پاورپوینت کامل مرا از مرگ می ترسانید؟! نقش هیئات در تاریخ انقلاب ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مرا از مرگ می ترسانید؟! نقش هیئات در تاریخ انقلاب ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مرا از مرگ می ترسانید؟! نقش هیئات در تاریخ انقلاب ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مرا از مرگ می ترسانید؟! نقش هیئات در تاریخ انقلاب ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۹

برگی از تاریخ زندگی ایت الله سید نورالدین حسینی الهاشمی (ره)

هنوز هم برخی از یاوران «ایت الله شیرازی» و «اعضای حزب برادران» که امروزه به سنین کهنسالی رسیده اند به خاطر دارند که پس از «شهادت نواب صفوی و یاران او» آن بزرگوار در فضای روحانی آخرین «ماه رمضان» قبل از رحلت خود، در سلسله منابری که به صورت مرسوم سنواتی ایشان در این ماه، در «مسجد وکیل» که پایگاه اصلی «ارشاد و هدایت» ایشان بوده است برای روزه داران است، سخنان تلخی را به زبان آوردند که می توان گفت به نوعی ایجاد آمادگی و «وداع» با مردم بود!

کلام را از مرگ و ضرورت مهیا بودن برای مرگ و سپس استحباب و لزوم «وصیت» آغاز نموده و چند روز ادامه دادند، و روزی از «وصیت نامه» خود سخن گفتند! و در همین مقام در برابر جمعیت انبوه طرفداران و علاقمندان خود از جریان یک «تهدید رسمی» پرده برداشتند، سپس با نقل یک خاطره از دوران کودکی خود برای مردم، کاملاً واضح و روشن نمودند که از سوی «حکومت» به «مرگ» تهدید شده اند. آن وقت با طنین خاصی که شیوه ی منحصر به فرد ایشان در زمان اوج بخشیدن به سخن بود، فرمودند:

مرا از مرگ می ترسانید؟!

«نورالدین» در دوسالگی لولوی ترس را شکسته است!

«ایت الله شیرازی» چنین فرموده بودند:

«کمی بیش از دو سال داشتم و تازه زبان باز کرده بودم و چون کودکی بسیار فعال و پر تحرک بودم، حتی در بعد از ظهرهای گرم تابستان که وقت استراحت همه بود، بازی و شلوغ می کردم.

یکی از اهل خانه برای ترساندن و آرام نمودن و احیاناً خواباندن من، بر روی کوزه ای با زغال به شکل ترسناکی چشم و ابرو کشیده در جلوی پنجره ای در بالاخانه(۱) قرار داده بود. و بعد از ظهرها که وقت خواب بود، آن کوزه را آشکار نموده، مرا از «لولو» می ترسانیدند.، یک روز وقتی که همه خوابیده بودند، به زحمت از پله ها بالا رفته و با مشکلات فراوان خود را به همان پنجره رساندم و «لولو» را از همان جا به صحن خانه پرتاب نموده و شکستم….!

همه هراسان از خواب بیدار شده و به داخل حیاط دویدند و من با خوشحالی بسیار جلو پنجره آمدم و شادی کنان با همان لحن بچه گانه فریاد کردم: «ای، «لولو» را شُتُنْدم! ای، «لولو» را شُتُنْدم!» (یعنی ای «لولو» را شکستم) سپس ادامه دادند:

«مرا از مرگ می ترسانید

«نورالدین» در دو سالگی لولوی ترس را شکسته است».

«وَ سَلامٌ عَلَیهِ یوْمَ وُلِدَ وَ یوْمَ یمُوتُ، وَ یوْمَ یبْعَثُ حَیاً». (مریم /۱۵).

هیأت های مذهبی «برادران»

گفته شده است که «ایت الله شیرازی» کلمه زیبای «هیأت» که در انقلاب مشروطه ایران عنوان بسیار محترمانه و ارزشمندی بوده و برای بالاترین مجامع رسمی کاربرد داشته است را برای نخستین بار در مورد دسته های عزاداری «سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین (ع)» بکار برده اند و حسن انتخاب ایشان سبب شده است که پس از شکل آشکار یافتن «هیئات مذهبی شیراز» از سوی قاطبه ی مردم متدین و ولایی، در سراسر ایران، به طور طبیعی با حسن استقبال روبرو شده و به مرور این کلمه زیبا در سراسر کشور، رواج و گسترش یابد.

