پاورپوینت کامل وقتی دین «برنامه» می شود ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل وقتی دین «برنامه» می شود ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل وقتی دین «برنامه» می شود ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل وقتی دین «برنامه» می شود ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

۶

مشکلات پرداختن به دین در صدا و سیما با تاکید بر متن نویسی مجموعه ها

برنامه های مذهبی به علت رعایت نکردن قوانین برنامه سازی فدای بی تدبیری مدیران مربوطه می شوند و در این میانه کسی نیست بپرسد تاوان نتایج بی تماشاگر ماندن برنامه های دینی را چه کسی می پردازد.

تصویر اول

مهمان برنامه، به صندلی لم داده و درباره رنج و دردی که حضرت در دوران امامت اش کشیده، صحبت می کند.

مجری هم با تکان دادن سر نشان می دهد که حواس اش به حرف های مهمان است. عکس بزرگی احتمالا از مرقد امام(ع) با آرم شبکه و روبان مشکی، سمت چپ و راست فضا را برای دیدن تنگ کرده اند. تصویر مهمان درشت می شود و تمام صفحه تلویزیون را می گیرد و عبور زیرنویس هایی که شهادت آن امام همام را تسلیت می گویند، تنها چیزی است که حواس بیننده را پرت می کند.

تصویر دوم

با پیراهن مشکی، جلوی دکور طاق فیروزه ای ایستاده و با نگاهی اندوهگین سعی می کند متنی حزن آور را بخواند.

پرچم مشکی در کنار گلدان شمعدانی و چند شمع روشن، قرار است با رنگ فیروزه ای، هماهنگی داشته باشند.

موزیکی که ما را به یاد یکی از فیلم های سینمایی می اندازد هم در این میان قصد دارد فضا را دل تنگ تر کند.

مجری، با کش دار ادا کردن کلمات و تکان دادن دست هایش، برای نمایش این اندوه، تمام تلاش اش را می کند.

شنیدن این اشعار تکراری، خسته مان می کند، بی حوصله می شویم و کانال تلویزیون را عوض می کنیم.

***

این قصه، ادامه دارد. همین فردا روز که محرم بیاید، محرمی که یک سال فرصت برای نوشتن، اجرا و تهیه برنامه هایش داشته ایم، از همان لحظه ضروع می شود که انگار تازه خبرش را بهمان داده اند. انگار نه انگار که مناسبت های دینی در تقویم های ما، از یک سال قبل مشخص بوده اند و زودتر از خودشان به دست مان رسیده اند.

این قصه، ادامه دارد. به خصوص که امسال، این عادت، به حد اعلای خودش در سریال سازی های مناسبتی رسید و شبکه ها، با پررویی تمام، از این که فلان قسمت سریال، هنوز در حال ضبط است و به آنتن نرسیده است، خبر می دادند.

انگار برای برنامه سازان گروه معارف و مناسبت ها، چند کتاب حدیث و روایات تکراری، کفایت می کند و نیازی به خواندن کتاب های جدید و تجدید چاپ هایی که مفاهیم به روزتری دارند، نیست.

راست می گویند، واقعا کی حوصله دارد از شش ماه قبل، برای شهادت امام جعفرصادق(ع) دنبال منابع جدید برود و در نوشتن متن برنامه ها تغییری دهد و آن را به روز کند.

این اتفاق، در رسانه ای که هم چنان مدعی اسلامی بودن است، می افتد و هر سال، مجریان، با متن های نخ نماشده و از فرط اجرا، تکراری و مستعمل شده، به خانه کسانی می ایند که دل شان می خواهد این بار، واقعه عاشورا را از زاویه ای دیگر ببینند و به قول مقام معظم رهبری، از حرف های نگفته نهضت عاشورا بشنوند و یا مفاهیم دینی را با امور روزمره شان تطبیق دهند.

