پاورپوینت کامل یلدایِ این حکایت … ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل یلدایِ این حکایت … ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل یلدایِ این حکایت … ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل یلدایِ این حکایت … ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

۶

آقای دکتر محمدعلی اسلامی ندوشن کتابی دارد با نام «ماجرای پایان ناپذیر حافظ» همین
عنوان خود دلیل است که او نیز کار را تمام شده نمی داند و حکایت بحث و فحص در دیوان
حافظ هم چنان باقی است. اگر در این نوشته مطالبی را می بینید که به زبانی دیگر در
آثار دیگران دیده اید، حداقل تأییدی است از یک مرید کوچک حافظ بر آثار محققان بزرگ
او، واگر هم نتوانسته اید با دیده قبول در این مختصر بنگرید، بگذارید که در این راه
ما هم چون دیگران بلغزیم. «چه جای من که بلغزد سپهر شعبده باز.»۱ واگر حکایتی از
وادی لغزانِ حافظ شناسی گفته ایم، ۲ همان است که خود گفته و ما به طریق ترجمانی،
بیانگر انوار او شده ایم. ۳

ساقی بیا که عشق ندا می کند بلند
کان کس که گفت قصه ما، هم ز ما شنید»

(حافظ)

قصه این است، حافظ قریب پانصد غزل دارد، به علاوه چند قصیده و مثنوی و رباعی؛ و در
مقایسه با بسیاری از شاعران دیگر، حجم اشعار او چندان نیست. با مروری کوتاه بر آثار
نقد و شناخت ادبیات و شعر ایران روشن می شود که کم تر شاعری است که تا این اندازه
مورد اقبال مردم و منتقدان قرار گرفته و دیوانش تفسیر و تشریح شده، یا دست به دست
گشته باشد. شاید هیچ شاعری تاکنون به سفره یلدای ایرانیان راه نیافته و محرم راز
این شب دراز نبوده است.در نقد ها به جهان بینی و اندیشه های اجتماعی و موضوعات
اخلاقی خواجه نیز پرداخته شده است؛ یکی جهان بینی او را به استناد بسیاری از اشعار
عرفانی هم چون عطار و مولوی دانسته و دیگری با تکیه بر همین دیوان غزلیات، او را
دنیامداری لذت جو خوانده است. گاه پیش آمده که منتقدی او را ابتدا خراباتی دیده و
پس از مدتی عارفش نامیده است.(رکن الدین همایونفرخ، حافظ خراباتی و حافظ عارف) به
هرحال حافظ کیست؟ سفینه غزل او، به راستی آینه دار کدام حافظ است؟ حافظ خراباتی یا
حافظ مناجاتی؟ عاشق لعل لب و خط زنگاری است، یا عارف لطیفه ای غیبی و نهانی؟ رندی
است خراب میخانه، یا سالکی شب زنده دار و مقیم مسجد؟ یا شاید در راهی میان مسجد و
میخانه بتوان سایه های هر چند محو و گریزانی از این عنقای دور پرواز و متناقض نمای
شگفت انگیز پیدا کرد؟ در تفسیر استعاره ها و نمادهای شاعرانه، هیچ شاعری در ادبیات
فارسی این گونه تا تناقض و تضاد پیش نرفته است. از سفره دل انگیز حافظ، سالکان
معرفت، شراب طهور بهشتی نوشیده اند و میوه های آسمانی و عرشی از شاخه طوبی و سدره
غزلیاتش چیده اند و دنیازدگان ضلالت، شراب خانگی تلخ مردافکن چشیده اند. او
شعبده بازانه آب و آتش را به هم آمیخته است. ۴

حرف این است که حافظ غیر از چهره های نموده شده، چهره دیگری هم دارد که به نظر ما
روی اصیل اوست. این که حافظ به طور صریح و روشن سخن از نوشیدن باده از «جام تجلی
صفات» می گوید یا این که بی پرده و بی پروا از «شراب انگوری» و «لعل لب ترکان
شیرازی و غیرشیرازی» حکایت می کند که از «شش جهت» راهش را گرفته اند و او شرمسار
کیسه تهی خویش است و اگر به محتسب شهر می تازد و راه و روشش را به مسخره می گیرد،
هیچ یک دلیل آن نیست که اکنون قضاوت کنیم که خواجه باده راز می نوشیده، یا شراب
مجاز می کشیده و گیسوی بتان طراز می گشوده و یا این که یک مصلح اجتماعی بوده است.
سیمای اصلی او که شاید اصیل ترین هم باشد، چهره «حافظ هنرمند» است که بدین ترتیب،
دیگر چهره ها پایه و مایه این چهره اصیلند؛ یعنی «حافظ شاعر». آن ها که در نگاه به
دیوان حافظ، صرفاًَ به دنبال اثبات عشق آسمانی می گردند، یا آن ها که معشوقان زمینی
را جست وجو می کنند، از اصل قضیه یا قضیه اصلی به دور افتاده اند. این گروه از
منتقدان، حافظ را در کنار عالمانی هم چون امام محمدغزالی و ابن سینا و امثال آن ها
قرار می دهند و به همان شکل و روش که به نقد و بررسی آثار آنان می پردازند، وارد
مجموعه اشعار خواجه شیراز هم می شوند و غزلیاتش را همانند «حدیقه الحقیقه» و
کتاب هایی از این دست می نگرند. معلوم است که با این مقدمات، به چه چیزها و کجاها
خواهند رسید. روشن است کسی که با بال های پرواز، خود را به قعر اقیانوس بیفکند، تا
چه اندازه ستارگان را خواهد شناخت. سخن این نیست که حافظ به یک جهان بینی دست
نیافته است، حال این جهان بینی آسمانی باشد یا زمینی، بلکه اعتقاد داریم که با توجه
به آن چه در دیوان او فراهم آمده است، وی به شناخت کامل و دقیقی از انسان، جامعه،
تاریخ، طبیعت، جهان و خدا نایل شده است و به بسیاری از ریزه کاری های زندگی اجتماعی
زمان خود هم معرفت یافته و تجربه دقیقی از عشق مادی را هم به دست می دهد. اما حرف
این است که شخصیت حافظ چیز دیگری است؛ هرچند در هنر و آثار هنری هم می توان شخصیت
هنرمند را به صورت سایه روشن بازیافت. هدف حافظ در نقل همه این معرفت ها و
شناخت های محصله، بیان، انتقال و آموزش این معارف به آمدگان و آیندگان نبوده است،
بلکه او به دنبال آن چیزی بوده است که سعدی در غزلیاتش آن را جست وجو کرده است. اگر
قصد آموزش داشت، با ذوق و توانایی وافر خود سعی می کرد، تا کتابی هم چون «حدیقه» یا
«مثنوی» و یا در جهتی دیگر چون «ویس و رامین» یا «هفت پیکر» و آثار دیگر ایجاد کند.
حافظ یک ادیب هنرمند است. هنرمندی که عاشقانه زندگی کرده است؛ به مسائل اجتماعی
حساس بوده و البته گام در راه عرفان هم نهاده است. همان گونه که در تعریف ساده شعر
می تو