پاورپوینت کامل نگاه متفاوت متولیان دولتی و اهالی سینما به سینما; بخش دوم ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاه متفاوت متولیان دولتی و اهالی سینما به سینما; بخش دوم ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاه متفاوت متولیان دولتی و اهالی سینما به سینما; بخش دوم ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاه متفاوت متولیان دولتی و اهالی سینما به سینما; بخش دوم ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

بررسی سینما و سریال سازی مذهبی از نگاه اهالی سینما

اشاره: در بخش نخست این میزگرد که با حضور علیرضا رضاداد، مدیریت سابق بنیاد سینمایی فارابی، محسن علی اکبری، تهیه کننده و امیر قادری، منتقد، برگزار شد، به «تعریف سینمای دینی»، «سینمای دینی به عنوان یک ‍‍ژانر» ، «سینمای دینی و سینمای تاریخی»، «ضرورت حضور افرادی به عنوان کارشناس مذهبی» و … پرداختیم. در ادامه این بحث که سعید شاپوری، فیلمنامه نویس که در کارنامه سینمایی اش نویسندگی «تولد یک پروانه» را دارد هم به این جمع اضافه شد، مسائل مربوط به «حضور سازمان های دولتی در کارهای مذهبی» ، «گردش مالی در آثار نمایشی مذهبی» و… می پردازیم.

ظاهراً در کارهای مذهبی به خاطر حساسیت زیادی که روی آن وجود دارد، سرمایه گذاری های خوبی هم انجام می شود. ممکن است این دلیل وسوسه کننده ای باشد که عده ای غیرحرفه ای وارد سینمای دینی و مذهبی شوند. به نظر شما ایا درست است، بودجه زیادی صرف شده و در نهایت هم کار ماندگاری تولید نشود؟

علی اکبری: تصور اینکه سرمایه گذاری در کارهای مذهبی بهتر بوده و برای سینماگران، به پشتوانه حمایت مالی سفارش دهندگان این قبیل کارها، منعفت مالی در پی خواهد داشت، تصوری غلط و نابجاست که من به عنوان یک تهیه کننده آن را قبول ندارم.

اما اگر همچون کسانی که نقطه شروع فعالیت خود را عرصه «دفاع مقدس» برگزیدند، برخی از جوانان، موضوعات مذهبی را بهانه ورود خود به سینما قرار دهند، کار بسیار خطرناکی انجام داده اند. زیرا تاکنون مشاهده کرده ایم که با آثار ضعیف خود به هر دوی این حوزه ها لطمه وارد ساخته اند. این، در واقع خطرپذیری بدی بود که برخی از مراکز دولتی، به ویژه «صدا و سیما» انجام داد که نتایجی برخلاف انتظار به بار آورد.

معمولاً در تمام دنیا فیلم هایی از این دست، چه در بعد تاریخی، چه در بعد مذهبی توسط کارگردان های مطرح و باتجربه ساخته می شوند و به همین جهت، پس از نمایش آثار آنان، همه می خواهند مثل آن فیلم ها را بسازند. این آثار، تأثیر خود را در جهان بر جای خواهد گذاشت و این در شرایطی است که ما هیچ کاری انجام نداده ایم، چراکه درست حرکت نکرده ایم.

برخی مجموعه های مذهبی، از نبود عوامل باتجربه و حتی متوسط هم رنج می برند و این مسئله لطمه ای بر هنر دینی و مخاطبان آن وارد می سازد که به مراتب از فیلمی که ضد موضوعات مذهبی ساخته می شود، بیشتر خواهد بود.

ما در برابر این مجموعه ها نه تنها نتوانستیم پاسخ مناسبی بدهیم، بلکه برعکس هم عمل کرده ایم.

به نظر شما برای اینکه شاهد یک روند منسجم در حوزه سینمای دینی و مذهبی باشیم، باید متولی خاصی در این حوزه وجود داشته باشد؟

علی اکبری: به نظر من بحث متولی غلط است. در هیچ جای دنیا ما متولی فیلم دینی نداریم. چراکه فیلمسازان خودشان باید تصمیم بگیرند در این حوزه کار کنند و نیازی به متولی خاص وجود ندارد. اتفاقاً بهتر است، سازمان هایی که خودشان را متولی می دانند نباشند. من به عنوان کسی که ۲۵ سال در این حوزه کار کرده، آرزو دارم کاش روزی بشود که ما نیازمند این سازمان ها نباشیم و خودمان به عنوان شرکت های فیلم سازی وارد عمل شده، این قدر دستمان باز باشد که بتوانیم به راحتی سرمایه گذاری کنیم و از بازگشت سرمایه خود اطمینان داشته باشیم که این مستلزم وجود گردش مالی اقتصادی درست در جامعه است.

