پاورپوینت کامل دین حق دارد در رسانه حضور داشته باشد ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دین حق دارد در رسانه حضور داشته باشد ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دین حق دارد در رسانه حضور داشته باشد ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دین حق دارد در رسانه حضور داشته باشد ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

مدیرگروه رشته معارف اسلامی، فرهنگ و ارتباطات دانشگاه امام صادق (ع):

در ایران استادان کمی در حوزه علوم ارتباطات می توانید پیدا کنید که مثل دکتر «حسام الدین آشنا»، دغدغه و تخصص در دو حوزه رسانه و دین داشته باشند. او در این گفت وگو به ضرورت توجه به رسانه های دینی و لزوم حضور آنها در جامعه دینی اشاره کرده است. هر چند که از نظر او، باید بین برنامه دینی خوب و بد فرق بسیاری گذاشت و هر برنامه ای را نمی توان بنا به ظاهر آن «دینی» نامید.

در مطالعات مربوط به دین و رسانه ها، دو دیدگاه عمده وجود دارد؛ یک دیدگاه مربوط به کسانی می شود که رسانه را تقویت کننده دین و دینداری می دانند و دیدگاه دیگر، شامل افرادی است که رسانه را مفهومی «مدرن» و دین را نهادی «سنتی» تلقی می کنند! این افراد به نوعی، رسانه را رقیب دین می دانند. همین طور معتقدند، رسانه از آنجایی که سعی می کند جای دین را بگیرد و عرصه آن را تنگ تر کند، با مقاومت هایی از سوی دین داران مواجه می شود. هرچند عده دیگری این دو را در کنار هم می بینند و نه مقابل هم، اما خود شما در مورد این دو نظریه، چه فکر می کنید؟

من به جای که اینکه با نظریه ها کار داشته باشم، به واقعیت عمل دین داران توجه می کنم. به نظر من، کسانی که در دوره پیش از رسانه ها، ارتباط گرانی فعال بودند، وقتی با رسانه ها مواجه شدند، از این فناوری استفاده فعال کردند. آنهایی که فعال نبودند نیز در مقابل این پدیده، برخورد انفعالی داشتند. کسی که مؤسسه آموزش دینی را اداره می کند، سازمان خود را قدم به قدم با تحولات اجتماعی و رسانه ای، بازسازی می کند. برای مثال، ۳۰ سال پیش در خیابان شهباز آن زمان (شهدای امروز)، حسینیه ای به اسم «حسینیه محلاتی ها» بود. نوجوان که بودم به آنجا می رفتم. در آنجا روزهای جمعه، روحانی کوتاه قدِ خوشمزه ای به اسم آقای راستگو برای بچه ها برنامه داشت. شب جمعه هم یک روحانی جوان دیگر به نام آقای قرائتی سخنرانی داشت. این حسینیه مواقعی که جمعیت زیاد می شد، برای نمایش سخنرانی حتی از تلویزیون مدار بسته نیز استفاده می کرد.

۳۰ سال پیش؟!

بله؛ هر دوی آن روحانی ها تلویزیونی شدند. آن کسی که فعالانه فکر می کرد و به دنبال نوآوری بود تا به تلویزیون دسترسی پیدا کرد، ۳۰ سال دیگر نیز آن را رها نکرد. شما تجربه دیگری همچون «حسینیه ارشاد» را دارید. آنجا مکانی است که در جاده قدیم شمیران با خیمه ای شروع به کار کرد. عده ای (از جمله، بازاری ها، روحانیان، مهندسان، پزشکان و…) که ویژگی تحول خواهی داشتند، خواستند حسینیه ای تأسیس کنند. این ماجرا به ۴۵ سال پیش برمی گردد.

آنها همان زمان فکر کردند که برای جامعه مذهبی آن روز به چه چیزی نیاز دارند. روزنامه کیهان همان موقع در افتتاحیه حسینیه ارشاد گزارشی تهیه کرد و نوشت: «بلندگوهای استریوفونیک در خدمت مذهب». داشتن بلندگوی استریو در آن زمان پدیده ای نوآورانه محسوب می شد. همان موقع گروه سرود و تئاتر حسینیه ارشاد معنا پیدا می کند و شیوه نشستن در حسینیه نیز تغییر کرد و به شکل صندلی در آمد. منبر، جای خودش را به صحنه و تریبون داد.

نوع پیام هایی که در حسینیه ارشاد تولید می شد، باعث تحولات فکری و فرهنگی در جامعه مذهبی آن روز شد. کسانی که آن طور فکر می کردند، طبیعی بود که با رسانه های جدید مشکلی نداشته باشند، اما بنده نوعی که حیطه تأثیرگذاری ام تنها در مسجد، محله یا روستای خودم بوده و بَس، تلاش فعالانه ای هم برای تأثیرگذاری بر مخاطبان نداشته ام، طبیعی است که وقتی به رسانه های جدید برسم، بیش از آنکه به استقبال رسانه ها بروم باید از آنها بترسم، چون رسانه های جدید دو کار می کنند؛ هم امکان آشنایی جمعیت وسیعی را با نوع گفتار من فراهم می کنند و هم اینکه این افزایش تعداد مخاطبان، انتقادهایی را در پی خواهد داشت که شاید من سخنران، دوست ندارم بشنوم.

