پاورپوینت کامل جرعه نوش جام عشق اهل بیت ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جرعه نوش جام عشق اهل بیت ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جرعه نوش جام عشق اهل بیت ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جرعه نوش جام عشق اهل بیت ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۱

سالک الی الله، ذاکر و واصل اهل بیت علیهم السلام، مرحوم حاج اسماعیل دولابی، از تشنگان زلال حقیقت و الوهیت بود که عطش جرعه نوشی از کوثر ولایت، او را به مقام سقایت رساند.

در طریقت عشق، به شریعت ربوی و سیرت علوی پرداخته، سیره ی نورانی و روشنگر اهل بیت علیهم السلام را چراغ راه هدایت خود و همراهان و شاگردان خویش قرار داده بود. با آن که بظاهر از علم رسمی بی اطلاع بود، به نیروی عشق، دل هر ذرّه را می شکافت و آفتاب درون آن را می یافت. مرحوم دولابی ـ این عارف شاهد ـ به روزگار عمر پربرکت و نورانی خویش بر همگان فهماند و رساند که:

«بشوی اوراق اگر همدرس مایی که علم عشق در دفتر نباشد!»

این حقیقت را می شد در پاسخ های ساده و عمیق او متجلّی دید. او با چشم عشق به حقیقت اشیا می نگریست و در شهود عارفانه و هماره ی خویش، ژرفای هستی را می دید و ـ گاه ـ می نمایاند…

او عارفی مجذوب بود که نسیم پرطراوت حقیقت، دل از او می بُرد، به بوی پیرهن به یک چشم پریدن، به مصر معانی راه می یافت و رازهای نهفته و ناگفته را ـ به آن که محرم دل بود و راه بر حرم داشت ـ بازمی گفت.

هر چند او می دانست و بیشتر باور داشت که:

«ز سرّ غیب کس آگاه نیست قصه مخوان کدام محرم دل، ره در این حرم دارد؟!»

اکنون از مرحوم اسماعیل دولابی چه بسیار حقایق که نمی دانیم؛ چرا که او را نشناختیم و راه بر او نیافتیم.

امروز، مرحوم دولابی در میان ما خفتگان عرصه ی خاک نیست ـ اگر چه او بظاهر به میان خاک ها خفته است ـ اما حرفها و سخنان عاشقانه ی او، که از سر معرفت بر لبانش مترنّم شده و تراوش یافته، به عنوان امانتی بدست ما رسیده است؛ بیایید مگذاریم که آثار و رشحات نورانی کلام و سیره ی الهی او، که متّصل به چشمه ی نورانی و زلال ولایت و محبت بوده، در غبار خاک فراموشی، نهفته گردد….

مرحوم حاج اسماعیل دولابی، ذاکر اهل بیت علیهم السلام نیز بود و محافل مذهبی در حکم بهشتی برای او… جسم و روحش با این محافل ـ که خلوت خاص خداست ـ آشنا بود و طبعاً در این باره، حرفهای ناگفته ی بسیاری داشته، و تنها بخشی از آن بی نهایت را بیان کرده است و مطمئناً امروز، از بهترین یادگارهای او برای نسل جوان و جست و جوگر، همین کلمات و سخنان اوست.

نشریه ی «خیمه»، بنابر وظیفه ی معنوی خویش، ضمن عرض تسلیت فقدان این گوهر والای معانی به همه ی عاشقان اهل بیت و واصلان به کعبه ی عشق، به عنوان تیمّن و تبرّک، بخشی از کلمات نورانی او را در این بخش، تقدیم می دارد و امیدوار است که جوانان هیأتی ـ که در پی تقویت باورهای آیینی و عمق بخشی به آگاهی و معرفت خویشند ـ با مطالعه ی این کلمات و جرعه نوشی این رشحات، جان تشنه ی خویش را سیراب کرده، نام نورانی و راه روشن او را بر افق یاد خویش، همواره افروخته و روشن بدارند؛ ان شاءالله.

جلوه هایی از حقیقت «کربلا»، «عاشورا»، «امام حسین علیه السلام»، «گریه و سوگواری» در سخنان مرحوم حاج میرزا اسماعیل دولابی

جرعه ی اول:

عاشورا تجلّی خداست.

روز عاشورا، روز ظهور «لا اله الاالله» است.

تا ظهر عاشورا، کار عبد است و از ظهر به بعد، کار خدا.

نماز، روزه، قرآن، ایمان و… هر یک چهار فصل دارند؛ بهار ایمان، عاشورا است.

امام حسین علیه السلام را ابتدا خدا به توسط عشق، شهید کرد سپس شمر بوسیله ی تیغ.

ظهور حضرت ولیّ عصر، عجل الله تعالی فرجه جزای کربلاست. همه ی مصیبت های عالم در کربلا جمع شد و جزای آن، شد این آقا.

بنای نظام آفرینش بر قربانی شدن «مادون» برای «مافوق» است. همه ی موجودات طبیعت، خود را قربان مؤمن می کنند، او خود را قربان اهل بیت و آنها، خود را قربان خدا می کنند.

فی بیوت اذن الله ان ترفع: در خانه هایی که خداوند اذن فرموده که از آنجا ذکر خدا به آسمانها بالا رود، این خانه ها مثل چاه آرتزین است؛ کربلا یکی از آنهاست.

همه چیز از آب آفریده شده است. ماهی که از آب آفریده شده و غذایش آب است، در آب غوطه ور است و دائم می گوید آب، آب. جویبارها رود را، رودها دریا را و دریاها اقیانوس را می جویند. اقیانوس ها هم آب، آب می کنند و سر به آسمان برمی دارند. مخلوق، که هستی ای جز هستی خالق ندارد. یکپارچه عطش به خالق است!

در کربلا هم قحط آب بود و هم قحط محبت!

