پاورپوینت کامل نگذاریم فرصت ها به تهدید تبدیل شوند;گفت وگوبا «ابراهیم علیپور»؛ از بنیانگذاران هیات انصار الحسین(ع) ۹۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگذاریم فرصت ها به تهدید تبدیل شوند;گفت وگوبا «ابراهیم علیپور»؛ از بنیانگذاران هیات انصار الحسین(ع) ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگذاریم فرصت ها به تهدید تبدیل شوند;گفت وگوبا «ابراهیم علیپور»؛ از بنیانگذاران هیات انصار الحسین(ع) ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگذاریم فرصت ها به تهدید تبدیل شوند;گفت وگوبا «ابراهیم علیپور»؛ از بنیانگذاران هیات انصار الحسین(ع) ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

۵۳

ااشاره: می گفت گره کوری که در این مساله افتاده، ناشی از بی توجهی مسئولان به این مساله مهم است و این طور استدلال می کرد که چطور برای یک مانتو زنانه چون آرم دارد یا تنگ و کوتاه است، تمام نهادها دست به دست هم می دهند ولی برای موضوعی به این مهمی که با دین در ارتباط است، یک کار کارشناسی صورت نگرفته است. بسیار شیوا سر این صحبت را باز کرد که هنگام تصمیم گیری برای هیات ها و مجالس عزاداری ائمه صحیح نیست که از فرهنگ «باید و نباید» استفاده کنیم. در لابه لای حرف هایش می توانستی ضرورت آسیب شناسی در حوزه عزاداری ائمه اطهار (ع) را به خوبی احساس کنی. ضرورتی که مقام معظم رهبری، مراجع عظام تقلید و سایر روحانیون نسبت به عواقب بی توجهی به آن ابراز نگرانی کرده اند ولی به اعتقاد او صدا و سیما به عنوان یک رسانه فراگیر ملی هنوز نتوانسته با یک فرمول حساب شده برای آن فرهنگ سازی کند. در ابتدای سخنانش حتی از نشریه «خیمه» به عنوان اولین نشریه ای که برای فرهنگ سازی در خصوص عزاداری صحیح برای ائمه معصومین در هیات ها آستین بالا زده تشکر کرد ولی می گفت کمی دیر شده و ما باید از حالا به فکر ۵ یا ۱۰ سال آینده هیات هایمان باشیم تا انجام برخی اعمال غیرمذهبی نظیر قمه زنی به بهانه عزاداری برای ائمه، بهانه ای در دست غرب برای تبلیغ از اسلام به عنوان دینی خشن نداده باشیم.

همه این اظهارات و دیدگاه ها متعلق به «ابراهیم علیپور» است که خود از اعضای هیات امنا و از بنیانگذاران هیات انصار الحسین(ع) است. با علیپور که دیروز، رزمنده سال های دفاع مقدس بوده و امروزه به کارشناس مسایل اجتماعی تبدیل شده و حتی در کارنامه فعالیت های اجتماعی خود عنوان شورایار نمونه شهر تهران را نیز دارد، در خصوص نقش هیات ها، مداحان ائمه و نقش دولت در حمایت و هدایت هیات ها به بحث و گفت وگو نشستیم. آنچه در پی می خوانید، ماحصل گفت وگوی دو ساعته ما با اوست.

همان طور که می دانید چند سالی است گفت وگوهایی در سطح جامعه از سوی علما و کارشناسان مسایل مذهبی در خصوص نحوه عزاداری صحیح برای ائمه اطهار آغاز شده و در نتیجه در خصوص رواج خرافات در نتیجه بی توجهی به بیان روایات غیرمستند و برخی روضه خوانی ها برای ائمه نیز هشدارهایی داده شده است. با توجه به این مسایل، شما چالش های فعلی جامعه ما در خصوص نحوه عزاداری برای ائمه اطهار را چگونه ارزیابی می کنید؟

