پاورپوینت کامل افسانه هولوکاست ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل افسانه هولوکاست ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل افسانه هولوکاست ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل افسانه هولوکاست ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

اشاره

سخنان رئیس جمهوری محترم، دکتر احمدی نژاد درباره «پاورپوینت کامل افسانه هولوکاست ۵۲ اسلاید در PowerPoint» خشم مجامع
صهیونیستی را برانگیخت.

صهونیست ها مدعی اند در ایام جنگ جهانی، نازی ها، کوره های آدم سوزی و اتاق های گاز
به پا کردند و چندمیلیون از یهودیان را سوزاندند؛ این کوره ها به هولوکاست مشهور
شد.

«دیوید دیوک» عضو سابق کنگره آمریکاست که از نفوذ صهیونیزم در ایالات متحده آمریکا
برآشفته شد و از عضویت در کنگره آمریکا استعفا کرد. او ناگفته های بسیاری درباره
یهود و صهیونیزم و نفوذ آن ها در آمریکا دارد. آن چه می خوانید، بخشی از خاطرات او
درباره هولوکاست است که از کتاب «بیداری من» اقتباس شده است.

* مقدمه

پس از این که متوجه نژادپرستی افراطی در یهود و صهیونیسم و حضور سیل آسای آنان در
رسانه های گروهی شدم، برخی از کتاب ها و نوشتارهایی را خواندم که به ماجرای
رفتارهای وحشیانه آلمانی ها در جنگ دوم جهانی، به صورت مبالغه آمیز و تحریف شده
اشاره می کرد؛ چرا که برخی از آن ها به این نکته اشاره می کنند که انگیزه رسانه های
گروهی از پرداختن به ماجرای هولوکاست (یهودسوزی) به سود استراتژی اسرائیل است. در
آغاز، این تصور را که برخی از ادعاها بر ضد آلمان ممکن است دروغین باشد رد کردم؛
دلیل من، تصاویر و فیلم های وحشتناکی بودکه دیده بودم. گویی این ها دلیلی
انکارناپذیر بر کارهای ددمنشانه نازی ها بود! آن چه در پی می آید، گزارشی از بررسی
چشم اندازهای این دوره اندوه بار از تاریخ اروپاست.

کودکی من؛ تماشای تصاویر احساس برانگیز

مقاله ای را برای کلاس زبان در دانشگاه لویزیانا درباره آزادی اخلاق جنسی در آمریکا
نوشتم و شرح دادم که چگونه تا کلاس یکم دبیرستان، هیچ تصویر کاملاً برهنه ای را از
یک زن ندیده بودم. شاید این گفته برای جوان امروزی شگفت آور باشد؛ ولی حتی در مجلات
پلای بوی تا نیمه دهه ششم قرن بیستم، بخش جنسی بدن حذف می شد. پس از نوشتن مقاله،
یکی از دوستان من که مقاله را خوانده بود گفت: تو درباره ادعایت مبنی بر ندیدن
برهنگی کامل در زمان کودکی اشتباه کرده ای؛ زیرا زنان تمام برهنه را دیده ای،
تصاویر مردان بی لباس و زنان برهنه و فیلم های زیادی از قربانیان یهودی جنایت های
وحشیانه نازی ها را دید ه ای!

او راست می گفت. تلویزیون و مطبوعات، در اواخر دهه پنجم قرن بیستم و آغاز دهه ششم
آن، بسیار با حجب و حیاتر از امروز بود. ولی رسانه های گروهی در زمان کودکی ام،
عکس ها و گزارش های خبری ترسناکی را از قربانیان برهنه یهود نشان می داد.
روزنامه ها، هر روز چاپ این تصویرها را تکرار می کردند. در زمان معصومیت کودکی که
من و همشاگردی هایم هنوز تصویری از یک زن کاملاً برهنه ندیده بودیم، رسانه های
گروهی، جسدهایی از زنان و کودکان برهنه را که مانند توده های هیزم روی هم انباشته
بودند، به ما نشان می دادند. آن تصاویر، آن قدر تأثیرگذار بود که هنوز در اذهان ما
زنده و تکان دهنده هستند.

یک پرسش بی پاسخ

یکی از دوستانم گفت: تکرار تصاویر قربانیان یهود در جنگ جهانی دوم توسط روزنامه ها
و مطبوعات، به یقین، باید دارای انگیزه سیاسی باشد. آیا این کار تصادفی است؟ اگر
مقصود، برانگیخته شدن احساسات با نشان دادن تصاویر برهنگی و مرگ است، پس چرا در
عمل، به جز تصاویر قربانیان یهود پخش نمی شود؟

هنگامی که در سال ۱۹۷۴، فیلم «چهره های مرگ» در سینماهای آمریکا روی پرده رفت،
میلیون ها نفر در صف ایستادند تا این فیلم واقعی را که درباره لحظه جان دادن آدم ها
بود، تماشا کنند.

