پاورپوینت کامل گفت و گو با; مدّاح اهل بیت «حاج محسن طاهری» ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفت و گو با; مدّاح اهل بیت «حاج محسن طاهری» ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفت و گو با; مدّاح اهل بیت «حاج محسن طاهری» ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفت و گو با; مدّاح اهل بیت «حاج محسن طاهری» ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

در تمام مجالسم اهل بیت (ع) حضور دارند

پیش در آمد:

ظهر بیست و پنجم اسفند ماه ۱۳۸۲است. هوای تهران در نهایت سردی است. مخلوطی از برف و باران، لطافت خاصی را به آسمان آلوده ی این شهر بخشیده است. ساختمان مورد نظر را می یابیم؛ و وارد محل کار ایشان می شویم. طاهری جلسه ای دارد و پس از انتظاری مختصر، به اتاق راهنمایی می شویم. با برخورد گرم و محبّت آمیز حاج محسن طاهری رو به رو می شویم و در فضایی صمیمی. و به یاد ماندنی با ایشان به گفت و گو می نشینیم.

خیمه: جناب آقای طاهری! با تشکر از شما لطفا صحبت را آغاز بفرمایید.

– بسم اللّه الرحمن الرحیم. من از شما متشکرم که تشریف آوردید. بحمد الله افتخار نوکری اهل بیت (ع) را به ما دادند، ولی واقعا کسانی در این دستگاه هستند که ما جرأت نمی کنیم خود را در کنار آنها کسی بدانیم.

خیمه: مدّاحی را از چه سالی آغاز کردید؟

– شروع مدّاحی ما بر می گردد به سال های ۴۲- ۴۱در همان محل خودمان که نازی آباد بود؛ خیلی از دوستان دیگر ما هم آن جا شروع کردند. یک جلسه ی هفتگی داشتیم، تا این که به همراه کار مدّاحی، دوره ی دبستان و دبیرستان را می گذراندم و در همان دوران بود که با مرحوم کافی و مهدیه آشنا شدم و آن موقع ۱۱یا ۱۲سال داشتم و حدود سال های ۵۰ – ۴۹ و اوج کار ما بود. به هر حال با جمع مهدیه و مرحوم کافی بودیم و در شهرستان های مختلف، به همراه ایشان دعای ندبه ی عجیبی برقرار کردیم. در این دوران زیر سایه ی پدر بزرگوارم و مرحوم حاج دایی ام که یک سال است فوت کرده اند، به نوکری مشغول بودم و راهنمایی های پدرم بسیار برای ما راهگشا بود. اخوی های بنده هم به نوکری برای آل اللّه می پرداختند و بحمد اللّه این افتخار میراث خانوادگی ماست و خدا را شاکریم.

خیمه: مرحوم کافی در پرورش شما، چه قدر نقش داشتند؟

– در زمینه ی فن مدّاحی بیش تر پدرم نقش داشتند. پدر برای ما نقش بسیار والایی داشتند و من خود را مدیون ایشان می دانم، امّا شهرت من در مدّاحی توسط مرحوم کافی رقم خورد، ولی این که ایشان در فن مدّاحی تأثیرگذار باشد نه، چنین نبوده است. البته در زمان نوجوانی نکاتی را به عنوان نصیحت می گفتند، ولی شالوده ی مدّاحی، توسط پدر به ما تزریق شد. مرحوم کافی نظرش این بود که ما طلبه شویم و مدّتی هم در مدرسه ی آیت اللّه مجتهدی تهران و بعد هم مدرسه ی مرحوم آیت اللّه العظمی نجفی مرعشی در خیابان ارم قم به اتفاق اخوی درس خواندیم.