به هر صورت آنچه قطعی است یکی از موفق ترین و پویا و پایدارترین اقدامات آن «فقیه مجاهد» تأسیس «دوازده هیأت» در دوازده محله ی اصلی «شیراز قدیم» که تقریباً کل محلات شهر را در بر می گرفته است در سال ۱۳۲۵ و اندکی پس از علنی شدن «حزب برادران» بوده است.

«هیأت های برادران» به زودی در زمان حیات پربرکت ایشان به تعدادی بالغ بر «چهل هیأت» فعّال و مؤثّر رسیده و همواره در طول تاریخ پرنشیب و فراز خود، در حال توسعه و گسترش بوده و هم اکنون نیز بخش عمده و گسترده ای از «هیأت های مذهبی شیراز» را شامل می شوند.

تاریخچه ی «هیأت های برادران»

هیأت های مذهبی «حزب برادران» دارای تاریخچه شگفت انگیز و پرماجراست که اگر «ریشه های مولّد» و گروه های اصلی به وجود آورنده آن را در ارتباط مستقیم با «حضرت ایت الله شیرازی» از سال ۱۳۰۸ تا سال ۱۳۱۱ در نظر بگیریم بیش از «هفتاد سال» است شکل گرفته اند.

و چنانچه سال ۱۳۱۴ یعنی سال آغاز ممنوعیت عزاداری «حضرت سیدالشهدا (ع)» در «دوران سیاه رضاخانن» که در آن زمان «ایت الله شیرازی» اقامه ی عزای «حسین بن علی (ع)» را در هر شرایط و به هر شکلی بر زُبده مقلدین جسور و کارآمد خود، واجب دانسته بودند را آغاز تأسیس هیأت عزاداری وابسته به ایشان در عصر اختفای «حزب برادران» بدانیم که تاریخ پذیرفته شده تر چنین است هم اکنون قریب «هفتاد سال» از بنیانگذاری آنها می گذرد!

لیکن چنانچه گفته شد نقطه ی ظهور و علنی شدن مجموعه ی «هیأت های مذهبی حزب برادران» در سال ۱۳۲۵ و اندکی پس از آشکار شدن فعالیت حزب بوده است و از آن زمان تا حال حاضر، این مجموعه ی قوی و تأثیرگذار «حیات مذهبی» را در شیراز و حومه ی آن بلکه شهرستان های همجوار رونق و سامان بخشیده است.

سه گام اساسی در «هیئات مذهبی»

چنانچه بخواهیم تأثیر عملی اقدامات و تعالیم بنیانی «ایت الله شیرازی» را در مورد «هیئات مذهبی شیراز» به طور مختصر یادآور شویم، می توانیم روند این اثرگذاری عظیم را در «سه گام اساسی» خلاصه نماییم.

گام اول: وحدت هیئات مذهبی

بی هیچ تردید «ضعف بینش» و «محدودیت فهم» آمیخته با «تنگ نظری و خودخواهی» همواره اسباب اختلال در «حیات اجتماعی» است.

امر مقدس «عزاداری» بر «سیدالشهدا (ع)» نیز که کانون تجلی نور است در ظلمات انحطاط عصر قاجار که ضعف و کاستی های اخلاقی از صدر تا ذیل جامعه را فرا گرفته بود، متأسفانه عرصه «درگیری های محلّه ای سفیهانه!» و محیط رقابت های قشری ساده اندیش شده بود.

درگیری های «حیدری و نعمتی»(۲) که از قبل از ظهور صفویه سابقه داشت و در دوران صفویه به شکلی بی محتوا اوج گرفته بود در عصر قاجاریه به شکلی ابلهانه در فرهنگ عامیانه مردم نهادینه شده بود!

