پاورپوینت کامل علاّمه شرف الدین نُماد دفاع از اهل بیت و پاسداری از وحدت ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل علاّمه شرف الدین نُماد دفاع از اهل بیت و پاسداری از وحدت ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل علاّمه شرف الدین نُماد دفاع از اهل بیت و پاسداری از وحدت ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل علاّمه شرف الدین نُماد دفاع از اهل بیت و پاسداری از وحدت ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۳

علاّمه سید عبدالحسین شرف الدین, نماد ترکیب توفیق مند دفاع از مکتب اهل بیت(ع) و پاسداری از وحدت و تقریب مذاهب اسلامی بود. او اندیشه تقریب را, به معنای واپس نشینی از جایگاه های فکری و عقیدتی و یا نادیده انگاری برتریها, نینگاشت و خود را در گرداب جماعت فرو رفته نیافت. او از زمره آنان نبود که در غربت تشیع, از شیعه گری شرمندگی پیدا کند و از سر همراهی, هویت تاریخی شیعی را به فراموشی بسپارد و در امواج مهاجم, به انفعال و خودگریزی رو آورد. اما با این همه, از آنان نبود که در تاریخ زیست کند; مسأله اصلی را جنگ خلافت بداند, اهل سنت و جماعت را وارثان بلافصل غاصبان جایگاه امامت بپندارد و با طعن و کین, فتوای قتال صادر کند!

علاّمه شرف الدین, در نقطه اعتدال زیست. نشان داد که آزاداندیشی خردگراست که از باورها و بنیادهای معرفتی اش دفاع می کند, در آن به مداهنه و سازش رو نمی آورد, در حضور علمی به صداقت پای بندی نشان می دهد و ریاکارانه به پنهان کاری نمی افتد. اما با این همه, او نمایاند که صراحت را با لجاجت هم معنی نمی انگارد, در ابراز عقاید و اظهار مواضع, به اخلاق حرفه ای اصحاب معرفت ملتزم است و منطق علمی را با بی حیایی, دریدگی, فحاشی و ستیزه جویی نمی آلاید.

تحلیل این منش و روش در تعهد بنیادین سید به چند اصل مبنایی بود. این اصول, برای رهروان مکتب اهل بیت(ع) درس آموزند:

۱. بنیادهای نظری وحدت اسلامی: علاّمه شرف الدین, به خطابهای الهی در مورد (وحدت) و پرهیز از اختلاف و تفرقه باورمند بود. او بارها و بارها آیات زیر را در گفت وگوهای علمی و خطبه های اجتماعی تلاوت می کرد:

(انما المؤمنون اخوه.)

(واعتصموا بحبل الله جمیعاً ولا تفرّقوا.)

(ولاتکونوا کالذین تفرقوا واختلفوا من بعد ماجاءتهم البینات.)

(والمؤمنون والمؤمنات بعضهم اولیاء بعض.)

و…

هم چنین از اخبار متواتر و متراکم در ضرورت وحدت جامعه اسلامی آگاه و بدانها پای بند بود. سید این گونه بیانها و خطابها را تزیین و تشریفی نمی دانست, بلکه مفاد آن را خواست الزامی شریعت می شناخت. او معتقد بود که آیات مؤکد و روایات متواتر, رعایت اخوت و حمایت از جماعت را چونان دیگر واجبات مصرّح الزامی و غیر قابل چشم پوشی و سرپیچی می سازند.

این نگرش فقیهانه, در قلمروِ موضوعها و گزاره ها, ادبیات گفت وشنود و پیوندها و بستگیهای اجتماعی, آثار درخور درنگ و توجهی بر جای می نهند و سید, افزون بر توجه به مبنی, به این اصل آگاهی وافر داشت.