چالش هایی که ما امروزه در سطح جامعه با آن مواجه هستیم، بی هیچ تعارفی نتیجه عدم فرهنگ سازی مناسب، برای عزاداری درست برای ائمه معصومین است. به نظر بنده، صداوسیما به عنوان یک رسانه ملی که بیشترین مخاطب را در سطح جامعه دارد، نباید پوشش رسانه ای خود از فعالیت های مذهبی را محدود به دهه محرم و سایر مناسبت های مذهبی کند. من فکر می کنم از آنجایی که عزاداری صحیح برای ائمه اطهار موضوعی است که به دین مبین اسلام مربوط است، رسانه ملی می تواند در طول سال برنامه های دنباله داری را پخش کند (حتی هفته ای یک بار) و در این برنامه ها، علما و مراجع به بیان احادیث و روایات مستند در خصوص مسایل اسلامی به ویژه روایات مرتبط با ائمه اطهار بپردازند. این موضوع علاوه بر اینکه باعث می شود که مردم روایات و احادیث مستند را از روایات و احادیث غیرمستند تشخیص دهند، باعث افزایش آگاهی عمومی مردم در خصوص مسایل دینی نیز می شود و دیگر کسی نمی تواند در مجالس ائمه هر چه خواست بیان کند یا انجام دهد. برای مثال ما شاهد آن هستیم که به رغم منع شرعی قمه زنی از سوی مقام معظم رهبری و سایر مراجع تقلید، بعضا در سطح کشور این کار صورت می گیرد. به نظر من اگر صدا و سیما، قبل از ماه محرم با عزمی جدی به سراغ این موضوع برود و در مجموعه برنامه هایی نظر علما و مراجع تقلید را در خصوص این کار به اطلاع مردم برساند، دیگر کمتر کسی تحت تاثیر این اقدامات غیرشرعی قرار می گیرد، چون وقتی که مردم از غلط بودن کاری آگاه باشند با آن مقابله می کنند. مساله دیگر این که صدا و سیما با این کار مانع از این می شود که در شرایط فعلی جهان امروز که دستگاه های عظیم اطلاع رسانی غرب در تلاش برای ارائه تصویری خشن از دین اسلام هستند، بتوانند اقدام به تهیه تصاویر و فیلم هایی از این اقدامات و نمایش آنها در غرب برای تبلیغ اسلام به عنوان دینی خشن کنند. تاکید بنده بر نقش مهم صدا و سیما بدان جهت است که همه مردم ایران کتاب یا روزنامه نمی خوانند ولی همه آنها تلویزیون را می بینند و در صورتی که در رسانه ملی به آنها آموزش درستی در خصوص مسایل مذهبی، حتی گوش کردن به آهنگ های مذهبی داده شود، ما دیگر شاهد استقبال مردم از لوح های فشرده ای که در آنها عزاداری توام با موسیقی است، نخواهیم بود. شاید شما هم دیده باشید که در حال حاضر یک سری نوحه ها در فروشگاه های محصولات فرهنگی فروخته می شود که در آنها از موسیقی های شاد استفاده شده است. آیا این آهنگ ها برای فردی که می خواهد برای اهل بیت عزاداری کند، حزن و اندوه می آورد یا بیشتر دغدغه فروش مدنظر تهیه کنندگان آنها بوده است؟

با توجه به مسایلی که به آنها اشاره کردید، شما به عنوان یک دست اندکار مسایل مذهبی چه راهی را برای جلوگیری از انجام اقدامات و سخنرانی های اشتباه در مراسم عزاداری ائمه اطهار پیشنهاد می کنید؟

