پاورپوینت کامل حکومت و رفتارعلوی ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حکومت و رفتارعلوی ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حکومت و رفتارعلوی ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حکومت و رفتارعلوی ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۶

در اسلام دین وسیله تحکیم حکومت ها نیست تا هر روز به مقتضای هر سیاستی به شکلی در آید و با هر برنامه ای سازگار شود.
بلکه حکومت در اسلام باید بر اساس دین بنیاد شود نگاهبان تعالیم وحیانی آن باشد.

بنابراین، امام علی علیه السلام، از همان آغاز اساس حکومت را بر بنیاد دین نهاد و حکومتی عادلانه برقرار کرد. امام علی علیه
السلام در طول ۵ سال خلافت پر فراز و نشیب خود به تاریخ آموخت که دادگری چیست و حکومت واقعی اسلامی کدام است. با
پرهیز از شعار، دادگری راستین را در عمل نشان داد. اساس حکومت خود را بر دانش، تقوا و فداکاری استوار نمود. میزان و معیار
حکومت حضرت، قانون اسلام بود و همه به ویژه فرزندان و اقوام حضرت در برابر قانون الهی یکسان بودند.

آن حضرت می فرماید: “اموالی که از بیت المال برده اند، پس می گیرم اگر چه مهریه زنان خود کرده و یا با آن کنیز خریده باشند.” (۱)
و دوستی، همراهی و مهربانی با مردم را همواره به فرماندارانش توصیه می کرد و می فرمود: «با مردم با انصاف رفتار کنید.» (۲)

آنان را در این امر، به عنوان یک وظیفه انسانی نه به عنوان یک ماموریت بخشنامه ای وادار می کرد که در حل مشکلات مردم تلاش
کنند. به آنان می فرمود: «هیچ کس را از گفتن و خواستن نیازها باز ندارید و به خاطر گرفتن خراج، لباس زمستانی و تابستانی و
مرکب سواری آنان را نفروشید. مبادا کسی را به خاطر وصول پول بزنید.» (۳) به ماموران جمع آوری زکات نیز می فرماید: «با ادب و
احترام به سوی مردم بروید و به آنان سلام کنید و چنین بگویید: بندگان خدا! ما را ولی و خلیفه خداوند به سوی شما فرستاده
است تا حقوق خدا را که در اموال شماست، بستانیم. آیا در اموال شما حق خدا وجود دارد تا به ولی او بدهیم؟ اگر گفتند: نه، باز
گردید و اگر گفتند: آری، هر چه دادند بگیرید و اگر پس از دادن دوباره باز گرفتند پس دهید.»

و می فرمود: «در عمران و آبادی سرزمین های خراجگزار کوشا باشید. اگر خراج بیاورید ولی عمران نکنید، شهرها را خراب و مردم
را هلاک کرده اید. ویرانی زمین از تنگدستی اهل آن است و تنگدستی مردم بر اثر آن است که حاکمان پول ها را انبار می کنند.» در
باره کسانی که قرار بود به عنوان والی انتخاب شوند توصیه می فرمود که: «ایمان و تدبیر آنان را در نظر بگیرید نه قبیله و نژادشان
را…» (۴)

کسانی می پندارند که امام سیاستمداری زیرک نبوده است. اینها سیاست را به معنای واقعی آن در نظر نمی گیرند، از مفهوم اصلی
آن را دور ساخته و از محتوا عاری کرده اند. سیاست همواره به معنای حقه بازی و فریبکاری و نوعی پستی و فرومایگی نیست که
انسانیت انسان را لگدکوب و کرامت او را پایمال کند تا بتوان از هر راهی به اهداف پست آن رسید. بلکه سیاست شیطانی و
معاویه ای چنین است ولی در تفکر دینی سیاست، ابزار اعتلا و شکوفایی استعدادهای نهفته و تعالی جامعه اسلامی است.

