پاورپوینت کامل کربلا در کربلا می ماند اگر … ۹۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل کربلا در کربلا می ماند اگر … ۹۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل کربلا در کربلا می ماند اگر … ۹۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل کربلا در کربلا می ماند اگر … ۹۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۰

مقدمه

درباره نقش زنان در حماسه کربلا، می توان در دو محور کمی و کیفی سخن گفت. این که آنان چند نفر و چه کسانی بودند و چه نقش و تاثیری داشتند. از جمله زنان حاضر در کربلا، برخی از اولاد حضرت علی (ع) بودند و برخی از بنی هاشم و اصحاب و یاران اهل بیت پیامبر (ص).

نکته مشترک تأثیر حضور بانوان در این حماسه، نقش پیام رسانی ایشان بود، اما جهات دیگری نیز وجود دارد که فهرست وار به آن ها اشاره می کنیم:

۱. مشارکت مستقیم زنان در جهاد

۲. آموزش صبر و استقامت

۳. پیام رسانی قبل از واقعه، به هنگام واقعه و پس از آن در اسارت

۴. تقویتِ روحیه سپاه امام

۵. پرستاری از بیماران و مداوای مجروحان

۶. مدیریت وقایع بحرانی

۷. حفظ ارزش ها و آرمان های اسلام

۸. تغییر ماهیت اسارت به آزادی بخشی

۹. عمق بخشیدن به جنبه عاطفی و احساسی کربلا

حضور دختران و به ویژه دختران خود امام حسین (ع) که در سنین مختلف، از جمله کودکی، نوجوانی و جوانی بودند، نمونه بارز شهامت، شجاعت، صبر و قیام در برابر ظلم است. خواهران بزرگوار امام نیز حضرت ام کلثوم و به ویژه حضرت زینب (س) پرچمدار کاروان اسیران پس از واقعه روز دهم محرم بودند و همسران و مادران اصحاب و یاران حضرت نیز، نقش به سزایی در پیوستن مردانشان به سپاه حق و حقیقت داشتند.

حکایات زیر، نمونه هایی از آن حضور شگرف است:

۱. حبیب، نامه را به دست همسرش داد و گفت: چگونه بروم که از یتیم شدن فرزندانم می ترسم!

همسرش همان طور که سرش را بالا آورد، چشم در چشم حبیب دوخت و گفت : فراموش کرده ای که پیامبر فرمود: این دو فرزند من سید جوانان اهل بهشتند؟ فرزند رسول خدا از تو یاری خواسته و تو جواب نمی دهی؟ می خواهی مرا امتحان کنی؟ نگران من و فرزندانت مباش. در یاری حسین (ع) کوتاهی مکن و هنگامی که به محضرش شرفیاب شدی، سلام مرا نیز به او برسان.

و حبیب رفت و سلام همسرش را رساند.

۲. طوعه چه گناهی کرده که فرزندش چنین خیانت کار است! چه بدبختی طوعه! عمری در محبت فرزندان رسول خدا سر کردی و اینک که مسلم بن عقیل میهمان تو بود، پسرت که او را محب این خاندان می خواستی، به خاطر دنیا مسلم را به ابن زیاد فروخت! سفیر امام را با مشتی سکه عوض کرد و چه معامله پر زیانی! خدایا به طوعه رحم کن و حسابش را از فرزندش جدا کن که شرمگین است از خیانت فرزندش!

۳. عشق میان دلهیم و زهیر ضرب المثل قبیله بود. زهیر طاقت جدایی از همسر و فرزندانش را نداشت و چه بختی این بار او را همراهی می کرد. مسیر کاروان قبیله او با مسیر کاروان حسین که از مکه به کوفه می رفت یکی شده بود و زهیر از عاقبت کار حسین باخبر بود، می دانست که پیوستن به او یعنی بازنگشتن. این بود که خود را از چشم امام دور می کرد و سعی داشت افراد کاروانش کم تر با کاروان امام برخورد داشته باشند.

