پاورپوینت کامل قضاوتی در باب هیأت های مذهبی نوپدید ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قضاوتی در باب هیأت های مذهبی نوپدید ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قضاوتی در باب هیأت های مذهبی نوپدید ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قضاوتی در باب هیأت های مذهبی نوپدید ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

در چند سال اخیر در برخی شهرهای بزرگ (نظیر تهران، اصفهان، مشهد، کاشان، قم و. . .)
شاهد ظهور سبکی از مداحی بوده ایم. سبکی که آرام آرام توانست جایگاه خود را به
موازات هیأت های سنتی و انقلابی به عنوان یک گونه ی جدید از هیأت های مذهبی تثبیت
کند. این گونه ی نوپدید به دلیل جذابیت های فراوان خود به فاصله ی کوتاهی با
استقبال قابل توجه قشرهایی از جوانان و نوجوانان مواجه شد. بهره گیری از ملودی ها و
آهنگ های متنوع و آشنا و سینه زنی های با ریتم تند و پرهیجان در کنار سازمان ساده،
بی تکلف و منعطف این هیأت ها مهم ترین عوامل زمینه ساز این استقبال بودند.
نمونه های بزرگ و محوری این گونه از هیأت های مذهبی، با نام مداحانی چون نریمان
پناهی، عبدالرضا هلالی، مرحوم سیدجواد ذاکر، حمید علیمی، حسین سیب سرخی، مهدی
اکبری، مهدی کمانی و مهدی مختاری شهرت یافته اند. نحوه ی عمل برخی از این مداحان و
منش و سبک متفاوتی که آن ها در پیش گرفتند، آشکارا با سلایق و حتی اعتقادات جامعه ی
مذهبی و بدنه ی سنتی دین داران تعارضاتی داشت. بروز این تعارضات، به طور طبیعی با
عکس العمل نهادها و افراد متولی آن نگرش مواجه گشت. خصوصاً که هیأت های مذکور، از
خصلت رسانه ای هم برخوردار بودند. به این معنا که عموماً مجالس خود را ضبط کرده و
در قالب سی دی و نوار کاست روانه ی بازار مخاطبانی می کردند که به هر دلیل از حضور
در مجالس آنان بی بهره می ماندند. همین مسأله سبب شد که در سالیان اخیر، این گونه ی
نوپدید و مداحانش به پرحاشیه ترین گونه ی هیأت های مذهبی بدل شود. شاهد امر آن که
هر از چند گاه درباره ی زندگی شخصی یکی از مداحان سرشناس این هیأت ها شایعاتی بر سر
زبان ها می افتد. آخرین مورد آن، حرف و حدیث هایی است که از چندی قبل درباره ی
عبدالرضا هلالی می شنویم. در هر حال باید گفت این هیأت ها هم دوستان و هم دشمنان
بسیار متعصبی دارند. البته هر دو جبهه ی مدافع و منتقد طیف بندی هایی را شامل
می شود که مختصراً بدین شرح است:

مدافعان

مدافعان جدی این هیأت ها را می توان در دو دسته گنجاند: دسته ی اول مدافعان جوانانی
را شامل می شود که اصالتاً و بالذات[!] « هیأتی» نیستند و اگر این هیأت ها ـ که
شدیداً مورد علاقه شان است ـ نباشند، عموماً به هیأت دیگری نمی روند.

دسته دوم اما ناظر به آن دسته از مذهبی ها و درصد کمی از انقلابی ها است که مواضع
منعطف تری دارند و بر این باورند که به هر حال این هیأت ها هم توانسته اند مخاطب
جدیدی را جذب دین کنند که دیگر گونه های هیأت ها از جذب آنان ناتوان اند. و همین که
روزبه روز تعداد مجالس اهل بیت و این دست هیأت های کوچک جوان پسند زیاد می شود، خود
به ترویج نام اهل بیت در جامعه کمک شایانی می کند. بنابراین نباید کاری به کار این
هیأت ها و مداحان شان داشت. اگر هم گه گاه خطایی مرتکب می شوند، با اغماض می شود از
کنارش گذشت: «جوانند دیگر. شور و هیجان دارند. گاهی هم خطا می کنند. بگذارید این
جوانان و نوجوانان بیایند مجلس اهل بیت».

منتقدان

منتقدان هیأت های مذکور طیف گسترده ای را شامل می شوند. از هیأتی های سنتی گرفته تا
برخی مراجع تقلید و روحانیان سرشناس. عمده ترین محورهای مورد اعتراض منتقدان این
موارد را شامل می شود:

۱. ادبیات متفاوت و واژگان مشکوکی که این مداحان در نوحه ها و روضه هاشان به کار
می بردند.

۲. استفاده از عبارات غلوآمیز و ادبیات فرقه های غلات درباره ی اهل بیت
علیهم السلام.

۳. بهره گیری از آهنگ های تند و مشکوک به غنا و اغلب اقتباس شده از ترانه های
غیرمجاز و لهوی.

۴. انجام پاره ای اعمال غیرمتعارف

۵. سرپیچی از حکم حرمت قمه زنی.

مهم ترین مصادیق این منتقدان را می توان در سه دسته جای داد: دسته ی اول هیأتی های
باسابقه، کهن سال و خلاصه قدیمی ترها را شامل می شود که عمدتاً به هیأت های سنتی
متعلق اند. از نظر این افراد، هیأت های مذکور به مثابه نوعی وهن و تمسخر مجالس
اهل بیت محسوب شده و ثمره ی انحراف جوانان و سرپیچی آن ها از توصیه ها و
راهنمایی های بزرگ ترهای این حرفه، و اساساً بی سوادی و بی تجربگی و خامی آن هاست.
این دسته بعضاً با نسبت هایی چون «سوسول بازی» و «قرتی بازی»، هیأت های نوپدید را
توصیف می کنند و معتقدند که «اگر از اول، جوانان را از هیأت های سنتی جدا نکرده
بودند [ کنایه از تشکیل هیأت های انقلابی]، امروز این مصیبت ها را نداشتیم.» البته
مخالفت این دسته، چندان نمود بیرونی و عملی نمی یابد و عموماً به گلایه و افسوس
خوردن در محافل شخصی و هیأت های سنتی محدود می شود.

اعضای دسته دوم اما عموماً از انقلابی ها و حزب اللهی ها هستند. اینان نوع عمل کرد
هیأت های مذکور را در مجموع یک «بدعت» و «انحراف از الگوی اصیل هیأت های مذهبی» با
معیار و دستورات شرع و آرمان های انقلاب و رهنمودهای امام و رهبری می دانند. خصوصاً
که هیأت های مزبور، خواسته و ناخواسته، در راستای غیرسیاسی کردن مجالس مذهبی هم
عمل می کنند. عموماً دستاویز و نوع استدلال این دسته از مخالفان، استناد به بعضی
احادیث و نیز استفتاهایی از مراجع است. اغلب این افراد بر این باورند که ترویج
هیأت های انقلابی، تنها راه مقابله ی مثبت و مفید در برابر موج هیأت های نوپدید
است. البته افراد این دسته صرفاً از موضع انفعال با انحراف مورد نظرشان برخورد
نمی کنند، بلکه در مواردی کار به جاهای باریک هم کشیده شده است.

دسته ی سوم را البته باید بخشی از همان دسته ی دوم دانست؛ با همان نگرش ها و عقاید.
منتها با این تفاوت که اینان، نه تنها مجموع عمل کرد و رفتار هیأت های نوپدید و
مداحان شان را مصداق