پاورپوینت کامل در قلمرو تعزیه;تأملی در درس چهارم ادبیات فارسی سال اول دبیرستان ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در قلمرو تعزیه;تأملی در درس چهارم ادبیات فارسی سال اول دبیرستان ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در قلمرو تعزیه;تأملی در درس چهارم ادبیات فارسی سال اول دبیرستان ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در قلمرو تعزیه;تأملی در درس چهارم ادبیات فارسی سال اول دبیرستان ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۶

کاستی های کلی

درس چهارم کتاب ادبیات فارسی سال اول دبیرستان، به ادبیات نمایشی و معرفی بخشی از
تعزیه حضرت ابوالفضل علیه السلام اختصاص دارد که در این متن می خوانیم: «تعزیه از
قرن اول و دوم اسلامی، در میان مردم ایران رایج بوده است؛ اما از زمان آل بویه به
صورت رسمی، شکل آیین و تشریفات خاصی به خود گرفت و در دوره صفویه به رونق و جلال آن
افزوده شد.»]ص ۲۵[

در میان مدارک موجود پیرامون تعزیه ـ که بدان اشاره خواهیم کردـ هیچ مدرکی تأیید
نمی کند که حتی عزاداری معمولی هم در قرن اول و دوم هجری در ایران رایج باشد؛ چه
رسد به تعزیه. با روی کار آمدن آل بویه، بنابر نوشته ذهبی و برخی مورخان دیگر،
توسط احمد معزالدوله دیلمی، عزاداری رسمی در بغداد متداول شد. وزیران شیعه، چون
ابن عمید و صاحب بن عباد نیز در ترویج این سوگواری ها و اقامه عزا برای شهیدان
کربلا کوشیدند؛ ولی منابع مهم تر، هیچ گونه اشاره ای به رواج تعزیه خوانی در این
عصر ندارند.

در هنگام اقتدار صفویان، پیشاپیش دسته های عزادار، روی بعضی از شترها و اسب ها
عده ای به صورت نمایشی با پوشیدن لباس های رنگارنگ قرار می گرفتند و مردم با مشاهده
آنان، حوادث عاشورا را در ذهن خویش مرور می کردند و متأثر می شدند. علم و کتل هایی
نیز همراه این ها، حمل می شد. جهان گردانی چون آنتونیوگووآر اسپانیایی، پیتر
دلاواله ایتالیایی، توماس هربرت انگلیسی، ژان شاردن فرانسوی و پتروس بریک که
گزارش های دقیقی از مراسم محرم در این عصر ارائه کرده اند، به همین موارد اشاره و
بسنده کرده اند؛ اما بنا به اظهار نظر پژوهش گران تعزیه که همگی هم اتفاق نظر دارند
برای اثبات این که شبیه خوانی در دوره صفویه رواج داشته است، هیچ منبع مستندی در
دسترس نیست در عوض، دلایل قوی برای آن وجود دارد. برخی قرینه ها تأیید می کند که در
اواخر عصر صفویه با رواج روضه خوانی، نقالی، فضایل خوانی و مناقب خوانی، مقدماتی
برای اجرای تعزیه در ادوار بعد فراهم آمد؛ اما دونفر، جهان گرد اروپایی به نام های
سالامون انگلیسی و وان گوگ هلندی که در دوره افشاریه در ایران به سر می برده اند،
از اجرای یک نوع تعزیه بر روی ارابه ها در این عصر گزارش داده اند.

ساموئل هملین که در این سال ها، ناظر مراسم محرم بوده است، از دسته گردانی و اجرای
صحنه های زنده در شمال ایران سخن می گوید. ساموئل گوتلیب گملین نیز از برگزاری مجلس
تعزیه در این دوره گزارشی ارایه داده است. جالب ترین و مستندترین گزارش در این
راستا، مشاهدات ویلیام فرانکلین انگلیسی از تعزیه عروسی قاسم و مجلس آب فرات در
شیراز است. بنابراین، تعزیه نخستین تجربه های خود را در عصر افشاریه و زندیه سپری
کرد؛ ولی اوج و گسترش آن مربوط به روی کارآمدن قاجاریه است و این که در درس مذکور
ادعا شده است در دوره صفویه بر رونق و جلال تعزیه افزوده شد، با هیچ مدرک و سندی
تطبیق نمی کند و از واقعیت دور است.

گم شدن هدف

انگیزه اصلی نهضت عاشورا، عملی کردن انگیزه های مقدس قرآنی و سنت نبوی است که محصول
آن، احیای حقایق دینی، اصلاح امت، نابودی بدعت ها و گمراهی ها می باشد؛ چنان چه
حضرت امام حسین علیه السلام هنگام عزیمت از مکه به سوی کربلا، در خطبه ای به این
نکته اشاره فرموده اند. در سوگواری های مربوط به حماسه کربلا و نیز نمایش های این
قیام مقدس، باید هدف مزبور، پررنگ نشان داده شود و مسایل جزیی در رأس این حرکت قرار
نگیرد.

در تعزیه عباس علیه السلام که بخشی از آن به عنوان «میرعلم دار» در درس چهارم کتاب
ادبیات آمده است، تمامی هدف عاشورا در تشنگی و تهیه آب برای اهل حرم خلاصه شده است.

سکینه خطاب به عمویش عباس:

ای عم، به فدات جسم زارم

من طاقت تشنگی ندارم

دست من و دامنت، عموجان

خون من و گردنت، عموجان

و حضرت عباس علیه السلام در جواب سکینه سلام الله علیها تصمیم می گیرد آبی تهیه کند
و امام از برادرش می خواهد از شقاوت پیشگان هر طور شده است، آب بگیرد و می افزاید
اگر به تصور ستم گران ما عصیان کرده ایم، طفلان ما چه گناهی کرده اند:

به زعم شما گرچه این پر گناه

نموده است طومار عصیان سیاه

چه تقصیر دارند طفلان من

که در پای آب روان جان دهند

علاوه بر این که تمامی تلاش ها برای به دست آوردن آب صورت می گیرد، در این اشعار،
به نوعی زبان حال امام، طوری مطرح شده است که با شکوه و معنویت مقام امامت در تضاد
است.

هم چنین ارتباط امام و برادرش ابوالفضل علیه السلام، چون دو مردی از عشایر است که
در بیابانی غافل گیر شده اند و با پیوندهای عاطفی و احساسی، می کوشند این نگرانی
ناشی از فشار مخالفان را کاهش دهند؛ این نکته هم، با مقام امام و هدف عاشورا در
تباین است؛ زیرا پیوند امام حسین علیه السلام و حضرت ابوالفضل علیه السلام، فراتر
از پیوند خویشاوندی و احساساتی بوده است و حضرت عباس علیه السلام به دلیل معرفتی که
به ساحت قدس ولایت داشته و به منظور تقویت جبهه حق، به دفاع از برادرش برخاسته است
و نباید این هدف والا، چنین تنزل داده شود و در بین هدف های ساختگی دیگر گم شود.

امام:

برادرجان کمر بربند اینک وقت ما تنگ است