بازارچه و کوچه و محلّه و قهوه خانه و زورخانه و در پایان «تکیه» و «دسته های عزاداری منسوب به محلات» بدون آن که علم و اطلاع یا شعور و معرفتی نسبت به ریشه های این نزاع تاریخی داشته باشند، در این دوران انحطاط خود را به شکلی سخره آمیز و پوچ و بی محتوا به «حیدری و نعمتی» تقسیم و تفکیک نموده و در برابر هم «صف آرایی» می نمودند.

از آن پس تنازع و برخورد و درگیری و چوب و چماق و قمه کشی و گاه حتی «کشت و کشتار» طرف مقابل را «حق» و گاه «وظیفه» خود می دانستند!!

ایادی و عمّال سیاست مرموز «انگلیس» و گاه حتی مأمورین شناسایی کنسولگری و سفارت، پس از کشف این «غدّه چرکین معنوی و نقطه زوال فرهنگی» در مردم ما، چون این گونه درگیری های ابلهانه را به نفع سیاست خود می دانستند به طور پنهان و آشکار، به صورت متناوب و برنامه ریزی شده و گاه با تحریک ابلهان و گاه با تمهید مقدمات و بذل مال! این فتنه پایدار را تثبیت و تقویت می نمودند. به گونه ای که در اغلب نقاط ایران زد و خورد میان دسته های عزاداری حتّی در «روز عاشورا» و در خلال مراسم مقدس سوگواری بر «اباعبدالله الحسین (ع)» در پایان حکومت قاجار و اوایل دوره پهلوی، امری رایج و عمومی شده بود. قدم اوّلِ «ایت الله شیرازی» پایان بخشیدن به این برخوردهای ننگین بود. رواج مفهوم «برادری» و انس و صفا و صمیمیت در میان «هیئات مذهبی» شیراز در زمان اقتدار سیاسی آن بزرگ مرد بخصوص در پنج سال نخستین ظهور و تأسیس آشکار و علنی این جمعیت های دینی (تقریباً تا انتهای سال ۱۳۳۰) موفقیتی مثال زدنی بود. سخن گزافه نیست اگر این سنوات، سال های «وحدت و برادری مردم شیراز» نامیده شود. سال هایی که تحت تأثیر ارشاد آموزش مدام و تربیت «ایت الله شیرازی» وحدت بی سابقه ای در میان همه اقشار و گروه های مذهبی در شهر شیراز به وجود آمده بود.

پرچم های «برادری»

در این سنوات همه پرچم های «هیئات مذهبی» با ایه مبارک «انّما المؤمنون اخوه» مزین شده بود و خود این موضوع که امری بدیع و جدید و تازه بود کلّ جامعه مذهبی را تحت تأثیر قرار داد.

رواج مفهوم «برادری» محور انس و صمیمیت در میان تشکیلات گسترده و فراگیر جلسات و حوزه ها و شعبه های وابسته به «حزب نیرومند برادران» گردیده و در میان مسئولین و گردانندگان «هیئات برادران» دوستی و همدلی و حسّ مساعدت و همراهی حاکم بود. عناصر فعّال درون هیأت ها همه یکدیگر را «برادر» دانسته و «برادر» می نامیدند؛ رؤسای «هیئات مذهبی» آموزش «اصول برادری» و «رفتار برادرانه» به «ابواب جمعی» خود را بخش مهمی از وظیفه الهی و سیاسی خود می دانستند. در این دوران زیبا و شکوهمند، اختلاف نظرها و برخوردهای سلیقه ای پیش از آن که تبدیل به تشنج و فتنه گری شود با اشاره آن بزرگ مرد که مرجع و هدایت گر شرعی و معنوی مردم بود و گه گاه با یک جلسه کوتاه ایشان با ارادتمندان خویش، خاتمه یافته، مجدداً صمیمیت و دوستی و برادری بر جوّ عمومی سازمان هیئات مذهبی حاکم شده و «تعامل» و «برخورد افکار» در فضای زیبای «صمیمیت و محبّت» شکل می گرف