۲. مرزشناختی اسلام و کفر: علاّمه شرف الدین, به تبیین حد فاصل اسلام و کفر پرداخت و این نکته مسلّم را بازگشایی کرد که مرز اسلام و کفر, ادای شهادتین و باور به معاد است. وی از روایات بسیار یادکرد که این مفاد را باز می نمایاندند و از جمله:

(اسامه بن زید گوید: در جنگ با کفار بودیم, آنان را به هزیمت واداشتیم. من, با مردی از انصار, یک تن از کفار را یافتیم و او را مغلوب ساختیم. در آن هنگام, او ندا داد: لا اله الاّ اللّه انصاری دست از او برداشت. اما من با نیزه ام او را به قتل رسانیدم. در بازگشت, پیامبر(ص) با انکار و اعتراض از من پرسید: آیا پس از اقرار به وحدانیت, او را کشتی؟

من استدلال کردم: که او (باورمند به وحدانیت نبود بلکه) به آن پناه آورده بود, تا جانش مصون بماند.

اما این تعبیر و استدلال, پیامبر را راضی نکرد با ناخوشایندی تعبیر من را چنان به کار برد که آرزو داشتم قبل از آن روز, مسلمان نمی بودم…)

تکفیرهای ناروا در تاریخ اسلام, گذر از این مرز روشن و ورود در جان تأویل های نامعلوم بود. تندروانه ترین آن, در تصویر خوارج نقش یافت. اما قالبهای دیگری نیز در فرقه های گوناگون پیدا کرد. تکفیرها و جنگ های فرقه ای رخ نمود. و این اصل مبنایی, مورد غفلت قرار گرفت.

۳. معیار شناخت نجات اخروی: سید, بهشت را سند قباله یک فرقه مذهبی نینگاشت, بلکه بر این باور بود که موحّدان, ره نجات و سکونت در بهشت موعود را می یابند. او فصل پنجم از کتاب ارزشمند الفصول المهمه را با این عنوان آغاز کرد:

(فی طائفه مما صحّ عنه اهل السنه من الاحادیث الحاکمه بنجاه مطلق الموحدین.)

[موضوع این گفتار] احادیث صحیح ـ در نزد اهل سنت ـ است که از نجات مطلق موحدان سخن دارند.

علامه شرف الدین, در همین جُستار, نگاشته است:

(مؤمنان خطاکار به اندازه گناه شان در روز قیامت معذّب می شوند; اما پس از آن, در سرای جاودان, به جایگاه کرامت می رسند. اهل بیت(ع) و پیروان ایشان, در این زمینه متفق اند, بلکه این نکته, جزو ضروریات مذهب است.)

این نگرش, مجال گسترده در پیوستگیهای فکری و پیوندهای اجتماعی می آفریند و مسلمانان را در فضایی از تبادل فعال قرار می دهد. این نکته, که موحّدان, در حصار امن توحید و اقرار به رسالت, گرد می آیند و در انتظار سعادت و نجات می مانند, نکته ای بس اساسی است که می تواند تفرعن فرقه ای را بزداید و احادیثِ نجات را با تفسیر دیگر همراه کند.

۴. نقد تاریخی جریان سلطه: شرف الدین, بحث خلافت و امامت را موضوعی پایان یافته نمی دانست. او بر این نظر بود: این گذشته تاریخی, بخشی از هویت جمعی شیعه است. احساس آن را داشت که تشیع, در یک اعتراض و نقد تاریخی, بروز و ظهور یافت و اگر پشتوانه های این نقد, فهم نشود و استمرار نیابد, به بریدگی و گسست هویتی می انجامد و شیعیان را در نقطه خلأ وجودی قرار می دهد.

به دیگر بیان, شیعه هم برای خویش و هم برای دیگران, بایستی پاسخ این پرسش را بیابد که چرا امامان اهل بیت و پیروان ایشان, راه جمهور را نپیمودند و راهی جدا و مستقل برگزیدند؟

حیات و هویت شیعه, به ارزیابی تاریخی این پرسش, گره خورده است از این روی, شیعه نمی تواند خود را از گذشته جدا کند و نقد علمی تاریخی را به یک بار, وانهد.

شرف الدین, در آثار بسیار خود, کوشید این نکته را ثابت و پابرجا کند که تشیع, نه یک شعبه و فرقه, که ادامه اسلام ناب محمدی(ص) است و ای