اما فرستاده امام به دعوت زهیر آمد. زهیر و یارانش از دعوت امام به همراهی بهت زده شدند و سکوت کردند. دلهیم فهیم دلیل تردید همسر را دانست و گفت : ای زهیر! فرزند پیامبر خدا تو را می خواند و تو در رفتن کوتاهی می کنی؟

و زهیر، بهشت را مدیون همسرش شد.

۴. معرفت پسر من، وهب نصرانی که تازه مسلمان شده بود، از شما سپاهیان ظلمت که زمانی شمشیرتان در کنار پیامبر و علی به دشمنان اسلام می تاخت بیش تر بود خیانت کاران! من از جسم و جان پسرم گذشتم و او را قربانی حسین کردم تا گواه مسلمانی من و عروسم باشد، اکنون سرش را به من پس داده اید! سپاس خدای را که مرا در محضر سید جوانان اهل بهشتش روسپید کرد. من آن چه را در راه خدا داده ام پس نمی گیرم.

ام وهب سر را به سوی سپاهیان عمر سعد پرتاب کرد. عمود خیمه را برداشت و رجز خواند. دو نفر از آنان را کشت و با شنیدن صدای امام که فرمود: «بازگرد ای بانو، خدا تو را و فرزندت را جزای خیر دهد» به سوی خیمه ها بازگشت.

۵. وقتی ابن زیاد به بالای منبر رسید، خواست سخنان زینب را تلافی کند. مردم کوفه را برای سخنرانی در مسجد جمع کرده بود. صدایش را بالا برد و گفت: سپاس خدای را سزاست که حق و اهل آن را پیروز گردانید. امیرالمؤمنین یزید(!) و حزب او را یاری کرد و دروغ گو، پسر دروغ گو، حسین بن علی و یاران او را کشت….

هنوز حرفش تمام نشده بود که صدایی از میان جمع برخاست و سکوت سنگین مسجد را شکست:

ای پسر مرجانه و ای زنازاده! دروغ گو و فرزند دروغ گو تویی و پدرت و کسی که تو را به حکومت عراق فرستاده و پدرش! آیا پسران پیامبر را می کشید و دم از راست گویی می زنید! شرم بر تو باد!

مردم، صاحب صدا را شناختند. «عبدالله بن عفیف بود. پیرمردی که زمانی در سپاه علی در کوفه می جنگید. یک چشم را در جمل از دست داده و چشم دیگرش در صفین نابینا شده بود. هر روز کارش این بود که به مسجد بیاید و نماز بخواند. پس از عاشورا پشیمان بود از پاسخ نگفتن به فرزند کسی که روزی در رکابش شمشیر زده بود، و ناگاه برآشفت از بی وفایی خودش و بی شرمی ابن زیاد. مجلس با این سخن به هم ریخت و سر و صدا بلند شد.

مأموران ابن زیاد خواستند او را بگیرند، اما قبیله ازد فراریش دادند و او به خانه اش گریخت. خانه را که محاصره کردند به تنها دخترش ـ صفیه ـ که در خانه بود گفت : نترس! شمشیرم را بده و از اطرافم مواظبت کن. بگو که شمشیرم را به کجا بزنم.

با هجوم مأموران به خانه، صفیه چشمان پدرش شد و فریادهایش عبدالله را راهنمایی کرد که ضربه شمشیر را در هوا به کدام سو بزند، اما در نهایت سر عبدالله از تنش جدا شد و صفیه را به زندان کوفه بردند.

۶. ام سلمه، حسین(ع) را خیلی دوست می داشت. او را زمانی که کودک بود در آغوش می گرفت و می گفت : پدرم فدای پسر علی باد که به خیر و نیکی آکنده است. می خواست همراه کاروان امام، عازم مکه و بعد کوفه شود، اما کهولت مانعش شد. امام پیش از حرکت به مکه ، نامه ها و وصایای خود را به او سپرد تا بعدها به فرزندش سجاد دهد.