تا زمانی که سینمای ما درگیر برخی از این متولیان است که نام خودشان را حامی گذاشته اند و در واقع جز ضربه و ضرر رهاورد دیگری برای ما نداشته اند و تا زمانی که سینما وصل به این حامیان است، ما هیچ رشدی نخواهیم کرد و شاید جلوی پیشرفتمان هم گرفته شود.

در سینمای مذهبی، گردش مالی به درستی انجام می شود؟

علی اکبری: اگر آن متولیان بگذارند، می تواند گردش مالی درستی داشته باشد. دولت باید قدری اعتماد کند و ما سینماگران را به حال خودمان بگذارد تا خودمان وارد این بازار شویم و برای خودمان بازاریابی کنیم. چراکه این دخالت، دست و پای همه را بسته است.

اگر سینمای مذهبی به خود سینماگران واگذار شود، نتیجه اش به نظر شما از آن چیزی که در این سی سال دیدیم، بهتر خواهد شد؟

علی اکبری: قطعاً بهتر خواهد بود. شاید در سال های ۵۹-۵۸ که هنوز ابتدای راه بودیم و یک خلأ برای سینماگر وجود داشت، حضور عده ای که در حمایت از سینما در جایی به نام «حوزه هنری» دور هم جمع شدند و به دنبال آن هم مجموعه ای به نام «سازمان تبلیغات اسلامی» تشکیل دادند، کارساز بود. اما الآن و در سال ۸۷، در شرایطی که سی سال از انقلاب می گذرد، دیگر کافی است و اگر ما تا امروز می گفتیم سینما نیاز به حمایت، متولی و حامی دارد، الآن می گوییم که آنها باید کنار بروند و بگذارند سینما با یک تجربه سی ساله، بدون نیاز به حامی و متولی، خودش مسیرش را پیدا کند.

نظرتان در مورد «فارابی» چیست؟ ایا لزوماً فیلم ها، در آستانه تولید باید از صافی «فارابی» هم بگذرد؟

علی اکبری: هر نهادی که خودش را متولی تولید در امور دینی می داند، در اصل به تولید آن ضربه وارد خواهد کرد. هیچ کدام از آنها دیگر به نفع سینما نیستند، چراکه سینما به آن رشد کامل و کافی خود رسیده است.

شاید هر نهادی که بخواهد بودجه در اختیار سینماگر قرار دهد، این حق را برای خود قائل باشد که چنین نقشی هم داشته باشد. در واقع زمانی سینما می تواند مستقل از نهادها عمل کند که نیاز مالی به آنها نداشته باشد.

علی اکبری: در حال حاضر، «فارابی» دست تهیه کننده را برای صادرات فیلم بسته است و باید برای فروش فیلم در خارج از طریق سازمان های «فارابی» و «تلویزیون» عمل کرد که الآن این قضیه کمتر شده، ولی تا چندی پیش هم واردات فیلم خارجی، هم صادرات فیلم های ما و هم تجهیزات سینمایی کاملاً در اختیار نهادهای دولتی بود. اکنون تجهیزات سینمایی کم کم به بخش های خصوصی واگذار می شود.

به طور کلی اگر همین طور شرکت های خصوصی در سایر بخش های سینمایی هم وارد میدان شوند، دست سینماگران هم در مورد مسائل مالی باز می شود و دیگر نیازی به سرمایه گذاران غیرسینمایی نخواهند داشت. بنابراین مسلماً در چنین شرایطی سینما موفقیت بیشتری خواهد داشت.

رضاداد: این خیلی حرف بزرگی است که یک تهیه کننده به جایی رسیده باشد که بتواند بگوید، نیاز مالی ندارد و تنها خواسته اش این است که بدون وجود مانعی به کارش ادامه دهد تا آن سینمای آرمانی را محقق کند.

