پاورپوینت کامل از کربلا گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از کربلا گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از کربلا گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از کربلا گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۵۶

شعر شورانگیز و شکوفای شیعی، ایین و ایینه ی زیستن و سلوک عارفانه و عاشقانه ی شیعه
است؛ شعری که بیش از یک هزاره، خوانندگان و خواهندگان را به سرچشمه های زلال معرفت
و محبّت و قله های رازناک شهود و شهادت می رساند.

شعر شیعی و شاخه ی گشن و بارور آن ـ شعر عاشورایی ـ ترجمان مظلومیت، مجاهدت،
ایستادن در باران تیر و تیغ و تهمت و نشکستن در سهمگین ترین و هراس انگیزترین
صحنه ها و لحظه هاست.

مطالعه ی یک هزاره سروده های عاشورایی فارسی گواه آن است که شاعران مُلهم از چند
عنصر و عامل زیر به آفرینش سروده هایی مانا و تأثیرگذار در زمینه ی عاشورا دست
یافته اند.

۱. واقعیت اندوه بار و تراژدی دردناک کربلا

۲. شگفتی و شکوه و شوکت حادثه و آفرینندگان آن

۳. دعوت هماره ی امامان و پیشوایان به سرودن و گفتن و طرح عاشورا

۴. زایایی و پویایی عاشورا و استعداد شگرفت آن برای مطرح شدن در همه ی زمان ها و
زمین ها.

۱. سوگ و اندوه

در اندوه خیزی و سوگ و سوز کربلا همین بس که امام عاشورا، در مرثیه خوانی خویش بر
آن روز می گوید:

لِیتکُم فی یوم عاشورا جمیعاً تنظرونی

کیف استسقی لطفلی فابوا أن یرحمونی

کاش روز عاشورا بودید و می دیدید که چگونه کودک تشنه ی شیرخواره ام را با تیر سیراب
کردند و از هر رحمت و رأفتی، قساوتمندانه روی گرداندند.

هیچ حادثه ای در تاریخ این همه دردبار و تراژیک نیست. قتل عام ناب ترین و پاک ترین
انسان ها در عطش و غربت،

قاه قاه سرمستان قدرت و شهوت در آه آه کودکان اشکبار، تاختن بر اجساد شهیدان، سوختن
خیمه ها، اسارت در تازیانه و طعنه و تهمت، جشن و پایکوبی رویاروی چشم های نگران
کودکان یتیم، شهرگردانی و کوچه گردانی سرها بر نیزه، خرابه نشانی خانواده ی خدا،
خیزران کوبی لب های خونین پیش چشم زنان داغدار و دخترکان سوگوار، گوشه هایی از این
غم و درد وصف ناپذیر است. حق با آسمان بود که چهل روز بر این داغ عظیم بگرید و حق
با آخرین معصوم است که در بی اشکی، قطره قطره خون بر این مصیبت طاقت سوز بیفشاند.

اگر عاطفه سهم عمده ی شعر باشد و شاعران عاطفی ترین آفریدگان و دارنده ی لطیف ترین
احساسات، چگونه می توانند با شنیدن و مرور این حادثه ها، اشک خویش را در هیأت
سروده، بر صفحه نچکانند؟ مگر می شود شاعر بود و از حسین نگفت؟ مگر می توان به
قتلگاه رسید و تصویر باغ خزان زده ی خدا را پیش چشم داشت و شعری نسرود؟

بسیاری از سروده های عاشورایی را همین حسّ برانگیخته رقم زده است و از هزاران هزار
سروده ی عاشورایی، عمده ی آنان سوگ سروده اند یعنی محصول نگاه سوگوارانه و تماشا از
منظر مظلومیت به این رویداد هستی سوز و اشک خیز، این گونه نگاه با همه بایستگی و
ارزندگی، تنها روزنه ای است که به آفتاب عاشورا گشوده می شود.

۲. شکوه و شوکت عاشورا

گاه سروده های عاشورایی، ره آورد درک عظمت، صلابت، شوکت و شکوه حماسی حادثه ی
عاشوراست. کدام حادثه را می شناسیم که این همه عجیب و شگفت آور و بشکوه و نستوه
باشد. مردانی اندک، با زنان و کودکانی تشنه، در دشتی آتش ریز، در جنگلی از نیزه و
شمشیر، رویاروی سی هزار مسلّح، تندیس های شرارت و شقاوت و شهوت بایستند و پاسدار
«عزت» در مقابل «ذلت» باشند. حماسه ی مردانی پاکباخته و عاشق و سالک و عارف. از خود
گسستگان به محبوب پیوسته، اسوه های بی بدیل شرف و شوق و شوریدگی و شهادت طلبی.

شاعرانی که روح و نگاه حماسی داشته اند با نظاره و دریافت این چشم انداز شکوهمند،
توصیفگر همین منظر و معنا شده اند و سروده هایی آفریده اند که صلابت، سطوت و صولت و
روح حماسی عاشورا، در آن ها متجلّی و مجسّم شده است. این نوع سرودن در گذشته های
ادبی ما بسیار اندک و نمونه های بازر آن را تنها در نیم قرن اخیر می توان جست و جو
کرد.

۳. دعوت پیشوایان به سرودن

دعوت هماره ی امامان و بزرگان دین به سرودن و طرح رنج ها و مصائب عاشورا،
برانگیزاننده ی بسیاری از شاعران در سرودن و خلق آثار و اشعار ماندگار و تأثیرگذار
شده است.

