پاورپوینت کامل جایگاه سید شرف الدین در تقریب مذاهب اسلامی ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جایگاه سید شرف الدین در تقریب مذاهب اسلامی ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جایگاه سید شرف الدین در تقریب مذاهب اسلامی ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جایگاه سید شرف الدین در تقریب مذاهب اسلامی ۱۱۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۰

هجوم فرهنگ غرب به جهان اسلام در سده های اخیر, فروپاشی امپراتوری اسلامی, شکل گیری دولت اسرائیل, پیدایش انقلاب مشروطیت, ظهور مارکسیسم و نفوذ استعمار, ذهن و فکر مسلمانان را بیش از پیش بحران زده کرد. در فضای این بحران, وهم, گمان و پندار, حرف اول را می زد و به همین دلیل گفت وگوی مسلمانان از لبّ دین, که می توانست مولّد و فرهنگ ساز باشد, بیش تر به قشر آن کشیده شد و آثار مذهبهای اسلامی در این دوره, همانند برهه های پیشین تاریخ, آکنده از طعن و لعن گردید. اهل سنت شیعه را از غلات می انگاشت و شیعه اهل سنت را ناصبی می خواند, تا جایی که این جنگ و جدال, هدف را از یاد برد و به جای آن, هواداری از مذاهب, نادیده گرفتن سودها و نیازهای اساسی جامعه اسلامی و تقلید و مبارزه با اجتهاد و برخورد ناشایست و واژگونه, با علم کلام رایج گردید. دانش کلام, در این برهه بسیار حساس, به جای دفاع خردمندانه از اندیشه و فرهنگ اسلامی, به ابزاری برای رویارویی و اختلاف نظر و کشمکش میان مسلمانان و عاملی برای شکل گیری گفت وگوها و برخوردهای فتنه انگیزانه بدل شد و فقه رهاشده از جهت دهی کلام در قالب یک دانشی قدسی ظهور یافت و احتیاط و تعبّد به جای اجتهاد, رونق بیش تری گرفت و نظر و عمل از هم دور شد. در چنین هنگامی, تجددگرایی و اصلاح در اندیشه های دینی اهمیت خود را نشان می داد و برای بازگشت روح دین به کالبد آن, حفظ وحدت گام اول می نمود. راهی که بزرگانی چون شیخ مفید, سید مرتضی, شیخ طوسی, علامه حلی, شهید اول و شهید دوم, با الهام از آموزه های پیشوایان شیعه, با گامهایی استوار در راستای آن حرکت کرده بودند و در سده گذشته سید جمال الدین اسدآبادی بار دیگر با هدف بازگشت وحدت و بیداری جهان اسلام, این تلاشها را از سر گرفت و به دنبال او شیخ محمد عبده, راه او را در میان اهل سنت ادامه داد. آنان کوشیدند دشمنی بین شیعه و سنی را کم کنند و عصبیت جاهلی را از ساحَت شیعه دور کنند و از مسلمانان خواستند تا یک جبهه در برابر استعمار غرب, بویژه بریتانیا به وجود آورند.

بعد از محمد عبده, شاگرد وی, محمد رشیدرضا, همانند استادش و سید جمال الدین, مسلمانان را به اصلاح بر اساس قرآن و سنت فراخواند و به دنبال او حسن البنا و دیگران راه تقریب را در جهان اهل سنت در پیش گرفتند. این اندیشه, چنانکه خواهیم دید, از مصر آغاز شد و به سوریه, تونس, ایران, لبنان, الجزایر و مراکش گسترش یافت.

گام نخست در تقریب مذاهب اسلامی

می توان گفت نخستین گام در راه نزدیک کردن مذهبهای اسلامی را سیدشرف الدین موسوی جبل عاملی, با نوشتن کتاب: (الفصول المهمه فی تألیف الامّه) در سال ۱۳۲۷هـ.ق, کم وبیش همزمان با انتشار کتاب تنبیه الامّه, اثر میرزای نائینی برداشت. وضع و حالت فراهم آمده در جهان اسلام و نیازهای غیردرخور انکار جامعه اسلامی آن روز, چنان حرکتهایی و پدید آوردن چنان عرصه هایی را بایسته بود.