این، کمترین چیزی است که مخاطب دین دار از رسانه ملی اش می خواهد، اما همین مخاطب که حالا بهتر از هر نویسنده و مجری ای، داستان یک خطی عاشور یا شهادت ائمه را می داند، هر بار تشنه تر از قبل، با عوش کردن شبکه های تلویزیونی و دست آخر، خاموش کردن تلویزیون به این نتیجه می رسد که سر در گریبان کردن و نبال کردن منابع جدید گشتن، بهتر از دیدن تصویرهای تکراری در یک روز تعطیل عزاداری است. این اتفاق در تلویزیون افتاده است؛ چیزی که خود برنامه سازان هم از آن شکایت دارند، این است که مشکل چیست؟

نگاهی جدید و برچسب «کفرگویی»

«حسینی» معتقد است که گاه، کارشناسی که برای برنامه های مذهبی، به عنوان ناظر انتخاب می شود، سوادش هم سطح نویسنده ها نیست و برای همین با نظرات غیرکارشنای، متنی که می توانست بر برنامه ریزی، در یک برنامه چند قسمتی جواب دهد، به نظر بی ربط می اید.

این برنامه ساز، خلاف نظر عده ای که فکر می کنند جامعه کنونی، نسبت به مسایل دینی، دافعه دارد، معتقد است که در حال حاضر، برای کار، بسیار مهیاست، چون مخاطب، تشنه دانستن مفاهیم معنوی و مذهبی است، ولی راه اش را نمی شناسد و خوراک مناسبی در اختیارش قرار نمی گیرد.

او به آمار بالای متقاضیان کلاس های روان شناسی یا مدیتیشن اشاره می کند و می گوید که مهم ترین دلیل رواج این کلاس ها، نیاز بشر کنونی به آرامش و رسیدن به ماورا و علاقه به متافیزیک و مسایل روحی است.

او می خواهد هرجوری شده به آرامش مطلق و خدا برسد، ولی تلویزیون، متاسفانه هنوز خودش را مقید به ظواهر دین می داند و حتی به ما اجازه نمی دهد که میان او و خدا، هیچ فاصله ای نیندازیم و به او بگوییم که خدا همین جاست، در کنار تو، کافی است دست ات را دراز کنی.

او، به حذفیات زیاد برنامه«نجوای شبانه» اشاره می کند و می گوید:« مثلا ما برای یک شب، متنی را آماده کرده بودیم با این مضمون که:«دلم برای خدا تنگ شده است و …» این متن، از نگاه کارشناسان و ناظران برنامه، «کفرگویی» بود و به ما اخطار شد که دیگر این جوری متن ننویسسم و آن متن حذف شد.

خب، طبیعی است که مخاطب را نمی شناسیم که این طور بر خورد می کنیم. آن وقت انتظار داریم مخاطب، ساعت ها برنامه های نخ نماشده و کسل کننده ای که فقط یک مجری با دکور تکراری و چند کارشناس دارد را تحمل کند.

عدم شناخت نیاز مخاطب، شاید یکی از دلایلی باشد که می بینیم متون مذهبی ما دچار تکراری و سطحی نگری شده اند.»

وقتی خود خدا مهجور می ماند

او اضافه می کند:« وقتی درباره قیام امام حسین(ع) صحبت می شودف فقط به بخش های احساسی آن اشاره می شود؛ در حالی که همه رفتار های امام(ع)، از لحظه ای که به سمت مکه رفتند و بعد آن را نیمه تمام گذاشتند و به سمت کربلا آمدند، فلسفه و محتوا دارد و برای بسیاری از جوانان، سوال است که چرا در ماه حرام، امام(ع) به سمت کربلا حرکت کرد؛ در حالی که می دانست جنگی سخت در پیش رو دارد. اگر همین اتفاق را به طور غیر مستقیمف در قالب داستان های کوتاه یا متن های ساده، در اختیار مخاطب قرار دهیم، شاید روشن گری کرده باشیم.

کمتر نویسنده ای به خودش این زحمت را می دهد که تا این حد مطالعه کند و اگرهم، چنین متنی را بخواهد، در مرحله ارزش یابی و نظارت، غیر متعارف به نظر می اید و می گویند که برای پخش، مناسب نیست.»

خوب است بدانید برنامه«نجوای شبانه»، چه برای آن هایی که این برنامه را شب ها از تلویزیون دنبال می کردند و چه برای آن هایی که کتاب اش را تهیه کرده اند و حالا مرتب، پیام های کوتاه اش را دریافت می کنند، برنامه ای خاص در حوزه معارف و دین است، برنامه ای که بیشتر، نگاه توحیدی به دین دارد تا نگاه مذهبی. «سید حامد حسینی»، کارگردان و تهیه کننده این برنامه، دغدغه های زیادی در حوزه دین دارد.

