پاورپوینت کامل در کویر، خدا حضور دارد ;یادداشتی درباره فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک» ۳۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در کویر، خدا حضور دارد ;یادداشتی درباره فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک» ۳۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در کویر، خدا حضور دارد ;یادداشتی درباره فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک» ۳۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در کویر، خدا حضور دارد ;یادداشتی درباره فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک» ۳۸ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

صادقانه باید گفت، رضا میرکریمی با دو فیلم «زیرنور ماه» و «اینجا چراغی روشن است»
نشان داد که سلوک سینمایی اش را با دغدغه های دینی همراه کرده است. البته دستیابی
به چنین سینمایی نیز به سهولت فراهم نخواهد شد؛ زیرا علاوه بر تسلط به زبان سینما،
به درک عمیق از مفاهیم دینی نیز نیازمند است و با توجه به اینکه سینما از لحاظ
ماهیت وجودی با کفر و شرک قرابت بیشتری دارد تا اسلام، استفاده از سینما در راستای
دینداری با دشواری های خاصی همراه است. چون مهم ترین مسئله در سینمای معناگر، این
است که تکنیک و فرم همواره خود را بر محتوای فیلم تحمیل می کند و آن را تحت تأثیر
خود قرار می دهد؛ مگر آنکه فیلمساز به چنان معرفتی از سینما دست یابد که بتواند راه
خروج از تسلط همه جانبه ابزار سینما را بشناسد و فرم و درون مایه را به مثابه دو
مرتبه از یک وجود واحد در نظر بگیرد، نه اینکه بخواهد به سینما به عنوان ظرفی بنگرد
که هر مظروفی را می تواند در خود بپذیرد. زیرا همواره میان ظرف و مظروف، پیوند ذاتی
وجود دارد و تا کسی بر ذات سینما اشراف نداشته باشد، نمی تواند آن را در خدمت
محتوای دینی خویش درآورد.

میرکریمی در فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک » تلاش کرده است تا خود را از سایه مرعوبیت
در برابر تکنیک سینما برهاند. همان طور که در مضمون قصه نیز به تقابل علم و
تکنولوژی و «ایمان» می پردازد و با زبانی ساده بیان می دارد که بشر امروز در تبعیت
از خودپرستی رایج، چنان توانایی های نفس خود را مطلق می انگارد که نه فقط خود را
بی نیاز از ساحت وحی و شهود غیبی می داند، بلکه توسعه تکنولوژیک، او را از رسیدن به
کمال معنوی خویش نیز بازداشته است.

کنش در فیلم «خیلی دور، خیلی نزدیک» به سبب تمایل به قصه گویی کلاسیک، منبعث از
کاراکترهای آن به مثابه عوامل عِلی است. علت های طبیعی، مثل طوفان شن، بیماری و یا
عوامل اجتماعی ای مانند موقعیت شغلی می توانند به عنوان پیش شرط های کنش عمل کنند.
ولی روایت در این فیلم حول علت های روانشناختی شخصی مثل تصمیم ها، انتخاب ها و
ویژگی های کاراکتر متمرکز است. در واقع کشمکش داستان از آنجا آغاز می شود که دکتر
با آگاهی از بیماری مهلک پسرش (سامان) خود را در تعارض با چیزهایی می بیند که تا
پیش از آن برایش مهم و حیاتی بوده است. به همین دلیل در چنین فیلمی نباید انتظار
بروز حادثه یا رویداد عینی به عنوان ماجرای پیشبرنده قصه را داشت؛ زیرا محوریت
روایت بر چالش های درونی شخصیت هاست. البته آنچه باعث تمایز این فیلم از فیلم های
معناگرای دیگر می شود، این است که میرکریمی توانسته به واسطه حضور پسر دکتر در فضای
خارج از قاب، یک سیلان متعادل میان عینیت و ذهنیت برقرار سازد و آنچه بهانه ای
می شود تا دکتر را وادارد که از دلمشغولی های مادی اش دست بکشد و حرکت جدیدی را
برای رسیدن به تحول آغاز کند، بیماری پسرش است.

