پاورپوینت کامل همان آقا روح الله عزیز ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل همان آقا روح الله عزیز ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل همان آقا روح الله عزیز ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل همان آقا روح الله عزیز ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۹

آه…! همه آن حادثه در حرم حضرت امیر علیه السلام اتفاق افتاد. همه دوازده امام علیهم السلام هم حضور داشتند. قرص
صورتشان مثل ماه شب چهاردهم می درخشید. نمی توانستم جلو بروم. انگار پاهایم را به زمین بسته بودند. دوازدهمی شان حضرت
مهدی علیه السلام بود که مثل بقیه زیبا و دوست داشتنی به نظر می آمد و در آخر صف نشسته بود. چند دقیقه ای بهشان ماتم برد.
.. آه که چه اتفاقی بود. کاش می توانستم جلوتر بروم و من هم دست بوسشان شوم. علما یکی یکی برای دست بوسی می آمدند و آن
دوازده پاره آفتاب، گاه همگی شان و گاه بعضی هایشان، به احترام برمی خاستند. ناگهان حاج آقا روح الله از گوشه ایوان وارد شد. دلم
به یک باره فرو ریخت. او در آن جا چه می کرد؟! همان سیدی که ازش خوشم نمی آمد. او که… آه… داشتم گیج می شدم. یکی از
شاگردهایش هم همراهش بود. جلوی کفش داری ایستاد و کفش هایش را درآورد. شاگردش کفش هایش را به کفشداری داد و
دنبالش دوید. حضرت مهدی (عج) تا چشمش به او افتاد، از جا برخاست. ناگهان همگی امامان علیهم السلام برخاستند و احترام
کردند. داشتم شگفت زده می شدم. حضرت مهدی علیه السلام گفت: «روح الله!» او عبایش را جمع کرد و با خوش رویی پاسخ داد:
«بله آقا!»

امام زمان (عج) گفت: «بیا جلو!»

عجیب! او فوری جلو رفت. وقتی مقابل امام (عج) ایستاد، قدش هم قد امام زمان (عج) بود. امام زمان (عج) لب هایش را جلو برد و
توی گوش او شروع به حرف زدن کرد. آن قدر گفت و گفت که گفت وگویشان به درازا کشید. دست آخر حاج آقا روح الله در حالی که،
سرش را تکان می داد، پاسخ داد: «چشم… انجام دادم… انجام می دهم… ان شاء الله!»

باز هم تقلا کردم جلوتر بروم. اما نمی شد. یعنی پاهایم به اراده خودم نبودند. امام زمان (عج) سر جایش نشست. حاج آقا روح الله
دستی تکان داد و آن یازده نفر احترام کردند و او، بی آن که پشتش را به آنان کند، عقب عقب برگشت به سوی کفش داری.

هاج و واج از شاگردش پرسیدم: «پس، چرا او به حرم نرفت؟»

گفت: «به خاطر این که حضرت امیر علیه السلام اینجا نشسته اند. برای چه به حرم بروند؟!»

لحظه ای بعد، هر دو کفش هایشان را پوشیدند و به تندی از در صحن بیرون رفتند و من از خواب پریدم…

آن… چه خواب عجیبی بود. گریه امانم را بریده بود. گفتم خدایا چه کنم؟ چه جفاها که به او نکردم. وای از این چند سال سیاه و آن
همه توهین و افترای من… وای!

با عجله و پر تشویش به سوی خانه اش راه افتادم. از چند تا کوچه پس کوچه که گذشتم، حضور آدم های توی راه را حس نکردم و
تنها، تمام حواسم به او بود. باز هم قلبم به هم فشرده می شد و دانه های درشت و شور اشک روی گونه هایم وا می رفتند و پرپر
می شدند و بالای لب خشکیده ام می خزیدند.

یاد پسرکم افتادم… آه… یاد آن روز دردناک… مثل بید لرزیدم! دوباره همه آن خاطره تلخ، جلوی چشم های پرآشوبم زنده شد.
دست پسرکم را گرفته بودم و توی یکی از کوچه ها از حرم برمی گشتم که با او، رو به رو شدیم. پسرکم گفت: «آقا جان! آن آقای
مهربان، آن آقای نورانی!» بعد خنده کنان جلو رفت که دستش را ببوسد. به سویش دویدم و دستش را محکم کشیدم و به او تشر
زدم.

– بس کن… خجالت بکش. او آدم خوبی نیست!

پسرکم ترسید و کز کرد. اما او مثل همیشه با تبسم پرمهری نگاهمان کرد. اما من آن برخورد را به تلخی می دیدم. او سلام کرد.
جوابش را ندادم و اخم کردم. چندتایی از بچه ها جلو رفتند تا دستش را ببوسند. او به پسرکم مثل همیشه خندید. برای این که
مهرش بیش تر از آن به دل پسرکم نیفتد، فوری دستش را گرفتم و او را دنبال خود کشاندم و از او دور شدیم. پسرکم مدام گریه