پاورپوینت کامل درد دل ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درد دل ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درد دل ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درد دل ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

پاورپوینت کامل درد دل ۳۲ اسلاید در PowerPointهای جوانی که نه مدعی هیأتی بودن است؛ نه خود را عاشق می داند؛ یعنی، هفت روز هفته به هیأت نمی رود و شال سیاه برگردن ندارد و ذکر را با تسبیح درشت دانه چوبی در جمع نمی گوید.

براستی اگر در زمان امیرمومنان علی بن ابی طالب – علیه السلام – زندگی می کردیم، از کدام طائفه بودیم؟!

آیا ما هم مولایمان را در تنهایی کوفه رها می کردیم؟! آیا چشم هایمان دنبال کیسه های زر می رفت و برای پر کردن شکم خود و خانواده مان از بیعت کردن فرار می کردیم؟! آیا برای رهایی از جنگ، قرآن بر سر نیزه می کردیم؟! جان کلام را بگویم:

می شدیم، مرید نان و شکم و هوا و هوس و…؟!

سؤال های تند و بی مقدمه ای که جوابش به اعتقاد و زعم شما منفی است و در جواب خواهید گفت: استغفراللّه و پناه برخدا و…. جانمان فدای یک تار موی مولایمان! ما شیعه ایم و شیعه یعنی پیرو ولایت؛ نتیجه اش می شود اینکه سوال کننده از شنیدن پاسخ های گرمتر از آتش و در برابر احساس داغ و آتشین شما خجالت زده می شود؛ امّا حقیقت این گونه نیست، چرا؟! به خاطر آن که در زمان امام زنده وحیّ زندگی می کنیم که نور ولایتش از پس ابرهای بسیاری برهمگان می تابد. درزمان امامی زندگی می کنیم که ناظر بر اعمال و رفتار و کردار ماست درحالی که من و تو شیعه ی علی بن ابی طالب دروغ می گوییم. غیبت می کنیم. کبر می ورزیم. با حسد و کینه وریا رفیقیم و برای بدست آوردن مقام و پست از هیچ تلاشی کوتاهی و دریغ نمی کنیم و برای پرکردن شکم هایمان تن به دادن و گرفتن نزول و ربا می شویم و با توجیه هزارو یک نکته، سر خودمان را کلاه شرعی می گذاریم و با این وصف، معتقدیم که اگر در کربلا بودیم، نمی گذاشتیم که….

حرف هایم تند است و سوزنده. می گویم: بیایید مردانه و خدا وکیلی، زندگی خودمان را با معیارهای ارزشی شیعه بسنجیم و بعداً قضاوت کنیم – اصلا چرا راه دور برویم؟!

حتما شب های چهارشنبه و جمعه ی زیادی به مسجد مقدّس جمکران می آییم و آن جا نماز مولایمان را می خوانیم وگریه می کنیم! اشک می ریزیم و تمام حاجت هایمان را می گوییم امّا مردانه شده است یک بار و تنها یک بار، از زمانی که نیت آمدن به مسجد می کنیم برای خود حضرت به مسجد بیائیم؟! حتم دارم که دوباره می گویید: اصلا به جمکران می رویم تا مولایمان را زیارت کنیم؟! خدا خیرتان دهد با کدام چشم و با کدام دل؟! با چشمی، که هر چیزی را می بیند و گوشی که هر صدایی را می شنود و قلبی که پایگاه هر محبتی شده است؟ آیا به این نکته فکر کرده ای که پول لباسی که بر تن کرده ای، غذایی که میل نموده ای و خرج راهی که از جیب مبارک پرداخت کرده ای، را از چه راهی بدست آورده ای؟! شیعه و پیرو بودن فقط با حرف نیست! در مقام حرف، هر کاری ساده است و هر عملی براحتی انجام می شود؛ امّا زمانی که به سنجش رفتار و کردار و اعمال خودمانی می پردازیم، کفه ی ترازوی اخلاص مان می شکند… شاید بگویید اصلاً فکر کردن به این حرف ها کار بیهوده ای است!

چند سال پیش، برای عرض ارادت به یکی از دوستانم به اداره ای رفتم و از اتفاق یکی از دوستان هم دوره ی دبیرستانی ام را دیدم که الآن مسؤول یکی از هیأت های فعال و جوان یکی از شهرهای مهم و مذهبی ایران است. دیدم برای دریافت وام خود اشتغالی به آن جا آمده است که بایستی سود ماهانه %۴ را بپردازد، نمی دانم این سود، به نظر شما شرعی و حلال است و آیا می شود هیأت امام حسین – علیه السلام – را با پول وام گرداند و با پول ربا و نزول، غذای هیأت را داد؟! از نکته و خاطره ای که هر وقت با این پول وام یادم می افتد، بدنم به لرزه می آید! خواستم برایتان بگویم که پولی را هم که می خواهید نذر هیأت کنید، شاید از طریق حلال به دست نیامده باشد. می دانم حرف هایم جز رنج و درد و آزردن خاطر، خاصیتی دیگر ندارد امّا تا کی می شود سر خودمان را مثل کبک داخل برف کنیم؟!

آیا وقتی به محوطه مسجد جمکران قدم می گذارید بایستی به دیوارهای مسجد سلام بدهید یا صاحب مسجد و به مولایی که مسجد به نام او زینت یافته است؟! اگر مولایمان در همه جا و درهمه حال ناظر بر رفتار و کردار ماست و هیچگاه شیعیان خود را فراموش نمی کند پس در همه حال بایستی سلام داد…

به راستی اگر من و شما را به مهمانی مهمی دعوت کنند و به خانه شخصی برویم که برایمان قابل احترام است، چه گونه وارد می شویم – بینی و بینکم و بین اللّه – غیر از این که با ظاهری آراسته، پیراهن و لباس تمیز و مرتّب وارد می شویم در منزل او پایمان را دراز نمی کنیم؟ بدون تعارف دست به غذا و میوه نمی زنیم؟! در رفتار و کردارمان نهایت دقت را نمی کنیم؟! چشم و دست و بدنمان را کنترل نمی کنیم؟! تمام تلاشمان را در این راه خرج نمی کنیم که خاطری از میزبان و صاحب خانه، رنجیده نشود؟! پس اگر به تمام این مسایل معتقدیم و از سوی دیگر اعتقاد داریم که جمکران هم صاحب خانه ای دارد که ناظر بر رفتار و کردار و اعمال ماست، پس چرا با هر شرایطی به مسجد می آییم؟ چشم ها