پاورپوینت کامل جریان فلانی رو شنیدی؟!احکام ۵۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جریان فلانی رو شنیدی؟!احکام ۵۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جریان فلانی رو شنیدی؟!احکام ۵۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جریان فلانی رو شنیدی؟!احکام ۵۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

سیاست ما عین دیانت ماست و دیانت ما عین سیاست ما» این جمله شما را به یاد چه
می اندازد؟ شاید بفرمایید یاد اسکناس ۱۰ تومانی که این جمله زیر عکس مرحوم مدرس چاپ
شده. بله این جمله معروفی از آن عالم بزرگ است، اما این چه ربطی به بحث ما دارد؟

حتماً می دانید که اسلام در یک تقسیم بندی اجمالی از سه بخش: عقاید، اخلاق و تکالیف
تشکیل شده که هر قسمت دارای اهمیت و جایگاه خود در مجموعه دین است و دین دار واقعی
کسی است که در هر سه بخش، خود را به سر حد کمال رسانده باشد. این سه بخش که در بین
علوم اسلامی از آن به عنوان سه علم کلام، اخلاق و فقه» یاد می شود، دارای
اشتراکات و ارتباطات موضوعی و مصداقی بسیاری هستند که بیانگر ارتباط و انسجام عمیق
این سه بخش و پیوند ریشه ای آنها با هم است. برای مثال بسیاری از مباحث مربوط به
اعتقادات در فقه بررسی می شود، مانند بحث احکام مؤمن و کافر، مرتد و… یا بالعکس و
همچنین بسیاری از مسائل هم در فقه و هم در اخلاق مورد بررسی قرار می گیرند که از
جمله این دسته مباحث، بحث مهم و دامن گیر غیبت» است!

غیبت چیست؟

کلمه غیبت به معنی حاضر نبودن است، ولی در اصطلاح به یاد کردن از فردی غایب به
شکلی که عیب و نقصی از او آشکار شود» گفته می شود. تا اینجای کار خیلی جدی نیست و
ما مثل بچه های خوب می گوییم چشم ان شاءالله غیبت نمی کنیم، اما مشکل از زمانی آغاز
می شود که چشم آدم به ایات و روایات مربوط به غیبت می افتد که حساب کار را دست آدم
می دهد که این تو بمیری از آن تو بمیری ها نیست. شوخی که نیست کتاب خداست.
نعوذ بالله بیانیه حزبی که نیست تا جوگیر شود و چیزی بگوید یا رسول خدا ـ که درود
عالمیان بر او و خاندان پاکش ـ قصد خالی کردن دل اصحاب را نداشتند که این همه
روایات تند و شدید فرموده:

ـ غیبت همانند خوردن گوشت برادر مرده است.

ـ غیبت غذای سگ های جهنم است.

ـ هر کس غیبت مسلمانی را بکند، خداوند تا چهل روز نماز و روزه اش را قبول نمی کند.

ـ دروغ می گوید آنکه می پندارد حلال زاده است، اما گوشت بدن مردم را با غیبت
می خورد… .

ـ آتش در انبار کاه سریع تر [در نابود کردن] نیست از غیبت در حسنات بنده…!*

حضرت عباسی هر آدم عاقلی که این روایات را ببیند و کلاه نداشته خودش را قاضی کند،
به این نتیجه می رسد که درباره بحث غیبت باید حساب جدی تری باز کند و هوای زبان را
بیشتر داشته باشد که به قول معروف جِرمش» قلیل است، ولی جُرمش» کثیر!

تکلیف چیست؟

آقا پس بفرمایید قید زندگی اجتماعی را بزنیم و برویم در کوه و جنگل، غاری پیدا
کنیم تا با هیچ بنی بشری هم کلام نشویم. خدا وکیلی مگر ممکنه آدم دو کلام با رفیقش
اختلاط کنه و حرف دیگری وسط نیاد؟ آخه آدم از نامرادی روزگار و بدمرامی مردم آن پیش
کی گله کنه تا سبک بشه؟»

خواهشمندیم خونسردی خودتان را حفظ کنید. خدا شاهد است ما هم این وسط کاره ای
نیستیم. اتفاقاً به جان عزیز شما قسم ما هم قبول داریم که رعایت مسئله غیبت آن هم
در این روزگار کار دشواری است، اما به شما اطمینان می دهیم رعایت حدود شرعی در این
مسئله کار را به زندگی با عمو یادگار» نمی کشاند؟! چرا؟ چون اولاً هر صحبتی از
دیگران غیبت نیست و ثانیاً هر غیبتی حرام نیست! بله صدق غیبت برای خودش شرط و شروطی
دارد!

شروط غیبت

۱. ایمان

غیبت شونده یا به اصطلاح مغتاب» باید به تصریح قرآن مؤمن باشد؛ یعنی برادر دینی
محسوب شود. به عبارت دیگر به اصول دین معتقد باشد. با این حساب غیر مسلمانان که
تقریباً به سه دسته تقسیم می شوند: اهل کتاب یا پیروان سایر ادیان آسمانی یا
به اصطلاح قرآنی کفار» و پیروان مکاتب غیر الهی و عموم بت پرستان یا به اصطلاح
مشرکان» به علاوه بی دینان که ملحدان» نامیده می شوند، مشمول حکم غیبت نیستند!