سیدشرف الدین موسوی (۱۲۹۰ ـ ۱۳۷۷هـ.ق) در میان چهره های برجسته تقریب که مورد کندوکاو این مقال قرار گرفته است, نمونه عالی تقریب هم از نگاه و زاویه عملی و هم از بعد نظری بود. او به خانواده ای بستگی داشت که در آن فقیهان و پیشوایان بزرگ ظهور کرده بودند. در کاظمیه بغداد چشم به جهان گشود, بعد همراه پدر به جبل عامل برگشت و بار دیگر در سال ۱۳۱۰هـ.ق. روانه عراق و نجف اشرف شد و در حلقه درسی شیخ حسن کربلایی, شیخ محمد طه نجف, شیخ محمدکاظم خراسانی, سید محمد کاظم یزدی و شیخ الشریعه اصفهانی شرکت جست و در فقه و اصول و حکمت و کلام و تفسیر و حدیث به کمال رسید و سال ۱۳۲۲هـ.ق. ۱۹۰۵م در ۲۳سالگی۱ به جبل عامل رفت و مورد استقبال شیعیان آن جا قرار گرفت. سید حسن صدر, دایی ایشان و شیخ محمدرضا آل یاسین پسرخاله اش بود. او با آقا بزرگ تهرانی و بسیاری از چهره های برجسته شیعه در درس آخوند ملا محمدکاظم خراسانی از نزدیک آشنایی داشت.

سید عبدالحسین شرف الدین پس از بازگشت به جبل عامل, زندگی نوینی را آغاز کرد. در این زندگی نوین امر به معروف و نهی از منکر, جایگاه برجسته ای داشت. تأکید بر اصلاح امت اسلامی و یگانگی مسلمانان و دوری از هرگونه سخن و رفتار تفرقه انگیزانه, مشی و روش او در حرکت جدید قرار گرفت.

از ویژگیهای شخصیت علمی سید شرف الدین, جامع بودن ایشان در همه معارف رایج آن روز از جمله: فقه, کلام, حکمت, اصول, تفسیر, حدیث, تاریخ, سخنوری, مناظره و ادبیات بود. او همه این دانش گسترده خود را در راه گسترش اسلام و حفظ وحدت مسلمانان و کنار زدن پرده های جهل و بی خردی آنها به کار گرفته بود.

وقتی سیل بنیان کن تمدن و فرهنگ غرب متوجه جهان اسلام شد و همه دانشوران به سمت مدارس جدیدی که براساس تربیت اسلامی پایه ریزی نشده بود, روی آوردند, سید شرف الدین که به خوبی و با هشیاری دریافته بود: نمی توان با این جریان سهمگین به صورت رویارو به مبارزه پرداخت و نمی توان مردم را از شرکت در این مدرسه های نوبنیاد بازداشت, مدرسه های جعفری و دانشگاه جعفری را برای پسران و دختران بنیان نهاد, تا از باورها و ارزشهای دینی آنان پاس بدارد.۲ باشگاه امام صادق ـ نادی الامام الصادق(ع) ـ از بنیادهای عام المنفعه اوست. این بنا برای جشنها و جلسه های فرهنگی و مذهبی مورد استفاده قرار می گرفت. او برخلاف مرجعیت و کارهای بسیاری که داشت, متوجه نیازهای مردم بود و در رفع آنها از هیچ حرکت و کاری فروگذاری نمی کرد و در این حال, ده ها کتاب مفید, راهگشا و روشنگر نگاشت.

سید شرف الدین, از ذهن نقاد برخوردار بود و در آثار خود با روشهای خاصی می نوشت که برجستگیهای آنها از آثار دیگران, به خوبی خود را می نمایاند. او تاریخ اسلام را به خوبی می شناخت و آن را غربال کرده و درستی و نادرستی گزارشهای تاریخی را از یکدیگر به درستی باز می شناخت. چنانکه سنت نبوی را در منابع اهل سنت و شیعه دنبال می کرد و در سایه این پژوهشها به حقیقتهای نابی دست یافت که بیش تر علمای پیشین به آنها دست نیافته بودند. چنین بود که می دانست چگونه از اسلام به حراست بپردازد و چگونه نیرنگ دشمنان اسلام را بشناسد و آنها را نقش بر آب کند.