اما من فکر می کنم که سینمای ایران، هنوز در شرایطی قرار نگرفته که تنها با اتکا به منابع بخش خصوصی و بدون کمک دولت و نهادهای عمومی بتواند این کار را انجام دهد و به طور کلی در همه زمان ها و مکان ها دولت باید حمایت های خود را از حوزه فرهنگ مستمر کند و اتفاقاً فقط حمایت کند. امروزه ما گرفتار این هستیم که آنهایی که باید حمایت کنند، بازخواست می کنند و کسانی که باید حمایت شوند، مورد مؤاخذه قرار می گیرند. سینمای دینی و مذهبی باید مانند هر گونه دیگری از سینما با مخاطب زنده باشد و اصلاً سینما به مخاطب زنده است. پس اگر ما بتوانیم، برای این رویکرد مخاطب داشته باشیم، می تواند ادامه حیات دهد و اگر نتوانیم مخاطب آفرینی کنیم، به طور کلی کار عبثی انجام داده ایم.

بعد از این، ما احتیاج به افراد و سازمان های دلسوز و علاقه مندی داریم که اعتقاد دارند در این حوزه باید همه امکانات خود را قرار دهند. در نهایت می رسیم به حامیانی که باید به جای مانع بودن، کمک کنند. در اینجا می خواهم از آن صحبتی که به میان آمد، استفاده کنم، مبنی بر این که سازمان هایی که سرمایه گذار هستند، به خود حق می دهند نظرات خود را در کار دخیل کنند. در حالیکه سرمایه گذار باید تنها به تحقق اندیشه های هنرمند یاری رساند. چراکه آنچه اهمیت دارد، اندیشه هنرمندانه است و نه سازمانی که سرمایه گذاری کرده است.

متأسفانه نگاه ما در حوزه مسئولیت های فرهنگی، نگاه غلطی است و گاهی وقت ها جایمان عوض شده است. متوجه نشده ایم که هنرمند مهم است و فکر می کنیم سفارش دهنده مهم است. این هنرمند است که سفارش می گیرد و ما کمک می کنیم که سفارش او بتواند محقق شود.

اگر دیدگاه مدیریت فرهنگی اصلاح شود، حامیان وظایف خود را به درستی انجام می دهند. حال اگر بخش خصوصی هم بتواند روی پای خود بایستد، حامیان می توانند ابعاد آن را گسترش دهند و از منابع و امکانات خود استفاده کنند تا کار فیلمساز شکل گیرد. اگر چنین نگاهی وجود داشته باشد، یعنی من به عنوان مسئول فرهنگی بدانم کسی که تابلویی را خلق می کند، مهم است و نه منی که تنها قرار است بودجه خرید امکانات او را پرداخت کنم، آن گاه می توانیم ادعا کنیم «سینمای دینی» حامی دارد، ولی اسم این حامی «دلسوز» است، نه کسی که «مانع تراشی» می کند.

شاپوری: شاید بد نباشد، مسئولان و ما نگاهی به کتاب «جمهور» ارسطو که به ترسیم «مدینه فاضله» آرمانی بشر پرداخته، بیاندازیم که به عنوان مثال، می گوید مدیران بخش های هنری باید آنقدر در زمینه مدیریتی خود تخصص داشته باشند تا قدرت اظهار نظر درباره آثار هنرمندان جامعه را کسب کرده و استادانه آنها را هدایت کنند.

بنابراین مدیران بخش فرهنگی ما نیز اگر از تخصص های لازم و معلوماتی فراتر از حد معمول یک هنرمند، در مورد حیطه فعالیت خود برخوردار باشند، جای نگرانی نیست و می توانند نظرات کارشناسانه خود را ارائه دهند، چه بسا هنرمندانی که از این نوع انتقادات استادانه و دلسوزانه استقبال هم به عمل آورند. اما جای تأسف زمانی است که می بینیم مدیران بعضی از بخش های فرهنگی، از حد معمول دانشِ در بخشی که تصدی آن را به عهده گرفته اند برخوردار نیستند. اینجاست که وقتی نظری ارائه می دهند، نسنجیده است و جدا از آنکه برای هنرمند گران تمام می شود، ممکن است با برخی مانع تراشی ها از بروز آثار ارزشمند هم جلوگیری شده و به پیکره هنر ضربه وارد سازد.