عصر عاشورا، پس از به شهادت رسیدن تمامی اصحاب و خودِ اباعبدالله و به آتش کشیده شدن و غارت شدن خیمه ها، در عالم حقیقت، مولایمان امام حسین(ع) بلند شدند و سر مبارکشان را به بدن خود ملحق فرمودند. سپس سرهای یک یک اصحاب را نیز به بدنها ملحق نمودند و آنها پیرامون حضرت نشستند. آن گاه حضرت کف یکی از دستان خود را به صورت پیاله درآورده و از انگشتان دست دیگرشان آبی درون آن جاری ساختند و همه ی اصحاب را سیراب نمودند. آن گاه مجلسی برپا شد که پیامبر خاتم و امیر مؤمنان و حضرت زهرا و امام مجتبی و همه انبیاء و اولیاء در آن حضور داشتند و امام حسین(ع) به شکرانه ی موفقیتی که خداوند در روز عاشورا نصیب آن حضرت و اصحاب بزرگوارش نمود میهمانی برگزار کردند و از همه ی انبیاء و اولیاء پذیرایی نمودند.

چه در بین اهل مَجاز و چه در بین عرفا، هیچ جا عشقی مانند آنچه در عاشوراست، طلوع نکرده است.

عرفات در حجّ شیعه، معرفت امام حسین علیه السلام است و حجّ ، بدون درک و وقوف عرفات، درست نیست.

فرمود: همه ی زمین ها کربلا و همه ی روزها عاشوراست؛ ولی نفرمود همه ی شما امام حسینید. گذاشت خودتان درک کنید!

کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا: همه ی روزها عاشورا و همه ی سرزمینها کربلاست. پس بگرد و در خودت امام حسین را پیدا کن!

سالی یک بار عاشورا، شیعیان را می میراند و زنده می کند و «مُوتوا قبلَ اَنْ تَموتوا» را عملی می کند.

ماه محرم، یکی از ماه های تکامل است و محبّت و عزاداری برای امام حسین، انسان را زود به مقصد می رساند. «کُلنُّا سُفُن النَّجاه و سفینهُ الحسین اَسرع: همه ی ما اهل بیت، کشتی های نجاتیم ولی کشتی امام حسین سریع تر است!»

همه ی اهل بیت کشتی نجاتند، امّا کشتی امام حسین سریع تر است و وقتی که حرکت می کند، سایر کشتی ها کنار می کشند و راه را برای آن باز می کنند. امام حسین علیه السلام رو به خدا سریع است، تجلّی خدا هم به سوی او سریع است. راه خدا سخت است، امّا با امام حسین، خیلی آسان و کم کار است.

تجلّی امام حسین علیه السلام ، همدوش تجلّی خداست.

امام حسین، تجلی خداست. در حدیث هست که کسی که آن حضرت را با معرفت زیارت کند (و یا در روز عرفه، زیارت کند) «یُخالِطُه الله بِنَفْسِه» خداوند بنفسه با آن زائر، مخلوط می شود. این عبارت را هیچ یک از علما جرأت نکرده است باز کند و تشریح نماید.

امام حسین علیه السلام مجرا و نهری بین خدا و خلق است. هر کس محاذی او شود او را به بالا می برد. وقتی با امام حسین، کارت اصلاح شد؛ عبادتت هم تمام شد؛ دنیا هم تمام شد و به جای اصلی خودت رفته ای.

در دهه ی اول محرم، تجلّی امام حسین(ع) عالم را عوض می کند. در شب تاسوعا و عاشورا، اگر کسی چشم باطنش بینا باشد، می بیند که در عالم، هر مؤمن و کافری محزون است. وقتی صاحب خلقت محزون می شود، مخلوقات غمناک نشوند؟ آیا ممکن است همه ی شیعیان، مضطر باشند و دیگران محزون نشوند؟ اهل دنیا هم در این ایام در امر دنیایشان به زحمت می افتند و در اثر آن، محزون می شوند.

تمام مصیبت ها با یاد کربلا بی اثر می شوند. «یابْنَ الشّبیب إن کُنتَ باکیاً لِشیءٍ فَابکِ للحسین بن علی بن ابی طالب، امام رضا علیه السلام فرمود: ای پسر شبیب! اگر خواستی برای چیزی گریه کنی پس برای جدم حسین گریه کن».

غم کربلا، غم های دیگر را از بین می برد.

کسی که در عزای حسین علیه السلام بگرید یا بگریاند یا محزون شود، دیگر آتش دنیا و آخرت، او را داغ نخواهد کرد. دوستان اهل بیت در مجلس ذکر امام حسین علیه السلام، مثل حضرت ابراهیم علیه السلام هستند که خداوند، آتش را بر او سرد کرد.

غم، بدون امکان گریه، خیلی سخت است؛ اسمش حزن است. خزانه ی حُزن و عاشورا، دل حضرت زینب است.

حزن خیلی عجیب است، به دیگ زودپز که درش بسته است می ماند.

زیارت اربعین امام حسین، عرفات سیر مؤمنین است. هر کس عرفات را درک کرد حجّش مقبول است.

کربلا و عاشورا شرابی دارد که همه ی گناهان را آب می کند.

وهب نصرانی که از شهدای کربلاست، یک جوان نصرانی تازه داماد بود که در راه کربلا امام حسین(ع) را دید و به حضرت، دل باخت و با همسر و مادرش به حضرت پیوست؛ با کارش حضرت عیسی(ع) را روسفید کرد و به همه ی مسیحیان عالم آبرو داد. من همه ی مسیحی ها را به اعتبار او، زیبا می بینم.

جرعه ی دوم:

سید بن طاووس، که شخصیت بسیار بزرگی است و در اوائل دوره ی غیبت کبری زندگی