پاورپوینت کامل هدفی سخت برای تلویزیون و دین داران ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هدفی سخت برای تلویزیون و دین داران ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هدفی سخت برای تلویزیون و دین داران ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هدفی سخت برای تلویزیون و دین داران ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

استاد ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی از سختی های انتقال پیام دینی به وسیله تلویزیون می گوید؛

چنین نقل است که گوتنبرگ با ماشین چاپش اولین چیزی که روی کاغذ آورد، انجیل مقدس بود. اولین ایستگاه رادیویی نیز در سال ۱۹۰۶، برنامه اش را با وعظ یک کشیش آغاز کرد. خود این دو مثال ساده برای معطوف شدن ذهن متخصصان رسانه و دین به اهمیت پیوند این دو فضا کافی است! اما داستان به این سادگی ها نیست، چون رسانه مقتضیاتی دارد که متخصصان دین باید آن را بشناسند. به همین خاطر، نمی توان با آوردن تصویر حسینیه ها به گوشه خانه ها از طریق تلویزیون به انتقال کامل پیام های معنوی و دینی این آیین، اطمینان کامل داشت. در گفت وگویی که با دکتر «علیرضا حسینی پاکدهی»، عضو هیئت علمی گروه ارتباطات دانشگاه علامه طباطبایی داشتیم، سراغ برخی از ضعف های رسانه ایِ همچون تلویزیون در انعکاس پیام های دینی رفتیم.

دکتر پاکدهی خود زمانی از اعضای مرکز تحقیقات و مرکز هماهنگی پژوهش های صدا و سیما بوده و پایان نامه دکتر ایش را هم با موضوع نظام مطلوب رادیو ـ تلویزیونی ایران نوشته است؛ این مطلب حاکی از آن است که رسانه مورد علاقه اش تلویزیون است.

آقای دکتر می گویند یکی از مداحان معروف ایران در مجلسی که قرار بود از آن فیلمبرداری هم بشود حاضر بود و وقتی نوبت او شد، مؤدبانه از فیلمبرداران خواست دوربین ها را خاموش کنند. استدلال او هم این بود که ما اینجا با توجه به شرایطی که در آن قرار گرفته ایم، شور و حالی داریم که افرادی که بعدها این برنامه را می بینند، متوجه این فضا نیستند و برداشتی از آن می کنند که با واقعیت این فضا متناسب نیست. این استدلال از نظر علمی هم درست می نماید، چون رسانه ای همانند تلویزیون می تواند ماهیت پیام را با تغییراتی مواجه کند. نظر شما در این مورد چیست؟

به طور کلی ماهیت رسانه ها به گونه ای است که هر نوع پدیده ای را هنگام انتقال با نوعی دگرگونی مواجه می کند، پس هرگز قادر نیست آن واقعیت را بدون دخل و تصرف در اختیار دیگران قرار دهد. شما مثال خاصی آوردید، اما من می خواهم مثال خیلی ساده تری بزنم. فرض کنید شما می خواهید یک کوه نورد را در حال صعود به قله ای برفگیر که سوز و سرما در آن بیداد می کند، نشان دهید. آیا تلویزیون می تواند کاری کند که ما آن حسِ سرما و شرایط خاص کوه نورد را تجربه و درک کنیم؟ ممکن است این حس در حد خیلی ناچیز در بیننده ایجاد شود. چون ما در خانه راحت کنار بخاری نشسته ایم و در حالت تفریح داریم آن صحنه را می بینیم، پس هرگز نمی توانیم خودمان را جای آن فرد بگذاریم. حالا این مسئله در مورد انعکاس فضایی روحانی که افراد با شور، انگیزه و نیت خاصی گردهم جمع شدند نیز می تواند مصداق داشته باشد. گذشته از آنکه، حسی که در جمع ایجاد می شود، نوعی انتقال و سرایت به همراه خود دارد، در حالی که وقتی شما همین صحنه را از طریق جعبه جادویی می بینید، این حس و حال به بیننده منتقل نمی شود. به همین خاطر، ممکن است شور و جذبه خاصی در محیطی مشخص در فرد اتفاق بیفتد و او دست به اعمال خاصی بزند که از بیرون غیرقابل درک جلوه کند.

حال اگر جای این دو را عوض کنیم و حاضران در آن جلسه، تماشاگر برنامه شوند، ممکن است به چنین حس و حال و رفتارهایی دست نیابد. پس می گوییم رسانه قادر به انتقال تمامی آنچه در حال وقوع است، نیست، بلکه فقط بخشی از آن را منتقل می کند. ما هم به یک نظاره گر تبدیل می شویم و نمی توانیم خودمان را در آن فضا قرار دهیم. پس بعضی از مواقع برخی رفتارها ممکن است برای ما غیرعادی تلقی شود. برای کسی که در این فضا حضور ندارد (برای مثال یک غیرایرانیِ ناآشنا با فرهنگ عزاداری ما)، بر سر و سینه زدن عزاداران ممکن است نوعی رفتار منفی و غیرمنطقی تلقی شود.

شما به مثال کوه نورد اشاره کردید؛ من به فیلم های ژانر وحشت اشاره می کنم. در اینگونه فیلم ها، سازنده درست است که نمی تواند همان حس وحشت را به طور کامل در بیننده القا کند، ولی با استفاده از تکنیک های هنری، نور صحنه، گریم، موسیقی و … کاری می کند که در اثرِ تصاویری که منجر به هیجان زیاد می شود، تا حدی قلب مخاطب تندتر بزند. آیا استفاده از شیوه های غیرمستقیم برای انتقال معانی ضمنی و به طور کلی استفاده از هنر در غیرمستقیم جلوه دادن پیام ها و تجربه های معنوی می تواند مؤثر باشد؟

هنر به طور مطلق می تواند این کار را بکند، ولی کدام هنر و با چه ویژگی ها و خصوصیاتی؟ وقتی که فناوری میانجی انتقال پیام ها می شود، خود در ماهیت پیام تغییرات گسترده ای ایجاد می کند. یعنی هر چند تلویزیون ممکن است مزایای زیادی داشته باشد و حس دقیق تری در ما ایجاد کند، ولی در عین حال می تواند تحریف ها و دگرگونی های زیادی هم در محتوای پیام اصلی ایجاد کند.

پس صِرف اینکه ما به مجالس عزاداری دوربین ببریم و از آن فیلمی تهیه و پخش کنیم، نمی تواند انتقال دهنده معانی باشد؟

خیلی کم؛ شما برای انتقال معانی نیاز دارید تا فضای کلی ای ایجاد کنید و فردی هم که پیام را دریافت می کند، باید در وضعیت روحی و روانی مناسبی قرار داشته باشد تا بخواهد در معرض چنین پیامی قرار گیرد. برای مثال، فرض کنید کسی دوست دارد به مجالس عزاداری برود ولی نمی تواند؛ چنین فردی با کسی ک