امام علی علیه السلام ۲۵ سال از خلافت کناره گیری نمود. ایشان می توانست با دادن وعده و پست و مقام به افراد جاه طلب و دادن
سهم بیش تری از بیت المال به آنان و دادن شعارهای دروغین به مردم و با فریب و نیرنگ بازی همانند بسیاری از سیاستمداران
امروز خلافت و حکومت را از همان ابتدا از آن خود کند. ولی هرگز ایشان چنین نکرد. نگاهی عمیق تر به حوادث و شواهد تاریخی،
نشان می دهد که امام علی علیه السلام از بیداری سیاسی برخوردار بود. ایشان با فرستادن جاسوس به سرزمین دشمن کاری
می کرد که امروزه “جنگ روانی” نامیده می شود که بعضی گمان می کنند این گونه جنگ ها از نوآوری و ابداعات در عالم سیاست و از
ابتکارات رهبران و سیاستمداران عصر حاضر است.

صفحات تاریخ سرشار از نمونه هایی است از نامه ها و پیام هایی که امام به گوشه و کنار کشور اسلامی خود نوشته و آن ها را تشویق
می نمود که آرا و اذهان عموم را آماده پذیرش و پیاده شدن نظریات و دستورات اسلام کنند.

امام علیه السلام هیچ گاه از اخبار مربوط به دشمن و معرفی و ترویج افکار و رفتار و برنامه های خود غافل نبود. در عین حال
هیچ گاه از پی گیری عملکرد استانداران و نمایندگانش در شهرها و استان های مختلف نیز غفلت نمی کرد تا از خوش رفتاری آنان در
بین مردم و پایبندی آنان نسبت به حدود وظایف و تکالیفشان یقین حاصل کند و بداند که آنان از انجام وظایف و تکالیف دینی
خود کوتاهی نکرده اند.

امام در نامه ای به “مصقله بن هیبره” استاندار و عاملش در “اردشیر خره” چنین می نویسد: «… خبر کاری از تو به من رسیده که اگر
چنان کرده باشی پروردگارت را به خشم آورده و امام خود را غضبناک ساخته ای و آن این که تو غنائم مسلمین را – که با نیزه ها و
اسبانشان به دست آورده و در راه آن خون هایشان را ریخته اند – در بین خویشاوندان عربت – که اطرافت جمع شده اند – تقسیم
کرده ای. هیچ گاه، حق پروردگارت را سبک مشمار و دنیای خود را با نابودی دینت، اصلاح و آباد مکن… آگاه باش که حق مسلمانی
که نزد تو و نزد مایند، در تقسیم این غنائم یکسان است. آنان که برای گرفتن حق نزد من می آیند حق خود را می گیرند و باز
می گردند.» (۵)

نظارت و کنترل دقیق امام از عمال و نمایندگانش فقط مربوط به رفتار عمومی و وظایف حکومتی آنان نبود بلکه بر کارهای
شخصی آنان نیز نظارت می کرد و با معیاری دقیق آنها را می سنجید. زیرا آنان پیشوایانی بودند که می باید رفتار و زندگی شان
سرمشق زندگی زیردستان باشد. خبردار شد که “عثمان بن حنیف” نماینده و استاندار او در بصره بر سر سفره ای رنگین دعوت
شده است که گروهی از ثروتمندان نیز در آنجا و بر سر آن سفره نشسته بوده اند. امام به او نوشت:

«… ای پسر حنیف… مردی از جوانان بصره تو را به خوانی دعوت کرده و تو به سوی آنان شتافته ای. بر سر آن سفره غذاهای
رنگارنگ برایت فراهم آمده و کاسه های بزرگ نزد تو چیده اند! گمان نمی کردم که تو پذیرای طعام مردمی باشی که تهی
دستانشان مورد جفا و بی اعتنایی قرار گرفته و ثروتمندانشان دعوت شده باشند… آگاه باش! هر پیری پیشوایی دارد که به او اقتدا
کرده از پرتو دانش اش روشنی می گیرد. بدان که پیشوا و امام شما از دنیای خود به دو جامه فرسوده و از غذای آن به دو قرص نان
بسنده نموده است. بدانید شما نمی توانید بدین گونه رفتار کنید! لکن مرا با پرهیز کاری و کوشش و خویشتن داری و درستکاری و
استواری خود یاری دهید… هر