این دعوت، تنها برای شعله ور کردن احساسات و عواطف نیست؛ بهانه و دستاویز پیوند
قلب ها با عاشورا، رسوا کردن ستم، ترسیم مظلومیت شیعه و مرور هماره ی نهضت ستم سوز
و انسان ساز عاشوراست تا اسوه ای مناسب و خالص برای همه ی زمان ها، زمین ها و
زمینه ها باشد.

توجه و تأکید بر گریستن و گریاندن حتی تباکی ـ حالت گریه گرفتن ـ گواه همین رویکرد
معصومین در طرح و پاسداشت کربلا و عاشوراست.

امام سجّاد علیه السلام که خود نظاره گر و شاهد سوگوار عاشوراست می فرماید: «ایما
مؤمن دَمَعَت عیناهُ لقتل الحسین بن علی علیه السلام دمعه حتّی تسیل علی خدّه بواه
الله بها فی الجنّه ی غُرفا».۱ هر مؤمنین که چشمش سوگوارانه بر حسین علیه السلام
سرشار اشک شود تا بر گونه هایش سرازیر شود، خداوند در غرفه های بهشتش جای خواهد
داد.

غریب مظلوم و مسموم توس ـ علی بن موسی الرّضا علیه السلام ـ فرموده است: «فعلی مثل
الحسین فلیبک الباکون فانّ البکاء علیه یحطّ الذنوب العظام»۲ بر همانند حسین باید
گریه کنندگان بگریند که اشک بر او، گناهان بزرگ را می زداید.

شاعران، لبیک گویان دعوت معصومان بوده اند. چه بسیار سروده ها که در محافل اهل بیت
عرضه شده یا در مجالس سوگواری عالمان و بزرگان شور برانگیخته و شعله بر جان ها
ریخته است که به مدد «اشک» باب «معرفت» و «محبت» گشوده، زمینه ی «برائت» از ظالمان
و «سِلم و سلام» به رهپویان راه ولایت و عترت را فراهم ساخته است.

۴. زایایی و پایایی عاشورا

زایایی و پویایی کربلا و عاشورا، دلیل و انگیزه ی دیگر در سرودن و پاورپوینت کامل از کربلا گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint و
نوشتن است. شگفت آن است که هر حادثه ای در تاریخ ـ هرچند بزرگ و مهم ـ هرچند از
مبدأ خویش فاصله می گیرد، کم رنگ تر و بی فروغ تر می شود و سرانجام تنها نقشی و
نامی از خویش در صفحات تاریخ و خاطره ها و یادها برجای می گذارد. گویی رسالت زمان
محو و حذف حادثه هاست، اما تنها یک حادثه هست که هرچه از مبدأ خویش فاصله می گیرد
درخشان تر و پرفروغ تر و گسترده تر با دل ها و اندیشه ها پیوند می یابد. گویی
خداوند به «زمان» دستوری دیگرگونه در باب کربلا داده است. همین است که امروز کربلا
و عاشورا بیش از قرن های گذشته با ما زندگی می کند یا با «زندگی» ما پیوند و
همبستگی می یابد. وقتی کربلا زنده است و عاشورا به همه ی تاریخ و زمان ها دامن
می گستراند. شاعر شیعی و حتی غیر شیعی نمی تواند با «درک و حسّ» آن، از آن نگوید و
نسراید. هرکس از کربلا نگوید به چشم های خویش خیانت کرده است، زیباترین واقعیت
روزگار خویش را نگفته است. روشن تر بگویم، اگر از کربلا نگوییم، هیچ حقیقتی را
نگفته ایم و اگر از کربلا بگوییم همه ی حقیقت را گفته ایم.

ما هنوز جرعه نوش رودخانه ای هستیم که از تشنگی عاشورا سرچشمه گرفته است. هنوز ما
اکسیژنی را مصرف می کنیم که در خیمه های عاشورا جریان داشت. اگر آن روز نبود، تاریخ
امروز و فردا، هیچ «روزی» را تجربه نمی کرد، هرچه بود، شب بود و ظلمت و دهشت ظلم و
بیداد. بی اکسیژن عاشورا، تنفس امروز ممکن نبود.

خوشبختانه در روزگار ما به این بُعد عاشورا، توجه ویژه شده است. شاعران امروز، به
ویژه شاعران عصر انقلاب، عاشورا را «زندگی» کرده اند و هرچند سوگ و مرثیه و داغ را
فراموش نکرده اند به بُعد زندگی ساز و حرکت آفرین عاشورا بیشتر پرداخته اند و به
همین دلیل می توان گفت درخشان ترین عصر شعر عاشورایی، شعر روزگار ماست.

در این سخن هیچ اغراق و بزرگ نمایی و جانبداری شتاب زده نیست. خوب گفته اند که حجاب
معاصرت، حجاب بزرگی است. بسیار انسان ها و آثار در روزگار خویش، قدر ناشناخته
می مانند و بعدها ارج و اجر آنان بهتر و بیشتر شناخته خواهد شد.

شعر عاشورایی روزگار ما به ابعاد ناگفته ی کربلا بهتر و موفق تر از گذشتگان دست
یافته است. درست است که آثار بزرگی چون ترکیب بند محتشم کاشانی، گنجینه ی اسرار
عمان سامانی و سروده های سیف فرغانی و مولانا و وصال و وحشی و اهلی و. . . در باب
کربلا ستودنی و ارجمندند اما این آثار هر یک به یک