نیز, رویکرد بسیار محترمانه ای است که سید از آن بهره برده است.

او, با پذیرش استقلالِ انسانی خلفا و ارجمندی مقام مجتهد و پذیرش اصل اجتهاد, با دقت و ژرف کاوی, نشان می دهد که اجتهاد, هرکجا از اعتبار برخوردار باشد, در برابر نصّ اعتبار ندارد; زیرا موجب دگرگونی احکام و نصوص دینی می گردد.

هفتم. اصل گفت وگو و دیدار با متکلمان اهل سنت: سید شرف الدین, می توانست یکراست و یکسر, کتابهای اصلی حدیثی و تاریخی پیشین را در بوته بررسی بنهد و نکته ها و جستارهای مورد نظر خود را در بحثهای کلامی به دست آورد و براساس آنها همچون دیگر متکلمان به پاسخ گویی بپردازد; امّا او, این راه را برنگزید, و به جای آن, به گفت وگو و دیدار با معاصران خود, از علمای اهل سنت روی آورد و این روش را برگزید. متوجه این نکته بود که گفت وگوی چهره به چهره و رو در رو, چقدر می تواند بدفهمی ها را برطرف سازد و زمینه های هم فکری لازم را برای ورود به یک بحث عالمانه, دقیق و هوشیارانه فراهم آورد. از این روی دیدارهای او با عالمان اهل سنت در مصر و سوریه و دیگر سرزمینها و پیوند دوستانه با آنان, روشی بود که در کانون توجه سید قرار داشت.

آن چه به عنوان امور هفت گانه از آن یاد شد, برآیند نگاه تقریب گرای سید شرف الدین است. او به راستی و صداقت نشان داده که در صدد شناخت عالمان دو فرقه از یکدیگر و درک و فهم فکر و دیدگاه های هم و آشنایی با موضع گیریهای فکری است و این مهم و درک سخن یکدیگر و هم فکری را پایه ورود در یک گفت وگوی دراز می دانست که باید اندک اندک, همه سویها و جانبها را بگیرد و گسترش یابد. شاید به همین دلیل بود که گفت وگوهای نوشتاری خود را تبدیل به کتاب کرد تا به گسترش اندیشه تقریب گرا در میان پیروان دو مذهب نیز کمک کرده باشد. اگر جز این بود سید نمی توانست در میان اهل سنت و هم گفت وگوهای خویش محترم باشد. آنان, هرگز گمان نکردند که سید در مقام پست انگاری مقام انسانی آنان, با حمله کورکورانه به دیدگاه ها و عقایدشان به قصد نابودی این گروه است, بلکه او را انتقادکننده ای با انصاف, و متکلمی ماهر یافتند که هرگز از جاده حق و داد پای بیرون نمی نهد.

دستاوردهای پیوند تاریخ با علم کلام در آثار سید شرف الدین

متکلمان از آن جا که در صدد دفاع از عقاید دینی برآمده اند, از ابزارهای گوناگون و سازوار و مورد نیاز نیز سود برده اند که یکی ا