پاورپوینت کامل مناجات خوانی حاج ماشاء الله عابدی حاج ماشاء الله عابدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مناجات خوانی حاج ماشاء الله عابدی حاج ماشاء الله عابدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مناجات خوانی حاج ماشاء الله عابدی حاج ماشاء الله عابدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مناجات خوانی حاج ماشاء الله عابدی حاج ماشاء الله عابدی ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۳

حاج ماشاء الله عابدی؛ متولد ۱۳۳۹ اهل تهران

من هم حاج ماشاءاللّه عابدی را تا به حال ندیده بودم و فقط اسمش را بارها و آنهم از زبان دوستان هیأتی و مدّاحان و بیشتر از منبری ها شنیده بودم و احترامی که از آنان در هنگام بردن نام او و ذکر احوالاتش می دیدم، برایم جالب و جذاب بود.

پنج شنبه صبح، ساعت ۳۰/۹ دقیقه با مدیر مسؤول ماهنامه ی خیمه از کوچه های خیابان ایران می گذشتیم و هربارکه نگاهش به تابلوهای کوچه ها می افتاد، یاد و داغ همرزمان شهیدش در گردان حبیب، برایش تازه می شد.

وقتی به منزل حاج ماشاءاللّه عابدی رسیدیم، به زیر زمین منزل او رفتم که بیشتر شبیه حسینیه بود تا زیرزمین یک منزل مسکونی؛ چارگوشه ی آن پایه های اکو بود و تابلوهای نصب شده ی مزیّن و متبرک به اسامی و القاب اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام.

شهرت حاج ماشاءاللّه عابدی بیشتر از آن که در زمینه ی «مدّاحی» باشد، به «مناجات خوانی» بر می گردد و نیز اخلاق و رفتاری که در او متجلی است. اخلاقی که شایسته و بایسته ی یک «مناجات خوان» آنهم از شخصی که از درس و بحث نظری و عملی بزرگانی چون آیت اللّه حق شناس بهره برده و محضر بزرگان اخلاقی و عرفانی بسیاری را درک کرده است؛ مجموع این صفات و فضایل بر جذابیت گفت و گوی ما با او افزود و وی با تمام تواضعی که از خود نشان می داد، نکات ارزنده ی بسیاری از تجربه های معنوی خود برایمان بیان کرد که حیفمان آمد، تمام این مطالب – که در حکم گوهرهای ارزنده و درخشانی است – یکباره در یک شماره مطرح شود.

– به هر حال، از میان بحث های انجام شده با حاج ماشاءاللّه عابدی در خصوص مناجات خوانی، در این شماره مطالبی را خواهید خواند. حاجی، مدّاحی را اولین بار در شانزده سالگی در هیأت «محبّان العبّاس» -تأسیس سال – ۱۳۴۵با ارائه ی شعری پیرامون حضرت زهرا – سلام اللّه علیها – آغاز نموده است:

«رشته ی زندگی ام پاره ببین

کودکانم همه آواره ببین

بعد تو مونس من آه شده

محرم راز دلم چاه شده…»

… حاج آقا، بفرمایید درباره ی مناجات خوانی در شب های ماه مبارک رمضان، یا خواندن ادعیه دیگر، چه برنامه ای داشته باشیم؟!

توجه دارید که دعا خواندن – هر نوعش – رتبه ای بالاتر از مدّاحی دارد؛ به اعتبار اینکه محتوایی که مدّاح می خواند، شعر است و شعر، برای هر شاعر قوی و پر مضمونی هم که باشد، باز با محتوای ادعیه، برابری نمی کند. با محتوای دعای کمیل از امیرالمؤمنین (ع) – که به فرمایش امام راحل، «قران صاعد» است – و یا دعای افتتاح، که منقول از امام زمان (ع) است و یا دعای ابوحمزه، که از امام سجاد (ع) است و یا مناجات شعبانیه و…چون خود دعا مرتبه ی بالایی دارد، خواننده ی دعا هم – به تبع آن – مرتبه ی بالایی دارد.

البته این سخن، به این معنا نیست که من هم چنینم!

من، متأسفانه، اصلا شایستگی دعا خوانی و دعا خواندن را ندارم! یعنی به مخیّله ی من هم خطور نمی کرد که روزی برسد که «آقا سیّدعلی میرهادی» از دنیا برود ومن به جای ایشان دعا بخوانم؛ ولی به هر جهت:

«آسمان بار امانت نتوانست کشید

قرعه ی فال به نام من دیوانه زدند.»