خیمه: چرا این روزها نام «حاج محسن طاهری» را کم تر می شنویم؟

– نسل جدید بیش تر با جوان ترها ارتباط برقرار می کنند. بچّه هایی که الآن در مجالس اخوی – ما حاج محمّد آقا – در حال نشو و نما هستند، اکثرا زیر ۲۰سال یا نهایتا حدود ۲۴یا ۲۵ساله هستند و این ها سابقه ی ما را به یاد نمی آورند. مثلا من در رشت در مراسم بزرگداشت مرحوم آیه اللَّه کافی اشاره ای داشتم به این که «یاد آن روزهایی که در مسجد خواهر امام، در محضر مرحوم کافی بودیم به خیر»؛ جوان هایی که آن جا بودند تعجب کردند که شما مسجد خواهر امام را از کجا می شناسید من گفتم که آن موقع که ما آن جا می خواندیم شما در عالم ذر تشریف داشتید؛ بروید و از پدرانتان بپرسید که البته نوارهای آن هم الآن موجود است. خلاصه این که در طول این مدّت من غالبا در مجالس خارج کشور حضور داشتم و بعدا به این نتیجه رسیدم که در مناسبت های شلوغ و حساس به شهرستان ها بروم، چون در محرم و دهه ی آخر صفر و ماه مبارک، اگر در تهران باشم، اقلا ۳۰تا مجلس باید بروم اعم از مکان های دولتی، وزارتخانه ها و برنامه های مختلف رادیو – تلویزیونی، در این ایام تهران نبودم و طبعا ارتباطم با این مجالس و جوانان قطع شده است. این ۱۵سال که نبودم، سه سال هم که اروپا بودم و یک سال هم که دوبی بودم، پس می توان گفت: «از دل برود هر آن که از دیده برفت»؛ مضافا بر این که اعلامیه هایمان جایی به چشم نمی خورد. خلاصه همه ی مجالس امام حسین (ع) که در تهران نیست؛ تهران بحمداللّه غنی است: البته گرفتاری این مجال را از ما گرفته، ولی الحمدللّه جدا نیستیم.

و افتخار هم می کنم، ما اگر صد تا کار دیگر هم داشته باشیم، همه فرع است، نمک زندگی ما در واقع از مجالس امام حسین (ع) تأمین شده و می شود. اصل زندگی ما و محوریت آن مجالس آقاست.

در ضمن من تشکلیاتی هم درست نکردم که وضعیت گذشته حفظ شود. جوان ترها سریعا مجالس را به سی – دی یا نوار تبدیل می کند و پخش می شود، ولی من اگر هم چیزی دارم، یا در استان هاست، یا آرشیو کرده ام و در خانه است. خلاصه بعضی وقت ها صلاح می دانم که تهران نباشم چون این جا بحمداللّه غنی است. وقتی حاج محمّد آقا طاهری یا حاج محمود کریمی یا حاج سعید حدادیان یا حاج منصور ارضی را دعوت می کنند و آنها می گویند که ما نمی رسیم، من به عنوان یدک می روم. علی کل حال افتخارم این است که ارتباطم قطع نشده است و انشاء اللَّه تا دم مرگ هم از نوکری اهل بیت (ع) جدا نشویم.

خیمه: شما چه پیشنهادی به شعرا به خصوص شعرای جوان دارید؟

– البته ما غالبا از شعرا استفاده می کنیم و این توصیه را بعضا به شعرای جوان تر دارم؛ مثلا حاج سعید حدادیان که به بنده محبّت دارند و به دلیل تفاوت سنّی توصیه می خواهند، به آنها عرض می کنم که سرمایه ی خود را بیش تر در قالب های کهن و کلاسیک شعر به کار بگیرید، چون زیبایی و خواهان بیش تری دارد.

شعرایی هم که غالبا در مجالس اهل بیت فعالیت دارند، الحمداللَّه موفق هستند. آنها معمولا محاوره ای کم تر می گویند و قالبا در شعر کهن کار می کنند. اگر ما بخواهیم مراسم اهل بیت (ع) را پررونق کنیم، باید اشعار محکم با جنبه ی حسی و عاطفی بالا بپردازیم. مقام معظم رهبری هم به این جنبه توجّه خاص و تأکید دارند و در این زمینه توصیه های پدرانه و بزرگوارانه ای داشته اند و دارند. من کم ترین هم می گویم اشعار زیبا و محکمی در کتاب های گوناگون هست، و شعرای خوبی هم بین ما هستند که ما باید از آنها تقاضا کنیم (به وسیله ی پیغام، اینترنت، تلفن، فاکس، دیدار خصوصی و…. گاهی کم کاری هایی در این زمینه دیده می شود، ولی دوستان ما غالبا اشعار خوبی م