باز می گویند دین سخت می گیره. انصافاً خودتان قضاوت کنید با یک شرط کوچک صحبت کردن
پشت سر بیش از ۶ میلیارد آدم که پر از عیب و نقص هستند حلال شده. حالا کدام آدم
عاقلی حاضر می شود این همه سوژه را ول کند و پشت سر برادران و خواهران دینی خود
غیبت کند؟!

۲. معین بودن

فرد مُغتاب» باید معین باشد والا صحبت کردن از فرد نامعین غیبت محسوب نمی شود؛
مانند اینکه کسی بگوید: دیروز رفتم سلمانی یه یارو اومد داخل و… .» اتفاقاً این
نکته خیلی کاربردی هم هست؛ چون بعضی وقت ها آدم صحنه های عجیب یا خنده داری را
می بیند که تا به ۱۰، ۱۵ نفر نگوید، دلش آرام نمی شود. گاهی هم ناراحتی هایی برای
انسان پیش می اید که با تعریف آن برای دیگران قدری سبک می شود، ولی از طرفی هم مشکل
غیبت وجود دارد. در اینجا می شود با ترفند و گم کردن آدرس به طوری که شنوندگان
متوجه فرد مورد نظر نشوند، اصل ماجرا را تعریف کند و سبک بشود!

البته نباید فراموش کرد که سر هر کسی کلاه برود، سر دین کلاه نمی رود و نمی شود
طوری صحبت کرد که طرف مقابل خود به خود یا با یک دقت مختصر طرف را بشناسد؛ مثل
اینکه بگوید: توی این محل هیچ کس به اندازه یک نفر به من بدی نکرده. نمی خوام اسمش
رو ببرم، ولی یک روز می رم جلوی مغازه قصابی اش و با ساطور سبیلاشو می برم…».

به علاوه نمی توانیم فرد غیبت شونده را در بین چند نفر محدود ذکر کرده و به خیال
اینکه خود فرد، مشخص نشده، هر چه دل تنگمان می خواهد بگوییم، مثلاً بگوییم: یکی از
پسر عموهای تو خیلی آدم خلافیه.» معلوم است وقتی مخاطب ۵ تا پسر عمو داشته باشد نه
تنها مورد گم نمی شود، بلکه نسبت به همه سوء ظن پیدا می کند.

نکته آخر در این قسمت اینکه شناختن فرد غایب با اسم و فامیل و مشخصات ضروری نیست،
بلکه همین قدر که بدانیم کیست یا قیافه او را ببینیم، نمی توان غیبت او را کرد؛ مثل
اینکه کسی عابری را آن طرف خیابان به رفیقش نشان بدهد و بگوید: اون یارو رو
می بینی؟ دیروز دیدم تو ماشین ۱۱۰ بود. حتماً اهل خلافه…»

۳. عیب و ایراد

یکی از شرط های دیگه اینه که در صحبت پشت سر فرد، عیب و نقص او گفته شود. حال این
عیب و ایراد در خصوص ظاهر و قیافه یا هیکل و اندام یا پوشش و رفتار و عادت های او
باشد یا در خصوص دین داری و اعمال نادرست و خطاهای عملی او فرقی نمی کند. مهم این
است که آن نکته در نزد عرف عیب محسوب شود! با توجه به همین شرط می توان فهمید که
گفتن خوبی ها یا کارهای خیر و حسنات اخلاقی و رفتاری یک فرد به دیگران غیبت محسوب
نمی شود، هرچند خود او از ذکر این امور ناراضی و ناراحت شود. البته شاید بتوان گفت
در صورتی که خود فرد از بیان خوبی هایش اعلام نارضایتی کند، بازگو کردن آن از جهت
افشای اسرار مؤمن یا اذیت کردن او جایز نیست، ولی در هر حال غیبت به حساب نمی اید!

نکته بسیار شایع در این قسمت این است که گاهی بعضی افراد مشغول صحبت از اشتباهات
دیگری می شوند و وقتی به آنها اعتراض می شود، پاسخ می دهند: من جلوی خودش هم
می گم» یا من ازش اجازه گرفتم؛ راضیه».

اولاً صرف اینکه شما جرئت گفتن همین عیب را در پیش روی او هم دارید، مجوز غیبت و
مانع از ناراحتی او و رفتن آبرویش در پیش دیگران نمی شود! ثانیاً حتی اگر خود فرد
از گفتن آن ناراحت نمی شود و فرضاً به شما اجازه داده آن را نقل کنید، باز مطابق
آنچه در برخی از منابع آمده، این مانع از غیبت بودن کلام شما نیست؛ زیرا مهم آن است
که آن مطلب در پیش عرف مردم نقص و عیب محسوب شود و آبروی او پیش دیگران برود و واضح
است که حفظ آبروی مؤمن بر همه واجب است، هرچند خود او به این امر توجهی نداشته باشد
یا این نکته را عیب خود نپندارد!

۴. قصد فاسد

مطلب بازگو شده در غیبت دیگران به قصد بیان اشکال یا اشتباه او باشد یا به اصطلاح
فقهی به قصد تنقیص» او ذکر شود.