پاورپوینت کامل ما از کجا؟ … عشق از کجا؟…(حکایت مجمع فرهنگی ـ مذهبی منتظران)(قسمت دوم) ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ما از کجا؟ … عشق از کجا؟…(حکایت مجمع فرهنگی ـ مذهبی منتظران)(قسمت دوم) ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ما از کجا؟ … عشق از کجا؟…(حکایت مجمع فرهنگی ـ مذهبی منتظران)(قسمت دوم) ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ما از کجا؟ … عشق از کجا؟…(حکایت مجمع فرهنگی ـ مذهبی منتظران)(قسمت دوم) ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

مرحله‎ی دوم: شهریاری (خانه‎ی ثابت اول)

… تعجب نکنید! … اگر حال و روز و دربه‎دری ما را می‎شنیدید، به من حق می‎دادید
که اسم دوره‎ی دوم را شهریاری گذاشته‎ام. در آن روزها که سرگردانی‎مان به بالاترین
حدش رسیده بود و جایی برای برپایی برنامه‎ها نداشتیم؛ خانه‎ی آقای شهریاری، بعد از
خدا، تنها پناه زنده ماندن مجمع بود.

آقای شهریاری، که دو پسر کودک و نوجوان‎اش در هیأت قائم با بچه‎های مجمعی آشنا شده
بودند، بانی خیر شد که نفس‎های به شماره افتاده‎ی مجمع، ادامه یابد. مهم‎ترین درسی
که در این دوره یاد گرفتیم، اعتقاد به حضور کسی بود که تا آن موقع، فقط شعار حضورش
را می‎دادیم و فکر می‎کردیم ما کجا و او کجا؟… و حتی شاید در خلوت و تنهایی‎مان،
گاهی هم تردید می‎کردیم که: «نکند …» و لب‎مان را گاز می‎گرفتیم که: «نه!…
هست… و می‎بیند».

…لطف آقای شهریاری، اعتقادمان را جدی‎تر کرد.

در خانه‎ی او، سرگردانی‎مان در برنامه‎ها ادامه داشت و مشکل بزرگ‎تری هم ایجاد شد:
حضور بر و بچه‎های کوچک «محله‎ی طرشت»… که تعدادشان کم بود، اما نمی‎توانستیم
نبینیم‎شان. از تجربه‎های معلمی‎ام در دبستان شاهد استفاده کردم و محمدرضا طاهری و
ناصر ولی‎محمدی را به یاری دعوت کردم. در این دوره، بسیار شرمنده‎ی ابراهیم
(امیر)یوسفی‎نژاد و غلام‎رضا اوصالی هستم … هر دو، برادران کوچک‎شان را بارها و
بارها و فقط برای رونق جلسه ـ پیاده و سواره ـ از محله‎ی امام‎زاده حسن تا میدان
آزادی می‎آوردند و شب‎های سرد زمستان، برمی‎گرداندند. هنوز یادم نرفته که چطور پس
از تمام شدن هر برنامه، سرگرم پوشاندن کلاه و کاپشن برادران‎شان می‎شدند.

در این دوره، «محمدرضا طاهری» و «ناصر ولی‎محمدی» ـ به رغم معلمی‎شان ـ گاهی نمایش
بازی می‎کردند و گاهی می‎خنداندند و گاهی وظیفه‎ی مشاوره‎های درسی و روحی بچه‎ها را
نیز بر عهده می‎گرفتند.

در همین دوره بود که با حضور دختران کوچک یا بهتر بگویم «خواهران کوچک پسران محله»،
مسأله‎ای را که مدت‎ها در فکرم بود، آشکار کردم: حضور خانم‎ها (نه در پشت پرده، در
کنار آقایان)!

حتی به دوستان نزدیک هم جرأت گفتن مستقیمش را نداشتم.

در روزگاری که برخی محافل دینی، حتی «حضور» خانم‎ها را مساوی گناه و …
می‎دانستند؛ نشستن دختر و پسر نوجوان در کنار هم، خود به خود، گناهی نابخشودنی بود
(چنان که بعدها، بزرگ‎ترین اتهام همه‎ی ما، همین شد).

زیارت حضرت معصومه سلام‎الله‎علیها را بهانه کردم و از آقای شهریاری خواستم که به
«قم» برویم و در حاشیه‎ی زیارت، به خانه‎ی مراجع رفتیم؛ بزرگانی مانند ایات‎ عظام
مرعشی نجفی، گلپایگانی، اراکی و …».

بعدازظهر هم سری به خانه‎ی ایت‎الله سبحانی رفتیم و نظر پراکنده و احتیاطی مراجع را
پیوند زدیم به تحلیل ایشان:

ـ نیت‎تان را پاک کنید!.. برای خدا کار کنید!… از امام زمان عجل‎الله‎تعالی‎فرجه
یاری بخواهید!… ان‎شاء‎الله اتفاقی نمی‎افتد…

… هرچند که امروز، بیم آن روز را ندارم و مسیر را بهتر شناخته‎ام، اما اکسیر
ایشان، بهترین راه‎گشا بود؛ چنان‎ که تا حالا اگر چه مسائلی نیز پیش آمد، اما آن
قدر جدی نبودند که در اصل تصمیم آن روز، تردید کنم. گفتن این هم لازم است که گاهی
بعدها، در جا انداختن این اعتقاد، آن‎قدر اغراق کردیم که سبب دل‎خوری بچه‎های
خودمان هم می‎شد.

بزرگ‎ترین مشکل در راه رسیدن به یک ارتباط سالم خواهری و برادری، باورهایی بود که
ریشه در خانواده‎های متنوع اعضا داشتند. همان باورهایی که در ظاهر، لعاب دینی
داشتند و در باطن، نه به