او علت ساخت چنین برنامه ای را جهت دادن اعتقادات مخاطبان به سمت چرایی دین و بحث های توحیدی می داند. به اعتقاد او، آن چه در تلویزیون ما مهجور مانده است، بحث خود خداست.

انگار که برنامه سازان، بیشتر از آن که بخواهند درباره عمق نگاه توحیدی برنامه بسازند بیشتر به قصد رفع تکلیف، به سمت مناسب ها پیش رفته اند. او معتقد است: «اگر ضعفی در برنامه های مذهبی دیده می شود، مشکل از کارگردان هم است. این که او سوژه های اساسی را به نویسنده نمی داند و به اندازه سواد خودش از نویسنده متن می خواهد این اتفاق، درباره تهیه کننده هم می افتد؛ مثلا به نویسنده ای متن ۱۰۰ قسمتی سفارش می دهند . نویسنده هم برای ۱۰۰ قسمت برنامه ریزی می کند؛ از کجا شروع کند و کجا تمام کند اما یک دفعه می گویند ۳۰ قسمت از آن را استفاده می کنیم. این طوری می شود که متن به نظر ابتر و نارسا می اید و فقط به دلیل نظارت نادرست متن رشته اش را از دست می دهد. صدا و سیما، زمان را در اختیار تهیه کننده می گذارد ولی پازل بندی متن ها درست انجام نمی شود و برای همین مخاطب گیج می شود و فضا را درک نمی کند.»

نویسنده متخصص نداریم

«نوید محمودی» کارگردان و تهیه کننده که در کارنامه اش از برنامه معروف«نیم رخ» برای نوجوانان تا برنامه های ترکیبی – مذهبی درباره حماسه عاشورا و شهادت دیده می شود، درباره زمان بندی و برنامه ریزی برای برنامه های مذهبی و مراحل تولید آن از لحظه نگارش تا روی آنتن رفتن می گوید:« هر چند مناسبت های مذهبی، همیشه تاریخ مشخصی دارند و از الان می شود برای یک سال بعد هم برنامه ریزی کرد، ولی تلویزیون معمولا به خاطر گرفتارهایی که دارد، همیشه یک ماه مانده به منسبت، شروع می کند. همین دیر کرد در تولید یک برنامه سبب می شو د همه عوامل، در فشار باشند؛ یعنی به یک نویسنده سفارش می دهند که در فاصله یک هفته چند متن مذهبی یا ادبی معنوی بنویسد.

حالا این نویسنده در چه حال و هوایی باشد یا امکان نوشتن داشته باشد یا نه و …، همه این ها عامل تعیین کننده ای می شود که ما با یک متن معمولی یا نه چندان دل چسب روبه رو شویم.

حالا این اتفاق را اضافه کنید به این که تهیه کننده سراغ کسی برود که هم کار اجتماعی می کند، هم مذهبی و هم هنری؛ یعنی فقط نویسنده مذهبی نباشد. آن وقت می بینیم که غنای محتوایی مطالب، چندان هم بالا نیست. در حالی که ما باید در همه حوزه های معارفی و دینی نویسندگان متخصص داشته باشیم، یعنی در بخش شعر، احکام، ادیان و …هم، نویسنده متخصص مذهبی باشد.» محمودی که هم اکنون سری دوم برنامه از شبکه قرآن در حال پخش دارد، به استفاده از نویسندگان شناخته شده در حوزه دین هم اشاره می کند.

او معتقد است:«معمولا وقتی اسم کار مذهبی و نویسندگی برای یک برنامه مذهبی می اید، ذهن همه به سمت افراد شناخته شده ای مانند«علی رضا قزوه»، «علی معلم دامغانی»، «عبدالجبار کاکایی» و … می ورد؛ اما مساله این است که چون برای تهیه برنامه ای مناسبتی، زمان بندی طوری است که همه یک هفته مانده یا یک ماه مانده، سراغ این نویسندگان می روند، طبیعی است که آن ها، در حد محدودی می توانند به برنامه سازان کمک کنند.

در حالی که اگر برای مناسبتی مانند محرم، از چند ماه قبل، برنامه ریزی و تولید شروع شود و متن نویسنده هم فرصت مطالعه دارد و می تواند بدون فشار زمانی، کار کند.»

