پاورپوینت کامل در بهشت هم سفید پوست ها حکومت و برتری دارند!گفت و گوی اختصاصی خیمه با احمد حنیف ۳۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در بهشت هم سفید پوست ها حکومت و برتری دارند!گفت و گوی اختصاصی خیمه با احمد حنیف ۳۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در بهشت هم سفید پوست ها حکومت و برتری دارند!گفت و گوی اختصاصی خیمه با احمد حنیف ۳۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در بهشت هم سفید پوست ها حکومت و برتری دارند!گفت و گوی اختصاصی خیمه با احمد حنیف ۳۱ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

اشاره:

هجرت در راه خدا اقسامی دارد و یکی از بارزترین اشکال آن، هجرت به سوی دیار غربت است برای کسب علوم آل محمد (ص) و سفر جوانان محب اهل بیت، از سراسر دنیا به قم – این آشیانه ی علوم آل صادق – از همین نمونه است.

احمد حنیف کانادایی، که در نگاه اول انسان را یاد والیبالیست ها می اندازد، چند سالی است که به همراه خانواده ی خود در قم، زندگی و برای کسب تحصیل معارف اسلامی تلاش می کند. زندگی برای یک شهروند قاره ی آمریکا در قم، چه جاذبه هایی می تواند داشته باشد که او و خانواده اش این شهر را انتخاب کرده اند. مصاحبه با او از این جهت می تواند جالب باشد که شما از شیوه های عزاداری در کشور او و علل گرایش جوانان غرب به معنویت، از زبان او آگاه می کند.

خیمه: در ماه محرم و روز عاشورا، مراسم ویژه ای در ایران برگزار می شود.بفرمائید که در کشور شما در این ایام، چه مراسمی برگزار می شود؟

– بسم اللّه الرحمن الرحیم

جمعیت شیعیان آنجا حدودا دویست و پنجاه هزار نفر است. که البته به صورت پراکنده، حضور دارند.

آداب و رسوم هر کدام از ایشان، طبق روال سنتهای کشور خودشان است، مثلا پاکستانیها با استفاده از زبان اردو به رسم پاکستان، عزاداری می کنند. ایرانیها، عراقیها و لبنانیها هم همینطور. محل عزاداری ایشان هم، مراکز اسلامی موجود در آنجا است. بسیاری از آنها قمه زنی هم می کنند، امّا این برنامه داخل خانه یا همان مرکز اسلامی یا داخل یک سالن انجام می گیرد. البته حدود ۱۱-۱۲سال پیش برای اولین بار، مردم به خیابانها آمدند و در مراسمشان از اجرای آداب و شیوه هایی که موجب خجالت آنها شود- مثل قمه زنی- در خیابان پرهیز کرده، حتّی زنجیر زنی را هم حذف کردند و فقط برنامه ی سینه زنی برپا کردند.

خیمه: شیعیان کاری نمی کنند که تظاهر به ریا شود؟

– نه، چون این حساسیت را دارند که مبادا کانادائیها با وحشت به برنامه ی آنها نگاه کنند. حتّی پاکستانی ها از آوردن ذوالجناح – که از آداب مخصوص عزاداری شان بود- پرهیز کردند. صحبت بر سر این موضوع بود که آیا شبهه ی «اسب پرستی» ایجاد می کند، یا خیر؟ البته چند سال بعد، بین آنها به خاطر نبود وحدت، اختلاف افتاد وبه چند گروه بومی و غیر بومی تقسیم شدند. کسانی که شیعه شدند، تا چند سال اخیر مراسم خاصی نداشتند و بیشتر در مراسم دیگران شرکت می کردند، امّا کفایت نمی کرد. آنها می رفتند و به سخنرانی گوش می کردند، ولی سخن را نمی فهمیدند، خوب، مذهب شیعه هم بین مهاجران مخصوصا در کانادا، آمریکا و در انگلستان یک دین خارجی محسوب می شود. مثل هر کس دیگری که بنا بر حسّ کنجکاوی خواهان خبرگیری از اسلام باشد، به مرکز علوم اسلامی مراجعه می کند، بومی های کانادا هم با تکمیل اطلاعات در آنجا سعی می کنند آداب و رسومی را اختراع کنند و هم اکنون هم در همین وضعیت، در حال فرهنگ سازی با محرّم هستند.

خیمه: فعالیت شما برای آنها چه بود؟

– در این ۸ سال، در ایام محرم بیشتر در مراسم مهاجران شرکت و برای آنها سخنرانی کرده ام.

خیمه: اثر سخنرانی شما چقدر بود؟

– موضوع سخنرانی اثر دارد؛ ولی لحاظ کار فرهنگی، کار زیادی باید انجام شود؛ آزمایش لازم دارد. ولی سخنرانی در همان حد یک خطابه است. در فرهنگ آمریکا و کانادا، بر خلاف کاتولیکها، شیعیان اصلاً مراسمی برای گریه ندارند. به یاد دارم در کودکی به کلیسا می رفتم، در ایامی که میگویند حضرت عیسی (ع) را دار زده اند،مسیحیان در ۱۲مرحله در ۱۲روز، مصیبت حضرت عیسی (ع) را می خواندند و گریه می کردند. امّا حالا به خاطر پیشرفته شدن، دیگر این برنامه ها را ندارند و مسئله بر عکس شده؛ یعنی جمع می شوند برای خندیدن و خوشگذرانی!

شیعیان آنجا، باید گریه کردن را یاد بگیرند؛ چیزی که اصلا در موردش تجربه ندارند. یعنی اینگونه نیست که در نتیجه ی یک سخنرانی یا روضه، اشک بریزند. مثل ایران نیست که به جلسه رفته و با شنیدن کلمه «حسین» از زبان مدّاح یا سخنران، اشک بریزند. این نیازمند به ایجاد فضای فرهنگی است. باید این فرهنگ را در دل های آنها ایجاد کرد.

خیمه: یعنی با این روضه های اهل بیت را که شما در عاشورا سخنرانی می کنید و یا مصیبت می خوانید نمی توانند ارتباط برقرار کنند…

من روضه خوان نیستم!

خیمه: یعنی آنجا کسی نیست که به زبان مادری روضه بخواند؟

– هست؛ ولی خیلی کم. روز سالگرد شهادت شهید باکومیک، جلسه ای بود که یک بومی آمریکائی در آن، روضه خواند. بدون لحن وبسیار با احساس و آرام. مصیبت باکومیک را با روضه ی امام حسین (ع) ترکیب کرد و مردم هم گریه می کردند؛ امّا فقط همین یک مورد مشاهده شد. امّا بچه ها وقتی اینجا (ایران) آمدند و در مراسم عزاداری شرکت کردند، با مجلس، ارتباط برقرار کرده و گریه کردند. بعداً به صورت آزمایشی چند جلسه بین خودمان گرفتیم و روضه خواندیم؛ بچه ها گریه کردند و مسلماً کسانی که در توان آنها انتقال این فرهنگ هست، باید فرهنگ گریه ی عزاداری را به آنجا انتقال دهند.

<