این را باید افزود که برکشاکش درونی شخصیت ها، می توان چالش حاصل از تضاد کاراکترها
را نیز دید، که همین موضوع منجر به ایجاد دو فضای کاملاً متفاوت با یکدیگر شده است.
فضایی که خاستگاه جهان بینی و دیدگاه های دکتر است و فضایی که «سلطان»، «نسرین» و
«روحانی» در آن سیر می کنند و میرکریمی با هنرمندی تمام این دو فضایی که «سامان »،
«نسرین» و «روحانی» در آن سیر می کنند، این دو فضای خیلی دور از هم را با استفاده
از کدها و اشارات ظریف به هم نزدیک می کند، که اوج آن را می توان در تقربی دید که
در پایان میان پدر و پسر ایجاد می شود.

کشف همین معانی دلالتگر، هم بافت فیلم را متفاوت از فرم های کلیشه ای معناگرا
می کند و هم سبب لذت و سرخوشی مخاطب می شود. چون ما با شخصیت هایی مواجه می شویم که
ساده ترین حرکتشان در ما انتظاراتی ایجاد می کند که در طول روایت به آن جواب داده
خواهد شد.

مکث طولانی دکتر را هنگام گفتن «به نام خدا» در آغاز سخنرانی اش در برنامه
تلویزیونی به یاد بیاورید که چقدر زیبا و دل انگیز، گفت وگوی پر از اشک و تردید
دکتر درباره خدا با «نسرین» را توجیه دراماتیک می کند. یا وقتی دکتر می خواهد
تلسکوپ اهدایی اش به «سامان» را امتحان کند، سرآن را رو به پایین قرار می دهد و به
جای آسمان، با آن زمین را می کاود، همین کنش ساده دکتر با پلانی که در آن به پسرش
می گوید: «با این تلسکوپ می توان تا ته آسمان را ببینی!» و «سامان» جواب می دهد:
«با دقیق ترین تلسکوپ ها فقط ۴ درصد از آسمان دیده می شود»، قضاوت و شناخت ما را
نسبت به هر دو شخصیت از زمین تا آسمان تغییر می دهد. همین طور در سکانسی که دکتر
درباره وضعیت یکی از بیمارانش صحبت می کند، از موقعیت فردی می گوید که یک ماه در
چاهی وسط بیابان گرفتار شده و کسی از او هیچ خبری نداشت، در حالی که با جلو رفتن
قصه، مخاطب، دکتر را در همان موقعیت تعریف شده اش می بیند. از این قبیل حرکت های
پنهان موجود در زیر متن قصه که با استفاده از عناصر بصری خود را می نمایاند، بسیار
می توان یافت؛ شبیه پلانی که «روحانی» نزد جوان گورکن برای نشان دادن اندازه گوری
که باید بکند، قامت دکتر را مثال می زند و یا بادبادک نسرین که با افتادن جلو پای
دکتر او را مجبور می کند تا به آسمان بالای سرش نگاه کند.

به طور کلی درباره قهرمان فیلم باید گفت «دکتر عالم» متخصص مغز و اعصاب با
ایدئولوژی برخاسته از مادیگری و علم زدگی، آن قدر در روابط زمینی اش غرق است که
تنهایی اش را با شرط بندی روی اسب ها، مشروب و ارتباط با منشی اش پر می کند.
میرکریمی برای بهتر نشان دادن جلوه مادی و دست یافتنی شخصیت دکتر، تمام
قاب بندی های مربوط به زندگی او تا قبل از سفرش را در نماهای بسته و نزدیک به او،
تعبیه می کند. در حالی که بعد از ورود به کویر، زوایا و پلان بندی ها سمت و سوی
دیگری می یابد، تا شکوه، شگفتی و وسعت دنیای جدید و حقارت، استیصال و ضعف دکتر عمق
بیشتری بیابد.

دکتر در سفر معنوی اش با سه شخصیت