من فکر می کنم که باید در وهله اول هر مسئولی، در هر جا و مکانی و هر قلم به دستی، به این موضوع توجه کند که اصلا هدف از برپایی هیات و برگزاری عزاداری برای اهل بیت چیست؟ آیا ما می خواهیم دین را همان طور که حضرت امام (ره) فرمود: «این محرم و صفر است که اسلام را زنده نگاه داشته است»، زنده نگاه داریم و از اسلام پشتیبانی کنیم؟ آیا ما نباید از خودمان بپرسیم که در محرم و صفر چه اتفاقی می افتد که اسلام را زنده نگاه می دارد؟ این اتفاق از نظر بنده، همین برگزاری هیات ها و مراسم عزاداری است. امروز ما در شرایطی هستیم که مردم مومن و دیندار ایران از آغاز تا آخر سال با مناسبت یا بی مناسبت، اقدام به برپایی هیات و برگزاری مراسم عزاداری یا شادی برای اهل بیت می کنند و اصل موضوعی که ما امروز در مورد آن صحبت می کنیم، به همین موضوع بر می گردد. برگزاری انبوهی از مجالس برای اهل بیت در گوشه و کنار محلات در سراسر کشور نشان می دهد که جامعه ساکن نیست. اگر ما می گوییم که عصر، عصر فناوری است، مذهب هم از این موضوع نمی تواند مستثنا باشد و باید در همین مسیر توام با پیشرفت حرکت کند.

منظورتان از اینکه مذهب نباید از پیشرفت مستثنا باشد، چیست؟

اجازه بدهید مثالی بزنم. زمانی که مرحوم «کافی» سخنرانی می کردند، یک نفر صحبت های ایشان را ضبط می کرد و صدای سخنرانی ایشان به زحمت به دست چند نفر می رسید. آن موقع مثل امروز امکانات وسیع ضبط و تکثیر وجود نداشت، ولی امروزه ۵۰ جوان که دور هم جمع می شوند و برای خودشان هیاتی راه می اندازند، با آخرین سیستم صوت و تصویر برنامه های خود را ضبط می کنند؛ به سرعت تکثیر می کنند و در کوتاه ترین زمان ممکن لوح فشرده آن توزیع می شود. همین مطلب باعث شده که قشرهای مختلف به این حوزه نگرش ویژه ای داشته باشند.

منظورتان از نگرش ویژه چیست؟

انسان همیشه طالب پیشرفت است و «شهرت» و «ثروت» همیشه عواملی برای حرکت انسان به سوی موفقیت هستند. همه دوست دارند که مشهور و ثروتمند شوند و هر جایی که چنین شرایطی را فراهم کند، قطعا مورد توجه اشخاص مختلف قرار می گیرد. مثلا وقتی یک کاندیدا چند روز فرصت تبلیغات دارد، تمام توان و تلاش خود را به کار می گیرد که عکس، صدا و دیدگاه های خود را به گوش مخاطبان خود برساند. حالا شما حساب کنید که در مراسم عزاداری برای ائمه یک فرصت استثنایی پیش می آید که یک مبلغ مذهبی یا مداح اهل بیت، صدا و تصویر خود را به گوش مخاطبان برساند و احیانا لوح فشرده همین مجلس ها نیز محل به محل یا منزل به منزل پخش می شود و در اختیار همگان قرار می گیرد. موضوعی که من می خواهم حالا مطرح کنم این است که آیا این کار بد است؟ نه، اصلا این طور نیست، بلکه یک فرصت است ولی نباید اجازه دهیم که این فرصت به تهدید تبدیل شود. مسئولان و دست اندرکاران باید تلاش کنند که این فرصت را همچنان به عنوان «فرصت» نگاه دارند تا همیشه بتواند از کنار آن فرصت های دیگر نیز به دست آید. یعنی ماحصل این عزاداری ها این بشود که جوان ما دیندار واقعی و اهل نماز باقی بماند. این موضوع از این جهت حائز اهمیت است که امروزه در کشور ما یا در سایر نقاط جهان، مناسبات بسیار پیچیده شده اند. دیگر این طور نیست که ما یا هر فرد دیگری با یک نسخه بتوانیم یک موضوع را به صورت متحدالشکل حل کنیم. حتی الان دیگر محله به محله نگرش ها به مسایل مختلف فرق می کند و حتی در شهر تهران که ۳۷۴ محله دارد، به جرات می توانم بگویم که نمی توان گفت که این ۳۷۴ محله تمام مسایل شان با هم مشترک است. یعنی بر سر بعضی بدیهیات اشتراکاتی دارند ولی موضوعات و مسایل خود آنها بسیار گسترده و متفاوت است.

