پاورپوینت کامل جامعه ایرانی و فرهنگ اسلامی ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه ایرانی و فرهنگ اسلامی ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه ایرانی و فرهنگ اسلامی ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه ایرانی و فرهنگ اسلامی ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۸

کمال جویی ایرانیان

هر جامعه در مقایسه با تفاوت ها و تمایزهایش با دیگر جوامع شناخته می شود. این
ویژگی، مقطعی نبوده و درگذر تاریخ و بستر جغرافیایی تداوم دارد. باورها و ارزش های
مشترک، و میراث علمی و ادبی و امثال آن ها قادرند انسجام یک ملت را تقویت کرده و
استقلال فرهنگی و فرهنگ فرزانگی آنان را پررنگ تر سازند؛ اما این توانایی ها باید
به وسیله خلاقیت ها و تولیدات علمی و فکری نسل های هر عصری صیانت، شکوفا و شکوهمند
گردد و احیاناً اصلاح، پالایش و پیرایش شود.

برای درک فرهنگ مولد و مؤثر جامعه ایرانی ضرورت دارد تاریخ این مرز و بوم را به دو
بخش تقسیم کنیم؛ دوره باستان و دوره اسلامی.

در دوران باستان یا پیش از اسلام ایرانیان ضمن نشان دادن استعدادهای خود در
عرصه های گوناگون امپراتوری های مقتدری تشکیل دادند و در برابر قدرت های بزرگ آن
دوران یعنی یونانیان و رومیان مقاومت کردند.

پیشینه فرهنگ شهروندی کهن را باید در اندیشه های ایرانی هزاران سال پیش جست وجو
کرد. در باورهای قدیمی ایرانیان پیش از اسلام بر این نکته تاکید می شود که آدمی
باید برای دست یابی به کمال بکوشد. در این کشش و کوشش ـ که یک روش حقیقت یابی یا
طریقه کمال جویی نام دارد ـ انسان با تلاشی مستمر در پی یافتن اصل خود در برابر
آفریننده هستی است.

پس از ظهور اسلام و گسترش این ایین در ایران، عرفای ایرانی ضمن آن که با نیروی
محرکه فرهنگ قرآن، حدیث و سنت پیامبر بنیان های فکری و علمی عرفان را به وجود
آوردند از مفاهیم معنوی پیش از اسلام که در فرهنگ عمومی مطرح بود بهره گرفتند.
سهروردی در پایه گذاری فلسفه اشراق این تأثیرپذیری را در آثار و افکار خود بروز
داد.

در دیدگاه این عارف، حقیقت در دل انسان مؤمن و آگاه به حقایق معنوی جای دارد و از
این روی هیچ سرزمین یا قومی بر دیگران برتری ندارد، بلکه هرگونه برتری به دلیل
میزان بهره هر ملت از حکمت و حقیقت است.

سهروردی اعتقاد داشت در ایرانِ باستان امتی بود که طالب حق بودند و می کوشیدند مردم
را به سوی روشنایی روحانی هدایت کنند و خداوند هم به آنان کمک کرد تا به ساحل نجات
و رستگاری برسند.

او آنان را دلیرمردانی می داند که جز به یکتاپرستی نمی اندیشیدند و مشمول این کلام
قرآن بودند: خداوند سرپرست آنانی است که ایمان آورده اند و ایشان را از ظلمات به
سوی نور هدایت می کند.۱ این توجه سهروردی به حکمت ایرانیان یادآور حدیث رسول اکرم
است که فرمودند: اگر علم در ستاره ثریا هم باشد مردانی از فارس به آن دست
می یابند. در واقع، تفکر این عارف نشانه ای از قدرت عظیم جذب و فرهنگ اسلامی است
که این حکیم را چنان پرورش داد تا میراث فرهنگی ایران کهن و قهرمانان فرزانه آن
روزگار را با سرمایه عارفان بزرگ اسلامی الفت دهد و در پرتوِ قرآن و حدیث حکمتی
ماندگار پدید آورد.

باستان گرایان افراطی

برخلاف شیوه این حکیمان که جنبه های مثبت و معرفتی فرزانگان و انسان های صالح پیش
از اسلام را مورد توجه قرار می دادند، در دوره رضاشاه عده ای از روشنفکران خودباخته
کوشیدند در قالب ملی گرایی افراطی به احیای فرهنگ پادشاهان ساسانی و دیگر سلسله های
پیش از اسلام بپردازند.

اینان معتقد بودند که فتح ایران توسط اسلام سبب ساز افول عظمت گذشته شده است و حتی
شدت خشم و انزجار روشنفکران از غلبه مسلمانان بر ساسانیان به جایی رسید که در برخی
محافل در این باره گریستند! به منظور ایجاد همین افسانه عظمت ایرانِ باستان بود که
مشیرالدوله پیرنیا کتاب ایرانِ قدیم و پس از آن کتاب ایرانِ باستان را تالیف و
منتشر کرد و رشید یاسمی که معلم دربار شاهنشاهی بود به ترجمه ایران در زمانِ
ساسانیان از کریستن سن پرداخت.