بسیار کم اتفاق می افتاد که برنامه های خبری تلویزیون، تصایور نفرت آور اعدام
انسان ها را پخش کند. در دهه نهم قرن بیستم، سروصداهایی بلند شد که به پخش
فیلم هایی از این دست و برنامه های خشن و وحشتناک تلویزیونی برای کودکان، اعتراض
کرد. باوجود این اعتراض ها، صحنه های هولوکاست، به دلیل قانون ایالت ها هنوز در
مدرسه ها نمایش داده می شود. برنامه های خشونت بار و خونین سینمایی و تلویزیونی
سرشار از نفرت نمی تواند تحریک کننده تر و ترسناک تر از صحنه های هولوکاست باشد.
آیا این مدرسه ها، فیلم هایی را از کشتار زنان و کودکان فلسطینی در اردوگاه های
صبرا و شتیلا که به دست صهیونیست های اسرائیل ذبح می شدند، نمایش می دهند؟

آیا آنان حاضرند تصاویر میلیون ها انسان بی گناه اهل شوروی ]سابق[ را برای آگاهی
دانش آموزان از خطر کمونیست، پخش کنند؟ چرا حاضر نیستند فیلم هایی درباره اهداف این
کشتار نمایش دهند؟…

پس از آن که از کشتارهای بلشویک های یهودی در اتحاد جماهیر شوروی آگاهی یافتم، از
خود درباره سطح کینه ای که بر مرتکبان جنایت های جنگی سه گروه زیر دارم پرسیدم:
کمونیست های یهودی، نازی های آلمانی، صهیونیست های جنایت کار. فهمیدم هیچ دلیلی
برای دلسوزی با یهودیان هولوکاست وجود ندارد.

از این هنگام، تلاش کردم بفهمم چگونه به سبب نفوذ یهودیان در رسانه ها، با من بازی
می شود؟ چرا غیر از جسد کشته های یهودی در تلویزیون و فیلم های سینمایی نمی توانم
ببینم؟ این تأثیر قوی که با دیدن صحنه های ترسناک جان دادن یهودیان در ذهن یک کودک
نه ساله نقش بسته، چگونه از بین می رود؟

… هنگامی که از ماجرای هولوکاست آگاه شدم، فهمیدم تصویری که رسانه ها از مردم
یهود ارائه کرده اند، نادرست است. دریافتم که ادعای آمریکایی ها با اسناد
انکارناپذیر جنگ جهانی دوم مخالفت دارد؛ مانند گفته های سناتور رابرت تافت وچارلز
لیدنبرگ و ژنرال جرج باتن و رئیس سابق دادسرای عالی هارلن فیسک استون.

سه گواه مشهور بر دروغین بودن ماجرای هولوکاست

سال ها بعد، خاطرات یک دختر جوان را خواندم. این دختر از مشهورترین قربانیان واقعه
هولوکاست بوده و بیش تر زمان جنگ را در اردوگاه اشویتز سپری کرده است. او در
ماه های پایانی جنگ جهانی دوم، به علت بیماری تیفوس، جان خود را از دست داد.

پدر این دخترک، اوتو، در اشویتز بیمار شد و در بیمارستان اردوگاه، مورد درمان قرار
گرفت و حالش رو به بهبود گذاشت. با نزدیک شدن پایان جنگ، آلمان ها او را به موتوسین
انتقال دادند و در آن جا آزادش کردند. اوتو، خود به تمام این واقعیت ها اعتراف
دارد. این واقعیت ها کاملاً با آن چه درباره اردوگاه اشویتز خوانده بودم تفاوت
داشت؛ چرا که کتاب ها و فیلم ها، این اردوگاه را به عنوان جایگاه کشتار و جنایت و
محل کوره های آدم سوزی به تصویر کشیده بودند. گویا که آن جا تمام محموله قطارهای
حامل یهودیان، مستقیماً از سکو به اتاق های گاز برده می شدند! فرض این بود که
نازی ها، تازه رسیده ها را بررسی می کردند، قوی ها را برای کار می فرستادند، کودکان
و بیماران را به اتاق های گاز روانه می کردند. اگر این داستان ها حقیقت داشته باشد،
پس چرا آن دخترک و خواهرش که با کاروان مرگ به اردگاه اوشویتز رسیده بودند، به
اتاق های گاز فرستاده نشدند؟

شخصیت مشهور دیگری از نجات یافتگان هولوکاست، خاخام اول هولوکاست «الی ویسل» است که
به سبب نوشته ها و آثارش درباره هولوکاست، جایزه نوبل گرفت. ویسل مانند، پدر «آن
فرانک»، در بیمارستان اردگاه اقامت داشت. وی در سرگذشت خود می نویسد که عمل جراحی
روی پای تیر خورده اش در بیمارستان اردوگاه اوشویتز واقع در نوار بیرکناو انجام شد.

پزشکان به او سفارش کردند که برای دو هفته استراحت کند؛ ولی روس ها همه افرادی را
که در اردوگاه بودند آزاد کردند و بیماران بیمارستان و دیگرانی که نمی توانستند سفر
کنند، مخیر شدند که در اردوگاه بمانند تا روس ها آن ها را بعداً آزاد کنند یا
این که با آلمان ها بروند. ویسل و پدرش پس از بررسی تصمیم گرفتند با آلمان ها که
قرار بود قاتلانشان باشند، بروند! این خود، نشانه دروغین بودن وجود کوره های
آدم سوزی است؛ اگر جز این بود، پس چگونه آن ها از دست آلمان ها جان سالم به در
بردند؟

اما سومین شخصیت مشهور از نجات یافتگان هولوکاست، سیمون ویسنتال بود که به سبب
مبارزه با کسانی که جرئت کرده اند درباره برخی جوانب هولوکاست تردید کنند، مشهور
شد. داستان سیمون نیز شبیه ویسل و پدر آن فرانک بود.

ویسنتا