آیا این محلات در مورد عزداری ائمه نیز متفاوت عمل می کنند؟

بله، هیات های مذهبی نیز از این موضوع مستثنا نیستند. مثلا ما بحث قومیت ها را در عزاداری های مذهبی داریم. آیا عزاداری ترک ها با فارس ها یکسان است. مثلا در مجالس عزاداری ترک ها، به زبان ترکی شعر، مدح و روضه خوانده می شود و سخنرانی وجه غالب مجلس است و بعد زنجیرزنی می شود.

آنها با احترام خاصی برای اهل بیت عزاداری می کنند و حتی زنجیری که پدر با آن به شانه خود می کوبد، به پسر به ارث می رسد و از پسر نیز به نوه ارث می رسد. این خیلی خوب است و نشان می دهد که عزاداری با سبک و سیاق مشخصی انجام می شود. ولی شما می بینید که در هیات های دیگر اصلا این طور نیست و هیچ فرمول خاصی وجود ندارد. موضوعی که می خواهم بگویم دوباره همان فرمایش حضرت امام راحل در خصوص زنده ماندن اسلام در محرم و صفر است. در مجالسی که عزاداری اصیل وجود دارد، فهم و درک بر شور عزاداری برتری دارد ولی در بعضی هیات ها و به ویژه هیات های جوانان بالعکس است و شما بهترین سخنران را هم که در مجلس بیاوری، استقبال چندانی از آن نمی شود. یعنی زمان سخنرانی خلوت و زمان عزاداری و سینه زنی شلوغ است. تعبیر من از این موضوع «شور و شعور» است. جوانان از قسمت شور خیلی استقبال می کنند. شما اگر دقت کنید می بینید که در این لوح های فشرده ای هم که به دست مردم می رسد، اصلا قسمت سخنرانی وجود ندارد و قسمت شورش که همان سینه زنی است، گلچین می شود. حتی از روضه هم در این لوح های فشرده خبری نیست. همه اش سینه زنی ریتمی است. این همان فرصتی است که با بی توجهی در حال تبدیل شدن به یک تهدید است، چون باعث می شود که جوانان امروزی ،ماهیت واقعی عزاداری و پیام واقعی اسلام را درک نکنند.

مسئولان چطور می توانند جلوی این روند را بگیرند؟

به نظر من جلوی این روند باید از قبل گرفته می شد، البته نه به معنای بازدارندگی، بلکه به معنای هدایت. ببینید ما در حال طی کردن جاده ای هستیم که اگر در آن تابلو و نشانه های هدایت گر وجود نداشته باشد، سر از بیراهه در می آوریم. مثلا ما وقتی می خواهیم از تهران به مشهد مقدس برویم، باید در طول راه نشانه هایی باشد که مطمئن شویم در حال طی کردن مسیر درستی هستیم ولی اگر تابلو یا نشانه ای نباشد که نشان دهد چند کیلومتر تا مشهد فاصله داریم، چطور می توان مطمئن بود که راه درستی را انتخاب کرده ایم. هدف من از بیان این مثال این است که عزاداری برای ائمه باید با علم و آگاهی باشد و اگر دولت، وزارتخانه ها و ریش سفیدان هیات ها و تکایای مذهبی جوانان امروزی را درست هدایت نکنند، چطور می توان از آنها انتظار داشت که در آینده به شیوه درستی برای ائمه معصومین عزاداری کنند؟ موضوعی که من می خواهم بیان کنم این است که ما در هیات های مذهبی علایمی نداریم که آینده هیات های مذهبی را به سمت مشخصی هدایت کند.