یعنی می خواهید بگویید، تغییر در رسانه، نوع پیام را نیز تحت تأثیر قرار می دهد؟

حرف من این است که بنا به پیشینه دین داران، شما توقع برخورد با رسانه را دارید. آنهایی که فعالانه با جامعه برخورد می کردند، نگاه شان نسبت به رسانه هم مثبت بوده است. آنهایی که نشسته اند تا جامعه به سمتشان بیاید، با این پدیده جدید مشکل پیدا کردند.

فردی که بانی مجلسی بوده که مخاطب و رویکردش جوانان است، هیچ ترسی از اینکه شبکه ماهواره ای تأسیس کند، ندارد.غلط یا درست بودن این کار مسئله دیگری است.

زمانی که امکانات رایانه ای فراهم شد، بسیاری از روحانیان به این سمت رفتند که حجم بزرگ سنت اسلام مکتوب را به شکل دیجیتال تبدیل کنند. من بارها گفته ام؛ بیشترین فعالیت در حوزه رایانه ها را نه دانشگاه ها کرده اند و نه دولت، بلکه این کار را حوزه های علمیه و جامعه مذهبی انجام داده اند. همین ها که رویکردشان داشتن کتابخانه در یک لوح فشرده بود، وقتی اینترنت آمد، نترسیدند.

اینکه می بینید قم یکی از پایتخت های اینترنتی حتی خاورمیانه تلقی می شود، برای این است که فرد، نهاد و دینی که حرفی برای گفتن دارد، نیاز به رسانه دارد و اگر رسانه اش جدیدتر و پویاتر باشد، خوشحال تر می شود.

ولی هر رسانه متقاضیان خاص خودش را دارد؛ اتفاقی که در تلویزیون ما می افتد این است که همان تصویربرداری ای که از هیئت های مذهبی کرده ایم، از تلویزیون پخش می کنیم. مسلماً باید بین رسانه و دین و رسانه بد و دین فرق بگذاریم.

ولی باید مقتضیات موضوع متفاوت باشد. آیا از این مراسم عزاداری باید تنها فیلمبرداری کنیم و پخش کنیم یا اینکه باید در این شیوه تغییری ایجاد کرد؟

شما از مقدمات من پرش بلندی کردید و به این بحث رسیدید. بحثم را تکرار می کنم. به نظر شما آیا مسابقه فوتبال و تلویزیون با هم نسبتی دارند یا ندارند؟

از چه نظر؟

یعنی خوب است آن را از تلویزیون پخش کنیم یا نه؟

بد نیست!

با یک دوربین یا ۱۸ دوربین؟

به طور حتم فیلمبرداری با دوربین بیشتر بهتر است، ولی با این فرض، آیا باز هم همان فضای ورزشگاه نزد بیننده ایجاد می شود؟

اگر فوتبال را با یک دوربین ضبط کنیم، شمای بیننده فوتبال، از فوتبال است که متنفر می شوید، نه از تلویزیون؛ یعنی اگر شما فوتبال تلویزیونی را امروز به ورزشگاه ترجیح می دهید، به خاطر این است که در تلویزیون چیزهایی می بینید که در ورزشگاه آن را از دست می دهید! اما اگر شما یک مسابقه فوتبال را از یک شبکه ماهواره ای با هفت یا هشت بلندگو ـ به صورت دالبی ـ ببینید و بشنوید، فکر می کنید در ورزشگاه حضور دارید. واقعیت این است که ورزشگاه برای مثال، ۱۰۰ هزار نفر بیشتر ظرفیت ندارد و سراسر ایران می خواهند آن را ببینند، پس هیچ راهی جز این نیست که اگر آن ۷۰ میلیون می خواهند با این ۱۰۰ هزار نفر مشارکت کنند، ما محتاج پخش تلویزیونی هستیم که البته باید متناسب با فضای ورزشگاه باشد. این تفاوت پخش تلویزیونی خوب و بد است؛ امری که به اصل پیام لطمه می زند یا آن را بارور می کند.

در حوزه دین، امسال مجید مجیدی برنامه ای ساخت به اسم «نجوای عاشورایی» و با چند دوربین از مجلس عزاداری فیلمبرداری کرد. شما صحنه هایی می بینید که هیچ گاه در خود حسینیه نمی توانید ببینید. مداحی که امسال شما در این برنامه دیدید، با آنچه پارسال دیدید تفاوت زیادی دارد؛ چون به روایت مجیدی فیلمساز او را دیده اید. اکنون قضاوت کنید، دیدن برنامه هایی با این کیفیت بهتر از اصلاً ندیدن آنها نیست؟

اما این حوزه با فوتبال ت

 اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی، به دوستانتان معرفی کنید.

  راهنمای خرید:

• همچنین لینک دانلود به ایمیل شما ارسال خواهد شد به همین دلیل ایمیل خود را به دقت وارد نمایید.
• ممکن است ایمیل ارسالی به پوشه اسپم یا Bulk ایمیل شما ارسال شده باشد.
• در صورتی که به هر دلیلی موفق به دانلود فایل مورد نظر نشدید با ما تماس بگیرید.