پاورپوینت کامل هر چه دارم، از امام حسین دارم! ایت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هر چه دارم، از امام حسین دارم! ایت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هر چه دارم، از امام حسین دارم! ایت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هر چه دارم، از امام حسین دارم! ایت الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

۱۷ ذی القعده ۱۳۵۵ه. ق (بهمن ۱۳۱۵ه. ق) سالروز وفات بزرگ عالم شیعه، مؤسس حوزه ی علمیه ی قم، مرحوم حضرت آیت الله حاج عبدالکریم حائری یزدی – اعلی الله مقامه الشریف – است. شاید معروف ترین و جاودانه ترین اثر زندگانی سراپا برکت و لطف ایشان، همان تأسیس حوزه ی علمیه ی قم باشد که زمینه ساز خیرات و آثار معنوی فراوان در حوزه ی تحصیل و تدریس علوم دینی شد. اما جست و جو در زندگانی آن بزرگ مرد، مسلّما مارا با جزئیات دقیق و عمیقی – که هر کدام الگوی عملی برای موفقیت در سیر مقامات معنوی است – آشنا و رهنمون خواهد ساخت.

یادی از فرزند ایشان

یکی از بزرگترین افتخارات زندگانی آن مرحوم، تربیت فرزند شایسته ای چون آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری است که ایشان نیز در اسفند ۱۳۶۴ه. ق دار فانی را وداع گفته، به دیدار و وصال مرحوم والدشان نایل شدند. مرحوم آیت الله حاج شیخ مرتضی، فرزند خلف مرحوم آیت الله حاج شیخ عبدالکریم، با توجه و تأمل در زندگی سرشار از حقیقت و آگاهی مرحوم والد خویش، بسیاری از ظرایف و دقایق زندگی ایشان را یادداشت نموده، که خوشبختانه نسخه ای از این دست نوشته های ایشان در قالب کتابی به نام «سرّ دلبران» چاپ شده است.

در مقدمه ی این کتاب، از قول مرحوم آیت الله حاج شیخ مرتضی حائری آمده است:

«چند سالی است که خداوند متعال، عنایت فرموده، در هر سال از شب اول جمادی الثانی تا سه شب، به قصد اقامه ی عزای حضرت زهرا (س) منبر می روم. تاریخ این مجلس از زمان مرحوم استاد علامه، والد ماجد، شروع می شود. ایشان – تا حقیر یاد دارم – مقیّد بودند این سه روز عزاداری نمایند. فقط همین سه روز بود که از طرف خودشان این عزاداری را برپا می نمودند.

تحصیل علوم

یکی از بستگان مرحوم آیت الله شیخ عبدالکریم – که در اردکان یزد سکونت داشته – به «مهرجرد» (روستای زادگاه شیخ عبدالکریم) می آید و نامه ای به او می دهد که بخواند. در این حال، احساس می کند که او استعداد علمی متعارفی دارد. از این رو اصرار می کند و می گوید این کودک، باید درس بخواند چرا که استعدادش در این دِه، ضایع خواهد شد… و خود او را به مهرجرد می برد و به مکتب خانه می سپارد…(۱)

عبدالکریم، بعد از آن به یزد مهاجرت می کند و پس از خواندن ادبیات عرب در اوان جوانی – حدودا هجده سالگی – با والده اش به کربلا مهاجرت می نماید و در طی سالیان متمادی در شهرهای مختلف کربلا، سامرا و نجف به تحصیل علوم دینی و سپس تدریس می پردازد.

تزکیه نفس؛ راه نجات !

بیشترین نقش در موفقیت های علمی و تقویت نیروی اجتهاد در شیخ عبدالکریم حائری را مرحوم آیت الحق سید محمد فشارکی داشته است؛ اگر چه «عبدالکریم» در محضر اساتید دیگری چون مرحوم شیخ فضل الله نوری، مرحوم آقا میرزا ابراهیم محلاتی و نیز مرحوم میرزا محمد تقی شیرازی – معروف به میرزای کوچک – هم بهره های فراوانی برده است.

آیت الله شیخ عبدالکریم در بزرگداشت و تکریم استاد خویش، گوی سبقت از همگان ربوده بود. خود در این باره بیان کرده است:

«من در ناخوشی استادم (مرحوم سید محمد فشارکی) برای پرستاری ایشان، شب ها نزدش می خوابیدم و چون فرزندانش کوچک بودند خودم متکفّل امور شخصی ایشان شده بودم؛ تا ایشان فوت شدند. تا موقعی هم که درنجف اشرف بودم، خدمت خانه ی ایشان را بر عهده داشتم. در همان مواقع، ایشان را در خواب دیدم؛ دست شان را بوسیدم و گفتم:

آقا! راه نجات در چیست؟!

فرمود: در تزکیه ی نفس و توجه به بچه های من…»(۲)

صاحب سرّ برای استاد!

آیت الله کبیر، مرحوم شیخ محمد علی اراکی (ره) که از شاگردان بلند مرتبه ی مرحوم آیت الله شیخ عبدالکریم حائری بوده اند، در مراتب خلوص ایشان نقل نموده اند:

مرحوم استاد شیخ عبدالکریم – قدّس سره – فرمودند:

با عده ای در اطراف مرحوم آقا سید محمد فشارکی بودیم و شاید از من فاضل تر هم در میان شاگردان ایشان بود؛ ولی ایشان، عنایت خاصی به من داشت که اسرار خود را به من می گفت! ایشان به من فرمود: من سعی می کنم که این درس را که می گویم، از اول تا آخر برای خدا باشد و بحمداللّه موفق هستم…»(۳)

روضه خوانی قبل از تدریس

حضرت آیت الله عبدالکریم حائری یزدی – اعلی اللّه مقامَه الشریف – همواره درس خود را با مرثیه و سوگواری بر سید الشهدا (ع) آغاز می نمود و قبل از تدریس، دستور می داد کسی بر سید الشهدا (ع) قدری مرثیه و مصیبت بخواند. هم چنین ایشان – حتّی پس از رسیدن به مرجعیت – در خیابان ها در دسته های سینه زنی و عزاداری امام حسین (ع) شرکت می کرد و به سان مردم عادی در عزای آن حضرت برسر و سینه می زد. علت این شیفتگی فوق العاده و توسل ایشان به ساحت مقدس حضرت امام حسین (ع)، برهمگان روشن بود.

ایشان می گفت: من هرچه دارم از آن حضرت دارم!

نجات از مرگ به شفاعت حضرت امام حسین (ع)

یکی از عجایبی که در مورد مرحوم آیت الله العظمی حاج شیخ عبدالکریم حائری نقل می کنند، این ماجرا است که معظّم له، در موقعی که سرپرستی حوزه ی علمیه ی اراک را به عهده داشتند، برای حضرت آیت الله حاج آقا مصطفی اراکی نقل کردند:

«هنگامی که من در کربلا بودم، در خواب دیدم که شخصی به من گفت:«شیخ عبدالکریم! کارهایت را انجام بده، سه روز دیگر خواهی مرد.»(۴)

من از خواب بیدار شدم و متحیّر بودم و گفتم البته خواب است و ممکن است تعبیر نداشته باشد!

روز سه شنبه و چهارشنبه مشغول درس و بحث بودم و جریان خواب بکلّی از خاطرم رفت. روز پنجشنبه ک