سید شرف الدین, هرگز از حرکتهای اصلاحی, اجتماعی و رهبری مردم دست نکشید و دغدغه اصلی ایشان ترسیم زوایای زندگی اجتماعی مردم مسلمان بود. او در این راستا با حکام دوران حاکمیت عثمانی ها به مخالفت برخاست و خود را به خطر افکند.۳

وقتی استعمارگران فرانسوی سوریه را اشغال کردند, شرف الدین قد عَلَم کرد و بر ضد قوای اشغال گر دست به کار شده و در وادی الحجیر کنگره ای تشکیل داد و علمای سراسر لبنان را فراخواند و علیه استعمار فرانسه فتوای جهاد داد و عموم حاضران فتوای ایشان را مورد تأیید قرار دادند.۴ در جریان این موضع گیریها بود که فرانسویان در شهر شحور, خانه سید را آتش زدند و این در حالی بود که پیش از این نیز در صور خانه اش را به آتش کشیده و کتابخانه اش را غارت کرده بودند.۵

سید, مجبور شد به سوریه برود و در دمشق ملک فیصل با آغوش باز او را پذیرفت. فیصل یکی از روزها به وسیله گماشته ویژه خود, احسان جابری, مبلغ ۵هزار دینار طلا را برای ایشان فرستاد, ولی سید از قبول آن سرباز زد. فهماند برای دنیا به حرکت بزرگ روی نیاورده, آن چه او را به این وادی پر خطر افکنده و خستگی ناپذیر در گوناگون جبهه ها, علیه استعمار, پراکندگی, تحریف و خرافه می ستیزد, خداست. ویژگیهای زیبای او, در کارهای فرهنگی و سیاسی همه را شگفت زده کرده بود. از این روی امیر شکیب ارسلان درباره او نوشت:

(کسی را به اندازه بزرگواری شرف الدین که انقلاب جبل عامل را علیه فرانسویان در سال ۱۳۳۷هـ.ق/ ۱۹۱۹م رهبری کرد, در عمر خود ندیده ام.)۶

سید شرف الدین از سوریه به فلسطین و از آن جا به مصر رفت. او در یکی از سخنرانیهای خود گفت:

(سیاست, شیعه و سنی را از هم جدا کرده و باید سیاست آنها را با هم جمع کند.)۷

شرف الدین در اواخر سال ۱۳۳۸هـ.ق از مصر خارج شد و در سال ۱۳۳۹هـ.ق با میانجی گری دایی زاده اش سید محمد صدر به لبنان بازگشت و مورد استقبال مردم قرار گرفت و مبارزات او تا استقلال کامل لبنان در سال ۱۳۲۳هـ.ش/ ۱۳۶۴هـ.ق/ ۱۹۴۵م ادامه یافت. وی همواره خطر از دست رفتن فلسطین را در سخنرانیهای خود گوشزد می کرد و در این که کانال سوئز, به دست دشمن افتاده بود, بسیار ابراز نگرانی می کرد.

از رویدادهای مهم دوران حیات شرف الدین, می توان به ظهور امپراتوری کمونیسم و به وجود آمدن دولت اسرائیل با پشتیبانی مالی, سیاسی و فرهنگی دولتهای غربی و فروپاشی امپراتوری عثمانی و تقسیم قلمرو آن به کشورهای کوچک تر اشاره کرد.

چالشهای جهان اسلام در دوره سید شرف الدین با توجه به رویدادهای مهمی که به آنها اشاره شد, گوناگون و ژرف بود. یکی از این چالشها تهدید ثبات سیاسی و اجتماعی جهان اسلام بود. مراد از ثبات سیاسی و اجتماعی وجود پیوندها و بستگیهای نظام مند میان دولتمردان و ملتها, در جامعه های اسلامی است که در برابر آن نابسامانی ناشی از حالت ناپایدار و آشفتگی و پریشانی سیاسی و اجتماعی قرار دارد.

