پاورپوینت کامل ملکوتِ کلمات ۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ملکوتِ کلمات ۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ملکوتِ کلمات ۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ملکوتِ کلمات ۱۶ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

پروین اعتصامی

شعر پروین، شعری اخلاقی، حکیمانه و در نهایت انسانی است.

تولد پروین (۱۲۸۵ هجری شمسی) و دوران نوجوانی او هم زمان با انقلاب مشروطیت و پس از آن روی کار آمدن
رژیم پهلوی بود.

میراث تاریخی زن بودن، شرایط زندگی اجتماعی، مسایل خانوادگی، انس پروین با ادبیات کهن پارسی و
حشرونشر او با بعضی بزرگان هم چون بهار، همه و همه بر شعر پروین تأثیر نهاده اند.

یکی از تفاوت های اساسی شعر پروین با دیگران این است که اصولاً در شعر پروین، «من» شاعر دیده نمی شود.

شعر او آن قدر انسانی است که بیش از آنکه دغدغه «حدیث نفس» داشته باشد، راوی درد مردمان روزگار است.

من شاعر (یا راوی) اگر هم در شعر او نقشی داشته باشد، حضوری خاموش و آگاه است که به زبان موجودات
آشناست و به گفتگوی میان اشیاء و گاه آدم ها گوش فرا می دهد. آدم هایی که غالبا شخصیت هایی مثالی هستند که در
پرده ذهن شاعر جان گرفته اند.

همین خاموشی (و به عبارتی مثلاً حذف مؤلف) بیش از هرچیز شخصیت او (شاعر) را به عنوان یک زن ایرانی
نشان می دهد؛ نجیب خاموشی که ساعات عمر او اگر در پرستاری از کودک و به مکتب و مریض خانه بردن او نگذرد،
در سکوت مطبخ و خاموشی پستوی خانه می گذرد.

اما باید گفت که پروین در حقیقت در جستجوی هویت اجتماعی و اقتصادی زن معاصر است.

مرحوم ملک الشعرای بهار در دیباچه ای که بر دیوان پروین نوشته است، چنین می گوید:

«شاید خواننده شوریده سری از ما بپرسد: پس این دیوان درباره عشق، که تنها چاشنی شعر است، چه می گوید؟
آری، نباید این معنی را از یاد برد، زیرا هرچند شاعره مستوره را عزت نفس و دورباشِ عصمت و عفاف رخصت نداده
است که یک قدم در این راه بردارد، اما بازچون نیک بنگری، صحیفه ای از عشق تهی مانده است، لکن نه آن عشقی که
در مکتب لیلی و مجنون درس می دادند… عشقی که معنای حقیقی خود را از دست داده است و جز الفاظی چند بر
زبان مقلدان قدیم از آن برجای نیست.

چنین عشق و طریقه مبتذل…با حقیقت گویی مخالف و با شخصیت گوینده نیز مغایر بود. از این معنی که بگذریم،
می رسیم به عشق واقعی، آن عشقی که شاعران بزرگ، در مقابل آن سر نیاز فرود آورده اند، عشقی که به حقایق و
معنویات و معقولات وابسته است، عشقی که بنیان آفرینش انسان بر آن نهاده شده؛ چنین عشقی همان قسم که گفتیم،
اساس این دیوان است.»

سفر اشک

اشک، طَرْفِ دیده را گردید و رفت

او فتاد آهسته و غلتید و رفت

بر سپهر تیره هستی، دمی

چون ستاره، روشنی بخشید و رفت

گشت اندر چشمه خون ناپدید

قیمت هر قطره را سنجید و رفت

من چو از جور فلک بگریستم

بر من و بر گریه ام خندید و رفت

رنجشی ما را نبود اندر میان

کس نمی داند چرا رنجید و رفت

تا دل از اندوه، گردآلود گشت

<