در مدارس و ارتش این احساس را پدید آوردند که ایران باید به عظمت های دوران هخامنشی
باز گردد! در این باره که چرا نویسندگان و کارگزاران فرهنگ و سیاست دوران رضاخان به
باستان گرایی روی آوردند، دلایل گوناگونی را می توان گفت؛ اینان برای جبران
عقب ماندگی ایران از کشورهای اروپایی به دنبال تقلید کامل از فرهنگ غربی بودند و از
آنجا که هنجارهای دینی و ارزش های اسلامی با غرب زدگی در تضاد بود و پیروی از
اروپاییان از موضع دیانت امکان پذیر نبود درصدد احیای فرهنگ پوسیده کهن برآمدند.

به گمان آنان میان این فرهنگ و فرهنگ یونان و روم که رنسانس اروپایی از آنان الهام
گرفت، پیوندی وجود داشت که این انس و تجانس با گسترش اسلام در ایران از میان رفت.
رضاخان با همکاری همین روشنفکران، تهاجم گسترده ای را بر ضد سنت ها و باورهای دینی
آغاز کرد و سپس به ترویج باستان گرایی پرداخت تا این ارزش ها به حاشیه رانده شده و
سرانجام به طور کامل حذف شوند.

ملی گرایان درصدد برآمدند با ترکیب ملی گرایی از نوع غربی با احساسات قومی کاذب،
مردم مسلمان ایران را به فراموشی معیارها و ارزش های اصیل و ملی خود و تسلیم در
برابر استبداد و استکبار فرا خوانند.

ستایش استبداد شاهان

با به قدرت رسیدن سلسله پهلوی مفهوم دیگری از هویت ملی به صورت ایدئولوژی رسمی
دستگاه پادشاهی ساخته، پرداخته و تبلیغ شد؛ هویت ملی همان مفهوم کهن ایران شهر بود
که نگهبان آن نظام شاهنشاهی معرفی شد و همان ایده باستانی قلمرو پادشاهی ایران در
دوره ساسانی محور هویت مردمی قرار گرفت.

بزرگ نمایی و تقدیس فرهنگ شرک آلوده و خرافه آمیز شاهان و دربار ایران پیش از اسلام
و ارزیابی های بسیار افسانه ای از تمدن شاهان یک جریان افراطی و نژادپرستانه بود و
مروجان آن حرف های فریبنده و تو خالی می زدند و از گذشته ای صحبت می کردند که در
ذهن بیمار خود ترسیم کرده بودند، در حالی که واقعیت خارجی چیز دیگری بود. اینان
برای توجیه غرب زدگی، مدعی بودند هر چه در هر جای دنیاست اساسش را نیاکان آنان
گذاشته اند. آگاهی آنان هم از تاریخ قدیم و هم از عصر جدید اندک و سطحی بود و چیزی
که اصلاً طالب آن نبودند علم، دانایی و معرفت بود. شبه روشنفکران معمولاً در این
شیوه تفکراتی را ترویج می دادند که سال ها پیش میرزا آقاخان کرمانی مطرح کرده بود.

نادر نادرپور درباره خودباختگی این باستان گرایان و مخالفتشان با حکومت دینی
می نویسد: نمایندگان نیمه روح فریب خورده، پس از اعزام نخستین دسته های دانشجویان
ایرانی به فرانسه در زمان فتحعلی شاه قاجار معتقد شدند برای رسیدن به کاروان فرهنگ
و تمدن اروپا چاره ای جز غربی شدن برای ایرانیان نیست و از آنجا که تسلط دین اسلام
و احکامش موجب عقب ماندن این ملت از ملل مترقی بوده است، در قلمرو سیاست باید دنبال
نظامی رفت که مذهب را در حکومت دخالت ندهد و هویت ملی را جانشین هویت دینی کند و در
زمینه معنویت نیز میان فرهنگ ایران باستان یعنی مدینه فاضله قدیم و تمدن باختر
زمین، یعنی آرمان شهر جدید باید پلی ساخت و پس از عبور از فراز تمام دوران اسلامی
تاریخ ایران آن را به این یکی وصل کرد.

با تأملی دقیق و ژرف در این مسائل درمی یابیم این افراد، دستاویز چپاولگران غربی
بوده اند؛ زیرا آنان از نیروی محرکه اسلام و پایگاه قوی دین آگاهی داشتند و این سد
محکم و دژ استوار مانع اهداف سلطه طلبانه آنان بوده است؛ از این روی، برای کم رنگ
کردن نقش روحانیت و کاهش اعتقادات دینی مردم به ترویج باستان گرایی پرداختند؛ زیرا
اولاً چنین فرهنگی قدرت آن را