ام سلمه سراسیمه و آشفته از خواب پرید. خوابی عجیب دیده بود؛ در خواب پیامبر را دید که بر سر و صورت مبارکش گرد و غبار نشسته بود. وقتی پرسید: چه اتفاقی برایتان افتاده ای رسول خدا؟ شنید که: حسین شهید شده است.

درد پایش را فراموش کرد و به سوی صندوق قدیمی اش دوید. پیامبر در زمان حیاتش خاکی به او داده و رازی گفته بود؛ این که وقتی حسین به شهادت برسد، از این خاک خون تازه خواهد چکید، و چنین بود. ظهر روز عاشورا، پیش از آن که کاروان اسرا به مدینه بازگردند، صدای لرزان ام سلمه در مدینه طنین انداخت: یا حسین!

شهادت او و اهل بیتش بر ام سلمه گران آمد. در بهت و خاموشی فرو رفت و تا آخر عمر طولانی اش، جز با کلام قرآن سخن نگفت.

۷. زن گفت: از حسین (ع) چه خبری دارید؟ مرد سر به زیر انداخت و گفت : سه پسر برومندت….. سه پسرت در رکاب حسین شهید شدند….. و زن دوباره گفت : از حسین برایم بگو! مرد آشکارا به لرزه افتاده بود: عباس…. ابالفضل محبوب تو….. دست هایش….. چشم هایش…… سرش……. و زن بی توجه به گفته های مرد دوباره پرسید: رگ های قلبم را از انتظار پاره کردی مرد! فرزندانم و هر چه در زیر این آسمان نیلگون است فدای اباعبدالله باد، مرا از سلامت حسین خبر بده!

ام البنین شهادت حسین را که دانست، شیون سر داد. چنان نوحه می سرود و می گریست که مردم مدینه به گردش جمع می شدند و با او همراهی می کردند. غصه ام البنین قصه ای داشت که حتی مروان حکم هم با شنیدنش به پهنای صورت اشک می ریخت… .

۸. آن کسی که خود نور بود و همه از او روشنایی می گرفتند، در کربلا شهید شده و پیکرش بر خاک مانده است… ای پسر پیامبر خدا! تو به مانند کوهی بودی که با مهر و دیانت با ما رفتار می کردی… پس از تو، چه کسی یار یتیمان و فقیران باشد؟ چه کسی درماندگان را در پناه گیرد؟

پس از تو هماره تنها خواهم ماند تا این که در میان گل و خاک قرار گیرم….

رباب می خواند و می گریست. پس از حسین، هرگز زیر سقفی نیارامید و آب سرد و گوارا ننوشید و می گفت: چگونه بنوشم که مولایم حسین تشنه شهید شد و گلوی کوچک علی اصغرم نه از شیر سیراب شد و نه از آب.

۹. فاطمه از شنیدن سخن مرد به لرزه افتاد. دست عمه اش زینب را در دست گرفت. مرد دوباره گفت: این کنیز اسیر را به من بده. ابن زیاد لبخندی از سر خوشی زد. زینب، فاطمه را در پشت خود پناه داد و فرمود: حیا نمی کنی که به دختری از نسل پیامبر کنیز می گویی؟! این دختر حسین است و فرزند رسول خدا. به خدا سوگند که تو شایسته این بانوی جوان نیستی و نخواهی بود! کفر است سخن تو ای مرد که او را یک اسیر خارجی بنامی!

و مرد سر به زیر انداخت و دیگر هیچ نگفت. فاطمه دختر جوان حسین، بانویی به غایت در سیرت و صورت زیبا بود. جمال ظاهر و باطنش نیز جلوه گر در تهجد و عبادت و شب زنده داری اش.

۱۰. امام خطاب به سکینه فرمود: گریه نکن دخترم. پس از من گریه های بسیار در پیش خواهی داشت. پس قلب مرا با اشک های جان گدازت آتش مزن. پس از آن که کشته شدم، تو سزاوارترین زن برای گریه بر من هستی….

