پاورپوینت کامل کم توجهی نسبت به جشن های مذهبی ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کم توجهی نسبت به جشن های مذهبی ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کم توجهی نسبت به جشن های مذهبی ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل کم توجهی نسبت به جشن های مذهبی ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۹

بحث شادی و غم در جوامع و فرهنگ های مختلف نمودهای مختلفی داشته و دارد. در روانشناسی، شادی را محرکی برای فعالیت بیشتر و سرزندگی عنوان می کنند و از غم به عنوان عامل بازدارنده از پویایی و تحرک بیشتر یاد می کنند. با توجه به اینکه جامعه ما، جامعه ای دینی است و بسیاری از آیین ها و مراسم مهم ما مربوط به مناسبت ها و مناسک دینی است، مشاهده می کنیم تعادل مناسبی بین برگزاری مراسم سوگواری و آیین های شادی در کشور ما وجود ندارد. امام صادق(ع) در روایتی شیعیان را کسانی می دانند که در مصیبت و حُزن اهل بیت، محزون و در شادی و سرور آنها مسرورند. متاسفانه شاهد هستیم که آیین های مذهبی شاد در کشور ما به شکوه و گستردگی مراسم سوگواری نیست و هر چند در سال های اخیر، جشن هایی چون نیمه شعبان و عید غدیر باشکوه تر از گذشته برگزار می شود، ولی این جشن ها عمومیت ندارد. البته هدف از بررسی این موضوع نادیده گرفتن و یا حتی کم اهمیت تلقی کردن مراسم سوگواری نیست و «اثبات شی نفی ما ادا نمی کند»، ولی لزوم توجه به مقوله شادی در جامعه ای که بیشتر جمعیت آن را جوانان تشکیل می دهند، از اهمیت بسزایی برخوردار است.

غم، فرهنگ غالب جامعه ما

دکتر عباس محمدی اصل، جامعه شناس و مدرس دانشگاه علامه طباطبایی در این خصوص معتقد است:«در جامعه ما فرهنگ غالب فرهنگ غم است و شادی حالت عرضی و فرعی دارد. بنابراین ما بیشتر برای سوگ اجتماعی آمادگی داریم و هیچ برنامه ای برای شادمانی در نظر نداریم یا طراحی نکرده ایم».

وی با اشاره به اینکه اگر ما تجربه زندگی اجتماعی مطلوبی داشته باشیم، خود به خود به سمت برنامه ریزی برای شادمانی می رویم، می گوید:«در واقع انسان های جامعه ما از این جهت با فرهنگ غم اُخت می شوند که نیازهای فردی و اجتماعی شان برآورده نمی شود».

وی در توضیح بیشتر اظهاراتش با اشاره به اینکه حتی شادی های ما جنبه سیاسی پیدا کرده است، می گوید: «مثلا جلال آل احمد می گوید در نیمه شعبان چنان جشنی می گیریم که در چهار آبان از غصه دق کند. به این معنا که تولد شاه را در مقابل تولد منجی بشریت به هیچ می گیریم. یعنی هر قدر بر بی عدالتی های اجتماعی افزوده شود، جشن نیمه شعبان پرشورتر برگزار می شود.»

پس این جشن گرفتن یک جنبه سیاسی پیدا می کند، اما اگر به طور طبیعی برگردیم به بازتولید جشن در زندگی، عمدتا بایستی سنت های جامعه را احیا کنیم و بین غم و شادی یک توازن پایدار برقرار کنیم. در کل اصل مطلب در این است که انسان ها را در جریان زندگی واقعی جدی بگیریم و همیاری گروهی آنها را سازماندهی بکنیم. در این صورت انسان ها به واسطه خلاقیت و دلگرمی از مشارکت جمعی به شادمانی می رسند و احساس خوشبختی خواهند کرد و خودبه خود برای شادمانی هایشان برنامه ریزی می کنند.

آسیب شناسی و آفت زدایی از مراسم دینی

حجت الاسلام علیرضا رجالی، نویسنده مذهبی، نیز در خصوص دیدگاه دکتر محمدی اصل می گوید: «اینکه فرهنگ غالب غم است به نوعی درست است، اما اینکه اصلا شادی وجود ندارد یا این فرهنگ موجود نیست، به طور کلی نمی توانیم بیان کنیم.» وی با اشاره به روایاتی که ما شیعیان در خصوص شاد بودن از اهل بیت علیهم السلام داریم، می افزاید: «امام صادق (ع) در روایتی می فرمایند که خوشا به حال شیعیان ما که در مصیبت و حزن ما محزونند و در شادی و سرور ما شاد و مسرورند. این روایت نشان می دهد که ویژگی شیعیان و دوستداران اهل بیت باید این باشد که هم در شادی ها شاد و هم در مصائب محزون باشند.» بنابر اظهارات حجت الاسلام رجالی، هر چند در روایات شیعی بر ضرورت شاد بودن تاکید شده ولی ظلم هایی که در حق معصومین صورت گرفته باعث شده که شیعیان دچار حزن و اندوه طولانی شوند.

وی در این خصوص تصریح می کند: «از آنجایی که بسط حق آن بزرگواران همراه با مصائب و ظلم هایی بوده که درباره امامان معصوم انجام گرفته، لذا از طرفی به یاد آن مظلومیت ها شیعیان دچار حزون و اندوه طولانی می شوند و از سوی دیگر هم برپایی مجالس عزا و یادآوری مظلومیت ها باعث می شود نوعی پیوند با اهل بیت ایجاد بشود و در حقیقت برائتی از ظلم و ظالم باشد. به نظر من شاید یکی از دلایلی که فرهنگ غالب شیعیان در رابطه با مجالس و بزرگداشت های مذهبی بر پایی مجالس عزا و اندوه است، همین مطلب باشد.»