منظورتان از علایم هدایت گر چیست؟

مساله هیات ها و عزاداری ها که ما در حال صحبت درباره آن هستیم، دو بخشی است. یعنی یک بخش اعظم و غالب مردم هستند و یک بخش هم مسئولان هستند. متاسفانه ما در هنگام تصمیم گیری ها مردم را اصلا به حساب نمی آوریم و فکر می کنیم وقتی ما تصمیمی می گیریم و آن تصمیم در قالب بخشنامه و دستورالعمل از صدا و سیما پخش می شود، بقیه موظف اند که از آن پیروی کنند. به افکار عمومی در موضوع عزاداری ها احترام نمی گذاریم و کاملا مشخص است که در تصمیماتی که در مورد نحوه، سبک و سیاق برگزاری این مجالس و عزاداری ها گرفته شده، هیچ نظری از هیات ها پرسیده نشده است و در عوض از نیروی انتظامی برای هدایت هیات ها استفاده می شود!

یکی از مشکلات ما در هیات های مذهبی این است که استادان دانشگاهی در این حوزه اصلا ورود نکرده اند، در صورتی که هیأت یک کار علمی است.

از چه نظر؟

از این نظر که از سخنرانی و اطلاع رسانی تشکیل می شود. من همیشه از خودم می پرسم که چرا یک صاحب نظر علمی ما نباید در هیات هایی حضور پیدا کند که بهترین مخاطبان در آنجا حضور دارند؟ مخاطبانی که با قصد و نیت، حضور پیدا کرده اند. اجازه بدهید مثالی بزنم: یک دانشجو را تصور کنید که در یک دانشگاه پای درس استاد می نشیند، اما بیشتر به دنبال نمره قبولی و مدرک است، چون به فکر آینده اش است. ولی همان دانشجو شب می تواند در محله خود در یک هیات شرکت کند. اینجا دیگر اجباری در کار نیست و کاملا اختیاری است و همین جوان آمده است تا از یک مجلس مذهبی یک استفاده معنوی ببرد. خیلی از شبهاتی که در احکام برای جوانان مطرح است باید در همین مجالس و هیات ها گفته شود. چرا بعضی از مجالس عزاداری که در بعضی از محلات تهران برگزار می شود، مورد استقبال بیشتری قرار می گیرد؟ ما حدود ۵۰ مجلس عزاداری در تهران داریم که در آنها استقبال چند هزار نفری وجود دارد. خوب این نشان می دهد که هر کجا که کار درست باشد، استقبال هم به خوبی انجام می شود. به نظر من دلیل چنین استقبالی این است که مسئولان تکایا و علمای مساجد در سایر مناطق نتوانسته اند مجالس خوبی برگزار کنند که مردم از محلات خود به محلاتی دیگری برای حضور در مجالس عزاداری می روند. در مجموع، اعتقاد من این است که بعضی از علما و روحانیون به هیات ها با دید خیلی خوبی نگاه نکرده اند.

منظورتان چیست؟

مثلا اگر ما می خواهیم که در یک هیات مذهبی یک سخنران خوب دعوت کنیم اول باید به فکر پاکت آن سخنران باشیم. اگر آن مبلغ خاص را نتوانیم تامین کنیم، ایشان هیچ وقت در مجلس ما شرکت نمی کند. همین موضوع باعث شده که بعضی هیات ها نتوانند از سخنرانان خوب برخوردار شوند و محدود به عزاداری و سینه زنی می شوند. این موضوع اگر برای چند بار باشد، اشکالی ندارد ولی اگر قرار باشد در یک مجلس عزاداری همیشه سینه زنی باشد و یک عالم روحانی در آن شرکت نکند، ما چطور می تو