سکینه نوجوان هنگام ورود به شام، به مردی که نسب آنان را دانسته بود و از شادی و هلهله مردم شام شرمگین شده بود، گفت: ای مرد! به نیزه داری که سر پدرم حسین را بر نیزه می برد، بگو این سر را از پیش چشم بانوان دور کند. مردم به خاطر این سر به ما نگاه می کنند. به نیزه دار بگو جلوتر راه برود تا نگاه مردم متوجه بانوان حرم نشود. سهل بن سعد شرمگین تر از پیش، آن کرد که سکینه خواسته بود. چهارصد دینار به نیزه دار داد تا حرم حسین در معرض نگاه های شامیان نباشد.

۱۱. مسجد اموی دمشق، هم جوار بارگاهی است که روزی دختری کوچک، با دستانی کوچک، سر خونین پدر را در آغوش گرفت و بوسید. کودکی که فراق پدر را تاب نیاورد و روحش از کالبد زخم خورده اش گریخت تا به پدر بپیوندد.

از بهر یادبود از این نهضت بزرگ
در شهر شام، دخترکی را گذاشتیم

تا دودمان دشمن ظالم فنا شود
آن جا رقیه را به حراست گماشتیم

۱۲. و اما زینب، عقیله بنی هاشم، بانویی خردمند با اراده ای پولادین در اطاعت خداوند. شخصیتی شگفت با نامی شگفت (زینت پدر)، سخن گوی واقعه عاشورا، مفسر قرآن و عترت پیامبر، مادر رنج ها و مصیبت های بزرگ، صبور عرصه های صبر ، آرامش دهنده بانوان کاروان حسین (ع)، دریادلی که ناخدای کشتی حسین بود…. پرچم دار ایمان و عدالت در برابر تمام کفر و ظلم و ستم، با زیباترین جمله تاریخ «ما رأیت الا جمیلاً…..»

آری: «کربلا در کربلا می ماند اگر زینب نبود….»

ابن زیاد گفت: دیدی که خدا چه بر سر خاندان شما آورد و چگونه رسوا شدید؟ شما را کشت و دروغتان برملا شد!

و زینب فرمود: سپاس خدای را که خاندان ما را به پیامبری محمد (ص) سرفراز کرد و ما را از پلیدی دور داشت، این که گفتی رسوا شده ایم، رسوایی برای مردم فاسق است، و این که گفتی ما دروغ گفته ایم، دروغ گویی کار مردم نابکار و فاجر است و فاجر دیگرانند، نه اهل بیت رسول خدا، و باز هم سپاس خدای را که جز زیبایی در این واقعه چیزی ندیده ام….چیز تازه ای بر خاندان ما روی نداده است، آنان کسانی بودند که خداوند شهادت در راه خویش را برایشان مقدر فرموده بود و آن ها نیز بدین سعادت رسیدند… دور نخواهد بود روزی که خداوند تو و آنان را برای حساب رسی فراخواند و آن جا میانتان داوری کند….

منابع

۱. دکتر محمد ابراهیم آیتی، بررسی تاریخ عاشورا، انتشارات امام عصر(عج)، چاپ اول ۱۳۸۱

۲. حسین دوستی، زنان عاشورایی، معاونت انتشارات نمایندگی ولی فقیه در نیروی مقاومت بسیج، چاپ اول ۸۲

۳. محمد تقی سپهر، ناسخ التواریخ، انتشارات اسلامیه.

۴. علی شیرازی، داستان غم انگیز حضرت رقیه (ع)، نشر خرم.

۵. جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.

عاشورا در فیلم های ما

زهره شریعتی

عاشورا در سینما و تلویزیون

می دانید و می دانیم که واقعه عاشورا تنها در دو فیلم سینمایی مورد توجه فیلم سازان و البته فیلم نامه نویسان قرار گرفته است. جالب است که پس از دو دهه شکل گیری سینمای جمهوری اسلامی ایران که مبنای انقلاب اسلامی اش در سال ۵۷ از واقعه قیام امام حسین(ع) در برابر ظلم و ستم الهام گرفته بود، تنها فیلم های «سفیر» و «روز واقعه» به این مسئله پرداخته اند!

