پاورپوینت کامل فلسطین؛ کربلایی دیگر بخش دوم;گفت و گو با مرضیه محمدزاده ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فلسطین؛ کربلایی دیگر بخش دوم;گفت و گو با مرضیه محمدزاده ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فلسطین؛ کربلایی دیگر بخش دوم;گفت و گو با مرضیه محمدزاده ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فلسطین؛ کربلایی دیگر بخش دوم;گفت و گو با مرضیه محمدزاده ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۱

اشاره: در شماره قبل، با دکتر مرضیه محمدزاده درباره مجموعه دو جلدی «دانشنامه شعر عاشورایی» گفت وگویی داشتیم. تلاش پنج ساله این پژوهشگر، درباره شعر شاعران عرب و عجم انگیزه ای شد تا در ادامه گفت وگو، سؤالاتی هم در نقد و بررسی شعر عاشورایی معاصر مطرح کنیم. دکتر محمدزاده که معتقد است؛ شاعر امروز، مکتب حسین (ع) را آموزشکده مبارزان دانسته، ذلت اعراب و مسلمانان را برنمی تابد و فلسطین را به عنوان کربلایی دیگر معرفی می کند، به پرسش های خیمه این چنین پاسخ می دهد:

فرود و فراز شعر عاشورایی را در شعر معاصر ایران چگونه می بینید؟ آیا عناصری چون ذلت ناپذیری، عزت نفس، ظلم ستیزی، افشای ستم جائران، عدالت و برابری، اصلاح جامعه و پیکار با مفاسد که در ذات حماسه عاشورا نهفته بوده و همواره الهام بخش آزادگان از مکتب عاشورا شده، در ادبیات و شعر عاشورایی هم به قدر شایسته موجود است؟

اگر بخواهیم اشعار عاشورایی را از ابتدا بررسی کنیم، در دوران صفویه، تقریباً دیوان تمام شاعران، مرثیه بود و مرثیه سرایی به شدت رواج داشت. ولی از عصر مشروطه به بعد و به ویژه در دوران انقلاب، جلوه هایی از قیام، حماسه، پیام و عرفان عاشورا پررنگ تر می شود. اگرچه «رثا» در جریان عاشورا به خاطر عمق فاجعه، هرگز نادیده گرفتنی نیست، اما ظلم ستیزی، عدالت محوری و جلوه های انسانی آن در دوران انقلاب و اشعار معاصر ـ چه عرب و چه فارس ـ بیشترین نمود خود را دارد؛ هم در شعرهای آیینی و هم در بعضی نوحه ها که البته انحراف در نوحه خیلی زیاد است، ولی باز نوحه های خوبی هم داریم که بیانگر عزت عاشوراست.

اما عده ای معتقدند که اشعار آیینی به ویژه «شعر عاشورایی» در مقایسه با کمیت خود از کیفیت پایینی برخوردار است و پرداختن به مضمون عاشورا در مقایسه با مضامین دیگر در شعر هر شاعر، کیفیت کمتری دارد.

این مسئله در تمامی موارد صدق نمی کند. از آنجا که من به واسطه حیطه فعالیتم ناچار به تحقیق فراوان در این زمینه بودم، به خصوص از جهت نیاز به تحقیق و تفحص بیشتر در مورد پایان نامه دکترای خود، به مصاحبه های حضوری متعدد با شاعران معاصر پرداختم؛ از جمله اشاره می کنم به آقای دکتر سنگری که مصاحبه من با ایشان دو ساعت طول کشید و یا آقای موسوی گرمارودی؛ همین طور آقای معلم که یک مصاحبه پنج ساعته داشتیم و دیگرانی چون آقای شاهرخی در مصاحبه ای چند ساعته یا مرحوم قیصر امین پور در «خانه شاعران» که ما سه ساعت در این مورد به گفت وگو پرداختیم. آنچه که بعد از انجام این گفت وگوها با شعرای معاصر متوجه شدم، فهم عمیق و زیبا از قیام عاشورا از جانب ایشان بود.

درست است که امام حسین (ع) آنقدر بی انتهاست که تا روز قیامت هر بار صحبتی از ایشان به میان آید، حرف جدید و کلام تازه ای می جوشد، اما ره توشه ای که ما در عصر حاضر داریم، باارزش و گرانبهاست و نشان از درک عاشقانه شعرا از عاشورا دارد. هرچند ایراداتی وجود دارد، چنانچه من بحثی را در پایان نامه دکترای خود تحت عنوان «تحریف عاشورا» آورده ام؛ به عنوان مثال جایی که صحبت از «آب» به عنوان «مهریه حضرت فاطمه (س)» می شود، با وجود اشعار بسیار زیبایی که در این مورد وجود دارد، وقتی به تاریخ مراجعه می کنیم، می بینیم مصادیق تاریخی این مطلب، بسیار کم بوده و از اعتبار تاریخی چندانی برخوردار نیست. مثلاً این مطلب که فرزندان امام حسین (ع) در آتش سوخته اند، مطرح است، در حالی که در تاریخ گواهی بر این مدعا وجود ندارد. شاید بر من ایراد بگیرید که این طور نیست، اما من با تحقیقات، حقیقت این مطالب را کشف کرده ام.