بیش تر ملتهای مسلمان, زیر نفوذ امپراتوری عثمانی و در زیر کیان سیاسی به هم بافته ای با عنوان خلافت اسلامی روزگار می گذراندند; اما با فروپاشی حاکمیت خلافت اسلامی, جغرافیای یک پارچه اسلامی تجزیه گردید و به شکل حاکمیتهای قومی, نژادی و مذهبی تبلور یافت و خلافت اسلامی, جای خود را به پراکندگی و اختلاف در شکلهای گوناگون داد که ریشه شماری از آنها در کشمکشهای مذهبی و فرقه ای قرار داشت.

سید شرف الدین, راه های دستیابی به ثبات سیاسی و اجتماعی مسلمانان را در چنین برهه و هنگامی و با چنین زمینه هایی در سه جریان زیر دنبال کرد:

۱. اصلاحات اعتقادی

۲. پویایی فرهنگی

۳. وحدت اسلامی

سید شرف الدین به منظور جامه عمل پوشاندن به سه جریان بالا به مدینه, مکه دمشق, قاهره و فلسطین سفر کرد نخستین عالم شیعی بود که در مسجدالحرام به امامت پرداخت و همه به او اقتدا کردند و در اواخر سال ۱۳۵۵هـ.ق/ ۱۹۳۷م به عراق رفت و به شیخ محمدرضا آل یاسین وارد شد و با بزرگان علمای آن جا دیدار کرد و مورد استقبال اعیان و وزرا در بغداد قرار گرفت.

بعدها, سفری به ایران داشت که سفر پرخیر و برکتی بود.

انگلیس در دوره حاکمیت خود, سفیرش را به بیروت برای دیدار علما فرستاد. ولی ایشان, سفیر انگلیس را نپذیرفت. پس از اصرار زیاد دوستان, ایشان اجازه داد تا نمایندگان انگلیس به دیدارش بیایند و وقتی آنان جلوی خانه وی رسیدند, امام سید شرف الدین پنجره خانه خود را باز کرد و از آن جا در حالی که به نمایندگان دولت انگلیس نگاه می کرد, سوره شریفه زیر را قرائت کرد:

(بسم الله الرحمن الرحیم, قل یا ایها الکافرون لا اعبد ما تعبدون ولا انتم عابدون ما اعبد ولا انا عابد ما عبدتم ولا انتم عابدون ما اعبد لکم دینکم ولی دین.)

بعد پنجره را بست و دَرِ خانه خود را به روی آنان نگشود.

سفیر انگلیس در حالی که به همراهان خود نگاه می کرد, گفت:

(امکان ندارد ما با مسلمانان بویژه شیعه بر سر یک میز بنشینیم و به آنان چیره شویم.)۸

آفاق اندیشه های امام شرف الدین بسیار گسترده و پهناور است. او با همه صاحب نظران هم عصر خود, شیعه و سنی, در پیوند بود و آثار آنان را مطالعه می کرد و در صورت نیاز به نقد, به نقد آنها می پرداخت و اشتباه های آنان را گوشزد می کرد و آنان را از تندروی و یا کندروی نسبت به نقد آنها باز می داشت.

او در عصر خود از بزرگ ترین داعیان وحدت اسلامی و تقریب بین مذاهب اسلامی بود. همه را به وحدت نظر و تشکیل یک جبهه فرامی خواند و در این راه همه توان خود را به کار می گرفت.

بیش ترین رویکرد آثار سید شرف الدین از نخستین آنها که کتاب الفصول المهمه فی تألیف الامه است و در سال ۱۲۸۷هـ.ق/۱۳۲۷هـ.ق/ ۱۹۱۰م نشر یافت, تا آخرین آنها یعنی النص والاجتهاد, چاپ ۱۳۳۴هـ.ش/ ۱۳۷۵هـ.ق/ ۱۹۵۶م, توجه عمده به حفظ وحدت کلمه بود.

