پاورپوینت کامل بهشت ؛ هفت برابر دنیا;نقش شاعران و مداحان در زنده نگه داشتن نهضت حسینی ۳۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بهشت ؛ هفت برابر دنیا;نقش شاعران و مداحان در زنده نگه داشتن نهضت حسینی ۳۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بهشت ؛ هفت برابر دنیا;نقش شاعران و مداحان در زنده نگه داشتن نهضت حسینی ۳۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بهشت ؛ هفت برابر دنیا;نقش شاعران و مداحان در زنده نگه داشتن نهضت حسینی ۳۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۲

اشاره: نویسنده، سروده های شاعران را در دو محور اساسی مدایح و مراثی طرح نموده و می گوید: شعرا، در اشعار خود، به ذکر فضایل ائمه و شهادت مظلومانه ی آنان پرداخته اند. هم چنین به نقش شعرای معروف عصر ائمه معصومین(ع)، مانند کمیت، سیدحمیری و دعبل اشاره نموده و می افزاید: شعرایی که به بیان و نشر و اشاعه ی فضایل امامان(ع) همت گمارده بودند، زندگی توأم با سختی و فشار و هراس داشتند، و تولی و تبری را در قالب اشعارشان بیان می‎کردند و همواره مورد تأیید ائمه(ع) بودند.

امام صادق(ع) فرمود: هرکس درباره ما یک بیت شعر بسراید، خداوند در ازای آن، سرایی در بهشت برایش می‎سازد.

مقدمه

«کلام»، قالب مفاهیم ذهنی است. سخن، ترجمه ی اندیشه ها و احساس هاست، و الفاظ، بار معانی را به دوش می‎کشند، و… شعر که از جوهره ی تخیلی قوی و ترسیمی زنده و تصویری جاندار، نسبت به آنچه در دل و جان می‎گذرد، برخوردار است، رساتر، نافذتر و ماندگارتر است.

ارزش شعر خوب و متعهد، وقتی روشن تر می‎شود که به تأثیرات منفی شعر هجو، لغو و فاسد توجه کنیم.

سود و تأثیر شعر حق، هنگامی آشکار می‎شود که به تباه گری سروده های منفی و اشعار ویرانگر و قالب های ادبی که در استخدام کفر و ستم و گناه هستند، دقت شود.

در هر صورت، هر دو، سلاح است، یکی با حق، یکی بر حق.

هر دو شمشیر است، یکی بر فرق باطل، دیگری بر چهره ی حق.

و شعر بد، منفی و ضدارزش را جز با شعر خوب و پرمحتوا و آرمان گرا و حق گو نمی‎توان پاسخ گفت. قول خداوند است که: «ادفع بالتی هی احسن السیئه…»

اگر شعرهای لغو و مبتذل و در خدمت فساد و طغیان، «سیئه» باشد، شعر خوب و استوار و زیبا و در دفاع از حق، «حسنه» است و «سیئات شعری» را که باید با «حسنات شعری»، از میدان به در برد.

مدایح و مراثی

سروده های شاعران درباره ی اهل بیت(ع)، عمدتاً دو محور اساسی دارد: مدایح، مراثی.

در مدایح، فضایل ائمه مطرح می‎شود و مراثی، در سوگ و رثای شهدای مظلوم خاندان پیامبر(ص) است. و روشن است که جهت گیری این مرثیه های سوزناک، و بیان شهادت ها چه به صراحت و چه با کنایه متوجه خلفا و والیان وابسته به قدرت های مسلط بود که شهیدان، کشته ی کین و عداوت آن ها بودند.

اشعاری هم که در ستایش و مدح امامان شیعه و اولیای دین و عترت پیامبر(ص) سروده می شد، صرفاً مداحی و تملق و ثناگویی نبود، چرا که این گونه مدح های تملق آمیز، معمولاً برای خودشیرینی و کسب زر و سیم و رسیدن به دنیا و دینار بود، و نه شاعران شیعه، اهل این کار بودند، و نه چنین سروده هایی مورد حمایت ائمه (ع) بود. انگیزه و هدف و محتوای آن اشعار، با آن چه در دربارهای سلاطین و خلفا و امیران، مرسوم و متداول بود، فرق می‎کرد.

استاد محمدرضا حکیمی در این باره می‎نویسد:

«… شاعران سلف اسلام که در دامان این تعالیم، تربیت یافته بودند، هرگز به سوی مدح گویی، به معنای متعارف نمی‎گراییدند و آن را مذموم می‎دانستند و از نظر شرع، منهی. بعدها بیشتر شاعران مذهبی، بویژه در زبان فارسی، از اصالت کار دور ماندند و در مدایح دینی نیز غرض اصلی را رها کردند.

باری، در شعر مذهبی، نظر کلی بر نشر مبادی دین و احیای حقایق ایمان و زنده کردن دل ها و جان ها، و جاری ساختن خون حماسه و تعهد در رگ هاست.

از این رو شاعران بزرگ شیعه، همیشه برای حکومت های فاسد، خطری بزرگ محسوب می‎شدند، زیرا آنان در خلال مدح آل محمد(ص)، حقایق دینی و صفات لازم حاکم دینی را عنوان می‎کردند و با ذکر صفات اسلامی امامان، و مقایسه و تحقیر زمام داران، دل ها را به حق، و حکومت حق توجه می‎دادند…».۱

این شیوه و پیمودن این راه، الهام گرفته از رهنمودهای خود ائمه(ع) بود و آن حضرات، هم با صراحت، مشوق و فراخواننده ی صاحبان این هنر به دفاع از حق و فضیلت بودند، و هم رفتار و سیره ی عملی آنان در زندگی، مؤید این گونه شاعران بود. ائمه ی شیعه، لفظاً و عملاً، با صراحت و کنایه، مدافع شاعران متعهد و مدیحه سرایان متقی و مرثیه خوانان حق شعار بودند.

امام جواد (ع)، به عبدالله ابن صلت نوشت که: «در سوگ من و پدرم امام رضا (ع) مرثیه بسرای».۲

امام رضا (ع) فرموده است: «هیچ مؤمنی در ستایش ما شعری نمی‎گوید، جز آن که خداوند در بهشت برای او به اندازه ی بیش از هفت برابر دنیا بنا نهد».

پیشوای ششم حضرت امام صادق (ع) فرموده است:

«هرکس درباره ی ما یک بیت شعر بسراید، خداوند به پاداش آن، خانه ای در بهشت برایش می‎سازد».۳

توجه و عنایتی که در این گونه روایات، مکرر نقل شده به عبارت «فینا» است؛ یعنی درباره ی ما و در حق و شأن ما، بعد تعهد و حماسه. بدین ترتیب، جنبه ی حق گرایانه ی شعر را نشان می‎دهد که ارزش دهنده شعر و بیان ادبی است.

تجلیل