پاورپوینت کامل خاک کوی دوست ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خاک کوی دوست ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خاک کوی دوست ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خاک کوی دوست ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

۳۰

نام؟

ـ سیدعباس حسینی

ـ نام پدر؟

ـ علی

اعزامی از؟

در جواب گفتم: فرقی می کند که از کجا اعزام شده ام؟ در حالی که قرار نیست در غربت
این خاک بمانیم. وطن ما کربلاست؛ داریم به آن جا اعزام می شویم.

*

بین اولین و آخرین اعزام من به جبهه، فاصله ای یکسال و نیمه بود که تقریباً تمامی
اون هم در جبهه گذشت؛ به جز چند روز مرخصی که هر چندماه یک بار می اومدم. مرخصی هم
که می اومدم پاتوق من یا پایگاه بسیج محل بود یا مسجد موقع نماز، نشستن با بچه هایی
که مرخصی اومده بودن و دلشون برای جبهه تنگ شده بود و به بهونه دیدن هم، دور هم جمع
می شدن. دیدن چهره های بچه ها با لباس های نظامی، حال و هوای خاصی به مسجد می داد؛
حتی به خود من. واسه همین هم معمولاً مرخصی هام ناتموم می موند و دلم هوایی می شد و
دوباره یا علی و عزم سفر…

آخرین اعزام من فراموش ناشدنیه. بالاخره بعد از هزار تا قسم و آیه، مادرم تسلیم شد.
در واقع بهش قبولوندم که چون ساعت اعزام معلوم نیست، به محل اعزام نیاد و خونه
بمونه. دوست داشتم غریب و ناشناس برم. تو ایستگاه راه آهن وقتی سوار قطار شدم،
نگاهم افتاد به جوانی که آخرین وداعش رو با مادرش می کرد؛ دلم هری ریخت پایین. یه
لحظه با حسرت گفتم: ای کاش مادرم بود…

یاد حرف مادرم افتادم که می گفت: عباسم همیشه یه داغ غربت تو دلش هست؛ رو جبینش نقش
زده، یه روز هم افشا می شه! تو فامیل ناشناخته س، ناشناس می یاد، ناشناس و غریب
می ره؛ آخرشم با غربت…

غربت، دل منو با امام رضا پیوند می زد. زیرلب یهو گفتم: یا امام رضای غریب! خودم
می رم سمت غربت، مادرم هم تو این غربت… خودتم که غریب الغربایی!

*

همه لحظه های قشنگ جبهه یک طرف، اون غربت و دلتنگی های غروباش یه طرف. آخ که آدم
می میره برای این غربت. یعنی می میره و زنده می شه. غروب ها احساس می کردم تموم
غم های عالم می یاد روی دوشم و بعد از چند لحظه، یه دست قشنگ و مهربون می یاد این
غم رو از رو دوشم بر می داره و می ره تا فردا بعدازظهر، دوباره روز از نو روزی از
نو. می شینی کنار یه جوی آب و زل می زنی تو چشای آسمون که واسه از دست دادن خورشیدش
شده یه کاسه خون. این منظره می مونه تو ذهنت؛ یاد رفیقات می افتی که همین طوری مثل
خورشید پرپر شدن. غروب واسه من یعنی غربت، یعنی غریبی. همه ما غریبیم؛ چون دور از
پدر و مادریم یا دور از اونایی که با ما بودن و رفتن، راستی کدوم غربته؟ عجب سؤالی!

*

منطقه عملیاتی یه پارچه آتیش بود. تو محاصره بودیم. احساس می کردم مرداب مکنده ای
می خواد هر لحظه من و همه بچه ها رو بکشه تو کام خودش. شعله های آتیش از هر طرف
آسمون رو سرمون می بارید و گومب وگومب صدای انفجار خمپاره های دشمن که ورود تو رو
به منطقه تبریک می گفتن؛ ترکش هایی که دور سرت می چرخیدند و تو گوشت چیزی رو زمزمه
می کردن. چه محاصره عجیب و غریبی!»

یکی دو تا سرب داغ و ترکش آتشی بدنمو که داغ کرد، احساس کردم حالم جا اومد. دشمن با
سلاح های پیشرفته اش داشت ما رو دور می زد. نه راه پیش داشتیم نه راه پس. بالاخره
تصمیم خودم رو گرفتم. تو اون لحظه، تصمیم بین شهادت و اسارت خیلی ساده بود. تصمیم
من از اول مشخص بود؛ از همون لحظه که نگاه ملتمسانه مادرم رو بدرقه می کردم… برام
فرقی نمی کرد. شهادت یا اسارت وقتی خوبه که توش عزت باشه. حالا تقدیر ما چی بود؟
ظاهراً هر دوش!

تصورش سخته! تو خاک دشمن باشی، بیفتی روی زمین، بعدش هم تانک ها بیان و خیلی راحت
زیر پایشون رو درو کنن و شخم بزنن و برن؛ چشماتو بازکنی و ببینی زیر خروارها خاک
هستی.

*

کم کم تونستم بالای سرخودم بشینم. نگاهم افتاد به افق دور. زمین داشت کم کم پیکر
خورشید رو می بلعید. تمامی دشت پر از خون شده بود. سکوت مرگبار