در سفر سال ۱۲۹۰هـ.ش/ ۱۳۲۹هـ.ق/ ۱۹۱۱م به مصر, علمای بلند پایه قاهره به رهبری شیخ سلیم بشری, شیخ الازهر, به دیدار او رفتند این دیدارها ادامه داشت, تا به جلسه های بحث و گفت وگو انجامید. در این جلسه ها, مقوله های مهم مورد اختلاف در علم کلام و اصول, به بحث گذاشته شد و میان آنها رساله های علمی زیادی به شکل سؤال و جواب ردّ و بدل گردید و کتاب المراجعات, دستاورد این پیوندها, نشست و برخاستها و دیدارهای حضوری ایشان است. این دیدارها و تبادل نظرها را می توان در ردیف حرکتهایی دانست که پایه های اصلی تقریب را به وجود می آورد.

المراجعات در شهر صیدا در سال ۱۳۵۵هـ.ق چاپ شد و در بغداد سال ۱۳۶۵هـ.ق تجدید چاپ گردید و علامه شیخ حیدرقلی سردار کابلی آن را ترجمه کرد و با نام المناظرات در سال ۱۳۶۵هـ.ق در تهران به چاپ رساند. این کتاب, سپسها به انگلیسی و هندی نیز برگردانده شد. دو سال پس از چاپ المراجعات بود که شیخ محمدتقی قمی برای حرکت تقریبی خود به قاهره سفر کرد و ما در جای خود به شرح آن خواهیم پرداخت.

سید شرف الدین در سال ۱۳۷۵هـ.ق النص والاجتهاد را چاپ کرد. همه آثار سید شرف الدین, در راستای روشنگری مقوله های مذهبی مورد خلاف و دفاع خردمندانه از باورهای اسلامی شکل گرفته است.

او با این که به وحدت اسلامی معتقد بود و بر این باور بود که یک آن نباید از تلاش برای به حقیقت پیوستن و بیان آن کوتاهی کرد.

کتاب (الی المجمع العلمی العربی بدمشق) از آثار دیگر سید شرف الدین است که در سال ۱۳۶۹هـ.ق در صیدا چاپ شد. ایشان در این نوشته به نقد مقاله محمد کردعلی, رئیس مجمع, پرداخت.۹

حق مداری سید شرف الدین ایشان را به سمت پرهیز از غلو کشاند.

او شیعه امامی را امت وسط می دانست.۱۰ به همین دلیل, به امانت داری, در روایت تاریخ امت اسلامی, بسیار اهمیت می داد و استاد محمد کردعلی, رئیس مجمع عربی دمشق را, به دلیل آزادگی و به دور بودن از وابستگی عاطفی به امویان می ستود.۱۱

او چرایی و سرمنشأ کندوکاو تاریخی خود را ضعف بصیرت و کمبود آگاهی ها و ناآشنایی معاصرین به نقد رجال و احوال آنان می داند.۱۲

نگاه ایشان به تاریخ, یک نگاه تحلیلی اجتهادی است. ایشان هرگز در هزار توی نقلهای راست و ناراست تاریخ گم نمی شود. نگاه ایشان تند و تیز است و در میان رویدادهای بی شمار تاریخی, سراغ رویدادهایی رفته است که اثرگذارتر و اختلاف آفرین بوده است.

تاریخ از منبعهای معرفتی امام شرف الدین است. کندوکاوهای ژرف تاریخی ایشان در آثاری چون مولفوا الشیعه فی صدر الاسلام والکلمات۱۳ و الفصول المهمه و آثار دیگر بازتاب یافته است. از مطالعه این آثار, روشن می شود که ایشان عصر جاهلیت و دوره ظهور اسلام و عصر خلفا و دوره امویان و عباسیان را به دقت پژوهش کرده است. او با مرور به گزارشهای تاریخی و باورهای پیشین سعی می کند اختلافهای برآمده بر بستر زمان را کنار بگذارد.