«دعا خوانی» نسبت به «مدّاحی» مرتبه ی بالاتری دارد؛ چون «دعاخوان» هم می خواهد دعا بخواند و هم می خواهد مردم را در لابه لای دعایش موعظه کند و این مهم، خیلی چیزها را می طلبد؛ یکی این که خودش باید وارسته باشد؛ لازمه اش این است که سن و سالّی از او گذشته باشد؛ یعنی یک جوان – به فرض این که خیلی هم وارسته باشد- بخواهد مردم را نصیحت کند، هر چند به عنوان یک فن، متداول شده، قابل پذیرش نیست. به هر جهت از نظر من، باید سن و سالی از او گذشته باشد؛ وارستگی هم داشته باشد. دیگر این که دعا خوان نشود که بخواهد مردم را موعظه کند! و اگر دیدگاه او این باشد که: من کسی هستم و مردم را موعظه می کنم و دعا می خوانم، از ابتدا کار او باطل و بی اثر است و اگر با این دید، دعا خوان بشود که به دیگران یاد بدهد که چه جوری دعا بخوانیم و بخواهد دعا خوان پرورش بدهد، باز هم با هدف اصلی «دعا خوانی» نمی خواند و تناسبی ندارد. خلاصه این که باید خودش بیاید و عنایتی در کار باشد!

به عنوان مثال قبل از «سید علی آقای میرهادی»، «آقا شیخ محمّد حسین زاهد» – «آقای مجتهدی» – می خواند و «سید علی آقا میر هادی» گاهی پای منبر ایشان گریزی می زدند و روضه ای می خواندند…

در «مدّاحی»، شاید «فنّی» بودن کمی الزامی باشد؛ ولی در دعا خوانی – از دید من – فنّی بودن، شرط لازم نیست؛ یعنی یک دعا خوانِ فنّی، نمی تواند یک موعظه گر به معنای واقعی- باشد. این سخن، که چه چیزهایی در دعا خوانی باید مطرح بشود، به این معنا نیست که هر کس که دعا می خواند، از مدّاح ها برتر است؛ هر چند می گویم باید این چنین باشد البته در مورد خود من که صدق نمی کند! حالا دیگران هم ان شاءاللّه این شرایط را دارند…

مناجات خوان و دعا خوان چه آدابی را باید رعایت کند؟

آدابی که در احادیث و روایات ذکر شده است و نکات اخلاقی که علماء نقل نموده اند. جزئیات و کلیات تمام آنها در مناجات خوان باید پیاده شده باشد. باید خودش عامل باشد. دعا خوانی نباید عادتش باشد؛ یعنی، عادت کرده باشد تا شب های جمعه دعای کمیل بخواند. بلکه باید دعایی بخواند که جمله هایش برخاسته از دلش باشد؛ لا به لای آنهم یک سری نکاتی را بگوید.

به یاد دارم گاهی اوقات به مسجد سیّد علی آقا میرهادی می رفتم و با خود فکر می کردم: حالا من به آن جا می روم شاید به هوای این که، پس از «سیّد علی آقا» چند کلمه ای بخوانم! به خودم می گفتم: ببین اگر در خانه بنشینی، در آن حال، حاضری دعا بخوانی؟ و بالاخره، این تمرین و قدمی بود و گاهی موفق می شدیم و گاهی هم نه، موفق نمی شدیم! به هر جهت، نکته ی کلی اش این است که باید این باورها در آدم متجلی شود و دعا خواندن، عادت نشود.

نکته ی دیگر، رعایت آداب و مقرّراتی است که سفارش شده؛ مثلا رو به قبله بودن، حال تضرّع داشتن و…

مناجات خوان ها محتوای مناجات را از کجا باید پیدا کنند؟!

معمولا محتوا و مضمون لازم در خود دعاها هست؛ در ترجمه، توضیح و تفسیر همان دعایی که می خوانند.

چند کتاب هم درباره ی شرح دعای کمیل و افتتاح و ابوحمزه ثمالی موجود است؛ به هر جهت می توانند از آن کتابها یا از خود دعاهایی که می خوانند، بویژه از ترجمه ی دعاها برداشتی داشته باشند. جدای از این ها، چیزی موجود نیست. «انّ ذکرالخیر اوله و اصله و فرعه» حال آنهاست و می ماند مصادیق یا نکته هایی که می خواهند ذکر کنند و لابه لای دعا بخوانند، که می شود آن ها را از کتابهای مختلف تهیّه نمود.

البته ممکن است یک کتاب پانصد صفحه ای فقط چهار نکته ی به درد بخور داشته باشد؛ البته بعضی از کتاب های خاص این موضوع مطالبی را دارد؛ امّا به هر جهت مناجات خوانان باید در کتاب های مختلف بگردند و مصادیقی که در آن ها آمده است، ذکر کنند؛ مثلا راجع به شب زنده داری، یک نمونه هم معرفی کنند که فلان آقا که شب زنده داری کرد به کج