پاورپوینت کامل شادی را از غم وام می گیریم ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شادی را از غم وام می گیریم ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شادی را از غم وام می گیریم ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شادی را از غم وام می گیریم ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

«خانم جان» شب های جمعه که چادر مشکی اش را سر می کرد می دانستیم کجا می رود. هر دفعه هم این جمله تکراری را می گفت: «برم اشکی بریزم، شاید دلم واشه!» انگار واقعا هم همین بود. چون هنوز به هیات وارد نشده، شروع می کرد به بی صدا اشک ریختن تا موقعی که همگی با هم سلام آخر مجلس را می دادیم. خوبی اش این بود که خانم جان تمام انرژی یک هفته بعدش را در همین شب ذخیره می کرد و موقع برگشت دیگر آن خانم جان گرفته و اخموی چند ساعت پیش نبود. انگار که کاملا شارژ شده است. با همه شوخی می کرد و نوه هایش را (که ما باشیم) بیشتر از قبل تحویل می گرفت.

وقتی با آن چشمان سرخ از گریه، جلو می آمد و ما را بغل می گرفت، گاهی با خودمان فکر می کردیم نه به آن گریه ها و نه به این تحویل گرفتن و شوخی کردن ها. بعدها فهمیدیم همین که خانم جان در جمع دوستان، همسایه ها و آشناهایش حاضر می شود کافی است. او به عشق اهل بیت به مراسم عزاداری می رفت، اما به این بهانه می توانست خود را اهل جمعی بداند که همه مثل او فکر می کنند. با این حساب خانم جان خوش وبش هایش را با آدم های هیات از دست نمی داد و به این بهانه می توانست از حال کسانی که دوستشان داشت، باخبر شود. چشمان سرخ خانم جان نشانه آرامش و شادی او بود؛ چون از بودن در کنار دیگران لذت می برد.

این همان نکته ای است که اگر کسی از فرهنگی دیگر به آن نگاه کند و نشناسد آن را، شاید نتواند درک درستی از آن داشته باشد. به عبارت دیگر، رضایتی که در پس این احساس وجود دارد، سبب می شود تا به این راحتی ها جامعه ای را به غمگین بودن متهم نکنیم. اما آیا می توان از تمام جوانان خواست که این گونه به شادی بنگرند؟ آیا نمی شود شادی را به صورت دسته جمعی مزمزه کرد و از بودن در کنار دیگران به این بهانه لذت بیشتری برد؟

هرچند مقوله ای مثل شادی را به این راحتی ها نمی توان سنجید، اما خیلی از جامعه شناسان معتقدند جامعه ایرانی شاد نیست و از نبود بسترهای لازم برای ابراز شادمانی به شکل جمعی و عمومی رنج می برد. به عبارت دیگر، در جامعه ما شیوه های شناخته شده و متعارف کمتری برای شادمانی همگانی وجود دارد. از پیامدهای خطرناک فقدان یا کمبود شادی و نشاط در جامعه می توان به اعتیاد، جرایم و نابهنجاری های اجتماعی اشاره کرد. در این میان، افزایش امید به زندگی می تواند در شادی و شادمانی تاثیرگذار باشد و ناامیدی را دور نماید و باعث جلوگیری از منزوی شدن افراد شود. از جنبه روحی نیز، افسردگی باعث بیماری های روانی و پایین آوردن بهداشت روانی جامعه است. امروز جامعه ما بیش از هر زمان نیازمند شادی و شادمانی است. خطرهای بسیاری سلامت همه نسل های ما را تهدید می کند که از عواقب جامعه بدون شادی و نشاط است.

رسانه ها؛ واسطه شادی

سال ۸۶ که مرکز مطالعات و تحقیقات رسانه ای موسسه همشهری از مردم در مورد شادی و توقعی که آنان از نهادها و سازمان های مختلف برای ایجاد روحیه شاد دارند پرسید ۵۲ درصد، صداوسیما را موظف دانستند که برای مردم، یک جامعه شاد ایجاد کنند. این یعنی اینکه دیگر از آن ساختار سنتی که آدم ها از بودن کنار همدیگر در هیأت ها لذت می بردند، خبر چندانی نیست. حالا این رسانه ها هستند که در شکل گیری حس شادی ما نقش موثری ایفا می کنند. امروز رسانه ها می توانند با نمایش تصاویر و موسیقی میزان شادی و غم را در جامعه دستکاری کنند. هرچند این امر مطلق نیست، اما بی تاثیر هم نیست. اینجاست که رسانه ای مثل تلویزیون برای برنامه های عزاداری انواع و اقسام برنامه ها را دارد، اما برای شادی ها و اعیاد مذهبی کمتر می تواند جوانان را پای جعبه جادو نگه دارد.

اگر سراغ اهالی کوچه خیابان های شهر بروید، همه به نوعی از وضعیت برنامه های تلویزیون ملی ناراضی اند. خانمی ۲۶ ساله در این رابطه می گوید: «تلویزیون در کل برنامه شاد خوب ندارد. در اعیاد مذهبی هم از همان سخنرانانی استفاده می کند که در مراسم عزاداری می ایند. فقط دکور برنامه ها کمی عوض می شود و مدت هاست برنامه شاد خوبی برای اعیاد مذهبی تهیه نمی شود.»

این نکته را خانم میانسال دیگری نیز مطرح می کند و می گوید:«برنامه های تلویزیون چندسال پیش بهتر بود، طنزها با معنا و برنامه های ویژه اعیاد هم شادتر! حالا برنامه های سوگواری تلویزیون هیچ جاذبه ای ندارد که نکته هایی از معرفت بزرگان دین را به ما بیاموزد. شاد هم که دیگر هیچ.»

در این میان جوان ها بیشتر دوست دارند اگر مشکلاتی چون کنکور و درس و مشق بگذارد گوشه چشمی به برنامه های تلویزیون خودمان داشته باشند و برای مدتی کوتاه هم که شده به برنامه های طنز شبانه برخی شبکه ها بخندند یا اینکه مثل بعضی دیگر از خیر تلویزیون بگذرند و دور هم بنشینند و لطیفه تعریف کنند.

نبود اطمینان رسانه ای برای شاد بودن

واقعا چرا با وجود وابستگی آدم های امروز به رسانه ها ولی باز هم آنها، توجه چندانی به برنامه های رسانه به اصطلاح ملی ندارند؟

دکتر علیرضا حسینی پاکدهی، استادیار دانشکده علوم ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی با اشاره به فراگیر بودن رسانه ای چون تلویزیون در این رابطه می گوید: «متاسفانه امروز برنامه های تلویزیون بیشتر تمایل دارند به سمت برنامه های عزاداری بروند. آنها می خواهند نشان دهند که به مذهب بیشتر توجه می کنند. امّا ایا عنصر مذهب مساوی با غم، ماتم و عزاداری است؟ هر چند که این کا