پاورپوینت کامل آرمان روزی در آرمان شهری; نگاهی به شعر «روز ناگزیر» سروده «قیصر امین پور» ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آرمان روزی در آرمان شهری; نگاهی به شعر «روز ناگزیر» سروده «قیصر امین پور» ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آرمان روزی در آرمان شهری; نگاهی به شعر «روز ناگزیر» سروده «قیصر امین پور» ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آرمان روزی در آرمان شهری; نگاهی به شعر «روز ناگزیر» سروده «قیصر امین پور» ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

انتظار مفهومی مجرد و کلی است که بدون مصداق شخص در حد مدلولی ذهنی باقی می ماند. شعر کلاسیک عرصه طرح این مفهوم و مفاهیم کلی و ذهنی از این دست به صورت تیپیک است. در این عرصه است که اشخاص اشیا و حتی پدیده ها در اصل خود خود نیستند. نوعی و نماینده تیپ خود هستند. می توان شباهت اشخاص در هنر کلاسیک را معلول همین مساله دانست. اشخاصی فاقد هویت فردی که هر کدام می توانند جای دیگری بنشینند. شباهت های بین یار در شعر سعدی و حافظ و وحشی بافقی و ملک الشعرای بهار و شهریار را باید در همین راستا دید. راستی هیچ به شباهت عجیب چهره ها در تابلوی«شام آخر» اثر«لئوناردو داوینچی» دقت کرده اند؟ حتی پرتوه «رامبرند» از خودش نقاش هم می تواند«میکل آنژ» باشد! به طور کلی به نظر می رسد هنر کلاسیک که از اضلاع عمده آن بازنمایی و محاکات است، به جای باز آفرینی اجزای زندگی به باز آفرینی کلیات (انواع و تیپ ها) می پردازد و افلاطون وار به جهان مُثُل نظر انداخته است. جهانی که در آن از فردیت و تشخص خبری نیست«انتظار» هم یک مُثُل است تا زمانی که مصداق مشخصی نیافته است. در همان مرحله می ماند. تکرار و تقلید در هنر آن چه را که روزی فردی بوده است به کلیشه و تیپ تبدیل می کند. حتی می توان گفت باز تولید مقلدانه، مفاهیم را مُثُلی می کند. مفاهیم مُثُلی به تعبیری همان بیان خودکار شده مورد نظر فرمالیست هاست.

انتظار امام زمان(عج) اگر چه مصداقی مشخص از انتظار است و از تیپ«انتظار» بر آمده تر به نظر می اید، اما شعر انتظار با همین مصدا، آن را به سرعت به مفهومی کلی بدل کرده است گویی آن را به مفهومی مُثُلی تبدیل کرده است.

انقلاب اسلامی به دلیل ماهیت دینی خود زمینه بروز و حضور دین و ملاحظات دینی را در تمام عرصه ها به خصوص عرصه فرهنگ و تولیدات فرهنگی و تولیدات هنری فراهم کرد. انبوه این تولیدات از یک سو و زمینه کاملا مساعد جهت اشراف مخاطبان بر مفاهیم کلی و جزیی مذهبی از سوی دیگر باعث شد که دریافت های هنری شاعران از پدیده های دینی به سرعت از تاثیر هنری و زیبا شناختی خود تهی شوند و به ابزار معنارسان، حتی ایدئولوژی زده ای تبدیل شوند هم چون متنی پراتیک عمل کنند. شعر انتظار هم از این قاعده بر کنار و مستثنی نبوده و نیست. این نوع شعر با تعابیر و مضامینی که به تدریج روشن شده ا ند(لورفته اند!) یا کلید واژه هایی که کم کم آشنا به نظر می رسند (مبتذل شده اند!) به نظر می رسند، به شدت تک معنا(دارای یک معنای اصلی و اصیل) شده و توان خوانش و تعبیر های مختلف را از دست داده است و به این ترتیب به تمامی از معنامداری شعر کلاسیک تبعیت می کند.

«کسی می اید و آن دور ها عین یقین است این

زمین را وارث آخر، زمان را حجت تنهاست

کسی از مشرق شیعه به برق تیغ او آتش

به دوش اش ایت توفان، به مشت اش خشم دریاهاست»

در شعر فوق تعابیر و مضامین مستقیم وکلیشه شده ای که زمانی بسیار کوتاه دارای وجهه هنری بوده و سپس به سرعت لو رفته اند جا را برای ظهور و حضور هیچ فرامینی به جز آن چه شاعر خواسته است، باقی نمی گذارد.

« ای سید پنهان شده در باغ

چون بوی گل یاس رها باش

گلدان ترک خورده ما را

ای نرگس بیمار شفا باش»

«عبدالجبار کاکایی»

در شعر بالا ترکیب «سید پنهان شده» ترکیبی است از واژه های کلیدی آشنا و از فرط آشنایی خنثی شده که به کار گیری توام صنایعی چون ایهام و مراعات النظیر و تشخیص با محوریت«نرگس» هیچ کمکی به رهایی اثر از چنگال تک معنایی نمی کند؛ زیرا کلیه تمهیدات اندیشیده شده در کار حتی برای مخاطب عام شعر امروز نه تنها هیچ تازگی و طراوتی ندارد، بلکه به دلیل تکرر استفاده او را دل زده نیز می کند. ضمن این که سهم مخاطب را در باز آفرینی شعر از طریق خلق فرامتنی ویژه و شخصی به هیچ می گیرد.

«این روزها که می گذرد، هر روز احساس می کنم که کسی در باد فریاد می زند

احساس می کنم که مرا

از عمق جاده های مه آلود

یک آشنای دور صدا می زند

آهنگ آشنای صدای او

مثل عبور نور

مثل عبور نوروز

مثل صدای آمدن روز است

آن روز ناگزیر که می اید…»

سروده «قیصر امین پور» است شاعر در این سطور آغاز شعر را با یک آشنا زدایی قابل توجه همراه می کند. اگر به تعبیر عامه، امام زمان(عج) را انتظار می کشند، شاعر، به واقع امام زمان(عج) را در انتظار نشانده است. به بیان دیگر اگر همه آن امام را «منتظر» می دانند شاعر او را نیز چون عاشقانه اش «منتظر» خوانده است.

از این پس «امین پور» به وصف«آن روز ناگزیر» از طریق بیان حس و دریافت های شخصی خود از روزگار ظهور حضرت مهدی(عج) می پردازد. مجموعه ای از ساخت های زبانی مشابه که بدون ارتباطی ارگانیک و با تکیه مطلق بر ذوق شخصی شاعر شکل یافته اند.