پاورپوینت کامل ضرورت ایجاد مدرسه مدح و مرثیه;گفت وگو ونشست سهیل محمودی ،استاد ابراهیمی وعلیرضا پور امید درباره وضعیت مرثیه خوانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ضرورت ایجاد مدرسه مدح و مرثیه;گفت وگو ونشست سهیل محمودی ،استاد ابراهیمی وعلیرضا پور امید درباره وضعیت مرثیه خوانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ضرورت ایجاد مدرسه مدح و مرثیه;گفت وگو ونشست سهیل محمودی ،استاد ابراهیمی وعلیرضا پور امید درباره وضعیت مرثیه خوانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ضرورت ایجاد مدرسه مدح و مرثیه;گفت وگو ونشست سهیل محمودی ،استاد ابراهیمی وعلیرضا پور امید درباره وضعیت مرثیه خوانی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

بخش دوم گفت و گو با استاد احمد ابراهیمی(۱) که در پی مقدمه از نظر گرامی تان می گذرد، بیشتر بر محور سخنان استاد سهیل محمودی است و البته قسمت پایانی در شماره بعدی درج خواهد شد ولی کماکان این بحث را با اهالی فن و صاحب نظران دنبال خواهیم کرد.

استاد ابراهیمی: …در سال های قبل از انقلاب، ، سید جواد ذبیحی خواننده خوبی بود، اما آن چه را که می خواند، خودش نمی دانست که چه گوشه ای است که می خواند و بعضی را هم درست نمی خواند و اینها در منزل آقای عنقا- شاعر و سرسلسله دراویش اویسیه -که من می رفتم آنجا و با آنها کار می کردم تا قبل از انقلاب. بعد از انقلاب عکسی و فیلمی نشان دادند و گفتند که مدرسه ای را به نام شهید اندرزگو باز کرده اند. وقتی من نگاه کردم، دیدم همان جوان است که قبل از انقلاب نزد من می آمد ولی نامش اندرزگو نبود و نام دیگری داشت. همان جوانی که گاهی لباس شیک و گاهی معمولی می پوشید.

سهیل محمودی: ایشان نام شان آقای تهرانی بود؟

استاد ابراهیمی: بله، بله، آقای تهرانی.

پورامید: فکر می کنید جدا از وظایف اوقاف و ارشاد که فرمودید، باید عمل کنند، شما برای آموزش خوانندگان مذهبی و تعلیم ایشان آمادگی دارید؟

استاد ابراهیمی: حقیقت این که اگر چند تن از آنها بیاییند و حاضر و مصمم باشند که کار آوازی به ویژه آوازهای مغموم و مهجوری که خیلی گریه آور است دنبال کنند، تا حدی که می دانم همه را به آنان خواهم آموخت.

پورامید: استاد به صداسازی در آواز (مذهبی یا غیر مذهبی) چقدر اعتقاد دارید؟

استاد ابراهیمی: معتقدم صداسازی امروزه بیشتر یک دکان است ولی صداسازی در اصل همان کنترل صداست. (استاد در این جا به اجرای گوشه حزن آلود و حسرت ناک غزلی با شعر سعدی پرداخت که در ۸۲ سالگی تسلط ایشان بر حنجره و کنترل تارهای صوتی شگفت آور بود).

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم

چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی

این یک قطعه از آواز مذهبی است که می توانند فرابگیرند و اجرا نمایند، مثل این گوشه مهجور حداقل ۲۰ تای دیگر هم هست و برای چند سال آنان کفایت می کند.

پورامید: اجراها دچار کمبود تنوع است و برای رفع آن چقدر به ملودی پردازان و آهنگسازان نیاز داریم؟

استاد ابراهیمی: اگر آهنگ سازان قطعاتی بسازند و بتوانند به خواننده ها بیاموزند، خیلی خوب می شود و با استفاده از سازهای بادی مثل کلارینت (قره نی)، فلوت، نی و یا شیپور و …

پورامید: سازها و اجرا با سازها منظورم نیست بلکه ضعف ملودی ها را اشاره می کنم. به عنوان مثال دقت کنیم در مراسم عزا و شادی یک ملودی واحد می شنویم، با این تفاوت که در هنگام عزا و ماتم، در سرضرب ها سینه می زنند ولی در هنگام سرور و شادی در سرضرب ها دست (کف ) می زنند.

استاد ابراهیمی: درست است. اینها باید زیر نظر شورایی صلاحیت دار که در ارشاد یا اوقاف دایر می شود، اداره شود و یک خواننده خوب هم بالای سرشان نظارت کند و شعر خوب داشته باشد. مثلاً شعر فائز برای عزاداری خوب نیست.

پورامید: جناب آقای محمودی شما به جهت تنوع ارتباطات و تعدد همکاری با رسانه ها و اشراف بر حوزه های گوناگون، بیشتر و بهتر از بنده می توانید وضعیت مداحی و روش ها و شیوه ها و هرآن چه ارایه می شود، تشریح کنید و این که ایا این کار مطلوب است؟

سهیل محمودی: نظر اولیه من این است که روش های سلبی را نمی پسندم و معتقدم رفتارهای سلبی هیچ وقت نتیجه خوب نمی دهد. حالا چه در امور اجتماعی و چه در امور اخلاقی یا تبلیغی و . . . نتیجه نخواهد داد و اعتقادم این است که الگوسازی های ایجابی انجام دهیم و برای این کار بزرگ ترین رسانه رادیو و تلویزیون است ،یعنی اینها با اریه ی نمونه های موفق و پخش مجالسی که نمونه های موفق در آن اجرا می شود، دو کار می توانند بکنند. یکی این که تولید کنند و دیگر این که از آن چه بیرون اتفاق می افتد، استفاده کنند و در نهایت در حوزه تبلیغ استفاده شود. این را به عنوان کارشناس رسانه و فردی که سابقه ۲۹ ساله در رادیو و مطبوعات دارد و عمری را سپری کرده می گویم. معتقدم مهم ترین بخش در حوزه تبلیغات که شفاهی هم هست می تواند خود رادیو و تلویزیون باشد و بهترین وسیله برای الگوسازی و نمونه سازی موفق شود. ما در سال گذشته در رادیو پیام انواع و اقسام روضه ها و نوحه ها را پخش کردیم و همه احتیاج ها را در نظر گرفته بودیم. چه در حوزه ادبیات یا صحت روایات و چه در حوزه آواز و صدا و نغمه و لحن. دو سال است که در ایام محرم و روزهای ۱۹ ، ۲۰ و ۲۱ ماه رمضان به برخی کارهای شایسته اشاره و تعدادی کارهای محدود عرضه می شود. مثلاً صدای حاج آقای کوثری، یا آقای بخشو و یا صدای آقای ناخدا که از خوانندگان طراز اول در منطقه بوشهر و دشتستان هستند و تعدادی جوان تر که اینها را باید حتماً جدی تر بگیریم. چرا که خواننده هایی موجه و ارجمند داریم مثل حاج آقا سازگار، حاج آقا ماه رخسار در مشهد، آقای علی انسانی در تهران، حاج اسماعیل اخباری در کاشان، احمد آقا مراتب در اصفهان و در نقاط دیگر ایران هم شخصیت های شاخص داریم که از نسل میانه هستند. به این مفهوم که هنوز صداهایشان جاندار و جلوه دار است. هنوز هم می توانند مجلس گردانی کنند. یعنی نه آن قدر جوانند که بگوییم به پختگی نرسیده