پاورپوینت کامل نیایش در ایران باستان در گپی با دکتر کزازی(بخش اول) ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیایش در ایران باستان در گپی با دکتر کزازی(بخش اول) ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیایش در ایران باستان در گپی با دکتر کزازی(بخش اول) ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیایش در ایران باستان در گپی با دکتر کزازی(بخش اول) ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

برای یافتن معنایی فراگیر از نیایش در ایران باستان، باید ذره بین پژوهش و تحقیقی
به دست بگیریم و تمام کتب تاریخی آن روزگار را از نظر بگذرانیم. نیایش، زبان و عمل
انسان است در مقابل ساحت قدس. پس پدیده ی پیچیده ای است، به پیچیدگی خود انسان.
بخصوص انسان ایرانی که باید منش و کنش تاریخی اش را از نُه توی هفتافتی تقویم و
تاریخش بیرون کشید و به تماشا نشست.

درباره ی نیایش و ایران باستان، گپی زده ایم با دکتر میرجلال الدین کزازی. دکتر
کزازی را به سختی یافتیم؛ گوشه ی حیاط انجمن مفاخر ایران. در یک غروب تابستانی و در
میان آشوب سر و صدای شهری و تکنولوژیک.

* آقای دکتر! اگر بخواهیم کلمه ی نیایش را از دریچه ی ریشه شناسی مورد مطالعه قرار
دهیم، نتیجه ی جست و جو، ما را به کجا می رساند؟

ـ نیایش، به گمان بسیاری، از دو پاره ساخته شده است، یکی پساوند «نسبت» که در
واژه هایی مانند نهادن، نگاه و نگریستن دیده می شود. این پیشاوند فرود یا گذشته را
نشان می دهد. شما هنگامی که می نگرید، هنجار کار این است که فرود را پیش پای خود
باز می آورید. یا «نیا» که بازمی گردد به گذشته. «ستاک» یا ریشه ی تاریخی واژه که
شاید ریختی باشد از گاه، که هنوز در واژه هایی مانند سه گاه یا چهارگاه دیده
می شود. همان است که نام کهن ترین بخش اوستاست. پس نیایش می تواند به معنای
«باژخوانی» باشد. «باژ» سخن سپند است. ورد و آفرین و دعا است. یکی از رسم و راه های
زرتشتی که بارها از آن در شاهنامه و متون دیگر سخن رفته است، ایین باژ و برسام است.
موبدان زرتشتی شاخه ای از درخت انار را که ارزش و کارکردی ایینی دارد، در دست
می گیرند و باژ می خوانند. آن باژ، نیایش است.

از همین ایین و رسم و راه، به تنهایی می توانیم به نیایش و باژخوانی در تاریخ و
فرهنگ ایران پی ببریم. در همه ی ایین ها کما بیش این رسم و راه هست، اما در ایران
می توان گفت که نیایش و باژخوانی کارکردی برتر و افزون تر داشته است. در واقع چون
این باژ و نیایش به «خُنیا» بر زبان رانده می شده و آهنگین بوده است، می توان
به گونه ای واژه ی «گاه» را در نیایش، آن چنان که گفته شد، جست وجو کرد.

* با این حساب، ایا می توان ردّ پای این باژخوانی مقدس را در موسیقی مقامی و محلی
ایران پیگیری کرد؟

ـ بی گمان چنین است. پاره ای از آوازها و آهنگ های بومی و روستایی ایران،
بازمی گردد به باژخوانی. برای نمونه در بخش هایی از کردستان، گونه ای از آواز هست
که «اورامی» خوانده می شود، که گاهی آن را «گورامی» هم نامیده اند. شاید بتوان گفت،
این آواز، کهن ترین نمونه ی باژخوانی و نیایش ایرانی است.

در موسیقی لُری هم برای نمونه به آهنگ ها و آوازهایی از این گونه می توان رسید. به
هر روی، ایرانیان به هر انگیزه ای به نیایش می پرداختند. هم از این روست که یکی از
گسترده ترین زمینه ها در شاهنامه که نامه ی فرهنگ و منش ایرانی است، نیایش است.
پادشاهان و پهلوانان هنگامی که در نبردی پیروز می شدند یا در کاری کام می یافتند،
به نیایش می پرداختند. پیشانی بر خاک می نهادند و خداوند را سپاس می گفتند. از سوی
دیگر در ایین نامه نگاری ایرانی که به همین سان در شاهنامه باز تافته است، نیایش
خداوند همواره در آغاز نامه باید نوشته می شده. در واقع باید نامه با نام خداوند و
آفرین او آغاز می یافته است.

* برخی از متفکران، اعتقاد دارند که تاریخی بودن وجود انسان، مساوی است با زبان
داشتن او و تحکم وی. ایا می توان مدعی شد که اولین نمونه های کلام که از آسمان فرود
آمد، همین نیایش گونه هاست؟

ـ البته، این آموزه فراگیرتر از آن است که تنها نیایش باشد. برای این که اگر آدمی
توان سخن گفتن نمی داشت، یا با زبان آشنا نمی بود، نیایش نیز نمی توانست کرد. برای
نمونه در «سُنجا» آمده است که خداوند نام ها را به آدم آموخت. اگر نهان گرایانه یا
صوفیانه بخواهیم به این پرسش پاسخ گوییم که چرا نام ها را به آدم آموخت، می توانیم
گفت برای آن که آدمی بتواند به یاری زبان، باژ بخواند و خداوند را نیایش کند.

* در کتب مقدس ایرانی، خیلی بر روی زمان نیایش تأکید شده است. طوری که مناسب ترین و
بهترین وقت برای انجام دادن مراسم مذهبی را بامدادان می دانستند. مثلاً در بندهای
۹۱ و ۹۵ یشت پنجم، از زبان ناهید، ایزدبانوی باستانی آمده است که: از هنگام برآمدن
خورشید تا به گاه فرو رفتن خورشید، هنگام نیایش به درگاه اوست و پس از آن، شایسته ی
دیوان خواهد بود. این تأکید از چه روست؟

ـ این ویژگی می تواند بازگردد به ایین های ستایش و روشنایی که در ایران کارکردی
دیرینه