پاورپوینت کامل سینه ای سراسر عشق و ارادت ;نگاهی کوتاه به زندگی و شخصیت علامه شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سینه ای سراسر عشق و ارادت ;نگاهی کوتاه به زندگی و شخصیت علامه شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سینه ای سراسر عشق و ارادت ;نگاهی کوتاه به زندگی و شخصیت علامه شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سینه ای سراسر عشق و ارادت ;نگاهی کوتاه به زندگی و شخصیت علامه شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

اشاره:

آیت اللّه شیخ جعفر شوشتری، در سال ۱۲۳۰هـ. ق در شهر شوشتر متولد شد و در اوایل جوانی، برای تحصیل علوم دینی، به همراه پدرش به نجف اشرف رفت و این درست در زمانی بود که شیخ مرتضی انصاری در رأس حوزه ی علمیّه ی نجف اشرف بود. آنگاه پس از پیمودن مدارج عالی علمی و خودسازی و تهذیب نفس وآراستگی به ارزش های اخلاقی و انسانی وپیراستگی جان و روان، سرانجام به فقیه گرانمایه، سخنور بزرگ، دانشمند سترگ، علامه ی فرزانه، آیت اللّه حاج شیخ جعفر شوشتری شهرت یافت. علامه آقا بزرگ تهرانی(رحمه الله) در مورد ایشان می نویسد: «مرحوم حاج شیخ جعفر شوشتری (رحمه الله) فرزند حسین شوشتری، از بزرگان علما و اجلّای فقها و مشاهیر دانشمندان و از فراخوانان به سوی خدا (و دعاه الی الله) در عصر خود بوده است.»(۱)

هجرت به عتبات

شیخ جعفر، که در اوایل جوانی برای تحصیل علوم و معارف دینی، به نجف اشرف رفته بود، در سال ۱۲۵۵هـ. ق به شوشتر بازگشت و در همین سال بود که رساله ی عملیه ی «منهج الرشاد» را نوشت و حسینیه ای در شوشتر بنا نمود.

امّا شیخ در زادگاه خود باقی نماند و به سال ۱۲۹۱هـ. ق دوباره به عتبات بازگشت. به نوشته ی مرحوم سیّد حسن صدر، علّت این سفر، آن بود که: «حسینیه ای که شیخ، در شوشتر بنا کرده بود، محل پناه آوردن مظلومان به شمار می فت. روزی کسی به حسینیه پناه آورد که حشمت الدوله – عموی ناصر الدین شاه، والی وقت شوشتر – به دنبال او بود؛ پس والی، امر کرد که او را به قهر و زور از حسینیه خارج نمایند. چون خبر به شیخ رسید، دستور داد که در حسینیه را ببندند و خود نیز با اهل و عیالش به عتبات عالیات بازگشت و اگر چه شاه، چند تن را واسطه کرد تا شیخ به ایران بازگردد، ولی ایشان نپذیرفت.»(۲)

اساتید شیخ

شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) در دوران تحصیل خودش از محضر بزرگان کسب فیض، نمود که جملگی از بزرگان علم و مفاخر جهان تشیع بوده اند؛ از جمله ی آنها می توان از «شیخ مرتضی انصاری» و «شیخ محمّد حسن نجفی» صاحب جواهر، نام برد.

تألیفات

از شیخ، آثاری بر جای مانده که هر کدام، دلیلی بر علوّ مقام علمی و عملی آن عالم ربانی است و همیشه مورد توجّه عالمان دین، بخصوص اهل منبر بوده است؛ از جمله:

۱- منهج الرشاد: این کتاب، رساله ی عملّیه ی شیخ به زبان فارسی است و مقام فقاهتی او را به خوبی نشان می دهد. وی رساله را با بیان مختصری از اصول عقاید آغاز نموده، سپس به ذکر مسائل و احکام عملی پرداخته است؛ این کتاب با حاشیه ی علمای بزرگی همچون آیت اللّه العظمی بروجردی به چاپ رسیده است.

۲- الخصایص الحسینیه: این کتاب که پس از عنایات خاص حضرت ابا عبدالله الحسین (ع) به مرحوم شیخ، به رشته ی تحریر در آمده است، باید گفت که به حق در نوع خود کم نظیر است ولطایف و نکات بسیار ظریفی که پیرامون امام حسین (ع) عاشورا و ثواب زیارت و گریه بر امام حسین (ع) در این کتاب بیان شده است، چیزی جز توجّه و عنایت امام به مرحوم شیخ جعفر شوشتری نیست. این کتاب، دو جلد بوده و جلّد اول آن بارها به چاپ رسیده و به فارسی ترجمه شده؛ ولی – متأسفانه – جلد دوم آن مفقود شده است.