البته چون من در مضامین دیگر کار نکرده ام، نمی توانم نظری در مورد ضعف کارهای آیینی یک شاعر نسبت به بقیه آثار وی بدهم. این را باید کسانی که در هر دو موضوع تخصص دارند، کارشناسی کنند. من فقط در مورد اشعار عاشورایی کار کرده ام و در این حیطه معتقدم برخی از شاعران ما بسیار خوب کار کرده اند. به این معنی که زحمت کشیده اند و اگر از امام حسین (ع) سروده اند، چیزی بوده که به آن دست یافته اند و زیبا سروده اند.

با تمام این اوصاف، اگر چه گاهی ایرادات تاریخی زیادی بر این اشعار وارد است، باز هم نمی توان گفت که کیفیت کار این دسته از شعرا در حد سایر سروده های آنان نیست یا در مقایسه با دیگر آثار ادبی ما ضعیف تر است. من چنین چیزی را قبول ندارم و معتقدم که شاعران ما در این زمینه بسیار کار کرده اند.

در «دانشنامه شعر عاشورایی» اشاره فرمودید به اینکه: «روش ائمه (ع) در ارج نهادن به شعر شاعران و توجه به شعر آنان، بدون دخالت دادن شخصیت، رفتار و جهت گیری سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و حتی مذهبی آنها بوده است.» روشن است که نگاه ائمه (ع) به مسائل، نگاه خاصی است. آیا در نقد و بررسی اشعار شعرا، این روش با توجه به آسیب هایی که ممکن است داشته باشد، برای ما هم باید حجت باشد؟

سعی من بر آن بوده تا در این کتاب با الگوپذیری از دیدگاه ائمه (ع) عمل کنم. از نظر من، وقتی با شعری قوی و باارزش که حاوی مفاهیم معنوی ارزنده ای است برخورد می کنیم، باید بدون در نظر گرفتن اینکه شاعر که بوده و چه کرده، به تحلیل اثر بپردازیم و از طرح آن اثر اجتناب نورزیم. به عنوان مثال، «فرزدق» علاوه بر اشعاری که درباره ائمه (ع) سروده است، اشعار درباری زیادی هم برای بنی امیه دارد و وقتی در منزلگاه «صفاح» با امام حسین (ع) روبه رو می شود، امام بدون در نظر گرفتن عملکرد وی، باحوصله و به نیکویی به مصاحبت با وی می پردازند و ما می بینیم که این شاعر، چه اشعار زیبایی درباره امام سجاد (ع) دارد که بعدها «جامی» با الهام از همین شعر، شعری در خصوص این حضرت می سراید که تقریباً ترجمه آن شعر است.

آیا می توان مدعی بود تمام شاعرانی که در مورد ائمه (ع)، دست به قلم برده اند در حد «دعبل» یا «کُمیت» هستند؟ با این وجود، ائمه (ع) آنان را به نزد خود می پذیرفتند، به اشعارشان گوش می سپردند و حتی از اطرافیان می خواستند تا سروده های آنان را حفظ کرده و به فرزندان خود بیاموزند. وقتی «سفیان عبدی» در حضور امام جعفر صادق (ع) شعر خود را می خواند، امام (ع) رو به اهل بیت می فرمایند: «این شعر را به بچه های ما آموزش دهید.»

امروزه نیز «بورسلامه» را می بینید که مسیحی است، ولی زیباترین شعر عاشورایی را سروده است. وقتی عشق به امام حسین(ع) وجود داشته باشد، دیگر چه فرقی می کند که شاعر در چه مسلک و کِسوتی است؟ ما باید به جای طرد این اشعار، به آنها بها داده و در کتاب هایمان استفاده کنیم.

فکر نمی کنید آنچه اشعار آیینی ما را با افت کیفی، در عین تولید حجم بالای آن مواجه کرده، نوعی نگاه افراطی با همین طرز تلقی بوده است؟

توجه داشته باشید که منظور من، طرح اشعار قوی و باکیفیت است و برای جلوگیری از این آفتی که ذکر کردید، به طور قطع باید در مورد کیفیت اشعار سخت گیری کرد.

بنابراین منظور شما تنها عدم توجه به شرایط سیاسی شاعر است؟

هم شرایط سیاسی و هم شرایط فردی ـ اجتماعی آن. ممکن است آن فرد از دیدگاه جامعه چندان مورد تکریم واقع نشود یا حتی انس و الفت چندانی با ائمه (ع) نداشته باشد. با این وجود موفق شده، شعری بلندپایه و در خور توجه بسراید. مانند «یحیی بن حکم»، برادر مروان بن حَکَم که بنا به گفته سیدجعفر شهیدی، اولین شعر عاشورایی را در خود دربار یزید سروده که بسیار هم سروده زیبایی است: «… بچه های زهرا(س) از بین رفتند، ولی نسل سمیه به اندازه ریگزارهای صحراست…» در اینجا ما بدون توجه به شخص شاعر می توانیم به سروده زیبای او توجه کرده و بهره ببریم.

فکر می کنید ما در جامعه خودمان تا چه حد به این مسئله پایبند هستیم و بر اساس چنین اعتقادی عمل می کنیم؟

خیلی کم؛ من خود بسیار در این مورد با مشکل مواجه شده ام. من کتاب «امام حسین (ع)، امام ارزش ها» را با وجود آنکه با استقبال خوبی مواجه