پاورپوینت کامل بعضی ازین دوستان در شبهای شهادت می خندندو در شب های ولادت می گریند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بعضی ازین دوستان در شبهای شهادت می خندندو در شب های ولادت می گریند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بعضی ازین دوستان در شبهای شهادت می خندندو در شب های ولادت می گریند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بعضی ازین دوستان در شبهای شهادت می خندندو در شب های ولادت می گریند! ۲۲ اسلاید در PowerPoint :

۵۳

اشاره:

در شماره ی پیشین، درد دلهای یک جوان را خواندید که اصلا مدعی هیأتی بودن نیست ودر دل نوشته هایش با نگاهی خاص به رفتار بعضی از هیأتی ها، به آنها شدیداً معترض است؛ با این حال با ریشه یابی در سخنان او می توان یافت که او می خواهد ویژگی های یک هیأتی ناب را برشمارد.

آخرین جمله ی متن او در شماره ی پیشین، خیلی تلخ امّا تأمل برانگیز است. خوب است قبل از خواندن بقیه ی متن او، این جمله رادوباره مرور کنیم و بعد ادامه ی متن را بخوانیم…

می دانم حرف هایم جز رنج و درد و آزردن خاطر، خاصیتی دیگر ندارد امّا تا کی می شود سر خودمان را مثل کبک داخل برف کنیم؟!

آیا وقتی به محوطه مسجد جمکران قدم می گذارید بایستی به دیوارهای مسجد سلام بدهید یا صاحب مسجد و به مولایی که مسجد به نام او زینت یافته است؟! اگر مولایمان در همه جا و درهمه حال ناظر بر رفتار و کردار ماست و هیچگاه شیعیان خود را فراموش نمی کند پس در همه حال بایستی سلام داد…

به راستی اگر من و شما را به مهمانی مهمی دعوت کنند و به خانه شخصی برویم که برایمان قابل احترام است، چگونه وارد می شویم – بینی و بینکم و بین اللّه – غیر از این که با ظاهری آراسته، پیراهن و لباس تمیز و مرتّب وارد می شویم در منزل او پایمان را دراز می کنیم؟ بدون تعارف دست به غذا و میوه می زنیم؟ در رفتار و کردارمان کاملا دقت نمی کنیم؟! چشم و دست و بدنمان را کنترل نمی کنیم؟! تمام تلاشمان را در این راه خرج نمی کنیم که خاطری از میزبان و صاحب خانه، رنجیده نشود؟! پس اگر به تمام این مسایل معتقدیم و از سوی دیگر اعتقاد داریم که جمکران هم صاحب خانه ای دارد که ناظر بر رفتار و کردار و اعمال ماست، پس چرا با هر شرایطی به مسجد می آییم؟ چشم هایمان به جای آن که دنبال صاحب خانه بگردد، دنبال موهای بیرون مانده و… می گردد؟! چرا قلبمان به جز آنکه آمدن را انتظار بکشد و حسرت دیدار داشته باشد، حسرت خانه و ماشین و زن و شوهر و فرزند و پول را دارد؟! نگویید که زندگی انسان بدون امکانات، امکان ندارد و اگر این چیزها را از امام زمان نخواهیم از چه کسی بخواهیم؟! فرمایش شما کاملا درست؛ امّا چرا تمام این ها می شود حرف اولّمان و بعد اگر فرصتی دست داد به فکر مولایمان می افتیم؟! آیا تابه حال از خودمان پرسیده ایم که ما برای آمدن مولایمان چه کاری انجام داده ایم یا چه نقشی داشته ایم؟! آیا شده است غروب جمعه ای که به اقرار همه دلگیر است، از خودمان بپرسیم اگر الآن نامه ی اعمال ما را بدست مولایمان بسپارند، آیا از ما می رنجد، یا دعایمان می کند؟! بلی من هم اعتقاد دارم «بُیمنه رُزق الوری» امّا سرخودمان را کلاه نگذاریم و مردانه با خودمان کنار بیاییم…

مدت زیادی است که شنیده ایم دوست و همسایه یا فلان رفیق مان به کربلا رفته و یا از کربلا و سفر به عتبات عالیات برگشته است و حتما شما هم پلاکاردهای زیادی را بر سر در خانه های کوچک و بزرگ، در محله های قدیمی و نوساز دیده اید که نوشته اند: «مقدم خانواده ی… آقای یا حاجیه خانم… را از سفر به عتبات عالیات گرامی می داریم» خوب، خوشا به حال همه ی مشرّف شدگان به کربلای معلّا و نجف اشرف و کاظمین و سامرا و… امّا براستی زیارت ائمه ی اطهار(ع) و دعای زیر قبّه ی امام حسین با هر شرایطی مستجاب می شود؟! یا به عبارت خودمانی، هر دعایی بالا می رود؟! یا فقط دعاهایمان از دهان ما