حجت الاسلام رجالی هر چند معتقد است که به تازگی تا حدودی در برپایی مجالس شادی و عزاداری برای اهل بیت تعادل بوجود آمده و پوشش های خبری نسبتا مناسبی از طرف صدا و سیما و سایر وسایل ارتباط جمعی بعمل آمده ولی یکی دیگر از دلایل محدودیت ها برای برگزاری مجالس شادی را محدودیت در شادی و نبود برنامه های پیشگیرانه برای آسیب شناسی و آفت زدایی از مراسم های اهل بیت علیهم السلام عنوان می کند. وی در این خصوص می گوید: «به نظر بنده یکی از دلایل کم بودن مجالس شادی برای ائمه معصومین، محدودیت در شادی است. به این معنا که برای شادی کردن نسبت به اهل بیت نمی توان از ابزار و وسایل خاصی استفاده کرد که این محدودیت درست و بجایی است چون شادی در این حوزه تعریف خاص خودش را دارد. از طرفی چون جایگاه بسیاری از مراسم شادی اهل بیت مساجد و اماکن مذهبی هستند، بنابراین محدودیت ها در این رابطه بیشتر می شود.» وی می افزاید:«این در حالی است که متاسفانه بعضی افراط ها در حوزه مجالس جشن اهل بیت از سوی بعضی هیات ها این محدودیت ها را بیشتر کرده است. این نکته هم قابل توجه است که همان گونه که مجالس جشن اهل بیت دارای آسیب هایی است، متاسفانه به خاطر فقدان یک برنامه منسجم و منظم، مجالس عزا نیز دچار آسیب های زیادی شده است.»

عزاداری با سرزندگی ناسازگار نیست

هر چند که مراسم عزاداری معصومین علیهم السلام با جدیت بیشتری توسط شیعیان برگزار می شود ولی اعیادی نیز وجود دارند که هر ساله با استقبال بی نظیری از سوی پیروان ائمه معصومین برگزار می شود. جشن نیمه شعبان یکی از همین اعیاد است. حاج غلامرضا عینی فرد زنجانی، مداح و نویسنده مذهبی در خصوص اینکه چرا در مقایسه با سایر ائمه اطهار ولادت حضرت مهدی (ع) مفصل تر و باشکوه تر اجرا می شود، می گوید: «به نظر من چون حضرت مهدی (عج) در حال حیات است و در همین حال مصیبتی به سر ایشان نیامده، جشن میلادشان با شکوه برگزار می شود. در همین حال ائمه قبلی هر چند ولادت هایشان پربرکت و باعظمت است ولی آن مصیبت هایی که بعد از یک زندگی کوتاه به سرشان آمده و با آن فجایعی که شهید شده اند، باعث شده که مراسم سوگواری آنها با شکوه تر برگزار شود». نویسنده کتاب هایی چون «ارشاد زینبیه»، «فریاد زینبیه» و «طوفان زینبیه»، با اشاره به اینکه برخی از مصیبت های وارده به اهل بیت علیهم السلام برای شیعیان قابل هضم نیست، می گوید: «به نظر من مصیبت های وقایع عاشورا یکی از عواملی است که باعث شده مراسم های سوگواری سیدالشهدا باشکوه تر از مراسم ولادت آن حضرت باشد. این در حالی است که روایتی نیز از طرف حضرت سجاد (ع) وجود دارد که بعد از شهادت سیدالشهدا برای شیعیان عیدی وجود ندارد. به همین علت است که عزاداری ها با شکوه تر از شادی هاست.»

عینی فرد همچنین می گوید: «هر چند مراسم شادی برای اهل باید باشکوه برگزار شود، ولی از آنجایی که در روایات شیعی برای عزاداری و گریستن برای اهل بیت ارج و پاداش غیرقابل قیاسی در نظر گرفته شده، همین موضوع باعث شده که انگیزه برپایی مجالس عزا بیشتر باشد.»

وی با اشاره به اینکه حتی برگزاری مراسم عزای اهل بیت به هیچ وجه با سرزندگی و نشاط ناسازگار نیست، تصریح می کند: «گریه ای که از سر عشق به خداوند و یادآوری عظمت او باشد، پیوند با دریای بیکران همه نیکی ها و زیبایی ها و سرچشمه همه شادی ها و بهجت ها است. گریستن بر مظلومیت اولیای الهی و جفایی که بر آنان رفته است، در واقع گریستن بر پنهان شدن خورشیدهای تابان و زندگی بخش و چیرگی ظلمت و تیرگی بر آسمان انسانیت است؛ چنین گریه ای نه تنها به افسردگی نمی انجامد، بلکه به گواهی تاریخ و تجربه، همواره نیروی معنوی و قدرت روحی و سرزندگی را افزایش می دهد و پویایی و تحرک جامعه انسانی را رونق می بخشد.»

دچار خود سانسوری شده ایم

از دیدگاه بسیاری از کارشناسان مسائل اجتماعی هنگامی که درباره مسائلی صحبت می شود که مربوط به اجتماع است، نمی توان تنها برای یک بُعد قضیه تصمیم گرفت. به باور آنها موضوعاتی نظیر «حق و باطل»، «سیاهی و سفیدی» و یا «پیری و جوانی» همگی مکمل یکدیگر هستند.

ابراهیم علیپور، کارشناس مسائل شهری و اجتماعی با اشاره به اینکه اگر پیری نباشد جوانی معنا ندارد، می گوید: «شادی و غم هم همین طور هستند، نه چیزی شادی مطلق است، نه چیزی غم مطلق؛ چون این دو با هم باعث پیشرفت انسان می شوند». وی با اشاره به اینکه در بحث غم و شادی، انسان نمی تواند یک بع