۳- دمع العین. ۴- لوائح اللواحین. ۵- فیوضات مسعودیه. ۶- فوائد المشاهد و نتایج المقاصد. ۷- اصول دین یا الحدائق فی اصول دین. ۸- مجالس المواعظ. ۹- مجالس البکاء.(۳)

شوری وصف ناپذیر

ویژگی بارز در شخصیت مرحوم شیخ جعفر، شیفتگی وصف ناپذیرش بر سالار شهیدان، حضرت ابا عبد اللّه (ع) بود؛ به همین جهت هم با آن مقام علمی، فقهی و کهولت سن تا آخرین سالهای زندگی پر برکت خویش، به منبر می رفت و با شوری وصف ناپذیر، نام و یاد کربلا وعاشواری حسینی و راه و رسم افتخار آفرین آن حضرت را برای دوستداران و رهروانش ترسیم می نمود. ایشان مردم را به ارزش هایی که کربلا، دانشگاه آن و امام حسین (ع) آموزگار بزرگ وتبلور تجّسم راستین آنها بود، فرا می خواند ودرباره ی ضد ارزش ها هشدار می داد.

خودش نیز به هنگام یادآوری رخداد جانسوز کربلا می سوخت وسوز دلش به صورت قطرات اشک، از دیدگانش فرو می بارید. آری! او از گوهرهای گرانبهای عشق و ارادت نسبت به ساحت مقدس اهل بیت و عرفان و اخلاق برخوردار بود که در منبرهایش به وعظ و ارشاد مردم به اخلاق اسلامی می پرداخت و با ذکر مصائب جانسوز امام حسین (ع) حال و هوایی دیگر به مجلس می بخشید.

در خیمه ی امام حسین (ع)

علامه شیخ محمّد تقی شوشتری در کتاب «آیات بینات فی حقیقه بعض المنامات» از قول مرحوم آیت اللّه العظمی حاج شیخ جعفر شوشتری (قدس سره) چنین نقل می کند:

«زمانی که از تحصیلات علمی خویش در حوزه ی نجف، فارغ شدم و به وطن خود، شوشتر بازگشتم، با تمام وجود دریافتم که باید در هر چه بیشتر و بهتر آشنا ساختن مردم با معارف قرآن و اسلام بکوشم؛ به همین جهت در گام نخست، تصمیم گرفتم که روزهای جمعه را به منبر بروم و پس از آن با فرا رسیدن ماه مبارک رمضان، به خاطر انجام این مسؤولیّت به منبر خویش ادامه دادم؛ امّا شیوه ی کار این گونه بود که، تفسیر «صافی» را به دست می گرفتم و از روی آن، مردم را موعظه و ارشاد می نمودم و در آخرین بخش منبر هم، به بیان مشهور و معروف که هر غذایی نیاز به نمک دارد ونمک مجلس وعظ و ارشاد نیز، روضه و یادآوری مصائب جانسوز عاشورا و امام حسین(ع) است، به ناچار از کتاب «روضه الشهداء» مقداری مرثیه می خواندم.

ماه محرم را نیز که در پیش بود، به همین صورت گذراندم؛ امّا به هیچ عنوان توانایی جدایی از کتاب و منبر رفتن بدون کتاب را نداشتم و مردم نیز بدین صورت بهره ی کافی نمی بردند؛ امّا به هر حال حدود یک سال بدین صورت گذشت. سال بعد با فرا رسیدن محرم با خود زمزمه کردم، تا چه زمانی باید کتاب در دست گیرم و از روی کتاب، مجلس و منبر را اداره کنم؟ وتا کی نتوانم از حفظ منبر بروم؟ باید چاره ای بیندیشم و خویشتن را از این وضعیّت ناگوار نجات بخشم. امّا هر چه در این مورد اندیشیدم، راه به جایی نبردم و بر اثر فکر زیاد، خستگی سراسر وجودم را فرا گرفت و از شدّت نگرانی به خواب خوشی رفتم.

در عالم رؤیا دیدم که در سرزمین کربلا هستم، آن هم درست به هنگامی که کاروان امام حسین (ع) در آنجا فرود آمده است. به همه جا نگریستم، چشمم به خیمه ای برافراشته افتاد؛ دریافتم که سپاه دشمن در صف های فشرده برگرد خیمه ی امام گرد آمده اند؛ گام به پیش نهادم.

دیدم خود امام حسین (ع) در درون آن خیمه نشسته است، وارد شدم. سلام گرمی نثار آن سیمای نورافشان نمودم. آنگاه حضرت، مرا در نزدیکی خویش جای داد. و به «حبیب بن مظاهر» فرمود: «حبیب! شیخ جعفر، میهمان ماست! باید از میهمان پذیرایی کرد. درست است که آب در خیمه نیست، امّا آرد و روغن موجود است؛ بپا خیز و برای میهمان، غذایی آماده ساز»، «حبیب بن مظاهر» به دستور امام برخاست و پس از لحظاتی چند، به خیمه برگشت و غذایی پیش روی من نهاده فراموش نمی کنم که قاشقی هم در ظرف غذا بود. چند لقمه از آن طعام بهشتی صفت خوردم. سپس بلافاصله از خواب بیدار شدم و دریافتم که از برکت زیارت آن حضرت و عنایت ایشان، نکات ولطائف و عنایات و ظرافت هایی از