ایشان از سخنان و داعیه های خلاف واقع که فاقد منشأ انتزاع هستند و در میان فرقه های اسلامی, بسیار راه یافته است, سخت نفرت داشت و در همه آثار خود اثر بد و ویران گر این گزافه ها را گوشزد می کرد.۱۴

او, بگومگو در مسائل خلاف را به لحاظ منطقی, صغروی می دانست و بر این باور بود مسلمانان در کبرای قضیه با هم درگیری ندارند.۱۵ ایشان در این راستا به دیدگاه شیخ جمال الدین قاسمی دمشقی, از علمای اهل سنت, در رساله میزان الجرح و التعدیل و به دیدگاه رشیدرضا در مجلد۱۷ المنار/۱۷, استناد می کند و یادآور می شود آنان نیز دیدگاهی همانند او دارند. در اصل همه مذاهب از نظر سید شرف الدین, بر این باورند که رویکرد آنها به حق و کشف حق است.۱۶

دعوت ایشان به وحدت و کنار گذاشتن جانبداریهای کور و غیر منطقی و بی ریشه است و هشیاران و عالمان را به روش مندی در ارائه اندیشه دعوت می کند. روش ایشان در راه دعوت, با تکیه بر بازگشت به قرآن و سنت و نشان دادن آثار ویران گر ناسازگاریها در متن تاریخ و تجربه های سیاسی در خلال حیات پربار و برخورداری از برهان و دلیل است.

ایشان در یادداشت خود به مجمع علمی عربی به دمشق یادآور می شود:

(خواسته من از گردانندگان مجمع و همه مسلمانان این است که از جانبداریهای کور مذهبی خود پرهیز کنند و فقط پیرو دلایل شرعی باشند, کاری که پیشینیان ما در صدر اسلام کردند.)۱۷

او در الفصول المهمه پس از بیان حقایق بی شمار تاریخی, برای ترازسازی برخوردها و پیوستگیهای شیعه و اهل سنت و اظهار شگفتی از تندروی های شماری از افراد نابخردی چون نشاشیبی در دمشق و شماری از نویسندگان تندرو المنار که بر راه معاویه پافشاری می کردند و با نوشته های خود میان مسلمانان تفرقه به وجود می آوردند, می نویسد:

(پروردگارا ما را به زشت کاریهای نادانان مان نگیر, خدایا از سرکشیهای شیطانی و کوردلیها و خوابهای سفیهانه ای که برای ما می بینند و از بیدادگریهای پست فطرتان به تو پناه می بریم.

بارالها ما از این نعره های پر کینه و سر و صداهای تعصب آمیزشان سخت بیزاریم, اینان با رفتار خود, جمعیت مسلمانان را پراکنده کرده و سستی به وجود می آورند و اقتدار اسلام را به باد فنا می دهند و قلبها را پاره پاره می کنند).۱۸

او در مقام نیرومندسازی عاملها و عنصرهای پیونددهنده میان فرقه های اسلامی بود. اما ایشان این همبستگی را نه از راه کم رنگ کردن عاملها و انگیزه های تفاوت زا, بلکه از راه عاملهای پویا و بالنده میان آنان, دنبال می کرد.

ایشان, به این منظور از درافتادن به دام روایتهای بنیادگرایانه, با گشوده نگه داشتن باب نقد, از افتادن در حلقه جزمیات و حقیقت انگاشتن باورهای بی اساس دوری می جست. او باب نقد را همیشه گشوده نگه داشته بود.

وحدت مورد نظر سید شرف الدین, وحدت عقیده, وحدت عمل و پیروی, وحدت رهبری, وحدت هدف, وحدت مکارم اخلاقی و وحدت فرهنگی است. یگانگیهایی که از چشم انداز صاحب نظران و دانایان به هدفهای اسلامی, همیشه خوشایند بوده و قلب مسلمانان برای رسیدن به آن تپیده است و به دلیل وجود عنصرهایی چون اختلاف مذاهب, گوناگونی و بسیاری حکومتها, اختلافهای قومی, اختلاف زبانها, جهل, طعن, عوام زدگی و مصلحت نظام های سلطه در میان مسلمانان, به حقیقت نمی پیوندد.

دفاعهای او و سید محسن امین و کاشف الغطا از تشیع و طرح علمی مسائل مورد اختلاف تشیع و تسنن, از بزرگ ترین عاملها و انگیزه های هم فکری امت اسلامی و بزرگ ترین مبارزه با بذرافشانی تفرقه, کینه توزی جاهلانه و مرتجعانه و دشمنان خارجی بوده است.

بنیان گذاری دارالتقریب مذاهب اسلامی در قاهره

دیدیم گام نخست را در راه تقریب مذاهب اس