من به عنوان فیلمنامه نویس پله اول فیلمسازی هستم و به تعبیری شاید جزو کسانی باشم که دیده نمی شوند. چراکه اتفاق می افتد، فیلمنامه نویس بارها و بارها به نوشتن بپردازد و مورد قبول واقع نشود. به همین دلیل، فیلمنامه نویسی از مظلوم ترین قسمت های فیلمسازی است. گذشته از آنکه یکی از قسمت هایی است که متحمل بیشترین سهم اعمال سانسور بوده و از این منظر بسیار آسیب می بیند.

جا دارد بگویم، آنچه که در حوزه تئاتر و سینما لطمه بسیار شدیدی خورده، کار دینی و نویسنده ای است که در حوزه مسائل دینی پژوهش می کند.

علی رغم اینکه دین، مذهب و مفاهیم الهی در همه جای دنیا، موضوع بسیار خوبی است که دست مایه فیلمنامه نویسی قرار گیرد، چرا در ایران این اتفاق کمتر رخ داده است و فیلمنامه نویسان به این موضوعات در ظاهر علاقه ای نشانه نمی دهند؟

شاپوری: مشـکل ایــن اسـت کــه وقتی فیلمنامه نویسی کار دینی می نویسد، او را اصلاً هنرمند به حساب نیاورده و فکر می کنند از سر ناتوانی به این مسئله روی آورده است. این اشتباهی بسیار فاحش است که بعضی از کارها نیز به آن دامن می زند. مگر ما چند نفر داریم که بر روی نوشتن فیلمنامه های دینی فعالیت می کنند؟ اولین و آخرین کاری که در سینما از من کار شد، همان «تولد یک پروانه» بوده که مربوط به ۱۲ سال پیش است. من همان کسی هستم که آن کار را ارائه دادم و امروز دانسته هایم نسبت به آن زمان افزایش یافته و در تکنیک هم تجربه های بیشتری کسب کرده ام. چرا این اتفاق نیفتاد؟ در حالی که می توانستم متن های بیشتری بنویسم، کمااینکه این کار را هم انجام دادم. اما بازدهی ای که در این زمینه باید می داشتم تا حد زیادی فروکش کرد. البته من هرگز به فیلمنامه نویسی به عنوان یک حرفه نگاه نکرده و آن را به مثابه همان هویتی که دارد، یعنی یک هنر و دغدغه دیده ام.

اما حقیقت این است که در حوزه کارهای دینی بیش از هر جای دیگری اشکال به وجود می آید و من این را به قاطعیت می گویم. حتی علت آن از جنبه های مالی هم نیست و ما می بینیم که کاری که طنز بوده و انرژی چندانی هم نیاز ندارد به راحتی ساخته می شود؛ اما کارهای دینی که نیاز به پژوهش، قبول مسئولیت بالا و صرف انرژی زیادی دارد، به سختی پذیرفته می شود.

به طور کلی نگاه ها به شخص فیلمنامه نویس در حد یک فرد «قلم به دست» است که نیاز به صرف هیچ گونه هزینه ای هم ندارد. این در حالی که است برای هر کاری، به خصوص در حوزه دین، باید حداقل ۲۰ کتاب خوانده باشی و ۲۰ کتاب دیگر هم بخوانی و این جدا از تسلط بر مسائل تکنیکی کار است.

از نظر من جلسه امروز ما باید بتواند به سه سؤال جواب دهد؛ «چه می خواهی؟ چرا می خواهی؟ چگونه می خواهی؟» آنچه می خواهیم ساخت فیلم دینی است؛ چرا می خواهیم؟ قصدمان این است که در تقویت پایه های دینی جامعه مؤثر باشیم و به آن کمک کنیم تا حفظ و متحول شود؛ چراکه قرآن همه چیز ماست و باید برای آن کاری انجام دهیم. چگونه خواستن ما هم در گرو ابزاری است که برای این کار نیاز داریم و باید در اختیار ما قرار گیرد.

اما متأسفانه می بینیم در حوزه دین هم مانند حوزه دفاع مقدس، تنها به موضوعاتی بها داده می شود که در جهت اهداف خاصی قرار دارند و به نوعی استفاده ابزاری می شود. زمانی بود که در فیلم های دفاع مقدس، بیش از هر مسئله ای به آنچه شور و هیجان ایجاد می کرد،