ضعفی که بیش از حد مشهود است!

محمودی، یکی دیگر از دلایل ضعیف بودن متن های مذهبی را عدم حضور کارشناس و مطالعه برنامه سازان می داند. او می گوید:« یک تیم فوتبال را سر مربی ای خوب می چرخاند که خودش هم، درباره فوتبال، دانش داشته باشد.

وقتی دانش لازم وجود داشته باشد، آن وقت مربی می داند سراغ چه کسانی باید برود. در تلویزیون هم، همین طور است. وقتی تهیه کننده ای، خودش بارها کتاب حماسه حسینی شهید مطهری یا دیگر آثار دینی و معارفی را خوانده باشد و دریافت های جدیدی از آن داشته باشد، آن وقت می داند که سراغ چه نویسنده ای برود و از او چه چیزی بخواهد. هر چه خط و خطوط برای نوشتن یک متن مذهبی، از طرف کارگردان و تهیه کننده، برای نویسنده مشخص تر شده باشد و ریزتر شده باشد نویسنده هم خودش را ملزم می کند که در نوشتن، وسواس بیشتری به خرج دهد.»

محمودی، به یک نکته مهم در نوشته های برنامه های مذهبی اشاره می کند:« مخاطب امروزی، دین را با ما به ازای بیرونی اش می خواهد؛ یعنی هر چه ما، بیشتر مفاهیم دینی را با دریافت ها و امکانات امروزی تطبیق دهیم، برنامه مان جذاب تر می شود.

مثلا برای شهادت یا ولادت امام صادق(ع) که به گسترش دهنده علوم، معروف هستند بهتر است برنامه ای با مضمون نهضت نرم افزاری در حوزه و دانشگاه بسازیم.

کاری که ما هم کردیم و برای این که بحث علم اندوزی حضرت را بیان کنیم، نویسنده مان برای مساله نهضت نرم افزاری، مصداق هایی را در آورد و تمام آن ها را به این مناسبت ربط داد. به نظرم از این شیوه می توان در بسیاری از مناسبت ها مانند تولد و شهادت حضرت فاطمه(س) و … استفاده کرد.»

وی درباره حضور مجریان در برنامه های مذهبی هم معتقد است: «ما هنوز قایل به تفکیک مجریان در این زمینه نیستیم. یعنی مجری های مناسبتی ما، همان هایی هستند که در یک مسابقه یا برنامه اجتماعی هم، اجرا دارند. به دلیل همین ضعف است که گاهی مجری می گوید«حضرت زهرا سلام الله» و «علیها» را جا می اندازد! در صورتی که باید «سلام الله علیها» را کامل گفت و حتی بعضی از مجریان، صلوات را درست ادا نمی کنند! این ضعف متوجه رسانه ای مانند تلویزیون است که با داشتن مجریان زیاد، به خصوص در حوزه معارفی، هنوز نتوانسته به تعداد انگشت شمار، آن ها را تفکیک و حوزه کاری آن ها را تعیین کند.»

برنامه مذهبی، چرا نخ نما و خسته کننده؟

«علی زارعان» مدیر گروه نوجوان شبکه تهران که تهیه و تولید برنامه های مذهبی و معارفی در گروه کودک و نوجوان شبکه یک را در کارنامه خود دارد، معتقد است: «باید انتظاران را از رسانه ای مانند تلویزیون، تعدیل کنیم؛ خیلی ها فکر می کنند تلویزیون وظیفه دارد فضای مسجد را بر جامعه حاکم کند. تلویزیون فقط می تواند بخشی از آن مراسم را منتقل کند. تأثیر حضور در یک مراسم عزاداری یا سخنرانی، بیشتر از آن چیزی است که در تلویزیون نشان داده می شود. وقتی مراسمی از تلویزیون پخش می شود، تا حد زیادی، از حال و هوایش کاسته می شود. تلویزیون می تواند حالت انگیزشی داشته باشد، نه ارشادی. یعنی با پخش کردن یک مراسم مذهبی و استفاده از متن قوی و به جا و متناسب با تصویر، سعی کند در مردم، انگیزه رفتن به مراسم را ایجاد کند. در این جا، چ