در فیلم «سفیر» که در سال های ۵۹ و ۶۰ با همت شهید کلاهدوز ـ که با وجود ارتشی بودن به کارهای هنری و از جمله سینما نیز علاقه مند بود ـ و به تهیه کنندگی سپاه و تلویزیون ساخته شد، اساس فیلم براساس شخصیت مسلم بن عقیل و وظیفه او در کوفه به عنوان سفیر امام حسین (ع) پیش از واقعه عاشورا بود. سفیر، اولین فیلمی بود که حول محور وقایع عاشورا و شهادت امام حسین(ع) می چرخید و سینما تاکنون به این وادی قدم نگذاشته بود؛ به گونه ای که بسیاری از فیلم سازان، کارگردانان و حتی دین داران و انقلابیون نیز با ساخت آن مخالف بودند؛ زیرا تصور می کردند امکان به تصویر کشیدن این واقعه وجود ندارد و موجب وهن شخصیت های برجسته اسلامی و معصومان می شود؛ با این همه شهید کلاهدوز و هم کارانش در تلویزیون، ثابت کردند که این گونه نیست و گرچه سینما یک هنر وارداتی و غربی است که ملزومات محتوایی اش سینمای دینی نبوده و نیست، اما با ترفندها و تغییرات و باز کردن افق های نو در آن، می توان سینمایی دینی و مذهبی نیز داشت. خط شکنی سفیر، مبنای بسیاری از فیلم ها و سریال های تلویزیونی قرار گرفت و موجب شد که دیگران نیز به اهمیت سینما و تصویر در پرداخت به این گونه موضوع ها توجه کنند و بخت خود را بیازمایند؛ اما پیروان فیلم سفیر در سینما نبودند و ضمناً در فیلم سفیر نیز بیش تر پخش تلویزیونی آن به دلیل مخاطب میلیونی اش مد نظر بود، نه سالن های خلوت سینما در دوران جنگ. بنابراین هیچ فیلم ساز و حتی فیلم نامه نویسی به طور جدی این کار را پی نگرفت و این تجربه را در سینما تکرار نکرد.

اما تلویزیون بهره خوبی از آن برد. موج سریال های مذهبی درباره ائمه یا اصحاب و یارانشان به راه افتاد. که اولینش تله تئاترها و سریال هایی با موضوع وقایع عاشورا بود و پس از آن سریال های امام علی(ع)، تنهاترین سردار (درباره امام حسن (ع)) و ولایت عشق (با موضوع امام رضا(ع)) ساخته شد که مستقیماً به تاریخ زندگی ائمه و وقایع سیاسی ـ اجتماعی در دوران آن ها، یا به اصحاب و یاران ایشان و یا به الگوهای تاریخی و معاصری می پرداختند که از وقایع عاشورا الهام گرفته بود، مانند سریال «سربداران»، «شب دهم»، «معصومیت از دست رفته»، «ام وهب» و حتی «سفر سبز»، «باران عشق» و غیره که به نوعی مرتبط با موضوع عاشورا بودند؛ اما دریافتن أین که هر یک از این سریال ها و مجموعه ها تا چه حد در رساندن پیام عاشورا و تأثیرگذاری بر مخاطب موفق بوده اند، کار سختی است. هر یک از این مجموعه ها، مخاطبانی از طیف های مختلف داشتند و بررسی این مطلب نیاز به تحقیق دارد. ضمن آن که باید جهان بینی فیلم نامه نویس، دیدگاه کارگردان و تمام عوامل این سریال ها را نیز در موفقیت کارشان دخیل دانست؛ زیرا واقعه عاشورا یا تأثیر آن، از دریچه دوربین آنان دیده شده و صرف موضوع دینی آن، دلیل بر حقانیت و پیام رسا